ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σε ποιον ανήκει το πανεπιστήμιο;;;

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η κ. Θεανώ Φωτίου, ως βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, κοινώς εκπρόσωπος του ελληνικού λαού, είναι απολύτως λογικό να θεωρεί ιδιοκτησία της οποιαδήποτε ιδιοκτησία του ελληνικού Δημοσίου. Αλλιώς, η δημοκρατία, το κράτος του δήμου, χάνει το νόημά της ως λέξη, ως καθεστώς και εν γένει ως οτιδήποτε. Οθεν συνάγεται πως το Πανεπιστήμιο Αθηνών, τουλάχιστον κατά το ένα τριακοσιοστό, είναι ιδιοκτησία της.  

Αρα η κυρία Θεανώ Φωτίου έχει κάθε δικαίωμα, δημοκρατικό εννοείται, να μπαινοβγαίνει στο δημόσιο πανεπιστήμιο προκειμένου να απελευθερώσει το προαύλιο του ιδρύματος το οποίο έχει καταλάβει η πρυτανεία, η οποία έχει το θράσος να ασχολείται με το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στο πανεπιστήμιο για να εκφράσει ιδέες και να προαγάγει την επιστημονική έρευνα. 

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι όταν οι επιφορτισμένοι με τη φύλαξη της εισόδου του κτιρίου υπάλληλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με την κ. Θεανώ Φωτίου, δεν αναγνώρισαν το φωτοστέφανο της βουλευτού και υποψιάζομαι, ω της φρίκης, πως τη ρώτησαν ποια είναι και πού πάει.  

Αν είναι ποτέ δυνατόν ένας υπαλληλάκος μιας εταιρείας σεκιουριτάδων να ρωτάει μια Θεανώ Φωτίου ποια είναι. Ελπίζω να του απάντησε καταλλήλως, να τον έβαλε στη θέση του και αυτόν και τον πρύτανή του.
Η κ. Θεανώ Φωτίου, εκτός από βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, εκπρόσωπος του ελληνικού λαού, είναι και πανεπιστημιακός. Ως εκ τούτου έχει ακόμη έναν λόγο να αισθάνεται το πανεπιστήμιο ως ιδιοκτησία της και να μην επιτρέπει σε κανέναν να τη ρωτάει ποια είναι και πού πάει – φαντάζομαι τη συνομιλία με τον σεκιούριτι και τις εκφράσεις του προσώπου της και ενθουσιάζομαι, αλλά δεν τολμώ να τις περιγράψω. Δις ιδιοκτήτρια λοιπόν, κ. πρύτανη, δις και τρις. Διότι η κ. Θεανώ Φωτίου, εκτός από εκπρόσωπος του ελληνικού λαού και πανεπιστημιακός, είναι και κοινωνική αγωνίστρια -στους κοινωνικούς αγώνες της εξάλλου οφείλει, αν δεν κάνω λάθος, και τη μονιμοποίησή της ως πανεπιστημιακού- άρα ως κοινωνική αγωνίστρια έχει κι αυτή μερίδιο της ιδιοκτησίας του κατ’ εξοχήν χώρου ζύμωσης και κοινωνικών αγώνων που είναι το πανεπιστήμιο. Δίνει κι αυτή τον αγώνα της για τη διατήρηση του ασύλου των ιδεών, των κοκτέιλ μολότοφ και των δημόσιων παρεμβάσεων συγγραφέων, όπως ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ή διανοητών, όπως ο κ. Μαζιώτης. Είναι κι αυτή με τον τρόπο της μια διασημότητα των αγώνων που δίνει αυτός ο λαός για την ελευθερία του.

Η αλήθεια είναι πως, αν έχω καταλάβει, όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν ο πρύτανης του ΕΚΠΑ Θ. Φορτσάκης, προκειμένου να αποφύγει ακόμη μια κατάληψη της πρυτανείας από φοιτητές που ήθελαν να υπερασπισθούν τον αιώνιο χαρακτήρα των σπουδών, κοινώς να εμποδίσει από τα αγγελούδια την κατάκτηση της αιωνιότητας, αποφάσισε να ελέγξει την είσοδο στον χώρο. Εκανε δηλαδή το προφανές, αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια, πάααρα πολλά χρόνια και ζαμάνια, προκειμένου να αποφευχθούν καταστροφές, λεηλασίες και η εν γένει απελευθέρωση της ασχήμιας που αυτοαποκαλείται «φοιτητικό κίνημα».  

Είναι μάλλον προφανές πως αυτό δεν θεωρείται πρέπον από την κ. Θεανώ Φωτίου και όσους για όοοολα αυτά τα χρόνια σιτίζονται διαπομπεύοντας και το πανεπιστήμιο, και τις σπουδές, και τη μόρφωση, και την καλλιέργεια και την παιδεία. 

Διότι αν η αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για τη λειτουργία του πανεπιστημίου είναι αυτή που πρεσβεύει η κ. Φωτίου, κοινώς η διαιώνιση του μπάχαλου, τότε δεν μας σώζει ούτε το χιλιάρικο με το πορτρέτο του κ. Λαφαζάνη σε υδατογράφημα.