Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Η μάχη με τους δανειστές δείχνει όλο και πιο
σκληρή, όλο και πιο άνιση, αν και όλοι γνωρίζαμε, και εσχάτως το
αντιλαμβάνεται και η αντιπολίτευση, ότι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά
δεν είναι λεωφόρος.
Η απογοήτευση και το σοκ, όμως, είναι ότι και
αυτή ακόμη τη στιγμή, που πρέπει όλοι να κοιτάξουμε στο μέλλον, στη
χώρα κυριαρχούν και πάλι οι μάχες χαρακωμάτων, με υψωμένα τα λάβαρα του
χθες.
Οταν λίγο πριν από το 2015 η συζήτηση δεν γίνεται για το
πώς θα κάνουμε καλύτερο το πανεπιστήμιο, αλλά για το εάν μία παρέα
φοιτητών και φίλων τους έχουν δικαίωμα να καταλαμβάνουν τον δημόσιο
χώρο, τι ελπίδα υπάρχει για τη χώρα;
Να συζητούμε
για το εάν πρέπει να καταστρέφεται κάθε χρόνο το πανεπιστήμιο με την
κουρελαρία των πανό και της μπογιάς στους τοίχους ή αν είναι προτιμότερη
η ηλεκτρονική ψηφοφορία. Αλλά αυτή δεν τη θέλουν οι κομματικοί μπράβοι
των πανεπιστημίων, γιατί έτσι θα αποκαλυφθεί ο φασισμός που έχει
επιβληθεί στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπου με τη βία φιμώνεται η
πλειοψηφία.
Τα ίδια λάβαρα του χθες υψώνουν εκείνοι που δίνουν μάχη
δήθεν για τον συνδικαλιστικό νόμο. Για να μη θιγούν τα προνόμια της
κάστας που λυμαίνεται πολιτικά και οικονομικά κάθε επαγγελματικό χώρο.
Για να διαιωνιστεί το «δικαίωμα» της κήρυξης απεργιών από μικρές
κομματικές μειοψηφίες πίσω από την πλάτη των εργαζομένων, που μόνο στον
δημόσιο τομέα απεργούσαν έχοντας εξασφαλίσει φυσικά ότι και θα απεργούν
και θα πληρώνονται...
Είναι τα λάβαρα που ύψωνε
εκείνος ο κομματικός συνδικαλιστής ναυτεργάτης, που με καμιά τριανταριά
«συντρόφους» έκλεινε το Λιμάνι και με την ντουντούκα ενημέρωνε σε
άπταιστα Ελληνικά τους ξένους τουρίστες ότι η κρουαζιέρα είναι «εχθρός»
και το σωματείο αποφάσισε να εμποδίσει την αποβίβασή τους... Μέχρι που
του εξήγησαν Πειραιώτες και Αθηναίοι εργαζόμενοι στον τουρισμό και στις
υπηρεσίες πού θα πάει και ο ίδιος και το λάβαρό του αν εμφανιστεί ξανά
στον Πειραιά...
Δυστυχώς τα λάβαρα του χθες
υψώνονται σε κάθε εκατοστό, σε κάθε γωνιά. Ο αγώνας που δίνει η Ελλάδα
πρέπει να κοιτάζει το αύριο. Ολο και περισσότερο εμείς δείχνουμε
πρόθυμοι να θυσιαστούμε για να αναβιώσουμε το χθες που μας έφερε μέχρι
εδώ... Ενα παιχνίδι χαμένο από χέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου