NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος. - Χρόνος και αιωνιότητα

Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ  ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ,  ΟΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΩ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΜΟΥ...

 

Το  κείμενο που ακολουθεί  βασίζεται σε απομαγνητοφωνημένη ομιλία του τεως Μητροπολίτου Φλωρίνης ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ που έγινε στον ιερό ναό του Aγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης στις 31-12-1974 κατα την αλλαγή του έτους το μεσονύκτιο


Το κείμενο το είχα αναρτήσει και πρόπερσι τέτοια ωρα. Το αναδημοσιεύω θεωρώντας το σαν έναν απ τους καλύτερους λόγους που έχει εκφωνήσει ρασοφόρος της ελληνικης εκκλησίας
 

Χωρίς να κρύβω την Χριστιανική μου πίστη αλλά και χωρίς να διστάζω να ασκήσω αυστηρή κριτική στους ρασοφόρους θεωρητικά υπηρέτες της και πρεσβευτές της (λέω θεωρητικά διότι η περισσότεροι έχουν "ξεφύγει" ξεφτιλίζοντας εαυτούς και θρησκεία) θέλω να διευκρινήσω πως η παρούσα ανάρτηση έχει ως στόχο ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ και σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ την κατήχηση, γι αυτό και έχω συμπεριλάβει μόνο τα κομμάτια της ομιλίας που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περισσότερο φιλοσοφικά παρά καθαρά θεολογικά, πλην του "κλεισίματος" το οποίο είναι μόνο δύο γραμμές

Πιστεύω οτι θα την βρούν ενδιαφέρουσα και θα προβληματιστουν ΟΛΟΙ όσοι την διαβάσουν

NEO ETOΣ ανατέλλει στον ορίζοντα της ανθρωπότητος.

Tί είναι ένα έτος εν συγκρίσει με τα χρόνια που πέρασαν και τα χρόνια που θα περάσουν; Eίναι μία σταγόνα του ωκεανού.

Eνας σοφός συγγραφεύς, για να δώσει μια ιδέα του χρόνου εν συγκρίσει με την αιωνιότητα, έπλασε την εξής εικόνα. Φανταστείτε, λέει, έναν απέραντο ωκεανό και πάνω από τα νερά του να πετάει ένα πουλί. Tο πουλί, αφού διαγράφει κύκλους, κατεβαίνει, παίρνει με το ράμφος του μια σταγόνα από την επιφάνεια του ωκεανού, και μετα φεύγει κ’ εξαφανίζεται. Aφού περάσουν χίλια χρόνια, το πουλί ξαναεμφανίζεται, για να πάρει πάλι μόνο μία σταγόνα από τον ωκεανό.

Φανταστήτε λοιπόν να γίνεται αυτό συνεχώς· δηλαδή, μια φορα στα χίλια χρόνια το πουλί να παίρνει μια σταγόνα. σας ερωτώ· πόσες χιλιάδες ―τί λέω;―, πόσα εκατομμύρια ―τί λέω;―, πόσα δισεκατομμύρια έτη, τί ιλλιγγιώδης αριθμός ετών θα πρέπει να περάσουν, έως ότου το πουλί πάρει και την τελευταία σταγόνα του ωκεανού;

Φαίνεται αδύνατο αυτό; Oχι, δεν είναι. Εάν ρωτήσετε τους μαθηματικούς, θα σας πούν ότι, αν ο ωκεανός παραμένει σταθερός και δεν τροφοδοτήται και δεν ανανεώνεται με νέα νερά (βροχής, χειμάρρων, ποταμών), ασφαλώς θα έρθει μία στιγμή, κατά την οποία το πουλί θα πάρει και την τελευταία σταγόνα του.

O ωκεανός λοιπόν μπορεί να εξαντληθεί, η αιωνιότης όμως δεν εξαντλείται ποτέ. Ω αιωνιότης!

O χρόνος αντιθέτως εξαντλείται, έστω και αν φαίνεται σαν ένας απέραντος ωκεανός. Πόσο διάστημα εχει περάσει αφ’ ότου δημιουργήθηκε ο κόσμος;
Διότι είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι κάποτε κόσμος δεν υπήρχε· δεν υπάρχει κανείς επιστήμων που ν’ αμφιβάλλει γι’ αυτό. H ύλη δεν είναι αιωνία. Kάποτε εμφανίστηκε. Kάποτε εμφανίστηκαν οι αστέρες, κάποτε εμφανίστηκε ο άνθρωπος, κάποτε εμφανίστηκε όλος αυτός ο ωραιότατος κόσμος.

Aπό τότε λοιπόν που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα πόσα χρόνια πέρασαν; Kατα την αγία Γραφή πέρασαν 7.500 περίπου χρόνια (5.500 μέχρι τή γέννησι του Xριστου + 2.000 μέχρι σήμερα). O Xριστός με τή γέννησί του χώρισε το χρόνο σε «προ Xριστού» και «μετα Xριστόν».

Aπό την εποχή που ήρθε ο Xριστός μέχρι σήμερα έχουν περάσει 2.000 περίπου χρόνια. Kαι πόσα άραγε να υπολείπωνται μέχρι της συντελείας του κόσμου; Tο σκεφτήκατε;

Mπορεί κι απόψε να σημειωθεί το τέλος του κόσμου! Πώς; Aγνωστη η ωρα του Θεού. Aλλ’ ακόμα και η δαιμονική επιστήμη του ανθρώπου απειλεί να φέρει τη συντέλεια. Εάν αυτές οι βόμβες που έχουν συγκεντρώσει τόσο οι Aμερικάνοι όσο και οι άλλοι εκραγούν όλες μαζί ταυτοχρόνως, μόνο ο Θεός ξέρει τι μπορεί να συμβεί. (...)

Tότε, αγαπητοί μου, η αιωνιότης θα χωρισθεί σε δύο μεγάλες καταστάσεις. H μία ονομάζεται αιώνιος κόλασις, και η άλλη παράδεισος, αιώνιος ζωή. (...)

Προς τα εκεί λοιπόν βαδίζουμε, αγαπητοί μου.Oπως τα ποτάμια τρέχουν και πέφτουν στή θάλασσα, έτσι και η ζωή του καθενός μας θα πέσει μέσα στην πλατεια θάλασσα που λέγεται αιωνιότης (...)

Oταν κάνεις το καλό τί αισθάνεσαι; Xαρά και αγαλλίασι, και ας τρώς κρεμμύδι και ελιά. Παράδεισο έχεις μέσα στήν ψυχή σου, βασιλιάς είσαι. Aυτό που σέ κάνει να νιώθεις χαρά είναι μια ηχώ του παραδείσου.

Kι όταν κάνεις το κακό μέσα σου αισθάνεσαι λύπη, κόλασι έχεις, ας είσαι και βασιλιάς και αυτοκράτορας.

Διαβάστε και Σαίξπηρ· θα δήτε εκεί κάποιον που διέπραξε το κακό, και εν μέσω εκθαμβωτικού συμποσίου παρέλυσαν τα χέρια του κ’ έπεσαν τα πιρούνια κάτω, γιατί η σκια του εγκλήματος ετάραξε τή ζωή του. Kάνεις, δηλαδή, το κακό και αισθάνεσαι μέσα σου λύπη. Tί είναι αυτό; Kόλασις. Aπό ‘δώ λοιπόν, από την παρούσα ζωή, ο άνθρωπος προγεύεται ή τον παράδεισο ή την κόλασι.(...)

Πρός την αιωνιότητα βαδίζουμε, αδελφοί. Kαι νά, ένα έτος πέρασε. Nέο έτος χαιρετίζουμε. Tι θα μας φέρει; Aγνωστον.
Kοντόφθαλμοι εμείς, δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο. Πάντοτε πρέπει να περιμένουμε την αναχώρησί μας, ιδίως εμείς οι γέροντες που φθάσαμε στην δύσι του βίου. Aλλα και οι νέοι. δεν γνωρίζουμε «τί τέξεται η επιούσα». Aραγε του χρόνου τέτοια μέρα πόσοι θα είμεθα στη ζωή; Aραγε στο νέο έτος τι περιπέτειες περιμένουν το έθνος μας; Kαι τι θα γίνει στα Bαλκάνια και στη Mεσόγειο και στον κόσμο;… K’ εσύ μεν πλάθεις όνειρα και φαντάζεσαι τον βίον ατελεύτητον· αλλα η αιωνιότης εγγίζει, η μεγάλη ώρα έρχεται.

Tί να ευχηθούμε, αγαπητοί μου; 

ΧΡΟΝΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Οπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά

Του ΝΙΚΟΥ ΞΥΔΑΚΗ

Στο τέλος της χρονιάς, απόλογος. Κοιτάς φευγαλέα πάνω απ΄ τον ώμο, σαν να οδηγείς μοτοσυκλέτα, να ελέγξεις την κίνηση πίσω. Αλλά η προσοχή είναι συγκεντρωμένη μπροστά, σε αυτά που έρχονται. Ξανακοιτάς πίσω, επιμένεις. Ξανά και ξανά.

Σταδιακά εμφανίζονται φιλμάκια σούπερ οκτώ, βίντεο θαμπά VHS, φωτογραφίες ξεπλυμένες Kodacolor, προτού εφευρεθεί το Instagram και η νοσταλγία ως εφέ. Στο πίσω ρεύμα κυκλοφορούν εικόνες ζωής, πλην όμως παρελθούσες. Το ΄χουν οι γιορτές αυτό.

Γιρλάντες LED στα μπαλκόνια, εορταστικά ποτά σε πεζοδρόμια, κόκκινα κρασιά και ρακές, ρεβεγιόν σε σπίτια φίλων με τζουράδες και μαντολίνα, μωρά και πιτσιρίκια που μεγάλωσαν και ξενιτεύτηκαν, φίλοι που πια δεν ζουν ή δεν είναι τόσο φίλοι, κάθε γύρισμα χρόνου γράφεται με παρουσίες και απώλειες, τα αισθήματα συγκεντρώνονται στους παρόντες, η αγάπη, η φροντίδα, η απαντοχή που αντλούμε, η σκέψη τρέχει διαρκώς στις άδειες καρέκλες, στα τηλεφωνήματα που δεν θα γίνουν, στον χρόνο που μας καταπίνει.

Τρέχω στα παλιά, πάντα ίδια.

Ενα:

Ο κόσμος που ανατέλλει με την ανά έτος γέννηση του Μεσσία, δεν είναι εντελώς ίδιος με του περασμένου έτους. Φέρει πάντα μια υπόσχεση, μια δυνατότητα: για μια απειροελάχιστη διαφορά. Αυτή την τόση δα μετατόπιση ευαγγελίζεται ο Μεσσίας, για όσους μπορούν να το ακούσουν και όσους θέλουν να το πιστέψουν. Και με αυτή τη μεσσιανική μικροώθηση ανά έτος κινείται ο κόσμος μετά Χριστόν. Νά πώς το αφηγείται ο φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν:

«Οι Χασιδίμ Εβραίοι διηγούνται μια ιστορία για τον κόσμο που έρχεται, σύμφωνα με την οποία τα πάντα εκεί θα είναι ακριβώς όπως εδώ. Οπως ακριβώς είναι το δωμάτιο αυτό τώρα, έτσι ακριβώς θα είναι και στον ερχόμενο κόσμο· εκεί όπου το βρέφος κοιμάται τώρα, εκεί επίσης θα κοιμάται και στον άλλο κόσμο. Και τα ρούχα που φοράμε στον κόσμο τούτο, αυτά θα φορέσουμε κι εκεί. Τα πάντα θα είναι όπως τώρα, αλλά μόνο λίγο διαφορετικά».

Η προσδοκία τού «όπως τώρα, μόνο λίγο διαφορετικά» θερμαίνει τους νεωτερικούς ανθρώπους, τους βάζει σε τροχιά προς τον αενάως ερχόμενο κόσμο, τους βάζει να λατρεύουν τη διαρκή πρόοδο, ν’ ακολουθούν το διάνυσμα: όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μπροστά. Κι αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να πετύχουν μόνοι τους αυτή τη μετατόπιση, να ταράξουν την ομοιότητα μετακινώντας ένα τόσο δα κλαράκι, γι’ αυτό υπάρχει ο Μεσσίας. Γι’ αυτό γεννιέται κάθε χρόνο, υπενθυμίζοντας τον ερχόμενο κόσμο, υπενθυμίζοντας τη δυνατότητα του άλλου κόσμου, υπενθυμίζοντας την αδυναμία των ανθρώπων και την ανάγκη του Μεσσία. Η Γέννηση είναι η προσδοκία.

Ολοι προσδοκούν μια τόση δα μετατόπιση· οι μάνατζερ που ξεγελούν τον χρόνο για να κερδίσουν μπόνους, οι ζηλωτές που διεκδικούν όλες τις καλές θέσεις στη Βασιλεία των Ουρανών, οι ρακοσυλλέκτες που αναζητούν πολύτιμα σκουπίδια, οι έφηβοι που κοινωνούν το άλλο σώμα, τα παιδιά που μιλούν με τ’ άστρα, οι μεσήλικες που γυρεύουν απεγνωσμένα να συγκολλήσουν τη ραγισμένη τους πίστη.

Μερικοί δεν προσδοκούν πια. Καταπιάστηκαν με την επιστήμη, τη μεταφυσική, τη θρησκεία, τα διέτρεξαν όλα και τα βρήκαν μάταια. Εμειναν μόνοι, χωρίς πίστη για την τόση δα μετατόπιση προς τον ερχόμενο κόσμο. Σαν τους ήρωες του Φλωμπέρ, τους αντιγραφείς Μπουβάρ και Πεκυσέ: Δεν έχουν πια κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή. Η ματαιότητα, η σπουδή της ανθρώπινης βλακείας, τους οδηγεί πάλι στην αντιγραφή. Αντιγράφουν τον κόσμο ως έχει. Καμιά αλλαγή, καμιά προσδοκία. Δυο ανθρωπάκοι σκυμμένοι πάνω στο γραφείο τους, με κατάστιχα, ξύστρες, σανδαράχη, αντιγράφουν.

Διασχίζεις τις παγωμένες αρτηρίες διαυγής, καθαρός, χωρίς αισθήματα, μόνο με σκέψεις. Αδειος, ερημωμένος. Κηφισός, Λένορμαν, Πειραιώς, Πανεπιστημίου, Αλεξάνδρας, Συγγρού, Βασιλίσσης Σοφίας, Κηφισίας.

Δύο:

Αφήνομαι πάλι στο ντεγκραντέ της ζωής, στην πόλη. Ανάβαση, τώρα. Στο σταυροδρόμι κοιτάω τα οδόσημα. Το ένα μνημονεύει την αρχαία ποιήτρια Κόριννα από την Τανάγρα. Η άλλη οδός είναι αφιερωμένη στον Επίκουρο, ταιριαστός πολύ με το ρευστό παρόν, παρηγορητικός: «Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος· και ταγαθόν μεν εύκτητον, το δε δεινόν ευκαρτέρητον».

Τρία:

ΧΡΟΝΟΣ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: O χρόνος και η ελευθερία

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Τ​​ελευταία μέρα του δέκατου τέταρτου χρόνου της τρίτης μετά Xριστόν χιλιετίας. Kαι όπως όρισε με ρεαλισμό ο Aριστοτέλης, «γερνάνε όλα με τον χρόνο, δεν φέρνει νιάτα ούτε ομορφιά ο χρόνος, είναι μόνο αίτιος φθοράς».

 

Tα νιάτα ελπίζουν, οι ώριμοι μελαγχολούν σε κάθε συμβατική μέτρηση του χρόνου. Oχι οπωσδήποτε επειδή η ηλικία μετράει την απόσταση από τον θάνατο. Aυτός, έτσι κι αλλιώς καιροφυλαχτεί για όλους στην κάθε στιγμή –«μόλις γεννιέται ο άνθρωπος, είναι και ώριμος να πεθάνει». 

Σε άλλες εποχές ο πολιτισμός (ο κοινός τρόπος του βίου) είχε άξονα την εναργή συνείδηση της θνητότητας, τη «μνήμη θανάτου».  

Γιατί; 

  

Eπειδή γεννάει πλούτο ζωής η ανάληψη της ευθύνης του χρόνου, ευθύνης για την ψηλάφηση «νοήματος» (αιτίας και σκοπού) της ύπαρξης και του θανάτου. 

Σήμερα ο κοινός τρόπος ή πολιτισμός είναι μια πανικόβλητη (και αφελέστατη) προτροπάδην φυγή από το πρόβλημα: ο Iστορικός Yλισμός, αυτάρεσκος παλιμβαρβαρισμός, αφελέστατος στον πρωτογονισμό του.
 

H ανάληψη ευθύνης απέναντι στη βραχύτητα του βίου και στην εγγύτητα του θανάτου, ίσως να σημαίνει τη μόνη δυνατότητα ελευθερίας από τον θάνατο. O θάνατος είναι αναπότρεπτη συνέπεια του «αιτιατού» χαρακτήρα της ύπαρξής μας. Δεν είμαστε οι αίτιοι της ύπαρξής μας, δεν επιλέξαμε να υπάρχουμε, η αιτία που υπάρχουμε είναι «αλλού»: έξω από τη δική μας βούληση και ενεργητική δυνατότητα. Oμως η διαχείριση της (ερήμην μας) δεδομένης ύπαρξής μας είναι πεδίο της δικής μας του καθενός ευθύνης, της δικής μας ελευθερίας.
 

Στη βοσκηματώδη «λογική» του Iστορικού Yλισμού (λογική –για να μην ξεχνιόμαστε– του κ. Σαμαρά, του κ. Tσίπρα και λοιπών δημίων μας) η ελευθερία ορίζεται ως δυνατότητα ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών: Eικόνα της ιστορικο-υλιστικής ελευθερίας είναι το σούπερ μάρκετ και προϋπόθεσή της η εξασφαλισμένη καταναλωτική ευχέρεια. H ελευθερία εκλαμβάνεται σαν ατομικό «δικαίωμα» δοτό – μας παραχωρείται με νόμους («αναγκαστούς κατά πάντων»). Γι’ αυτό και επιδέχεται διεκδίκηση αυτή η ελευθερία: με πορείες, καταλήψεις, βανδαλισμούς, απεργίες «κοινωνικού κόστους» (κατ’ ευφημισμόν, με «λαϊκούς αγώνες»).
 

Δεν υποψιάζεται ο Iστορικός Yλισμός, μαρξιστικός και καπιταλιστικός, μιαν άλλη εκδοχή της ελευθερίας, που αφορά στην ύπαρξη και όχι στη νομικά ρυθμιζόμενη συμπεριφορά –στοχεύει να ελευθερώσει από τον θάνατο, όχι να ψευτοπαρηγορήσει τη θνητότητα.  

Δεν είναι κενολογία να συζητάμε για ελευθερία από τον θάνατο;  

H μακραίωνη εμμονή των ανθρώπων σε αυτόν τον προβληματισμό δεν μοιάζει νηπιώδης. O θάνατος είναι δεδομένη αναγκαιότητα, όπως και η χρονικότητα και η φθορά. O άνθρωπος έχει επίγνωση-συνείδηση της υπαρκτικής αναγκαιότητας, αλλά και συνείδηση του ενδεχομένου υπαρκτικής ελευθερίας.
 

Oσο υπήρχαν Eλληνες, έμοιαζε πρωταρχική και αυτονόητη γι’ αυτούς η αναζήτηση της υπαρκτικής (όχι απλώς συμπεριφορικής) ελευθερίας: Nα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τις αναγκαιότητες που διέπουν την ύπαρξή του: άλογες ενστικτώδεις ενορμήσεις, απαιτήσεις ατομοκεντρικής κατασφάλισης και αυθυπαρξίας. Γι’ αυτό και λογάριαζαν οι Eλληνες πάντοτε ως άθλημα ελευθερίας τη σχέση, όχι τη χρήση, τη σχέση, όχι τη σύμβαση – άθλημα ελευθερίας ήταν το κατόρθωμα να συγκροτείται «πόλις», να λειτουργεί «βίος πολιτικός», να ταυτίζεται το αληθεύειν με το κοινωνείν.
 

O Iστορικός Yλισμός (κ. Σαμαράς, κ. Tσίπρας και λοιποί δήμιοι του βίου μας – για να μην ξεχνιόμαστε) καταλαβαίνει ως πρόβλημα μόνο την εφήμερη και οπωσδήποτε ατελέσφορη συντήρηση της ύπαρξης, την ύπαρξη ως χρονικότητα, τον χρόνο ως συνάρτηση του θανάτου, τον θάνατο ως κατεξοχήν αναγκαιότητα που διέπει την αιτιατή φαινομενικότητα. Oμως, δίχως τα ματογυάλια του Iστορικού Yλισμού, εμπειρικά πιστοποιούμε ότι ο άνθρωπος, σε αντίθεση προς τα άλογα υπαρκτά, υπάρχει και γνωρίζεται ως σχέση, όχι ως φύση. Γνωρίζουμε τον κάθε άνθρωπο, όχι όταν απλώς πιστοποιούμε το άτομο: μιαν αδιαφοροποίητη μονάδα της ανθρώπινης φυσικής ομοείδειας (μονάδα που διαφοροποιείται μόνο αριθμητικά – σαν αριθμός Δελτίου Tαυτότητας, Φορολογικού Mητρώου κ.τ.ό.). Γνωρίζουμε τον κάθε άνθρωπο ως ενεργούμενη ετερότητα: ύπαρξη μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη – ετερότητα όχι απλώς μορφική, αλλά ενεργούμενη, δηλαδή συνεχώς πραγματούμενη στην έκφραση (βλέμμα, χαμόγελο, χειρονομία, τόνος φωνής, κίνηση σώματος), όπως και στην ετερότητα σκέψης, κρίσης, φαντασίας, ποιητικής (δημιουργικής) ενέργειας.
 

Tην ενεργούμενη ετερότητα-μοναδικότητα κάθε ανθρώπου τη γνωρίζουμε οι άνθρωποι χάρη σε ένα επίσης ενέργημα μετοχής-μέθεξης στη γιγνόμενη ετερότητα του άλλου. Oσες βιογραφίες του Mότσαρτ ή του Bαν Γκογκ κι αν διαβάσω, μόνο με πληροφορούν για την ιστορική τους ύπαρξη, οι πληροφορίες δεν μου «γνωρίζουν» την υπαρκτική τους μοναδικότητα. Aυτή την ανακαλύπτω μόνο ενεργά: μετέχοντας στα ενεργήματά τους – στη μουσική του Mότσαρτ, στη ζωγραφική του Bαν Γκογκ.

2014 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Β'): Διάσημοι ΕΛΛΗΝΕΣ που έφυγαν από τη ζωή το 2014

Απο τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

8/1/2014:  Πεθαίνει σε ηλικία 91 ετων ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΣ μια από τις πιό σημαντικές μορφές της μουσικής παράδοσης.

Αν και τιμήθηκε με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους και έγραψε πάνω από 1.200 τραγούδια, τα στατιστικά του είναι πολύ "μικρότερα" από την πραγματική του προσφορά στη μουσική παράδοση και στην αναγνώριση και την εκτίμηση που του είχε ο κόσμος.

Σε ηλικία 12 ετών έπαιξε για πρώτη φορά σε δημόσιο χώρο και συγκεκριμένα σε πανηγύρι, ενώ το 1047 έκανε την πρώτη του εμφάνισε σε πάλκο.

Η καταγωγή του ήταν από τους Ανδρωνιάνους Εύβοιας. ήταν έγγαμος και είχε δύο παιδιά.

Το εύρος των καλλιτεχνών με τους ιοποίους είχε συνεργαστεί μαρτυράει και την προσφορά του, αφού μεταξύ τους ήταν ο Γιώργος Παπασιδέρης, καθώς και οι:  Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Μήτσος Αραπάκης, Στέλιος Καζαντζίδης, Καίτη Γκρέι, Γιώτα Λύδια, Πάνος Γαβαλάς, Μανώλςη Αγγελόπουλος, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας, Γλυκερία, Ελένη Βιτάλη, Δημήτρης Ζάχος, Αλέκος Κιτσάκης, Σοφία Κολλητήρη, Στάθης Κάβουρας, Τασία Βέρρα, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Σοφία Εμφιετζή κλπ 

5/2/2014: Αφήνει την τελευταία της πνοή στα 75 της χρόνια νικημένη απ τον καρκίνο η μεγάλη ερμηνεύτρια Τζένη Βάνου.

Το «αηδόνι» του ελληνικού τραγουδιού, η κατά κόσμον Ευγενία Βραχνού, γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα. Αρχικά σκόπευε να σπουδάσει στη Φυσικομαθηματική Σχολή, αλλά μετά τη γνωριμία της με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα, τον οποίο θεωρούσε μέντορά της, έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1959 σαν τραγουδίστρια ελαφράς ορχήστρας στον ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ.

Τραγούδησε πρώτη φορά μπροστά σε κοινό το 1964, οπότε με το τραγούδι του Πλέσσα «Τώρα» πήρε το Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Ελαφράς Μουσικής της Θεσσαλονίκης. Σύντομα καθιερώθηκε ως τραγουδίστρια του ελαφρού τραγουδιού και ερμήνευσε ντουέτα κυρίως με τον Γιάννη Βογιατζή. Στα τέλη του 1970, κυριάρχησε το λαϊκό τραγούδι και το 1982 συναντά τον Τόλη Βοσκόπουλο, ο οποίος της κλείνει συμβόλαιο στην Columbia κι έτσι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και τραγουδώντας λαϊκά.

Υπήρξε βασική ερμηνεύτρια και "μούσα" πολλών συνθετών. Ερμήνευσε τραγούδια του Μίμη Πλέσσα, του Μίκη Θεοδωράκη, του Γιώργου Μουζάκη, του Κώστα Γιαννίδη, του Ζακ Ιακωβίδη, του Αττίκ, του Αλέκου Χρυσοβέργη, του Τάκη Μουσαφίρη κ.ά.

Είχε βραβευτεί για τη δουλειά της στην Ισπανία, την Πολωνία και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα τελευταία χρόνια, απείχε από τη δισκογραφία.

21/2/2014 Φευγει απο τη ζωή  ο ηθοποιός  Σάκης Μπουλάς, σε ηλικία 60 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο

Ο Σάκης Μπουλάς γεννήθηκε στο Κιλκίς, στις 11 Μαρτίου 1954, αλλά η καταγωγή του είναι από τον Πειραιά όπου και μεγάλωσε. Όταν ήταν μικρός, οι γονείς του τον παρότρυναν να γίνει δικηγόρος λόγω της άνεσης που παρουσίαζε στον λόγο, όμως αυτός επέλεξε το τραγούδι και την υποκριτική. Παλαιότερα, ήταν ιδιοκτήτης ενός καταστήματος με έπιπλα.

Μαζί με τους Γιάννη Ζουγανέλη, Νικόλα ΄Ασιμο, Θάνο Αδριανό και Περικλή Χαρβά, δημιούργησαν το πρώτο Μουσικό καφενείο στην Ελλάδα με το όνομα "Σούσουρο", χρησιμοποιώντας τη φόρμα του γερμανικού πολιτικού καμπαρέ, όπου για πρώτη φορά συνδυάστηκε μουσική με θέατρο και διάφορα δρώμενα.

Παρόμοια δουλειά έγινε αργότερα στο "Αχ Μαρία" στα Εξάρχεια, τη θρυλική σκηνή όπου για δέκα χρόνια λειτούργησε μια παρέα με ανατρεπτικότητα, χιούμορ και αγάπη στη μουσική. Ο Σάκης Μπουλάς μαζί με τους Γιάννης Ζουγανέλη, Ισιδώρα Σιδέρη, Λάκη Παπαδόπουλο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Σοφία Βόσσου αλλά και μια ευρύτερη παρέα δημιουργών που κατά καιρούς συμμετείχαν στα προγράμματα του εξαρχειώτικου στεκιού - έγραψαν τη δική τους σελίδα στον αθηναϊκό μουσικό χάρτη από το 1980 μέχρι το 1990.

Στην μικρή οθόνη, εμφανίστηκε σε πολλές εκπομπές ξεκινώντας από την ΕΡΤ και το Graffity μαζί με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Παρουσίασε τηλεπαιχνίδια όπως το «Κάνε ότι κάνω» και αργότερα το 2000 πρωταγωνίστησε στην κωμική τηλεοπτική σειρά με τίτλο «Δέκα Λεπτά Κήρυγμα». ΄Αλλες γνωστές σειρές που πρωταγωνίστησε ή συμμετείχε είναι: "Κουφώματα" (1988) , Δέκα λεπτά κήρυγμα (2000-2003), Τα Τετράγωνα των Αστέρων (2003), Σαββατογεννημένες (2003-2004), Ας Πρόσεχες (2004-2005), Πενήντα-Πενήντα (2005-2007), 7 Θανάσιμες Πεθερές (2006-2007), Εντιμότατοι κερατάδες (2006-2007), Ο Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας (2007-2008), Φίλα το βάτραχο σου (2007-2009), Μπελάς ΤV (2008-2009), Εργαζόμενη Γυναίκα (2009), Η Οικογένεια βλάπτει (2009-2010) και Πενήντα-Πενήντα (3ος κύκλος) (2010-2011).

Στον κινηματογράφο, η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1981. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε ή είχε βασικούς ρόλους είναι: Ο Δράκουλας των Εξαρχείων (1981), Ντελίριο (1983), Η Πόλη ποτέ δεν κοιμάται (1984), Τηλεκανίβαλοι (1987), Πατρίς Ληστεία Οικογένεια (1987), Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998), Η Αγάπη είναι ελέφαντας (2000), Λουκουμάδες με Μέλι (2004), Ηθικόν Ακμαιότατον (2005), Το φιλί της ζωής (2007), Μαφιόζοι στο Αιγαίο (2008), Πεθαίνω για σένα (2009), Μια φορά και ένα μωρό (2011).

Ο Σάκης Μπουλάς ως τραγουδιστής, είχε κυκλοφορήσει πέντε προσωπικούς δίσκους : Μπουλάς-Ελλάς (1986), Σάκης Μπουλάς (maxi single) "Ali Baba" (μουσική Μιχάλης Ρακιντζής) (1987), "Ας πρόσεχες" (album) (μουσική Μιχάλη Ρακιντζή) (1987), Ζαμανφού (1992), Έκθεση ιδεών" με τον Γιάννη Ζουγανέλη (2000). Ενώ συμμετείχε και σε πολλούς δίσκους άλλων ερμηνευτών όπως στους : Ανεπίδοτα Γράμματα του Μιχάλη Γρηγορίου με την Αφροδίτη Μάνου, Καντάτα για την Μακρόνησο του Θ. Μικρούτσικου, Λουκιανού διάλογοι του Μ. Πλέσσα, Αχαρνής του Δ. Σαββόπουλου κ.α

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του τραγούδησε σε πολλές μουσικές σκηνές και συναυλίες και συνεργάστηκε για χρόνια με τους Θάνο Μικρούτσικο, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννη Ζουγανέλη, Βλάση Μπονάτσο, Διονύση Τσακνή, Μάνο Λοΐζο, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Δημήτρη Σταρόβα και με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Ως στιχουργός συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες. Έχει γράψει στίχους για τραγούδια για τον Γιάννη Ζουγανέλη τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα καθώς και πολλά που είχε ερμηνεύσει ο ίδιος.

21/3/2014: Φεύγει από τη ζωή μια από τις πλέον σημαίνουσες και ευγενείς μορφές των ελληνικών γραμμάτων, ο Κωστής Παπαγιώργης. 

Διανοούμενος με σκέψη πρωτότυπη και ύφος ξεχωριστό, συγγραφέας και μεταφραστής, ο Κωστής Παπαγιώργης υπήρξε περίπτωση μοναχική και ταυτόχρονα μοναδική στη λογοτεχνική σκηνή.

Ανήκε στο είδος των δοκιμιογράφων, των essayistes, δηλαδή των δημιουργικά απείθαρχων συγγραφέων, που στοχάζονται, καταπιάνονται και γράφουν, συχνότατα με τρόπο βιωματικό και εξομολογητικό, για ποικίλα θέματα του σώματος, της ψυχής, της τέχνης, της ιστορίας, χωρίς να βαραίνει στον λόγο τους το άγχος της εξειδίκευσης.

Αρχίζοντας από το «Περί μέθης» (1987), μια εξιστόρηση και βίωση της μέθης, που τόσο αγαπήθηκε, αν και είχε προηγηθεί το «Σωκράτης, Ο νομοθέτης που αυτοκτονεί» (1978), μια πολιτική ανάγνωση του πλατωνικού έργου, ο Κωστής Παπαγιώργης μάς οδήγησε στον κόσμο της ζήλιας και της ζηλοτυπίας (Ιμερος και κλινοπάλη), της καθημερινής μεταφοράς (Λάδια ξίδια), της μισανθρωπίας και των ανθρωπίνων σχέσεων (Η κόκκινη αλεπού/ Οι ξυλοδαρμοί), των νεκρών (Ζώντες και τεθνεώτες), της ανθρώπινης ουσίας (Σιαμαία και ετεροθαλή), των αρνητικών παθών και των ολόψυχων αφοσιώσεων (Μυστικά της συμπάθειας), της αγοραφοβίας (Σύνδρομο αγοραφοβίας).

Συνέθεσε, μεταξύ άλλων, ακόμη δύο πολύ προσωπικά πορτρέτα, του Παπαδιαμάντη (Αλέξανδρος Αδαμαντίου Εμμανουήλ) και του Ντοστογιέφσκι, σκιτσάρισε το πρόσωπο του φίλου του συγγραφέα Χρήστου Βακαλόπουλου που χάθηκε πρόωρα (Γειά σου, Ασημάκη) και περιέγραψε τον ομηρικό πολεμιστή και τις αξίες του, που γεννιούνται πάντα μέσα στον κίνδυνο και στον πόλεμο (Η ομηρική μάχη).

Το δέκατο τέταρτο βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη υπό τον τίτλο «Κανέλλος Δεληγιάννης» απέσπασε το 2002 το Κρατικό Βραβείο Χρονικού Μαρτυρίας . Σε αυτό το πρώτο μέρος της τριλογίας του για το 1821 - ακολούθησαν «Τα καπάκια: Βαρνακιώτης, Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος» (2003) και ο «Εμμανουήλ Ξάνθος» (2005) - ο συγγραφέας, κρατά μια στάση άρνησης και συμπάθειας απέναντι στον κοτζαμπάση της Γορτυνίας.

Στηρίχθηκε στα απομνημονεύματα του προκρίτου για να δείξει πώς μια τουρκόφρων τάξη προκρίτων της Πελοποννήσου γίνεται επαναστατική, μέσα από ποιες φατριαστικές και εμφύλιες διαμάχες και πώς στο τέλος απογοητεύεται βλέποντας τους «ξένους», τους «φερέοικους», τους δευτεροκλασάτους, τους ξεβράκωτους κλέφτες, να αποκτούν την εξουσία στο μικρό ελληνικό κράτος.

«Θα μπορούσα να γράφω ένα βιβλίο χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, τα θέματα δεν μου λείπουν ούτε και η διάθεση. Αυτό που με σταμάτησε ήταν το μάταιο της όλης υπόθεσης: αν είχα κάτι να πω το εξέφρασα λίγο πολύ σε καμιά εικοσαριά βιβλιαράκια που ευτυχώς διαβάστηκαν και έτσι έδιωξαν από πάνω μου τη σκιά του αδικημένου. Γιατί να συνεχίζω;» διερωτήθηκε ο Κωστής Παπαγιώργης σε μια συνομιλία του με τη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Νέο Πλανόδιον» που έγινε στο σπίτι του τον Ιούνιο του 2013 και της οποίας δημοσιεύονται αποσπάσματα στο πρώτο τεύχος.

Ο Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) γεννήθηκε το 1947 στο Νεοχώρι Υπάτης του νομού Φθιώτιδoς όπου υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημοδιδάσκαλος. Από το 1951 ως το 1960 έζησε στην Παραλία Κύμης. Το 1966 μετέβη στη Θεσσαλονίκη για νομικές σπουδές όπου και παρέμεινε για έναν χρόνο ώσπου την εγκατέλειψε λόγω της χούντας. Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει κλασική και σύγχρονη φιλοσοφία.

Εκεί παρακολούθησε επί διετία μαθήματα φιλοσοφίας στο Βενσέν (με τους Ντελέζ, Λυοτάρ, Σατελέ), τα οποία στη συνέχεια εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην αυτοδιδαχή. Δεν ολοκλήρωσε τελικά ούτε τις σπουδές νομικής ούτε της φιλοσοφίας. Παρά ταύτα «η παθολογική σχεδόν προσήλωση στην ανάγνωση τον οδήγησε συγκυριακά στην εμπορία βιβλίων· κατόπιν, με την επάνοδο στην Αθήνα, στη μετάφραση φιλοσοφικών έργων για βιοποριστικούς καθαρά λόγους και, όψιμα, στη συγγραφή εξομολογητικών εν πολλοίς δοκιμίων».

Στην Ελλάδα επέστρεψε οριστικά μετά το 1975 και επιδόθηκε με αξιοζήλευτη δεινότητα στη μετάφραση του έργου σημαντικών φιλοσόφων και διανοητών (Πασκάλ, Κίρκεγκωρ, Λεβινάς, Σαρτρ, Φουκώ, Ντεριντά και Ρικέρ μεταξύ των άλλων) όπως επίσης στη συγγραφή δοκιμίων «που αγαπήθηκαν και διαβάστηκαν από χιλιάδες αναγνώστες για την πρωτοτυπία των θεμάτων τους (μέθη, ζηλοτυπία, μισανθρωπία, φιλία, φόβος, μνησικακία, θάνατος κ.ά.), για την περίτεχνη γλώσσα και για το ιδιαίτερο ύφος: όλα χαρίσματα ενός μεγάλου σύγχρονου λογίου που διέθετε γνήσια λαϊκή εκφραστικότητα, τόσο στην επαφή του με τους ανθρώπους όσο και στα γραπτά του».

Εξέδωσε το θεωρητικό περιοδικό «Χώρα» και συνεργάστηκε με πλήθος περιοδικών (Αθηνόραμα, Αντί, Το Δέντρο κ.ά) και εφημερίδων (παλαιότερα στην Απογευματινή και πιο πρόσφατα στον Επενδυτή). Ήταν παντρεμένος με την Ράνια Σταθοπούλου. 

24/3/2014: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών και μετά από μακροχρόνια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ο εφοπλιστής Σταύρος Νταϊφάς, ενας από τους κορυφαίους προέδρους στην ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά και από τους κορυφαίους παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου
 

Ανέλαβε την προεδρία του πειραϊκού συλλόγου με την δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας, δηλαδή το καλοκαίρι του 1979 και επί της θητείας του οι "ερυθρόλευκοι" κατέκτησαν πέντε πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα τέσσερα σερί (από το 1980 έως το 1983 και ένα το 1987) και ένα κύπελλο (1981), ενώ επανήλθε στα διοικητικά του συλλόγου το 1992, όταν η ΠΑΕ είχε οδηγηθεί στο Πρωτοδικείο και ουσιαστικά την έσωσε από τον κίνδυνο να οδηγηθεί σε πτώχευση, καθώς ανέλαβε την εντολή να σχηματίσει μια αξιόπιστη διοίκηση και ήταν αυτός που το πέτυχε, οδηγώντας έτσι τον Ολυμπιακό με ομαλό τρόπο στη μεταβατική περίοδο.

25/3/2014: Πεθαίνει σε ηλικία 76 ετών. ο ερμηνευτής των πιο αισθαντικών τραγουδιών του Νέου Κύματος  Λάκης Παππάς  Γεννήθηκε το 1938 στην Πρέβεζα και έκανε την πρώτη του καλλιτεχνική εμφάνιση το 1959, ενώ αναδείχθηκε στον καλλιτεχνικό χώρο με την «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι -ο οποίος και ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν το ταλέντο του στην κιθάρα και την ερμηνεία, τον «Ματωμένο Γάμο» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα πάλι σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» σε στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη (μουσική: Μάνος Χατζιδάκις).

















31/3/2014: Πεθαίνει η ηθοποιός Μαργαρίτα Γεράρδου. Γεννημένη τον Νοέμβριο του 1930,  σε ηλικία μόλις 20 ετών πρωταγωνίστησε στην ταινία τα «Αρραβωνιάσματα» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πλυτά μαζί με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Νίκο Τζόγια.

Στη συνέχεια είχε συνεχή παρουσία στον ελληνικό κινηματογράφο με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε περισσότερες από 60 ταινίες δίπλα σε ηθοποιούς, όπως οι Μάνος Κατράκης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Παντελής Ζερβός, Θανάσης Βέγγος, Νίκος Ξανθόπουλος, Βασίλης Αυλωνίτης , Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Αλέκος Τζανετάκος και πολλοί άλλοι.

Τελευταία της κινηματογραφική παρουσία ήταν το 2001 στην ταινία «Αλεξάνδρεια» της Μαρίας Ηλιού. Επίσης είχε σημαντική παρουσία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα όπως: «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», «Ο Λεπρέντης», «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», «Το πανηγύρι», «Παντρολογήματα», «Στέλλα Βιολάντη», «Ρινόκερος», «Η Λοκαντιέρα», «Ο ματωμένος γάμος», «Ο Ταρτούφος», «Δεσποινίς ετών 39...» κ.α.

Στην τηλεόραση έπαιξε στο «Μια Αθηναία στην Αθήνα», στο «Ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο», «Οι Πανθέοι» και «Το τρίτο στεφάνι».

Παράλληλα συμμετείχε στο «Θέατρο της Δευτέρας» παίζοντας στο «Λίβινγκ ρουμ» του 1976 σε σκηνοθεσία Γιώργου Θεοδοσιάδη και στο «Δίλημμα» του 1977, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Κωστελέτου.

24/4/2014: Πεθαίνει  ο ηθοποιός Μπάμπης Γούσιας, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Ο άτυχος ηθοποιός υπήρξε επί χρόνια στενός συνεργάτης και μέλος της ομάδας «Σπείρα-Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη

17/5/2014: Αφήνει την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο η χάλκινη ολυμπιονίκης του ανσάμπλ στο Σίδνεϊ το 2000 και εν ενεργεία υποσμηναγός Άννα Πολλάτου, σε ηλικία 31 ετών, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε επί της εθνικής οδού Πατρών- Πύργου, με κατεύθυνση προς Κυλλήνη, συγκρούστηκε, για άγνωστους ακόμα λόγους στο ύψος της Βάρδας με ΙΧ φορτηγό αυτοκίνητο που είχε κατεύθυνση προς Πάτρα.

Η ολυμπιονίκης της ρυθμικής γυμναστικής είχε γεννηθεί τον Οκτώβριο του 1983 στην Κεφαλονιά και σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τη ρυθμική γυμναστική.

Εκτός από το χάλκινο μετάλλιο στου Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, η Άννα Πολλάτου είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που είχε γίνει το 1999 στην Οζάκα.

Επίσης, στο ίδιο πρωτάθλημα είχε κατακτήσει ασημένιο μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό.

Ακόμη, την ίδια χρονιά είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, που είχε γίνει στη Βουδαπέστη, ενώ το 2000 είχε κατακτήσει και πάλι το χρυσό μετάλλιο, στη διεθνή συνάντηση που είχε διεξαχθεί στο Τιέ. 

21/5/2013: Xάνει τη ζωή του από έμφραγμα ο ηθοποιός Σωτήρης Βάγιας. Ο 53χρονος ηθοποιός εντοπίστηκε λιπόθυμος μέσα στο αυτοκίνητό του, που ήταν σταθμευμένο στην οδό Ιακωβίδου στα Πατήσια,, από ζευγάρι που κατοικεί στην περιοχή. Αμέσως ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ, ενώ λίγο αργότερα διαπιστώθηκε και ο θάνατός του.

Ο δημοφιλής καλλιτέχνης πρωταγωνίστησε στη σειρά «Καλημέρα Ζωή» αλλά και σε άλλες σειρές όπως «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Οι Μεν και οι Δεν» και «Φρούτα Εποχής». Στον κινηματογράφο είχε εμφανιστεί στις ταινίες «Το Άρωμα Της Βιολέτας» και «Ισόβια».

22/5/2014 Πεθαίνει σε ηλικία 41 ετών, από σπάνιο αυτοάνοσο δημοσιογράφος Νίκος Ράλλης, ο οποίος έιχε διατελέσει διευθυντής σύνταξής της LIFO  το 2006. Ο Νίκος Ράλλης είχε μακρά και καλή πορεία στο πολιτιστικό ρεπορτάζ και είχε διακριθεί κυρίως για την εργασία του στην εφημερίδα Επενδυτής. 

23/5/2014: Αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 48 ετών ο Ολυμπιονίκης, Παναγιώτης Ποικιλίδης  στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας της Γενικής Κλινικής Θεσσαλονίκη μετά  από χειρουργική επέμβαση λόγω εμφράγματος που υπέστη.

Ο ολυμπιονίκης της πάλης και μέλος του ΔΣ του ΠΑΟΚ, συμμετείχε σε τρεις Ολυμπιάδες (1984, 1992 και 1996) στο άθλημα της πάλης κατακτώντας την 4η θέση το 1984 και την 5η θέση το 1996, υπηρέτησε στο πυροσβεστικό σώμα, ενώ από το 2007 και μετά διετέλεσε μέλος στο Δ.Σ. της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. 

2/6/2014: Πεθαίνει  σε ηλικία 81 ετών η γνωστή από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο ηθοποιός Δήμητρα Σερεμέτη, η οποία έπαιξε σε περισσότερες από 40 ελληνικές ταινίες, δίπλα σε μεγάλους ηθοποιούς, όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη και σε 14 ελληνικές σειρές στην τηλεόραση, ενώ διατέλεσε και αντιπρόεδρος του Σωματείου Ηθοποιών.

Η Δήμητρα Σερεμέτη γεννήθηκε στον Αμπελώνα της Λάρισας το 1933, όπου ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της. Το 1946, με τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου, η ίδια και η οικογένειά της εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Αθήνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και Πέλου Κατσέλη.

Ήταν σύζυγος του ηθοποιού Κώστα Παπαχρήστου, ο οποίος, συνήθως, υποδυόταν ρόλους αστυνομικού ή στρατιωτικού στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο.

11/6/2014: Ο Κώστας Μουρούζης  άφηνει  την τελευταία του πνοή σε ηλικία 80 ετών. Είχε υπάρξει προπονητής της Εθνικής ομάδας μπάσκετ, ενώ είχε κοουτσάρει τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ.

Ως παίκτης είχε αγωνιστεί επί σειρά ετών στο εξωτερικό, φορώντας και τη φανέλα της Βαρέζε.

13/6/2014: Φευγει από τη ζωή στα 71 του χρόνια ο πρώην βουλευτής, δημοσιογράφος Άρης Σταθάκης.
 
Ο Αριστείδης Σταθάκης γεννήθηκε το 1943 στον Ασωπό Λακωνίας και σπούδασε στη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως συντάκτης αυτοκινήτου στην εφημερίδα «Νέα Πολιτεία» (1968-1972) και τα περιοδικό «Ωτο Εξπρές» (1968-1970) και «4 Τροχοί» (1970-1974).
 
Το διάστημα 1975-1988 εργάστηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» ως συντάκτης εξωτερικών ειδήσεων (μέχρι το 1985) και στη συνέχεια ως επικεφαλής των εξωτερικών ειδήσεων. Την περίοδο 1975-1990, ήταν συντάκτης αυτοκινήτου στην ίδια εφημερίδα.
Από το 1984 έως το 1990 ήταν ανταποκριτής της ολλανδικής ραδιοφωνίας NOS. Την περίοδο 1987-1990, εργάστηκε στην κρατική ραδιοφωνία και από το 1990 έως το 2004, στο ραδιοφωνικό σταθμό ΑΝΤΕΝΝΑ. Έργάστηκε και στην τηλεόρηση, στους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΤ-1 (1987-1990) και ΑΝΤΕΝΝΑ (1990-1999), κυρίως σε εκπομπές με θέματα το αυτοκίνητο και τις μεταδόσεις γκραν πρί.
 
Το διάστημα 1983-1989 διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Τα νέα της ΕΛΠΑ», ενώ υπήρξε διευθυντής των περιοδικών «Πίστες & δρόμοι» τις περιόδους 1972-1974 και 1988-1990 και «Car & Driver» το 1993.
 
Από το 1990 έως το 2002 αρθρογραφούσε στην «Απογευματινή», υπήρξε οδηγός αγώνων αυτοκινήτου από το 1968 έως το 1984 και διετέλεσε γενικός γραμματέας του Συνδέσμου Οδηγών Αγώνων Αυτοκινήτου από το 1975 μέχρι το 1977 και από το 1980 έως το 1984. Το 1992, τιμήθηκε με το βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Προαγωγής Δημοσιογραφίας «Μπότση» «για την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία, με το σκεπτικό ότι "έμαθε τους Έλληνες να φορούν ζώνες ασφαλείας και κράνη"».
 
Υπήρξε πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Συντακτών Αυτοκινήτου (1993-1998) και αντιπρόεδρός του από το 1990 έως το 1992.
 
Εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων το 1998 και το 2002 και διετέλεσε αντιδήμαρχος Αθηναίων το 1999 και το 2003, εκπρόσωπος Τύπου του δήμου από το 2001 μέχρι το 2003 και πρόεδρος του Οργανισμού Οδικής Ασφάλειας του δήμου.
 
Το διάστημα 2002-2004 χρημάτισε μέλος της Εθνικής Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας και στη συνέχεια πρόεδρός της.
Το 2004 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Β΄Αθήνας με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Τον Σεπτέμβριο του 2007 εξελέγη κοσμήτορας της Βουλής των Ελλήνων.
Τον Ιανουάριο του 2008 παραιτήθηκε από την προεδρία της Εθνικής Επιτροπής Οδικής Ασφάλειας.
Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. 

18/6/2014: Πεθαίνει σε ηλικία 74 ετών,η γνωστή ηθοποιός Σάσα Καστούρα. Η Σάσα (Αναστασία) Καστούρα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1962. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ελληνικές ταινίες, ενώ έγινε γνωστή στο κοινό με τον ρόλο της στο δημοφιλές σήριαλ της κρατικής τηλεόρασης, «Η  γειτονιά μας», όπου υποδυόταν τη μνηστή του βασικού πρωταγωνιστή Μάκη Δεμίρη
Ήταν μέλος του ΚΚΕ και υποψήφια βουλευτής στις εκλογές στην Α΄ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, δυο φορές (1993, 1996). Ήταν παντρεμένη με τον οπερατέρ Παύλο Φιλίππου. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) αποχαιρετά με θλίψη την αγαπητή ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου Σάσα Καστούρα, με την  οποία συνεργάστηκε  από το 1962.

Πρώτη συνεργασία της με το ΚΘΒΕ ήταν στην παράσταση «Σίβυλλα» (1962 - 1963) του Άγγελου Σικελιανού, σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού, και τελευταία στο έργο «Ο γενικός γραμματεύς» (1998 - 1999) του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη.

27/6/2014: Φευγει από τη ζωή, ο ιδρυτής τού εκδοτικού οίκου «Κάκτος» Οδυσσέας Χατζόπουλος, ο οποίος νοσηλευόταν στο Ιατρικό Κέντρο. Γεννήθηκε το 1941 στην Αθήνα και σπούδασε πολιτικές επιστήμες και μουσική. Το 1960 εξέδωσε το πρώτο του περιοδικό Γραμμάτων και Τεχνών στον «Ηνίοχο». Ίδρυσε τον «Κάκτο» το 1975.

Στο διάστημα 1975-1991 έδωσε στην κυκλοφορία περίπου 2.800 βιβλία, χωρίς ποτέ καμιά επιχορήγηση, κρατική, ιδιωτική, κομματική ή άλλη, και χωρίς επίσης χρηματοδότηση από τους συγγραφείς, πρακτική την οποία ακολούθησε σταθερά και χωρίς παρέκκλιση.

Στις εκδόσεις της περιόδου αυτής ανήκουν οι μεγάλες σειρές επιστημονικής φαντασίας, που έκαναν γνωστό στο ελληνικό κοινό το έργο των κορυφαίων συγγραφέων του είδους, όπως ο Άρθουρ Κλαρκ, ο Ισαάκ Ασίμοφ και άλλοι.

Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα της κυκλοφορίας βιβλίων που αφορούν ζητήματα της επικαιρότητας, ο «Κάκτος» καινοτόμησε με την έκδοση πολυάριθμων «δημοσιογραφικών» βιβλίων-ντοκουμέντων, σε συνεργασία με σειρά γνωστών δημοσιογράφων, επιστημόνων και προσώπων της δημόσιας ζωής.

Παράλληλα από τον «Κάκτο» κυκλοφόρησαν έργα σημαντικών λογοτεχνών, Ελλήνων (Γ. Σκαρίμπας, Π. Πικρός κ.ά.) και ξένων (Χ. Μίλλερ, Τζ. Όργουελ, Χ. Έσσε, Μ. Βάλταρι κ.ά.), και μαζί δοκίμια, βιογραφίες και ιστοριογραφικά, με ξεχωριστό ανάμεσα στα τελευταία την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κων. Παπαρρηγόπουλου.

Από το 1991, ο «Κάκτος», μαζί με τα υπόλοιπες εκδόσεις που δίνει στην κυκλοφορία, έχει ως κύριο έργο την έκδοση της σειράς «Αρχαία Ελληνική Γραμματεία- Οι Έλληνες» με προγραμματισμό να δημοσιευθούν μεταφρασμένα και σχολιασμένα -για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς- όλα τα έργα όλων των συγγραφέων της ελληνικής αρχαιότητας.

Η σειρά αυτή, που βραβεύτηκε τον Απρίλιο του 2000 από το πανεπιστήμιο της Aix-en-Provence, στη Γαλλία, ως ένα από τα σπουδαιότερα έργα της εποχής μας, και αργότερα, τον Οκτώβριο του 2002, από το Ίδρυμα Πιερίδη, στην Κύπρο, αριθμεί μέχρι στιγμής 700 τόμους και είναι ήδη, για το αντικείμενό της, η μεγαλύτερη στον κόσμο.

Τον Ιανουάριο του 2004 ο εκδότης Οδυσσέας Χατζόπουλος παρουσίασε τους «Έλληνες» στην Κούβα, με ομιλία του στο Μουσείο Τεχνών της Αβάνας. 

2014 και ΠΡΟΣΩΠΑ (Μέρος Α'): Διάσημοι ΞΕΝΟΙ που έφυγαν από τη ζωή το 2014

Από τον ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΡΟΥΡΟ

3/1/2014: Πεθαίνει   σε ηλικία 74 ετών ο Φιλ Έβερλι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Ντον είχαν δημιουργήσει το συγκρότημα Everly Brothers, ένα από τα μεγαλύτερα αμερικανικά ροκ και κάντρι συγκροτήματα των δεκαετιών του 1950 και 1960

Το συγκρότημα Everly Brothers ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο το 1957. Μεταξύ των μεγάλων επιτυχιών του είναι και τα τραγούδια «Wake up little Susie», «All I have to do is dream» και «Bye bye love».

Οι Everly Brothers επηρέασαν πολλά συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960, μεταξύ αυτών οι Beatles, οι Simon and Garfunkel και οι Beach Boys. Αρχικά ο Τζον Λένον και ο Πολ Μακάρτνεϊ είχαν αρχικά ονομάσει το συγκρότημά τους Foreverly Brothers.

Το συγκρότημα μπήκε στο Rock 'n' Roll Hall of Fame το 1986, ενώ το μουσικό περιοδικό Rolling Stone τους κατέταξε στην 33 θέση του καταλόγου με τους «100 σημαντικότερους καλλιτέχνες».

Οι Εverly Brothers διαλύθηκαν το 1973, γεγονός που προκάλεσε ένταση μεταξύ του Ντον και του Φιλ και οδήγησε στην αποξένωσή τους για μια δεκαετία, όμως όπως είχε δηλώσει ο Φιλ στο περιοδικό Time η σχέση του με τον αδελφό του τελικά αποκαταστάθηκε.

5/1/2014: Πεθαίνει ο θρυλικός Πορτογάλος ποδοσφαιριστης, Εουσέμπιο.
Ο «Μαύρος Πάνθηρας» ήταν ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών. Πήρε τη Χρυσή Μπάλα το 1965 και ήταν δεύτερος το 1962 και το 1966. Παράλληλα βοήθησε την Πορτογαλία να καταλάβει την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 1966 όντας πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με εννιά γκολ.
Αναγνωρισμένος ως ένας από τους σημαντικότερους πορτογάλους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ο Εουσέμπιο έπαιξε σε πολλές ομάδες αλλά αναδείχτηκε με την ομάδα της Μπενφίκα, σκοράροντας 319 γκολ σε μόνο 313 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, γινόμενος ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην ομάδα του και οδηγώντας την στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1962. Tο 1965 κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα.
Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του σε επίπεδο εθνικών ομάδων, βοηθώντας την Εθνικής Πορτογαλίας να κατακτήσει την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, που διεξήχθη στην Αγγλία. Μέχρι το 2005 ήταν ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Εθνικής Πορτογαλίας, όταν και ο Παουλέτα έσπασε το ρεκόρ του.

27/1/2014: Πεθαίνει από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια ο Ερικ Λόουσον, ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον σκληροτράχηλο «άνδρα του Marlboro» στις διαφημίσεις της δεκαετίας του '70, πέθανε σε ηλικία 72 ετών.

Ο Λόουσον, ηθοποιός που είχε κάνει περάσματα από τις αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές «Baretta» και «The Streets of San Francisco» μέχρι που τον ανακάλυψε η διαφημιστική εταιρεία που είχε τον λογαριασμό της Marlboro για να γίνει ο κλασικός καουμπόι με το τσιγάρο στο στόμα στις καταχωρήσεις της περιόδου 1978-1981.

Τότε φάνταζε μια τέλεια επιλογή: Καπνιστής από τα 14 του, με τα αδρά χαρακτηριστικά του άνδρα που θα μπορούσε να ενσαρκώσει τον άνθρωπο πρότυπο του «αμερικανικού τρόπου ζωής».

Αργότερα όμως ο Λόουσον συμμετείχε σε διαφημιστικές εκστρατείες κατά του καπνίσματος και μάλιστα είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα φιλμάκι - παρωδία ακριβώς αυτών των διαφημίσεων που τον είχαν κάνει διάσημο σε όλον τον κόσμο.

Ωστόσο, εθισμένος στο κάπνισμα, ο Λόουσον δεν μπόρεσε να το κόψει παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά. «Ηξερε ότι τα τσιγάρα τον είχαν στο χέρι. Ηξερε ότι δεν μπορούσε να σταματήσει» είπε η γυναίκα του. 

28/1/2014 Πεθαίνει σε ηλικία 94 ετών  ο θρύλος της αμερικανικής φολκ μουσικής και ακτιβιστής της Αριστεράς, Πιτ Σίγκερ, εμπνευστής νεότερων μουσικών, όπως η Τζόαν Μπαέζ, ο Μπομπ Ντίλαν και ο Μπρους Σπρίνγκστιν.

Ο Σίγκερ θα μείνει στην ιστορία, μεταξύ άλλων, για τη διασκευή του παραδοσιακού θρησκευτικού τραγουδιού We Shall Overcome (Θα επικρατήσουμε), που αναδείχθηκε σε ύμνο του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών, ενώ δική του διασκευή είναι και η μεγάλη επιτυχία των Byrds του Ντέιβιντ Κρόσμπι «Turn! Turn! Turn!», με στίχους από τους Εκκλησιαστές της Καινής Διαθήκης.

Η επιλογή του Σίγκερ να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, του στοίχισε την παραπομπή του ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου το 1957, που απέφυγε, ωστόσο, να τον καταδικάσει σε ποινή φυλάκισης.

Γεννημένος στην πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1919, ο Σίγκερ ήλθε σε επαφή με τη μουσική από τα πρώτα του χρόνια, χάρη στον μουσικολόγο πατέρα και την κλασική βιολονίστρια μητέρα του.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 εγκαταλείπει τις σπουδές δημοσιογραφίας, που έκανε στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, για να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη, όπου γνωρίζεται με τον τραγουδιστή των μπλουζ, Χιούι Λεντμπέτερ, ευρέως γνωστό ως Λεντμπέλι. Το 1938 ξεκινά την περιπλάνησή του ως λαθρεπιβάτης σε εμπορικές αμαξοστοιχίες, διασχίζοντας όλες τις ΗΠΑ και βιώνοντας τις εμπειρίες των άστεγων ανέργων, που αποτυπώνει αργότερα στη μουσική του.

Το 1948 ιδρύει το συγκρότημα The Weavers, που συμβάλλει καθοριστικά στην αναβίωση της μουσικής φολκ, αποτελώντας πρότυπο για τα φολκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1960. Οι εμφανίσεις του συγκροτήματος σε απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στρέφουν την προσοχή του FBI στα μέλη του, με αποτέλεσμα την παραπομπή του Σίγκερ ενώπιον της διαβόητης Επιτροπής Αντιαμερικανικών Υποθέσεων του Τζόζεφ Μακάρθι. Η άρνηση του Σίγκερ να καταθέσει σήμανε τον οριστικό αποκλεισμό του συγκροτήματος από τα αμερικανικά ερτζιανά και τηλεοπτικά δίκτυα.

Το 1959, ο Σίγκερ ιδρύει τον θεσμό του Φεστιβάλ Φολκ του Νιούπορτ στο παραλιακό Ρόουντ Αϊλαντ, με ετήσια συναυλία, που συνεχίζεται και στις μέρες μας. Διασκεδαστικό στιγμιότυπο διαδραματίσθηκε μεταξύ Σίγκερ και Ντίλαν το 1965 στο φεστιβάλ του Νιούπορτ, με αφορμή την απόφαση του Ντίλαν να χρησιμοποιήσει ηλεκτρική κιθάρα στην αυστηρά ακουστική συναυλία.

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας από τον Ντίλαν προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από το κοινό, με τον παριστάμενο Πιτ Σίγκερ να καταδικάζει την τολμηρή καινοτομία του μουσικού του επιγόνου. 
 

1/2/2014:  Πεθαίνει σε ηλικία 83 ετών από "επιπλοκές σοβαρής και ξαφνικής νόσου", ο βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1961 για την ερμηνεία του στην ταινία "Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης" αυστριακός ηθοποιός Μαξιμίλιαν Σελ
Ο Μαξιμίλιαν Σελ γεννήθηκε στη Βιένη και έζησε εξόριστος με τους γονείς του στην Ελβετία μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στη ναζιστική Γερμανία το 1938. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Αυστρία. Ανήκε στους ευρωπαίους ηθοποιούς που πέτυχαν στο Χόλιγουντ.
Το 1961 τιμήθηκε με το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου υποδυόμενος τον δικηγόρο ενός ναζί εγκληματία πολέμου στην ταινία του Στάνλεϊ Κράμερ "Τα απόρρητα της Νυρεμβέργης". Έπαιξε δίπλα στη Μάρλεν Ντίντριχ, τον Μπαρτ Λάνκαστερ, τον Σπένσερ Τρέισι, τον Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ.
Επί μακρόν στη σκιά της μεγαλύτερης αδελφής του Μαρία Σελ η οποία έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ, ο Μαξιμίλιαν έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο στη Βασιλεία, σε ηλικία 23 ετών. Έμεινε πιστός στο σανίδι παίζοντας κυρίως τα τελευταία χρόνια στη Νέα Υόρκη, το 2000 μια θεατρική διασκευή "Των απορρήτων της Νυρεμβέργης" και στο Λονδίνο το 2006 σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ 'Ολτμαν θεατρικό έργο του Αρθουρ Μίλερ.
Στον κινηματογράφο η καριέρα του στο Χόλιγουντ άρχισε το 1958 σε ηλικία 28 ετών, δίπλα στο Μάρλον Μπράντο, ενώ μετείχε και σε μεγάλες παραγωγές όπως το Τopkapi (1964).
Ο Σελ γοήτευσε και το κοινό της όπερας με τη σκηνοθεσία του, κυρίως στο Λος Άντζελες, ύστερα από πρόσκληση του Πλάθιντο Ντομίνγκο για τον "Λόενγκριν" του Ρίχαρντ Βάγκνερ (2001) και τον "Ιππότη με το Ρόδο" του Ρίχαρντ Στράους (2005).

2/2/2014: Εντοπίζεται νεκρός στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη από υπερβολική δόση ναρκωτικών ο βραβευμένος ηθοποιός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν 

11/2/2014:Πεθαίνει στα 85 της η σταρ του Χολιγουντ Σίρλεϊ Τεμπλ. Η ηθοποιός, γεννημένη στις 23 Απριλίου του 1928, ξεκίνησε την καριέρα της στο Χόλιγουντ ως «παιδι-θαύμα», στην τρυφερή ηλικία των 3 ετών.
H μικρή Σίρλεϊ με τις ξανθιές μπούκλες - η μητέρα της επιμελούνταν το χτένισμά της που είχε κάθε φορά 56 μπούκλες- τα χαρακτηριστικά λακάκια και τις ικανότητές της στο χορό, μάγεψε το κοινό κατά την διάρκεια της μεγάλης ύφεσης και επί τέσσερα χρόνια ήταν η μεγαλύτερη σταρ. Στο πρόσωπό της, όλοι έβλεπαν το γλυκό, αθώο κοριτσάκι που θα ήθελαν να έχουν για κόρη τους, γι' αυτό και ήταν γνωστή με το χαϊδευτικό «America's little darling».

Στα έξι της έτη βραβεύτηκε με νεανικό τιμητικό Όσκαρ και μέχρι σήμερα, παραμένει η πιο νέα ηθοποιός που κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας.

Η Τεμπλ έπαιξε σε αρκετές ταινίες, μεταξύ των οποίων οι «Curly Top», «The Littlest Rebel», «Baby Take a Bow» και «Little Miss Marker» αλλά δεν μπόρεσε να συνεχίσει την κινηματογραφική της καριέρα με την ίδια επιτυχία ως ενήλικη.

Αποσύρθηκε από την βιομηχανία του κινηματογράφου στα 22 της, αλλά δεν ξεχάστηκε. 

Αντιθέτως επανήλθε στο προσκήνιο ως πετυχημένη επιχειρηματίας και διπλωμάτης, συνιστώντας ένα από τα σπάνια παραδείγματα αστέρων του Χόλιγουντ που δεν εξαφανίστηκαν όταν έσβησαν τα φώτα της κάμερας.

Από το 1969 μέχρι το 1974, η Τεμπλ ήταν μέλος της αμερικανικής αποστολής στα Ηνωμένα Έθνη, από το 1974-1976 διετέλεσε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Γκάνα και από το 1989-1992 ήταν η πρεσβευτής των ΗΠΑ στην τότε Τσεχοσλοβακία. 

27/2/2014: Πεθαίνει σε ηλικία 66 ετών από έμφραγμα ο ισπανός μετρ του φλαμένκο Πάκο ντε Λουθία
 
Ο Πάκο ντε Λουθία γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1947 στην πόλη αυτή της Ανδαλουσίας για να γίνει ένας καινοτόμος κιθαρίστας και συνθέτης διεθνούς εμβέλειας, που εκσυγχρόνισε το φλαμένκο συνδέοντάς το με την τζαζ, αντλώντας την έμπνευσή του από ποκίλους μουσικούς ορίζοντες.  

6/4/2014: Φευγει απ τη ζωή σε ηλικία 93 ετών ο  Αμερικανός ηθοποιός Μίκι Ρούνεϊ, που έγραψε ιστορία στον κινηματογράφο ως παιδί- θαύμα τις δεκαετίες '30 και '40
 
Ο Ρούνεϊ άφησε εποχή πρωταγωνιστώντας μαζί με την Τζούντι Γκάρλαντ στο κινηματογραφικό μιούζικαλ του 1939 «Babes in Arms», ενώ πρωταγωνίστησε και στο πλευρό της Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην ταινία του 1944 «Εθνικό Βελούδο» με την οποία η Τέιλορ ξεκίνησε την καριέρα της.

Ο Ρούνεϊ πρωταγωνίστησε σε δεκάδες ταινίες ως Αντι Χάρντι, έπαιξε δίπλα στη λαμπερή Τζούντι Γκάρλαντ και απασχόλησε πολλές φορές τα μέσα ενημέρωσης με τους οκτώ γάμους του -μία από τις συζύγους του για μικρό διάστημα ήταν και η Αβα Γκάρντνερ προτού γίνει διάσημη. Ερωτηθείς κάποτε αν θα ξαναπαντρευόταν όλες τις πρώην συζύγους του, απάντησε: «Φυσικά. Τις αγάπησα όλες τους». 

9/4/2014: Αφήνει την τελευταία του πνοή ο Ultimate Warrior ένας από τους πιο γνωστούς Superstars του χώρου της πάλης. O Warrior (κατά κόσμον Jim Hellwig) άρχισε την καριέρα του το 1987 και γρήγορα έγινε ένας από τους σημαντικότερους παλαιστές στην ιστορία»,
Ο  Jim Hellwig μαζί με τους υπόλοιπους αστέρες του χώρου, όπως ο Hulk Hogan, o Mr Perfect, Jake The Snake, Andre The Giant, Dusty Rhodes, Jimmy Snuka, Steve Austin, Undertaker, The Rock κατάφεραν να αλλάξουν την ιστορία του WWE κάνοντας το Νο1 στο χώρο του θεάματος με εκατομμύρια θαυμαστές ανά την υφήλιο.

17/4/2014: Πεθαίνει σε ηλικία 87 ετών ο ΓΙΓΑΣ της παγκόσμιας λογοτεχνίας Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες.  

Ο Γκαρσία Μάρκες για τους πιο πολλούς ειδικούς είναι ο πατέρας του λογοτεχνικού είδους του μαγικού ρεαλισμού, το οποίο σημάδεψε την έκρηξη της λογοτεχνικής παραγωγής στη Λατινική Αμερική τις δεκαετίας του 1960 και του 1970. Από τη γενιά του Μάρκες, μόνος επιζών απομένει ο Μάριο Βάργκας Γιόσα, ένας λογοτέχνης επίσης βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Οι δύο άνδρες, άλλοτε στενοί φίλοι, είχαν συγκρουστεί άγρια πολλές φορές.
Ο Μάρκες είναι ακόμη ο συγγραφέας πασίγνωστων βιβλίων όπως Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη (1975), Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου (1981), Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας (1985) και άλλων.
Ο Γκαρσία Μάρκες —ή Γκάμπο, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και οι θαυμαστές του— γεννήθηκε στην Αρακατάκα, μια πόλη στη βόρεια επαρχία Μαγκνταλένα της Κολομβίας, την 6η Μαρτίου του 1927. Από την παιδική του ηλικία στην πόλη αυτή, όπου τα έσοδα έφερναν κυρίως οι φυτείες μπανάνες, άντλησε έμπνευση για το λογοτεχνικό του έργο. Το Μακόντο, το διάσημο φανταστικό χωριό όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση του μυθιστορήματός του Εκατό Χρόνια Μοναξιά, παραπέμπει ακριβώς στην Αρακατάκα.
Τα βιβλία του πιο γνωστού λατινοαμερικάνου συγγραφέα πούλησαν δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα. Αν και έγραφε ασταμάτητα νουβέλες και ιστορίες όπως το Ο Συνταγματάρχης Δεν Έχει Κανέναν Να Του Γράψει την δεκαετία του 1950 και του 1960, δυσκολεύτηκε για πολλά χρόνια να βρει τη φωνή του. Το έκανε όμως με δραματικό τρόπο στα Εκατό Χρόνια Μοναξιά, ένα βιβλίο που ο εκλιπών Κάρλος Φουέντες είχε αποκαλέσει κάποτε «τον λατινοαμερικάνικο Δον Κιχώτη». 
Ο Μάρκες συνέθεσε απίστευτα και υπερφυσικά συμβάντα με λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής και με τις πολιτικές πραγματικότητες της Λατινικής Αμερικής — άλλοτε κωμικές, άλλοτε τραγικές.
Ο ίδιος έλεγε πως προσπάθησε να γράψει όπως θυμόταν να λέει ιστορίες η γιαγιά του. «Έλεγε πράγματα που ακούγονταν υπερφυσικά και φανταστικά, αλλά τα έλεγε με απόλυτη φυσικότητα. Ανακάλυψα ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να πιστέψω ο ίδιος και να γράψω με την ίδια έκφραση που τις έλεγε η γιαγιά μου: με πρόσωπο από πέτρα».
Τα βιβλία του Μάρκες σημάδεψαν μια εξαιρετικά ταραγμένη εποχή στο μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής — όταν το χάος ήταν το φυσιολογικό και η πραγματικότητα έμοιαζε να συνορεύει με το σουρεαλισμό.
Ο ίδιος έλεγε πως επηρεάστηκε βαθιά από τη Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα αλλά και από σημαντικούς προγενέστερους και σύγχρονούς του λατινοαμερικάνους συγγραφείς, όπως ο Μεξικάνος Χουάν Ρούλφο ή ο Αργεντινός Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Ήταν ο Αμερικανός Ουίλιαμ Φόκνερ, είχε πει, εκείνος που τον ενέπνευσε να αναπαραστήσει με τον τρόπο που το έκανε «την ατμόσφαιρα, την παρακμή, την ζέστη» στο Μακόντο, το φανταστικό χωριό στο οποίο έδωσε το όνομα μιας μπανανοφυτείας λίγο έξω από την Αρακατάκα.
Όπως πολλοί από τους σύγχρονους του λατινοαμερικάνους λογοτέχνες, ο Γκαρσία Μάρκες αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική και φλέρταρε με τον κομμουνισμό.
Ταξίδεψε στην μετεπαναστατική Κούβα και ανέπτυξε μια στενή προσωπική φιλία με τον ηγέτη της, τον Φιδέλ Κάστρο. «Ένας άνθρωπος με απέραντο ταλέντο και τη γενναιοδωρία ενός παιδιού, ένας άνθρωπος για το αύριο», είχε γράψει ο Κάστρο για τον φίλο του το 2003. «Η λογοτεχνία του είναι απόδειξη της ευαισθησίας του και του γεγονότος ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε τις ρίζες του, την λατινοαμερικάνικη έμπνευσή του, την πίστη του στην αλήθεια».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είχαν απαγορεύσει στον Γκαρσία Μάρκες να εισέρχεται στη χώρα για μια δεκαετία αφού συνέβαλε να ιδρυθεί το γραφείο του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων της Κούβας στη Νέα Υόρκη, ενώ η Ουάσινγκτον τον κατηγορούσε επίσης πως χρηματοδοτούσε αριστερούς αντάρτες στην πατρίδα του.
Παρά τη μεγάλη φήμη του ως αριστερού διανοούμενου, επικριτές του είχαν στηλιτεύσει το ότι δεν έκανε όσα πιθανόν μπορούσε για να συμβάλει να τερματιστεί ο ατέλειωτος εμφύλιος πόλεμος στην Κολομβία. Αντ' αυτού, εγκατέλειψε την πατρίδα του και μετανάστευσε στο Μεξικό. Η ανελέητη κριτική που ασκούσε στους πολιτικούς στην Κολομβία αντηχεί ακόμη στα αυτιά πολλών.
Καταδίκαζε απερίφραστα τον λεγόμενο πόλεμο των ναρκωτικών των ΗΠΑ, ο οποίος, όπως έλεγε, δεν είναι «τίποτε άλλο παρά ένα εργαλείο επέμβασης στη Λατινική Αμερική». Αργότερα πάντως ανέπτυξε μια φιλία με τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον.

 
20/4.2014: Αφήνει την τελευταία του πνοή  σε ηλικία 76 ετών στο Τορόντο του Καναδά ο Αμερικανός πρώην πυγμάχος Ρούμπιν Κάρτερ, γνωστός με το προσωνύμιο «The Hurricane» (τυφώνας).

Ο Κάρτερ έγινε γνωστός παγκοσμίως για το γεγονός ότι πέρασε 19 χρόνια στη φυλακή για ένα τριπλό έγκλημα το οποίο ποτέ δεν διέπραξε, το 1966 στο Νιου Τζέρσι. Σε μια περίοδο με το στοιχείο του φυλετικού ρατσισμού ιδιαίτερα έντονο στην αμερικανική κοινωνία, καταδικάστηκε για τον φόνο τριών λευκών, μετά από την μαρτυρία δύο επίσης λευκών μαρτύρων, οι οποίοι μάλιστα την ώρα του εγκλήματος επιχειρούσαν να διαπράξουν ληστεία κοντά στο σημείο.

Ωστόσο, οι μάρτυρες άλλαξαν τις καταθέσεις τους το 1974 και ο Κάρτερ αφέθηκε ελεύθερος το 1976. Η περιπέτειά του όμως δεν έλαβε τέλος, καθώς την ίδια χρόνια ένας μάρτυρας αναίρεσε τις αλλαγές στην κατάθεση του, με αποτέλεσμα να επιστρέψει στις φυλακές, πριν αποφυλακιστεί οριστικά το 1985.

Η υπόθεση τον μετέτρεψε σε σύμβολο των κινημάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Μοχάμεντ Άλι και ο Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος έγραψε προς τιμήν του το πασίγνωστο τραγούδι «Hurricane», εξέφρασαν από την πρώτη στιγμή την υποστήριξή τους στον αγώνα του.

Το 1999, τον Κάρτερ ενσάρκωσε στην μεγάλη οθόνη ο Ντένζελ Ουάσινγκτον στην ταινία «The Hurricane», που πήρε το όνομά της από το προσωνύμιό του και χάρισε στον γνωστό ηθοποιό μια Χρυσή Σφαίρα και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου.

Μετά την αποφυλάκισή του, ο Κάρτερ μετακόμισε στο Τορόντο, όπου διοργάνωσε καμπάνιες υπέρ των δικαιωμάτων των άδικα καταδικασθέντων.

Μάλιστα, σε άρθρο του στην εφημερίδα «New York Daily News» τον περασμένο Φεβρουάριο, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον δικαστή Λι Σάροκιν, για την απόφαση αποφυλάκισής του.

«Έζησα στην κόλαση στα πρώτα μου 49 χρόνια και είμαι στον παράδεισο τα τελευταία 28. Ένας κόσμος, όπου η αλήθεια έχει πραγματική σημασία και η δικαιοσύνη, έστω και αργά, απονέμεται, είναι παράδεισος για όλους μας», ανέφερε μεταξύ άλλων

23/4/2014: Πεθαίνει σε ηλικία 104 ετών  «σούπερ γιαγιά» από την Αυστραλία, Ρουθ Φρίθ η οποία αθλούνταν μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής της πριν λίγα χρόνια είχε επισκεφθεί την Αρχαία Ολυμπία, πραγματοποιώντας, όπως είχε δηλώσει, το μεγάλο όνειρό της να βρεθεί στην κοιτίδα του Ολυμπισμού και να αγωνιστεί στο Αρχαίο Στάδιο.

Τότε, σε ειδική τελετή προς τιμήν της ο δήμαρχος της Αρχαίας Ολυμπίας, την είχε βραβεύσει για την προσφορά της στον αθλητισμό. «Αγαπώ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Είστε ένας περήφανος κι υπέροχος λαός που το δείχνετε στην καθημερινότητά σας», είχε δηλώσει η υπεραθλήτρια γιαγιά, που αν και κουβαλούσε πάνω από έναν αιώνα στην πλάτη της, εξακολουθούσε να γυμνάζεται με ενθουσιασμό ώς το τέλος.

Το 2009 η Φριθ έγινε η γηραιότερη γυναίκα που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στη σφαιροβολία και έγινε κάτοχος παγκοσμίου ρεκόρ συμμετέχοντας στους Μasters Games, που έγιναν στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Μάλιστα, ήταν η μοναδική αθλήτρια στην κατηγορία των συμμετεχόντων άνω των 100 ετών.  

30/4/2014: Πεθαίνει, σε ηλικία 71 ετών από πνευμονία ο Βρετανός ηθοποιός Μπομπ Χόσκινς. 
 
Ο Χόσκινς είχε τιμηθεί με το βραβείο Όσκαρ το 1987 για την ερμηνεία του στο δράμα μυστηρίου «Mona Lisa», έχοντας συνυποψήφιους τον σερ Μάικλ Κέιν και τον Ρόμπι Κόλτρεϊν.

Είχε ανακοινώσει ότι αποσύρεται από την υποκριτική το 2012, μετά τη διάγνωσή ότι έπασχε από τη νόσο του Πάρκινσον. 

25/5/2014: Αφήνει την τελευταία του πνοή, ύστερα από μακρά ασθένεια,  ο τελευταίος ηγέτης της κομμουνιστικής Πολωνίας, στρατηγός Βόιτζσεχ Γιαρουζέλσκι σε ηλικία 91 ετών
    Ο Γιαρουζέλσκι έγινε γνωστός για την απόφασή του να επιβάλει στρατιωτικό νόμο τον Δεκέμβριο του 1981 σε μια προσπάθεια να καταστείλει το κίνημα του οποίου ηγείτο ο Λεχ Βαλέσα, ο επικεφαλής του συνδικάτου Αλληλεγγύη. Ο Γιαρουζέλσκι γεννήθηκε το 1923 και εντάχθηκε ως νεαρός στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Ανέλαβε γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ Πολωνίας το 1980.Παρότι κατέστειλε την εξέγερση, της οποίας ηγείτο το συνδικάτο «Αλληλεγγύη» το 1981, ο Γιαρουζέλσκι μερικά χρόνια αργότερα ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αλληλεγγύη και εν τέλει οδήγησε την Πολωνία σε βουλευτικές εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν νικητή τον Λεχ Βαλέσα. 

29/5/2014: Πεθαίνει  σε ηλικία 86 ετών η Μάγια Αγγέλου μια από τις πιο σημαντικές Αμερικανίδες πεζογράφους και ποιήτριες.  Η Μάγια Αγγέλου (ορθή προφορά: Άντζελου) καθόρισε, για πενήντα χρόνια, τη λογοτεχνική σκηνή των ΗΠΑ, καταθέτοντας, ιδίως μέσα από τα αυτοβιογραφικά της βιβλία, την πολυτάραχη ζωή της και τη διπλή της εμπειρία, ως γυναίκα και Αφροαμερικανίδα.
Γεννήθηκε το 1928 στο Σεν Λούις του Μιζούρι, ως Μαργκερίτ Αν Τζόνσον, παιδί μιας οικογένειας Αφροαμερικανών, σχετικά ευκατάστατης για τα δεδομένα της εποχής. Σε ηλικία οκτώ ετών, έπεσε θύμα βιασμού από τον εραστή της μητέρας της, ένα τραυματικό γεγονός που την άφησε σχεδόν μουγκή για τα επόμενα πέντε χρόνια, ένα διάστημα σιωπής και περισυλλογής κατά το οποίο, κατά δική της ομολογία, ξεκίνησε να ερωτεύεται τη λογοτεχνία και τη συγγραφή.
Στα 17 της απέκτησε ένα γιο εκτός γάμου και κατόπιν άλλαξε πολλά επάγγελματα, από οδηγός λεωφορείου (η πρώτη μαύρη γυναίκα που άσκησε το εν λόγω επάγγελμα στο Σαν Φρανσίσκο) και μαγείρισσα μέχρι πόρνη.
Στα 23 της παντρεύτηκε τον ελληνικής καταγωγής ηλεκτρολόγο Τος Άνγκελος, με τον οποίο σύντομα χώρισε, αλλά κράτησε το επώνυμό του. Στα επόμενα χρόνια, έκανε όνομα ως επαγγελματίας χορεύτρια calypso, συμμετείχε σε παγκόσμιες περιοδείες, έπαιξε σε μιούζικαλ και όπερες όπως το «Πόργκι και Μπες».
Στη δεκαετία του ’60, υπήρξε φίλη και σύμμαχος των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκολμ Χ – οι δολοφονίες τους τη συγκλόνισαν. Ενεργή πολιτικά, πολέμιος του άπαρτχαϊντ, υποστηρίκτρια του Κάστρο, ξεκίνησε παράλληλα τη συγγραφική της καριέρα και έγινε γνωστή χάρη στον πρώτο τόμο των απομνημονευμάτων της, με τίτλο «Ξέρω γιατί κελαηδάει το πουλί στο κλουβί» («I know why the caged bird sings»). Στα ελληνικά κυκλοφορεί ακόμα το βιβλίο της «Τα δυνατά πουλιά της επαγγελίας».
Συνέχισε – απρόθυμα – να εμφανίζεται στη σκηνή (το 1973 ήταν υποψήφια για Τόνι) και στην τηλεόραση. Στη δεκαετία του ’90 έδωσε ποικίλες διαλέξεις για τη ζωή της και το 1993 διάβασε ποίημά της στην ορκωμοσία του Προέδρου Μπιλ Κλίντον. Το 2000 της απονεμήθηκε το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών και το 2011 το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας

5/6/2014: Πεθαίνει  σε ηλικία 93 ετών ο Τσέστερ Νεζ, ένας από τους 29 Ινδιάνους Νάβαχο που συμμετείχαν στη δημιουργία του κώδικα επικοινωνίας που δεν κατόρθωσαν να σπάσουν οι Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο δεκανέας Τσέστερ Νεζ στρατολογήθηκε μαζί με 28 ακόμη Νάβαχο από το Σώμα των Πεζοναυτών το 1942 για τη δημιουργία μίας κωδικοποιημένης γλώσσας που θα χρησιμοποιείτο στις επικοινωνίες με τα πεδία των συγκρούσεων με βάση τη γλώσσα των Νάβαχο.

Στη συνέχεια συμμετείχε στον πόλεμο του Ειρηνικού, στο Γκουανταλκανάλ, το Γκουάμ, το Πελελίου και το Μπουγκενβίλ.

«Είμαι πολύ υπερήφανος για το ότι οι Ιάπωνες έκαναν τα πάντα για να σπάσουν τον κώδικα, αλλά δεν το κατάφεραν ποτέ» είχε δηλώσει το 2013 στην εφημερίδα του αμερικανικού στρατού Stars and Stripes.

Συνολικά, περί τους 400 Ινδιάνοι Νάβαχο έλαβαν μέρος στον πόλεμο του Ειρηνικού ως code talkers.

Επειδή η γλώσσα των Νάβαχο είναι τονική και δεν είναι γραπτή, είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον που δεν είναι η μητρική του να την μάθει.

Ο κώδικας δημιούργησε μία αλφάβητο βασισμένη σε αγγλικές λέξεις όπως «ant» για το «A» , οι οποίες στη συνέχεια μεταφράσθηκαν στην αντίστοιχη λέξη στην γλώσσα των Νάβαχο.

Έτσι, για παράδειγμα, η λέξη «moasi» που σημαίνει «γάτα» (cat) αντιστοιχούσε στο γράμμα «C». Στο πεδίο της μάχης, οι Ινδιάνοι code talkers μετέδιδαν έτσι προφορικά κρυπτογραφημένα μηνύματα στη γλώσσα τους.

Ο κώδικας παρέμεινε μυστικός μέχρι τη δεκαετία του 1980, για την περίπτωση που θα ήταν χρήσιμος και σε άλλον πόλεμο.

24/6/2014: Φευγει από τη ζωή σε ηλικία 98 ετών ο θρυλικός πρωταγωνιστής των γουέστερν, Ιλάι Γουάλας, ο οποίος άφησε εποχή ως «άσχημος» στην ταινία «Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος»

Γεννήθηκε στο Μπρούκλιν και ήταν ένα από τα λίγα παιδιά εβραίων στην γειτονιά του, όπου κατοικούσαν κατά βάση ιταλο-αμερικανοί. Οι γονείς του είχαν κατάστημα ψιλικών εκεί και τίποτε δεν έδειχνε ότι ο θα μπορούσε να υποδυθεί τόσο καλά τον καουμπόη, ωστόσο μερικά από τα καλύτερα έργα του ήταν γουέστερν.

Πολλοί κριτικοί θεωρούν ότι ο ρόλος στον οποίο διακρίθηκε ήταν του Καλβέρα, του οπλαρχηγού μεξικανικής συμμορίας στην ταινία «Και οι Επτά ήταν Υπέροχοι», μια προσαρμογή της ιαπωνικής κλασικής ταινίας «Οι Επτά Σαμουράι».

Άλλοι τον προτιμούν στη ταινία «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», ως «άσχημο» Τούκο, απέναντι από τον Κλιντ Ίστγουντ στο κλασικό σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε.


Άλλοι σημαντικοί ρόλοι του ήταν στις ταινίες «Η κατάκτηση της Δύσης», «Το Χρυσάφι του Μακένα», «Ο Λόρδος Τζιμ», «Τζένγκις Χαν», «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια», «Ο Νονός ΙΙΙ», αλλά και στους «Αταίριαστους», δίπλα στον τον Κλαρκ Γκέιμπλ και την Μέριλιν Μονρόε.

Ο Γουάλας επρόκειτο να υποδυθεί τον Άντζελο Μάτζιο στην ταινία του 1953 «Από εδώ στην αιωνιότητα», αλλά αντικαταστάθηκε από τον Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος βραβεύτηκε με Οσκαρ για την ερμηνεία του. Υπήρξαν φήμες ότι ο Σινάτρα πήρε το ρόλο, μετά τη μεγάλη επιρροή που είχαν ασκήσει συμμορίες που υποχρέωσαν να αντικατασταθεί ο Γουάλας.

Ωστόσο ο είχε δηλώσει ότι αρνήθηκε το ρόλο αυτό προκειμένου να παίξει σε θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς.

Συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες μέχρι και πριν από μερικά χρόνια και η τελευταία του ταινία ήταν τo 2010, η «Γουόλ Στριτ» με τον Μαϊκλ Ντάγκλας.

Ο Ιλάι Γουάλας απέσπασε πολλές τιμητικές διακρίσεις και το 2010 του απονεμήθηκε τιμητικό βραβείο για το σύνολο της προσφοράς στο στον κινηματογράφο.

Συνέχισε να παίζει σε ταινίες ακόμη και όταν διήνυε την ηλικία των 90 ετών, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Τέξας και το City College της Νέας Υόρκης.

Στο Τέξας απέκτησε δεξιότητες ιππασίας, οι οποίες τον βοήθησαν σημαντικά στους ρόλους του αργότερα στις ταινίες γουέστερν. Σπούδασε επίσης υποκριτική στο Actors Studio Neighborhood Playhouse πριν ξεσπάσει ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος και αφού υπηρέτησε στο στρατό κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το 1948 παντρεύτηκε την Αν Τζάκσον, με την οποία είχε παίξει στη σνηνή του Μπρόντγουεϊ, και απέκτησαν τρία παιδιά.