ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ελληνόφωνη Αριστερή παράνοια!

Ζήλεια ψώρα οι Κουτσούμπας και Τσίπρας. Να πού κάνουν καριέρα οι κομμουνιστές! Στη Β. Κορέα. Πιο πέρα κι από την Μπαρμπαριά και το Τούνεζι!

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Ακόμα πιο εξωφρενικό από τα εξωφρενικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι ότι η ελληνόφωνη Αριστερά κατά βάθος τα θαυμάζει!

Στη Βόρειο Κορέα συμβαίνουν πράγματα που θα απορρίπτονταν ως υπερβολικά ακόμα και σε σενάριο χολιγουντιανής ταινίας με ούφατα και συνωμοσίες. Η παραφροσύνη που κυλάει από τα μπατζάκια του καθεστώτος έχει πλημμυρίσει όλη τη χώρα και το να ανακαλύψεις εκεί μια γωνιά που να λούζεται από τον ήλιο της ελευθερίας είναι δυσκολότερο από το να βρεις το στέμμα του βρετανικού θρόνου πεταμένο στη χωματερή των Ανω Λιοσίων. Κλασικό παράδειγμα: Οποιος ή όποια δεν έκλαψε αρκετά στην κηδεία του Κιμ Γιονγκ Ιλ, του ελέω κομμουνισμού μονάρχη-συντρόφου της Βορείου Κορέας, θεωρήθηκε χαρούμενος, δηλαδή δεξιός, δηλαδή συνωμότης, δηλαδή προδότης, και συνεπώς τον έφαγε η μαρμάγκα. 

Οι εκτελέσεις, οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και το να καταστείς δείπνο ή γεύμα της προαναφερθείσης μαρμάγκας είναι πιο εύκολα από το να πετύχεις τζιχαντιστή στην οδό Γερανίου των Αθηνών. 

Αυτό το καθεστώς, αυτοί οι τύποι που κυβερνούν, δεν είναι μόνο συλλεκτικά και σπάνια ντοκουμέντα της κατάντιας του ανθρώπινου πολιτισμού. Βγάζουν και γέλιο. Είναι ξεκαρδιστικά - αρκεί να μην έχεις την ατυχία να είσαι Βορειοκορεάτης ή αιχμάλωτος των Αρχών ασφαλείας τούτης της αριστερής Ντίσνεϊλαντ.
Ροζοκόκκινοι:

Τώρα, αυτό που απασχολεί τον γιο του μακαρίτη Κιμ Γιονγκ Ιλ, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τον διάδοχο του μαρξιστικού θρόνου της Β. Κορέας, είναι η ασθένειά του. Δεν πολυβγαίνει στα κανάλια και στενοχωριέται ο φουκαράς ο τυραννίσκος. Γι' αυτό έχει δώσει εντολή να δείξουν πλάνα με τον εαυτούλη του να προχωράει και να κουτσαίνει και την ώρα της προβολής να λένε παπάτζες όπως η παρακάτω: «Ο πλούτος και η ευημερία του σοσιαλισμού μας οφείλονται αναμφισβήτητα στις επίπονες προσπάθειες του στρατάρχη μας, ο οποίος συνεχίζει να φωτίζει τον δρόμο για τους ανθρώπους, όπως το τρεμόπαιγμα μιας φλόγας, παρότι υποφέρει από δυσφορία».

Επίσης, την ώρα του σπικάζ πέφτει κλάμα γοερό από τη δημοσιογράφα, μην τυχόν και νομίσει κάνας κομισάριος ότι αδιαφορεί κοτζάμ ρεπόρτερ για τη... δυσφορία της αυτού «συντροφικότητας». Θεοπάλαβα πράγματα, φίλτατοι, και απολύτως αληθινά. 

 Οι δικοί μας ροζοκόκκινοι δεν τα καταδικάζουν, επειδή κατά βάθος τα απολαμβάνουν (όταν συμβαίνουν σε άλλους) και θέλουν να τα μιμηθούν όταν έρθουν εκείνοι από πάνω...
 

Το ωραίον της υποθέσεως είναι ότι οι ροζοκόκκινοι έχουν μούτρα και ομιλούν περί... «δημοκρατίας».