Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Ακόμα και στη χειρότερη -για το επίπεδο της
πολιτικής αντιπαράθεσης- περίοδο της Μεταπολίτευσης, την περίοδο που
συνυπήρξαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, δεν
υπήρχε το σημερινό χάλι. Όταν χρειαζόταν, οι δυό τους συναντιούνταν και
συνομιλούσαν για τα βασικά θέματα.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα δεν έχει προηγούμενο. Συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, που το ένα κρατάει μούτρα στο άλλο, επειδή τσακώθηκαν στο παιχνίδι τους. Διότι -και οι δύο- φαίνεται ότι βλέπουν τα σοβαρά θέματα της χώρας σαν ένα παιχνίδι στον προσωπικό τους σχεδιασμό.
Ο Τσίπρας δίνει την εντύπωση ότι κάνει μεθοδευμένες κινήσεις, ώστε να δίνει πατήματα στον Σαμαρά να αρνείται τη συνάντηση και την προσπάθεια για κάποια συνεννόηση. Τη μία ο ένας δικός του λέει ότι υπάρχουν βουλευτές έτοιμοι προς εξαγοράν, για να ψηφίσουν το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και μετά το μαζεύει. Την άλλη ο δεύτερος δικός του λέει ότι το πρώτο που θα πει ο Τσίπρας στον Σαμαρά, αν συναντηθούν, είναι να παραιτηθεί! Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Ακόμη κι αν αυτό θέλεις να κάνεις, δεν το καις εκ των προτέρων, περιφέροντάς το στα ραδιόφωνα. Πας, συζητάς και το μπουμπουνίζεις βγαίνοντας από το μέγαρο Μαξίμου. Αλλά η παιδική χαρά που περιστοιχίζει τον Τσίπρα άλλα φρονεί. Κάνει πολιτική του ποδαριού. Καμιά στοιχειώδη σοβαρότητα.
Ο πρωθυπουργός έχει την πρώτη ευθύνη για τη συνεννόηση. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό που είπε στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, δηλαδή ότι ο Τσίπρας τορπιλίζει εκ των προτέρων κάθε πιθανότητα συνεννόησης, με αυτά που λένε ο ίδιος και οι δικοί του («δοσίλογοι», «μερκελιστές» κ.α.), δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη αυτή. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος και οι δικοί του, οι σαμαρικοί, λένε αντίστοιχα για τους συριζαίους («συνιστώσες της τρομοκρατίας» κ.α.). Αλλά γιατί, ως παλαιότερος, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι στην πολιτική έχουν λεχθεί, κατά καιρούς, πολύ χειρότερα.
Για παράδειγμα, την εποχή που ο Ανδρέας αποκαλούσε τον Μητσοτάκη «εφιάλτη» κι εκείνος, λίγο αργότερα, τον Ανδρέα «κλέφτη», οι δυό τους τα παραμέριζαν και συνομιλούσαν. Μάλιστα, το 1990 έφτιαξαν και οικουμενική κυβέρνηση!
Υπάρχει κι άλλο, πιο τρανταχτό, παράδειγμα:
Πριν από είκοσι ένα χρόνια, όταν ο Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, άκουγε μέρα παρά μέρα ότι ήταν ένας «εξωνημένος προδότης της παράταξης». Σήμερα το έχει ξεχάσει και καλεί τον Μητσοτάκη, τιμώντας τον, στις εορταστικές επετείους του κόμματος, στο οποίο είναι πλέον ο ίδιος αρχηγός.
Σαμαράς και Τσίπρας δεν κουβαλάνε, ευτυχώς, τέτοιο φορτίο από το παρελθόν στις μεταξύ τους σχέσεις. Γι’ αυτό η συμπεριφορά και των δύο είναι απαράδεκτη. Κι αν ο Τσίπρας «δικαιούται» στα 40 του να «παιδιαρίζει» κάπου -κάπου, ο Σαμαράς στα 63 του έχει χάσει αυτό το «προνόμιο».
Σε κάθε περίπτωση, η χώρα και τα σοβαρά προβλήματά της δεν είναι προσωπικό βιλαέτι κανενός.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον Σαμαρά και τον Τσίπρα δεν έχει προηγούμενο. Συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά, που το ένα κρατάει μούτρα στο άλλο, επειδή τσακώθηκαν στο παιχνίδι τους. Διότι -και οι δύο- φαίνεται ότι βλέπουν τα σοβαρά θέματα της χώρας σαν ένα παιχνίδι στον προσωπικό τους σχεδιασμό.
Ο Τσίπρας δίνει την εντύπωση ότι κάνει μεθοδευμένες κινήσεις, ώστε να δίνει πατήματα στον Σαμαρά να αρνείται τη συνάντηση και την προσπάθεια για κάποια συνεννόηση. Τη μία ο ένας δικός του λέει ότι υπάρχουν βουλευτές έτοιμοι προς εξαγοράν, για να ψηφίσουν το νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και μετά το μαζεύει. Την άλλη ο δεύτερος δικός του λέει ότι το πρώτο που θα πει ο Τσίπρας στον Σαμαρά, αν συναντηθούν, είναι να παραιτηθεί! Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Ακόμη κι αν αυτό θέλεις να κάνεις, δεν το καις εκ των προτέρων, περιφέροντάς το στα ραδιόφωνα. Πας, συζητάς και το μπουμπουνίζεις βγαίνοντας από το μέγαρο Μαξίμου. Αλλά η παιδική χαρά που περιστοιχίζει τον Τσίπρα άλλα φρονεί. Κάνει πολιτική του ποδαριού. Καμιά στοιχειώδη σοβαρότητα.
Ο πρωθυπουργός έχει την πρώτη ευθύνη για τη συνεννόηση. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό που είπε στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, δηλαδή ότι ο Τσίπρας τορπιλίζει εκ των προτέρων κάθε πιθανότητα συνεννόησης, με αυτά που λένε ο ίδιος και οι δικοί του («δοσίλογοι», «μερκελιστές» κ.α.), δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη αυτή. Όχι μόνο γιατί ο ίδιος και οι δικοί του, οι σαμαρικοί, λένε αντίστοιχα για τους συριζαίους («συνιστώσες της τρομοκρατίας» κ.α.). Αλλά γιατί, ως παλαιότερος, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι στην πολιτική έχουν λεχθεί, κατά καιρούς, πολύ χειρότερα.
Για παράδειγμα, την εποχή που ο Ανδρέας αποκαλούσε τον Μητσοτάκη «εφιάλτη» κι εκείνος, λίγο αργότερα, τον Ανδρέα «κλέφτη», οι δυό τους τα παραμέριζαν και συνομιλούσαν. Μάλιστα, το 1990 έφτιαξαν και οικουμενική κυβέρνηση!
Υπάρχει κι άλλο, πιο τρανταχτό, παράδειγμα:
Πριν από είκοσι ένα χρόνια, όταν ο Σαμαράς ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, άκουγε μέρα παρά μέρα ότι ήταν ένας «εξωνημένος προδότης της παράταξης». Σήμερα το έχει ξεχάσει και καλεί τον Μητσοτάκη, τιμώντας τον, στις εορταστικές επετείους του κόμματος, στο οποίο είναι πλέον ο ίδιος αρχηγός.
Σαμαράς και Τσίπρας δεν κουβαλάνε, ευτυχώς, τέτοιο φορτίο από το παρελθόν στις μεταξύ τους σχέσεις. Γι’ αυτό η συμπεριφορά και των δύο είναι απαράδεκτη. Κι αν ο Τσίπρας «δικαιούται» στα 40 του να «παιδιαρίζει» κάπου -κάπου, ο Σαμαράς στα 63 του έχει χάσει αυτό το «προνόμιο».
Σε κάθε περίπτωση, η χώρα και τα σοβαρά προβλήματά της δεν είναι προσωπικό βιλαέτι κανενός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου