ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Για να σωθεί το μπουρδέλο!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Μα δεν καταλαβαίνεις, κουφιοκεφαλάκη μου, ότι πρέπει τον αντίπαλό σου να τον ευγνωμονείς;  

Τόσο χοντρόπετσος; Τόσο δογματικός; Τόσο τριτοκοσμικός; Τόσο, μα τόσο διαπλεκόμενος;
 

Δύο οι όψεις του ίδιου μεγιστοτεράστιου και, ως φαίνεται, αξεπέραστου προβλήματος. 

Η πρώτη έχει να κάνει με την τάχα μου αριστερή τζάμπα μαγκιά. Δηλαδή η λύρα και ο πεντοζάλης. Του Αλέξη και του Γιάνη Βαρουφάκη. Μια ιστορία που θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο. Οταν το λιοντάρι ρίχνει βλέμμα ειρωνικό στον λαγό και του λέει «για έλα εσύ εδώ, μαθαίνω ότι διαδίδεις παντού ότι με φιστίκωσες». Και ο λαγός κατουρημένος από τον τρόμο του απαντάει: «Μην το παίρνεις στα σοβαρά, πετάω καμιά λαλακία να περνάει η ώρα»!
 

Η δεύτερη όψη έχει να κάνει με κάθε κατεστραμμένο πολίτη αυτής της δύσμοιρης χώρας. Οταν πέφτει σε οποιονδήποτε πολιτικό που στήριξε τα μέτρα. Κι έτσι του ’ρχεται αυθόρμητα να του πει μερικά λόγια.
 

Αφού με έστειλες. Αφού με κούρεψες. Αφού ξύρισες και την τελευταία τρίχα της κεφαλής μου. Με διέσυρες. Με διαπόμπευσες. Μου κατέκλεψες την περιουσία μου. Αφού έβαλες λουκέτο στο μαγαζί μου. Μου βούτηξες το πορτοφόλι μου. Αφού λήστεψες το μέλλον των παιδιών μου. Αφού τα έκανες όλα αυτά, τώρα με απειλείς. Πως έρχεται ο Γκοτζίλας. Καλπάζει ο Αρμαγεδδώνας. Καταφτάνει η συντέλεια της χώρας!
 

Επομένως, μου ληστεύεις και το έσχατο δημοκρατικό δικαίωμα να ψηφίσω κάποιο άλλο κόμμα. Επομένως, με την τρομολαγνεία σου κουρελιάζεις το Σύνταγμα που υποστηρίζεις μόνο στα λόγια!
 

Επομένως, μόνο εσύ η σωτηρία της πατρίδας. Επομένως, δεν υφίσταται καν αυτό το δίδυμο της εξουσίας. Επομένως, δεν υπάρχει εφεδρεία. Επομένως, κυβέρνηση και αντιπολίτευση είσαι μόνο εσύ!
 

Επομένως, εσύ που με διέλυσες. Εσύ που τον τόπο τον μετέτρεψες σε πτυελοδοχείο των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Εσύ ο ένοχος, εσύ και ο σωτήρας της χώρας. Επομένως, ταυτόχρονα και «δολοφόνος» και «εισαγγελέας». Επομένως, αντί για δημοκρατία, έχεις φτιάξει στα μέτρα σου μια πρώτης τάξεως Δημοκτατορία!

 
Αρα, δεν έχω δικαίωμα στην εργασία. Αρα, δεν έχω δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αρα, δεν έχω δικαίωμα στο ασφαλιστικό μου ταμείο. Αρα, δεν έχω δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή περίθαλψη. Αρα, δεν έχω δικαίωμα στη μόρφωση και την Παιδεία. Αρα, δεν έχω δικαίωμα να ψηφίσω το κόμμα που γουστάρω. Και άρα, το μόνο δικαίωμα που έχω είναι να χορεύω στον δικό σου σκοπό με αρχηγό τον Αδη!

 
Και πού ’σαι! Για να καταλάβεις πόσο αδύναμος, πόσο εύθραυστος, πόσο ασήμαντος, πόσο ανεγκέφαλος, πόσο μύωψ και πόσο νενέκος είσαι. Φαντάσου κάτι πολύ απλό.  

Κάτι που θα ’πρεπε να σε είχε κάνει να ευγνωμονείς τον Τσίπρα. Κάτι που συμβαίνει σε κάθε ευρωπαϊκή γεωγραφική «κουκκίδα»:

Σκέψου, δηλαδή, τι θα είχε συμβεί. Αν όλοι εμείς οι κατεστραμμένοι. Οι τελειωμένοι. Οι μελλοθάνατοι, οι καταθλιπτικοί και απελπισμένοι. Αν αντί να επενδύουμε το γαμώτο μας. Τον θυμό μας. Την εκτόνωσή μας. Την όποια εκδίκησή μας. Αν αντί να επενδύαμε όλα αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ, βγαίναμε στους δρόμους. Αναρχα. Τυφλά. Ασύμμετρα. Οταν δηλαδή αντί για κόμμα «ψηφίζαμε» καταστροφή και γαία πυρί μιχθήτω. Ουρλιάζοντας «Kill me? Kill you!».

Μα δεν καταλαβαίνεις, κουφιοκεφαλάκη μου, ότι πρέπει τον αντίπαλό σου να τον ευγνωμονείς;

Τόσο χοντρόπετσος; Τόσο δογματικός; Τόσο τριτοκοσμικός; Τόσο σουλτάνος; Τόσο κοτζαμπάσης; Τόσο, μα τόσο διαπλεκόμενος;

Και κάτι για να τελειώνουμε:

Αφού κάθε άλλος είναι Γκοτζίλας και Αρμαγεδδώνας. Αφού καταφτάνει η συντέλεια της χώρας. Και αφού είσαι τόσο πατριώτης, ε, λοιπόν, τι περιμένεις;  

Τα τανκς του Στυλιανού Παττακού για να σωθεί η ρημάδα η χώρα!