Περί ΟΡΚΟΥ ο λόγος

Aρθρο του 2009 αλλά πάντα επίκαιρο. Ειδικά σε εποχές "ορκομωσίας" πολιτικών τενεκέδων...

 

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

 

Όρκος= Η διαβεβαίωση που δίνει κανείς για την αλήθεια ισχυρισμού ή ότι θα κάνει αυτό που λέει, επικαλούμενος τον Θεό ή θείο πρόσωπο ή γενικότερα κάτι απολύτως σεβαστό

Αυτός είναι ο ορισμός του όρκου που θα βρείτε τόσο στο λεξικό Μπαμπινιώτη όσο και στα περισσότερα έγκυρα λεξικά του κόσμου.

Τι είναι όμως αυτό που δίνει αξία επικύρωσης της αλήθειας του ισχυρισμού αυτού που ορκίζεται, είτε αυτός επικαλείται τον Θεό είτε οποιαδήποτε άλλη σεβαστή “αξία”?

Πριν απαντήσουμε ας εξετάσουμε το ακόλουθο σενάριο:

Ας πούμε ότι κάποιος που δηλώνει ΑΘΕΟΣ καλείται να επικυρώσει το αληθές των λεγομένων του απέναντι σε κάποιον «θρησκευόμενο» που πιστεύει στον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ Θεό
 

Θεωρείτε πως τον «πιστό» τον καλύπτει ο όρκος του δηλωμένου άθεου στον οποιονδήποτε Θεό?
 

Σαφώς όχι.
 

Θεωρείτε πως ο άθεος που «ορκίζεται» στον ανύπαρκτο για αυτόν θεό αναλαμβάνει κάποια στοιχειώδη ηθική δέσμευση?
 

Σαφώς όχι

Ο όρκος που δίνουμε σε «κάτι» που είτε δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξή του είτε δεν αναγνωρίζουμε την «αξία» του, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπεκφυγή για να μην πω κωμωδία ανεξάρτητα από το τι αξία μπορεί να έχει αυτό το «κάτι» για κάποιον άλλο τον οποίο προσπαθούμε να τον κάνουμε να μας πιστέψει
 

Φανταστείτε έναν πατέρα τύραννο που βασανίζει και κακοποιεί συστηματικά τα παιδιά του να ορκίζεται «στα παιδιά» του. Τι αξία μπορεί να έχει αυτός ο όρκος? Μηδαμινή
 

Συνεπώς το στοιχείο που δίνει αξία ηθικής δέσμευσης αλλά και επικύρωσης αληθείας σε έναν όρκο είναι ο ΒΑΘΜΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ που τρέφει αυτός που ορκίζεται στο επικαλούμενο «πρόσωπο» ή στην επικαλούμενη «ηθική αξία» κατά την στιγμή του όρκου του
Αλήθεια το «πρόσωπο» που επικαλούμαστε μπορεί να είναι διαφορετικό από τον Θεό?
 

Όπως προανέφερα πολλοί ορκίζονται σε θεωρητικώς αγαπημένα τους πρόσωπα.  

 

«Στα παιδιά μου» σου λέει ο ένας για να τον πιστέψεις. «Στη ζωή μου» σου λέει ο άλλος
 

 Τι θα πει ορκίζομαι «στα παιδιά μου», «στη ζωή μου» ή σε οποιοδήποτε άλλο υπαρκτό και θεωρητικώς αγαπημένο φυσικό πρόσωπο?
 

Η «υπόθεση» είναι πως αν «πατήσω» τον όρκο που έδωσα, το αγαπημένο πρόσωπο που επικαλέστηκα είτε θα υποστεί δεινά είτε θα πάψει να υπάρχει ως συνέπεια της καταπάτησης του όρκου μου
 

Ποιός όμως θα του επιφέρει την ποινή???  

 

Αυτός που ορκίζεται φυσικά όχι. 

 

Αυτός που δέχεται τον όρκο επίσης δεν είναι εκτελεστής της ποινής. 

 

Άρα τι συμπεραίνουμε? Οτι ορκιζόμενοι σε φυσικά πρόσωπα ή ακόμα και σε υλικά αγαθά, η «εκτέλεση» της ποινής του να απολέσουμε είτε τα πρόσωπα είτε την ύλη αν λέμε ψέματα επαφίεται σε «δυνάμεις» αόρατες , πέρα από εμάς. Στην ουσία ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΕΜΜΕΣΑ Θεικές δυνάμεις
 

Άρα ο όρκος σε ύλη ή σε φυσικά πρόσωπα, αντί του όρκου σε κάποιο Θεό αποτελεί ΛΟΓΙΚΟ ΑΤΟΠΟ

Τί απομένει λοιπόν πέραν της επίκλησης του Θεού?
 

Οι ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ όπως για παράδειγμα ή ΤΙΜΗ.
 

Ορκιζόμενος στην «τιμή» μου αυτόματα την «χάνω» αν πατήσω τον όρκο μου, (αν φυσικά είχα τιμή προ όρκου) χωρίς να υπάρχει κανένα θέμα για λογικό άτοπο. Χάνοντας την τιμή μου θα υποστώ το συνειδησιακό μαρτύριο του εξευτελισμού ανάλογα πάντα με την αξία που εγώ έδινα συνειδησιακά στην τιμή μου
 

Εδώ κάποιος θα πει ακόμα και για τον θρησκευόμενο άνθρωπο η «τιμή» του δεν αποτελεί « ηθική αξία» ? . 

 

Σαφέστατα και αποτελεί.
 

Απλά τυγχάνει για τον θρησκευόμενο άνθρωπο η τιμή του να ΜΗΝ είναι η ΥΠΕΡΤΑΤΗ αξία. Για τον θρησκευόμενο η υπέρτατη αξία είναι ο Θεός και όταν κάποιος καλείται να αποδείξει το αληθές των λεγομένων ή των υποσχέσεών του δεν έχει λόγο να επικαλεστεί κάτι λιγότερο απ το υπέρτατο, αν φυσικά λέει αλήθεια…

Άρα καταλήγουμε σε τέσσερα βασικά συμπεράσματα:

Α) Αυτό που μετράει σε έναν όρκο είναι η αξία που έχει για τον ΟΡΚΙΖΟΜΕΝΟ και όχι για οποιονδήποτε άλλο η «οντότητα» που αυτός επικαλείται κατά τον όρκο του. Εμείς όμως οι άλλοι την αξία αυτή πρέπει να την γνωρίζουμε

Β) Η επικαλούμενη οντότητα πρέπει να είναι κάποια ΥΠΕΡΤΑΤΗ αξία για αυτόν που ορκίζεται ,

Γ) Η επίκληση της «αξίας» αυτής ΔΕΝ πρέπει να ελέγχεται για λογικό άτοπο

Δ) Η υπέρτατη αυτή αξία είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύει ο κάθε θρησκευόμενος, ή μια μεγάλη ΗΘΙΚΗ αξία όπως ενδεχομένως η «τιμή» για τον ΑΘΕΟ

Άρα ο Χριστιανός οφείλει να ορκίζεται επικαλούμενος τον Χριστό, ο Μωαμεθανός επικαλούμενος τον Μωάμεθ, ο Βουδιστής τον Βούδα και ο Άθεος την Τιμή του, γιατί για τον καθένα τους αυτές είναι αντίστοιχα οι υπέρτατες αξίες τους

Έρχεται λοιπόν τώρα εδώ τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ να μας πουν ότι «επειδή εκπροσωπούν Έλληνες πολίτες όλων των θρησκειών, και δογμάτων αλλά και πολίτες που αρνούνται να δηλώσουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις» θα ορκιστούν «στην τιμή και την συνείδησή τους»

ΛΑΝΘΑΝΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ. ΠΛΑΝΑΣΤΕ ΠΛΑΝΗ ΟΙΚΤΡΑ

Κατά την ορκωμοσία σας, δεν μας ενδιαφέρει ποιους εκπροσωπείτε.  

 

Κατά την ορκωμοσία σας , μας ενδιαφέρει ΤΙ ΕΣΕΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ. Το «Σύστημα Αξιών» σας μας ενδιαφέρει και η ιεράρχηση που του δίνετε

Είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΕΒΑΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΑΣ, να πιστεύετε σε όποιο Θεό θέλετε ή να μην πιστεύετε καθόλου. Και η ενδεχόμενη ΑΘΕΪΑ σας είναι σεβαστή. Ακόμα και η απόλυτη άρνηση να δώσετε τον οποιασδήποτε μορφής όρκο, θα ήταν σεβαστή

Το να μιλάτε όμως για κατ επιλογήν όρκο επικαλούμενοι απλά και μόνο την εκπροσώπηση ανθρώπων με «πληθώρα θρησκευτικών πεποιθήσεων» είναι κακόγουστη υπεκφυγή
 

Το ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ με εσάς είναι οτι δεν τολμάτε να μας πείτε ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ για να δούμε αν έχει αξία ο όρκος σας.
 

Δεν έχετε ούτε το θάρρος της απόλυτης άρνησης του όρκου, ούτε το θάρρος της γνώμης σας, με την έννοια του να μας γνωστοποιήσετε που πιστεύετε ή δεν πιστεύετε, ώστε να δώσετε πραγματικό κύρος στον όρκο σας ορκιζόμενοι στην «τιμή» σας
 

Οι ίδιοι ομολογείτε ότι οι ψηφοφόροι σας χαρακτηρίζονται από «πληθώρα θρησκευτικών πεποιθήσεων» , συνεπώς φοβάστε είτε μήπως χάσετε τους θρησκευόμενους αν δηλώσετε άθεοι, ή τους άθεους και μερίδα θρησκευόμενων άλλου τύπου από εσάς αν δηλώσετε θρησκευόμενοι

Όλα για λίγες ψήφους…
 

Με τέτοια ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ, πόσο ψηλά στο σύστημα αξιών σας βάζετε την «τιμή» σας? 

 

Αν θέλετε την γνώμη μου θα σας πρότεινα να μην ορκιστείτε καθόλου…