Στο Σύνταγμα πήγαν οι απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών που πράγματι δίνουν έναν αγώνα που κανείς άλλος απολυμένος δεν έχει δώσει με τόσο σθένος. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς με την απόλυσή τους, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσεις τον αγώνα τους.
Πήγαν επίσης διάφοροι βουλευτές και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξουν τον ακτιβισμό τους, να τραγουδήσουν τα «επαναστατικά» τραγούδια και να κερδίσουν και κανένα ψηφαλάκι παρεπιμπόντως.
Όπως γράφει και η Αυγή: «Η παρουσία της αστυνομίας ήταν αυξημένη. Είχαν τοποθετηθεί αρκετές δυνάμεις με κλούβες γύρω από τους δρόμους της συναυλίας, ενώ πολλοί αστυνομικοί βρίσκονταν δίπλα από το υπουργείο. Αυτό δεν ήταν αρκετό για να χαλάσει το κλίμα αλληλεγγύης και γιορτής. Κόσμος από διάφορες περιοχές της Αθήνας έδωσε το παρών. Ψυχικό, Διόνυσος, Εξάρχεια, Περιστέρι, Ελληνικό εκπροσωπήθηκαν από τους ανθρώπους των κοινωνικών δομών. Στην πλατεία όμως δεν ήταν μόνο ο κόσμος του κινήματος, αλλά και κόσμος που γούσταρε τη φάση. Κόσμος που έμαθε γι' αυτή από το ραδιόφωνο ή από τις αφίσες στους δρόμους. Κόσμος που απλώς περνούσε τυχαία από εκεί. Μαζική ήταν επίσης η παρουσία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτών του κόμματος, που έχουν δείξει άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν έμπρακτα τη στήριξή τους στον αγώνα».
Αγώνας, επανάσταση, αντίσταση και όλα όσα κάνουν έναν καλό… Αριστερό να είναι καλός. Και φυσικά εκεί και οι «επαγγελματίες» του θεάματος όπως η Αλεξίου που πηγαίνουν όπου τους καλούν οι εργαζόμενοι. Φοράνε γάντια, φωνάζουν για τις καθαρίστριες, για την ΕΡΤ, για τη ΔΕΗ αλλά ποτέ δεν φώναξαν για τον ανώνυμο απολυμένο.
Όλους τους απολυμένους του ιδιωτικού τομέα, όλες τις καθαρίστριες από τα γραφεία που έκλεισαν, όλους τους εργάτες που δεν έχουν δουλειά γιατί η κρίση τα σάρωσε όλα.
Όμως, όπου το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους επαγγελματίες ακτιβιστές, εκείνοι τρέχουν. Διότι έτσι θα εξαργυρώσουν αργότερα εισιτήρια στις συναυλίες τους ή CD. Έτσι θα κερδίσουν και την υστεροφημία τους. Με μερικές συμμετοχές σε συναυλίες διαμαρτυρίας και η ιστορία τους θα γραφτεί στα χρυσά κατάστιχα της αριστεράς.
Από τη μεταπολίτευση και αργότερα όλοι αυτοί οι επαγγελματίες που «χτυπήθηκαν» με τα επαναστατικά τραγούδια έκαναν και καριέρες. Δε λέμε, άξιοι, ικανοί, φωνάρες όπως και η Αλεξίου ή ο Παπακωνσταντίνου αλλά γιατί να τους θυμόμαστε ως «αντιστασιακούς» και υποστηρικτές ενός συστήματος που καταρρέει; Ενός μοντέλου που διέλυσε την Ελλάδα;
Όχι δεν φταίνε οι καθαρίστριες για την κατάντια της χώρας. Φταίει η νοοτροπία που λέει ότι το κράτος είναι δικό μου, το δίκιο του εργάτη υπερέχει όλων, το Δημόσιο δεν πρέπει να πειραχθεί και όλα τα υπόλοιπα να διαλυθούν.
Τιμή και δόξα λοιπόν στις καθαρίστριες για τον αγώνα τους, αλλά φτάνει πια με τους τραγουδιστές και τους συνθέτες που έχτισαν καριέρες και περιουσίες στην πλάτη των «καθαριστριών» όλης της Ελλάδας.
ΑΝΤΙΝEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου