Πιθανόν δεν γνωρίζει ο μέσος αναγνώστης τον
σουλτάνο Αλπαρσλάν Ούτε τον Ταρίκ μπεν Ζιγιάντ, κατακτητή της
Ανδαλουσίας. Ενδεχομένως κάτι νάχει ακούσει για τον Σαλαντίν/Σαλαχαντίν
Εγιουμπί, Πορθητή της Ιερουσαλήμ.
Ο πρώτος είναι ο νικητής του Ματζικέρτ, που άνοιξε (επί Σελτζούκων Τούρκων) τον δρόμο προς την Μικρασία και -εν τέλει- την Ευρώπη.
Ο Μπιν Ζιγιάντ, όταν έφθασε με τα πλοία του στην Ισπανία, έκαψε τον στόλο, λέγοντας «πίσω σας υπάρχει η θάλασσα, μπροστά σας εχθρός σαν τη θάλασσα», για να δείξει στους στρατιώτες του ότι μόνον ένας δρόμος υπάρχει: μπροστά!
Ο δε Σαλαντίν, είναι εκείνος που όχι μόνο κατέκτησε τους Αγίους Τόπους αλλά και απέκρουσε την Τρίτη Σταυροφορία (Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και όλα τα σχετικά), πάντα επέμενε ότι «με την πίστη του και όχι με τα σπαθιά και τα άλογα» το πέτυχε.
Και όμως: στις τρεις αυτές φιγούρες της τουρκικής Ιστορίας στράφηκε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όταν με παράξενη τελετή ανάρρησης ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τις Προεδρικές εκλογές (της 10ης Αυγούστου) στην Τουρκία.
Πέρα από το έντονο θρησκευτικό στοιχείο -που οι παριστάμενοι επιβράβευαν με «Αμήν!», κάθε τόσο- ο Ερντογάν αυτοπαρουσιάστηκε μ' ένα φιλμάκι που θα το είχε ζηλέψει ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας, καθώς τον χρονικογραφεί από φτωχόπαιδο στη λαϊκή γειτονιά Gasim Pasa της Πόλης (πουλούσε νερό και κουλούρια στον δρόμο) μέχρι και τη φυλάκισή του ως Δημάρχου της Μείζονος Ισταμπούλ, επειδή απήγγειλε δημόσια τον στίχο «ας γίνουν οι τρούλοι τα κράνη μας και οι μιναρέδες οι λόγχες μας» (θεωρήθηκε πρόκληση στη βία, αλλά βασικά φόβισε το ισλαμικό περιεχόμενο).
Με τέτοια εφόδια διεκδικεί την Προεδρία στην γείτονα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν -τον οποίο με αστεία απλοϊκότητα εμείς τη μια τον βλέπαμε ως «ισλαμική απειλή», την άλλη τον ηρωοποιούσαμε ως «πολέμιο των στρατοκρατών της Άγκυρας» ή ως «Ευρωισλαμιστή», παραπέρα χαιρόμασταν τις κουμπαριές (με Κώστα Καραμανλή) ως πλέον προωθημένη εκδοχή του ζεϊμπέκικου (του ΓΑΠ με Ισμαήλ Τζέμ, εκείνο), ύστερα ταραχθήκαμε όταν άρχισε να φοράει το ύφος περιφερειακού ηγέτη, ποντάραμε στο ότι θα χάσει πόντους στο Κουρδικό και ύστερα μέσα από την αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ. Γενικώς... ό,τι θυμόμαστε και ό,τι προσέχουμε κάθε φορά, αυτό χαιρόμαστε!
Καθώς τώρα, μετά την αυγουστιάτικη εκλογή Προέδρου στην Τουρκία θα ανοίξει νέος γύρος συζητήσεων από το ποιες θα είναι οι εξουσίες του διαδόχου του Αμπντουλάχ Γκιουλ -και.. τι θα τις κάνει- ας τα έχουμε καταγράψει, αυτά.
Δίπλα μας τρέχουν σημαντικά πράγματα, ενώ εμείς... ξεκατινιαζόμαστε για την επιλογή Έλληνα Επιτρόπου στις Βρυξέλλες.
Ο πρώτος είναι ο νικητής του Ματζικέρτ, που άνοιξε (επί Σελτζούκων Τούρκων) τον δρόμο προς την Μικρασία και -εν τέλει- την Ευρώπη.
Ο Μπιν Ζιγιάντ, όταν έφθασε με τα πλοία του στην Ισπανία, έκαψε τον στόλο, λέγοντας «πίσω σας υπάρχει η θάλασσα, μπροστά σας εχθρός σαν τη θάλασσα», για να δείξει στους στρατιώτες του ότι μόνον ένας δρόμος υπάρχει: μπροστά!
Ο δε Σαλαντίν, είναι εκείνος που όχι μόνο κατέκτησε τους Αγίους Τόπους αλλά και απέκρουσε την Τρίτη Σταυροφορία (Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και όλα τα σχετικά), πάντα επέμενε ότι «με την πίστη του και όχι με τα σπαθιά και τα άλογα» το πέτυχε.
Και όμως: στις τρεις αυτές φιγούρες της τουρκικής Ιστορίας στράφηκε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όταν με παράξενη τελετή ανάρρησης ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τις Προεδρικές εκλογές (της 10ης Αυγούστου) στην Τουρκία.
Πέρα από το έντονο θρησκευτικό στοιχείο -που οι παριστάμενοι επιβράβευαν με «Αμήν!», κάθε τόσο- ο Ερντογάν αυτοπαρουσιάστηκε μ' ένα φιλμάκι που θα το είχε ζηλέψει ο δικός μας Αλέξης Τσίπρας, καθώς τον χρονικογραφεί από φτωχόπαιδο στη λαϊκή γειτονιά Gasim Pasa της Πόλης (πουλούσε νερό και κουλούρια στον δρόμο) μέχρι και τη φυλάκισή του ως Δημάρχου της Μείζονος Ισταμπούλ, επειδή απήγγειλε δημόσια τον στίχο «ας γίνουν οι τρούλοι τα κράνη μας και οι μιναρέδες οι λόγχες μας» (θεωρήθηκε πρόκληση στη βία, αλλά βασικά φόβισε το ισλαμικό περιεχόμενο).
Με τέτοια εφόδια διεκδικεί την Προεδρία στην γείτονα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν -τον οποίο με αστεία απλοϊκότητα εμείς τη μια τον βλέπαμε ως «ισλαμική απειλή», την άλλη τον ηρωοποιούσαμε ως «πολέμιο των στρατοκρατών της Άγκυρας» ή ως «Ευρωισλαμιστή», παραπέρα χαιρόμασταν τις κουμπαριές (με Κώστα Καραμανλή) ως πλέον προωθημένη εκδοχή του ζεϊμπέκικου (του ΓΑΠ με Ισμαήλ Τζέμ, εκείνο), ύστερα ταραχθήκαμε όταν άρχισε να φοράει το ύφος περιφερειακού ηγέτη, ποντάραμε στο ότι θα χάσει πόντους στο Κουρδικό και ύστερα μέσα από την αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ. Γενικώς... ό,τι θυμόμαστε και ό,τι προσέχουμε κάθε φορά, αυτό χαιρόμαστε!
Καθώς τώρα, μετά την αυγουστιάτικη εκλογή Προέδρου στην Τουρκία θα ανοίξει νέος γύρος συζητήσεων από το ποιες θα είναι οι εξουσίες του διαδόχου του Αμπντουλάχ Γκιουλ -και.. τι θα τις κάνει- ας τα έχουμε καταγράψει, αυτά.
Δίπλα μας τρέχουν σημαντικά πράγματα, ενώ εμείς... ξεκατινιαζόμαστε για την επιλογή Έλληνα Επιτρόπου στις Βρυξέλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου