ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και όμως για να ξεβρωμίσει το μπουρδέλο από τους κηφήνες και τα λαμόγια ένα μόνο "τηλεφώνημα" χρειαζόταν!

Toυ ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

Αν κάποιος έχει το κουράγιο να διαβάσει το πόρισμα για τις παράνομες προσλήψεις στον Δήμο Δραπετσώνας θα δει ανάγλυφη όλη την παθογένεια του ελληνικού κράτους. 

Δεκάδες προσλήψεις παράτυπες, δημοτικές αρχές που παραβιάζουν νόμους, άνθρωποι που βολεύονται σε μια θέση χωρίς να πληρούν τις προϋποθέσεις, πληρωμές υπαλλήλων με προγράμματα ανεργίας, προσλήψεις σε άσχετες θέσεις και ειδικότητες και τοποθέτηση σε διαφορετικές. Τα γεγονότα, όμως, δεν είναι αυτά που κάνουν εντύπωση. Το πιο αποκαλυπτικό είναι οι διάλογοι στα δημοτικά συμβούλια, που ξεδιπλώνουν όλη τη ρητορική, την ιδεολογική επιχειρηματολογία του πελατειακού κράτους: Εδώ δεν πρέπει να μένουμε στον τύπο των νόμων, συνάδελφοι, εδώ ψηφίζουμε πολιτικά, αποφασίζουμε με κοινωνικά κριτήρια. Ο τάδε είναι φτωχός άνθρωπος, η δείνα είναι ανάπηρη, ο άλλος έχει παιδιά στο δρόμο, δεν πρέπει να συνδράμουμε τους συμπολίτες μας; Ποιος θα μας κατηγορήσει γιατί φροντίζουμε το λαό; Ποιος θα μας πάει στα δικαστήρια, αν οι αποφάσεις είναι ομόφωνες;

Οι διάλογοι στα δημοτικά συμβούλια, που λεπτομερώς αναπαράγονται στο πόρισμα των επιθεωρητών, είναι συγκλονιστικοί ακριβώς επειδή δεν εντυπωσιάζουν. Είναι φράσεις που έχεις ακούσει χιλιάδες φορές και ακούς ακόμα. Έτσι στήθηκε η μεγάλη χρεοκοπία του δημόσιου τομέα. 

Ποιος να μιλήσει για τους φτωχούς που η πολιτεία φρόντισε «κατόπιν ενεργειών» του πολιτικού συστήματος; 

Ποιος να μιλήσει για τις δαπάνες στην υγεία που ήταν ισοδύναμες μιας χώρας 80 εκ.; Για την «υγεία του λαού»; 

Ποιος να μιλήσει για τα «τιμημένα γηρατειά» που με μια σύνταξη προσπαθούν να ζήσουν;  

Το δημόσιο άδειαζε για να γεμίσει μετά πάλι με καινούργιους πελάτες. Οι μισθοί διπλασιάζονταν με επιδόματα που δεν αντιστοιχούσαν σε καμία παραγωγή έργου, οι αναπηρικές συντάξεις ήταν σαν χώρας μετά από πόλεμο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έπαιρναν συντάξεις που δεν δικαιούνταν, επιδόματα ανύπαρκτα, μισθούς χωρίς να εμφανίζονται στη δουλειά τους.

Οι «φίλοι του λαού» πολιτικοί αυτοαναπαράγονταν μοιράζοντας μισθούς, επιδόματα, συντάξεις, στην πελατεία. Το σύστημα ισορροπούσε σε όλο και χαμηλότερο επίπεδο ποιότητας, απόδοσης, νομιμότητας, η διαφθορά εξαπλωνόταν, η έννοια του καθήκοντος ήταν σχετική. Εδώ «ψηφίζουμε πολιτικά», που έλεγε και ο δημοτικός σύμβουλος. Φροντίζουμε το λαό, δηλαδή τους ψηφοφόρους και τους εαυτούς μας. Και καταστρέφουμε τη χώρα, στέλνουμε το λογαριασμό στις επόμενες γενιές.

Είναι εύκολο να πεις, βρε τα λαμόγια, και να ξεμπερδέψεις. Αλλά είναι άδικο και δεν έχει νόημα. Έστω κι αν ξέρεις ότι όλοι αυτοί ήταν εκείνοι που βροντοφώναζαν «οι προδότες στο Γουδί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή», όταν τα κόμματα που τους βόλευαν μέχρι τώρα δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν το πάρτι. 

Αυτό ήταν όμως το σύστημα, έτσι έγινε σ’ αυτή τη χώρα, έπεσαν πολλά λεφτά, επιδοτήσεις, προγράμματα της ΕΕ, δάνεια με φτηνό επιτόκιο του ευρώ και η κοινωνία έπεσε με τα μούτρα να τα διεκδικήσει με τον πιο γρήγορο και πιο άκοπο τρόπο. Στην πυραμίδα του πελατειακού κράτους, στην κορυφή, τζόγαραν ομόλογα των ταμείων, έκαναν real estate στα Βατοπέδια, τσέπωναν τις μίζες στα εξοπλιστικά, και στη βάση έπαιρναν αργομισθίες στο ευρύτερο δημόσιο, πούλαγαν τις υπηρεσίες του δημοσίου με φακελάκια, φοροδιέφευγαν και φοροαπέφευγαν, έχτιζαν αυθαίρετα και έβγαιναν στη σύνταξη στα 50.  

Οι «φίλοι του λαού» που ακόμα και σήμερα υπερασπίζονται αυτό το δημόσιο, αυτή την κατάσταση του κράτους, στην πραγματικότητα δεν υπερασπίζονται κανένα δημόσιο και κανένα λαό. Υπερασπίζονται το πελατειακό κράτος. Και είναι υπεύθυνοι για τον ΕΝΦΙΑ, για τους φόρους, τις έκτακτες εισφορές, την ανεργία και τα λουκέτα.

Ακόμα και σήμερα, μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης, ακούμε για υπαλλήλους που λείπουν 1.005 μέρες από την εργασία τους, για υπαλλήλους που έχουν ιδιοποιηθεί ακίνητα στην Πλάκα, μένουν μέσα και δεν επιτρέπουν στο ΤΑΙΠΕΔ να τα πουλήσει. Ακούμε ότι γιατροί υπεύθυνοι για το θάνατο ασθενών, αφού δεν τους χειρούργησαν πριν πάρουν φακελάκι, δεν έχουν περάσει καν πειθαρχικό, ότι δεκάδες περιπτώσεις εκκρεμούν στα πειθαρχικά, ότι οι έλεγχοι αποκαλύπτουν σκανδαλώδη υπερσυνταγογράφηση σε εκατοντάδες περιπτώσεις. Και όλα αυτά απλώς ανακοινώνονται. Διατάσσονται έρευνες. Δεν λένε απολύθηκαν οι προϊστάμενοι του ανθρώπου που έλειπε 4 χρόνια ανενόχλητος, οι τμηματάρχες, οι διευθυντές του, τα μέλη των πειθαρχικών συμβουλίων, λένε θα κάνουμε ΕΔΕ. Αυτά που έπρεπε να έχουν γίνει από την πρώτη μέρα της κρίσης δεν γίνονται ούτε σήμερα καλά-καλά.

Σκέψου πόσο γρηγορότερα θα είχαμε ξεπεράσει την κρίση, αν το πολιτικό σύστημα αποφάσιζε πραγματικά να ασχοληθεί με το δημόσιο τομέα, αυτόν που χρεοκόπησε δηλαδή, αντί να προσπαθεί να διασώσει το πελατειακό σύστημα καταστρέφοντας την οικονομία. Δεν θα χρειαζόταν ούτε δικαστήρια να κάνουν, ούτε πειθαρχικά, ούτε ελέγχους. Μόνο μια δήλωση. Κάποτε τα είχα πάρει εντελώς με ένα παρκάκι στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια μικρή όαση στο άγριο κέντρο, με χώμα, με παγκάκια. Στο μισό γινόταν εμπόριο ναρκωτικών και στο άλλο εμπόριο λαθραίων μαϊμούδων. Όποιον αρμόδιο έβλεπα του το έλεγα, μου ’χε γίνει εμμονή. Όχι, δεν γίνεται, άμα πάει η δημοτική αστυνομία μπορεί να τους διώξει αλλά δεν μπορεί να κάνει συλλήψεις, άμα πάει η αστυνομία κρύβονται στο άσυλο και γίνονται συμπλοκές με τους φοιτητές, πρέπει να γίνει κανονική στρατιωτική επιχείρηση, δεν είναι εύκολο, οι απαντήσεις πήγαιναν κάπως έτσι. Καλά, ταινίες εσείς δεν βλέπετε; τους ρώταγα, ένα τηλεφώνημα μόνο χρειάζεται, αυτός που πρέπει ξέρει πού θα τηλεφωνήσει και τι θα πει, πάντα ξέρουν αυτοί πού να τηλεφωνήσουν. Ένα πρωί στο παρκάκι δεν ξαναφάνηκε κανένας. Σε μια μέρα εξαφανίστηκαν όλοι. Χωρίς καμία στρατιωτική επιχείρηση. Έγινε μάλλον εκείνο το τηλεφώνημα…

Το πολιτικό σύστημα, όχι σήμερα, πριν 5 χρόνια, θα έλεγε στη δικαιοσύνη: Θέλετε να μην έχετε μειώσεις μισθών στην κρίση όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες; Μάλιστα, από αύριο και μέχρι να τελειώσει η επιχείρηση, θα δουλεύετε 3 βάρδιες τη μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα, και θα σταματήσετε μόλις εξυγιάνουμε το ελληνικό δημόσιο. Όχι σε 19 χρόνια, όταν έχουν πάρει σύνταξη οι επίορκοι, όχι 10 αναβολές, τώρα. 

Στην πραγματικότητα δεν θα χρειαζόταν καν να γίνει αυτό, μόνο η ανακοίνωση. Και μετά θα έκαναν το «τηλεφώνημα», ένα διάγγελμα: 

Αγαπητοί μας συνεργάτες και πελάτες. Ήταν χαρά μας να συνεργαστούμε μαζί σας. Όμως, δυστυχώς, λεφτά άλλα δεν υπάρχουν. Ό,τι κερδίσαμε, κερδίσαμε, και ευχαριστημένοι να είμαστε. Το πάρτι τελείωσε και θα δεχτούμε με χαρά εντός ενός μηνός όσοι επιθυμείτε να υποβάλετε την παραίτησή σας, να συνεχίσετε τη ζωή σας ήρεμα, χωρίς προβλήματα, με γενική αμνηστία και παραγραφή κάθε αδικήματος. Αλλά σε ένα μήνα από σήμερα, θα ξεκινήσει γενικός έλεγχος επιθεωρητών και άμεση παραπομπή στη δικαιοσύνη η οποία θα συνεδριάζει με έκτακτες διαδικασίες. Επίορκοι, φακελάκια, πειθαρχικά παραπτώματα, προσλήψεις χωρίς πιστοποιητικά, πλαστά πτυχία, καταχρηστικές αμοιβές, πλαστές υπερωρίες και επιδόματα, μέλη πειθαρχικών που έβαλαν ένα μήνα αργία σε καταχραστές, συντάξεις μαϊμού, παράνομα αναπηρικά επιδόματα, απιστίες στην υπηρεσία, αθέμιτος πλουτισμός, παραβιάσεις κανονισμών και νόμων, όχι απλώς θα τιμωρηθούν ποινικά, οι ίδιοι και όσοι υπεύθυνοι τους κάλυπταν τόσα χρόνια, αλλά θα επιστραφεί αναδρομικά και κάθε αμοιβή ως προϊόν εγκλήματος. 

Και όλοι όσοι συνεχίσουν τη συνεργασία τους με το ελληνικό δημόσιο, οι ισόβιοι συνδικαλιστές που έχουν να δουλέψουν 20 χρόνια, οι αποσπασμένοι στα κόμματα, οι χαμένοι εκπαιδευτικοί του Αϊ-Στράτη, οι προσληφθέντες στην αποκομιδή σκουπιδιών που εκδίδουν τα περιοδικά των δήμων, οι χαμένοι σε εξωτικά ιδρύματα, σε γραφεία δημοσίων σχέσεων, σε γραφεία βουλευτών, τη Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστούν στις υπηρεσίες τους και θα αμείβονται με το μισθό της υπηρεσίας τους για να κάνουν την εργασία που προβλέπει η πρόσληψή τους.

Μοιάζει επιστημονική φαντασία, αλλά τέτοια πράγματα γίνονται σε έκτακτες καταστάσεις, όταν μια χώρα χρεοκοπεί. Και τότε θα βλέπαμε ότι πολλά προβλήματα θα λύνονταν αυτόματα, δεν θα χρειαζόταν να ψάχνουμε κανένα σχολικό φύλακα να απολύσουμε. Δεν θα ’ταν μόνο δικαιότερο, θα ’ταν και πολύ πιο παραγωγικό.  

Αντί γι’ αυτό ή, τέλος πάντων, αντί για τέτοιες επαναστατικές ενέργειες, το πολιτικό σύστημα προτίμησε να σώσει το πελατειακό τμήμα του δημοσίου εξοντώνοντας τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος με τους φόρους του συντηρεί ολόκληρο το δημόσιο τομέα. Αδιέξοδο.

5 χρόνια μετά, με θύματα 1,3 εκ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα, με εκατομμύρια ανασφάλιστους αυτοαπασχολούμενους, αυτή η χώρα συζητάει στη Βουλή αν πρέπει να απολυθούν οι παράνομα προσληφθέντες και με πλαστά πτυχία.