Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Είναι, ασφαλώς, ατύχημα. Αποτελεί, όμως, απτή πραγματικότητα. Ότι, δηλαδή, τμήμα της εθνικής μας κυριαρχίας έχει περιέλθει στους πιστωτές.
Μας έσωσαν από άναρχη πτώχευση. Προστάτευσαν – εκείνοι – έτσι τον ελληνικό λαό από συνθήκες διαβίωσης περίπου μεσαιωνικές.
Κατέβαλαν προς τούτο τεράστια ποσά.
Αναμένουν επιστροφή του λαβείν τους. Άρα, αυτονοήτως, έχουν λόγο επί
της διαχείρισης των οικονομικών μας. Ήτοι, επί των κεφαλαίων τους, που
μας δάνεισαν (!!!). Αυτό, ώστε η ελπιζόμενη επιστροφή να γίνει εφικτή.
Δεν μας χάρισαν. Μας δάνεισαν. Και αυτό όταν όλοι οι άλλοι: Qaddafi, Putin, Κινέζοι είχαν αρνηθεί (!!!).
Αποκομμένη από την πραγματικότητα, ομάδα ευυπόληπτων, εν τούτοις, προσώπων αρνούνται, ουσιαστικά, οιαδήποτε εκποίηση δημοσίας περιουσίας,
έναντι των χρεών μας. Η άρνηση προβάλλεται προς διασφάλιση, εν γένει,
κοινωνικών δικαιωμάτων. Αίφνης: Σημαντικά τουριστικά ακίνητα δεν
επιτρέπεται να εκποιούνται. Αυτό διότι στοιχεία ιδιαιτέρου φυσικού
κάλλους οφείλουν να είναι αναπαλλοτρίωτα. Ό,τι εξ άλλου έχει μέχρι σήμερα εκποιηθεί θεωρείται ότι, πράγματι, ξεπουλήθηκε σε τιμές εξευτελιστικές.
Εντυπωσιάζει ότι, ενώ η ανάγκη περιφρούρησης των επικαλούμενων δικαιωμάτων προβάλλεται λεπτομερειακή, σιωπή καλύπτει την ανάδειξη πόρων για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων αυτών. Άρα και εάν ακόμη είχαν υπόσταση τα επικαλούμενα (ως κοινωνικά)
δικαιώματα, σήμερα η ικανοποίησή τους είναι αδύνατη. Ελλείπουν τ’
αντίστοιχα υλικά μέσα. Άρα, ούτως ή άλλως, η ανάγκη των πραγμάτων
αναστέλλει κάθε συζήτηση περί του υποστατού των επικαλουμένων
(κοινωνικών) δικαιωμάτων. Αντί πολλών, στην διετία: έχουμε μείωση
παραγωγής στην μεταποίηση κατά 6%. Στην οικοδομή κατά 50%. Στην λιανική
κατά 19%. Έχουμε εκτίναξη ληξιπροθέσμων χρεών, προς την Εφορία, κατά
66,4 δις. Έχουμε αύξηση ανέργων κατά 54%. Έχουμε δημόσιο
χρέος στα 322 δις και ιδιωτικό στα 215. (Κ. Καλλίτσης Καθημερινή
29.6.14). Επί πλέον η Εστία της 12 τρέχ. πληροφορεί για περαιτέρω ετήσια
συρρίκνωση της ιδιωτικής οικοδομικής δραστηριότητας κατά 7,7%.
Τονιστέο (και) ότι η λειτουργία της αγοράς αποτελεί
τον παγκοσμίως ενδεδειγμένο μηχανισμό αναδιανομής πλουτοπαραγωγικών
πόρων. Η Ανατολική Γερμανία, αλλά και όλος ο τέως Ανατολικός
Συνασπισμός, όλα τα Σοβιέτ, ανασυγκροτήθηκαν υπό όρους αγοράς (!!!). Επί
διαθέσεων δια πλειστηριασμού υπάρχει τεκμήριο χρηστής διαχείρισης.
Τεκμαίρεται πραγματοποίηση της καλλίτερης τιμής υπό τις κρατούσες
συνθήκες, στον χρόνο εκποίησης.
Εξ άλλου είναι άκρως αφελές να υποστηρίζεται – όπως συμβαίνει
– ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν πρέπει να εμποδίζει την άσκηση
ευρείας κοινωνικής πολιτικής. Αυτό, δε, διότι και άλλες χώρες με υψηλό δημόσιο χρέος δεν παραλείπουν κοινωνικές φροντίδες.
Η άποψη μαρτυρεί άγνοια του ουσιώδους. Ότι, δηλαδή, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν
είναι κυρίως μεγάλο. Είναι κακής ποιότητας. Φερ’ ειπείν η Ιαπωνία έχει
χρέος μεγαλύτερο (200% επί του ΑΕΠ της). Η χώρα, όμως, παρέχει
εμπιστοσύνη. Οι αγορές, λοιπόν, απορροφούν ιαπωνικά ομόλογα. Έτσι,
εκείνο το χρέος εξυπηρετείται. Σ’ εμάς συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι
αγορές μας απέβαλαν. Δεν μας έχουν ακόμη αποδεχθεί σε βαθμό εξυπηρέτησης
του όλου δημόσιου χρέους. Ούτε έχουμε αντοχή ανταπόκρισης στα τρέχοντα
εμπορικά επιτόκια. Σ’ αυτά, δηλαδή, που επιβεβαιώθηκαν στις τελευταίες
δειγματοληπτικές εκδόσεις.
· Αποτελούμε την μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν αυτοχρηματοδοτείται σε ευρώ. Κατά παραχώρηση, λοιπόν, συνεχίζουμε να μετέχουμε της Ζώνης.
Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει λύση του ζητήματος του δημοσίου χρέους. Έτσι είναι νοητή η αποκατάσταση εθνικής φερεγγυότητας. Άρα η όλη μας οικονομική προκοπή παραμένει σ’ εκκρεμότητα.
Η γεωπολιτική μας θέση είναι αντιστοίχως δύσκολη.
Μας πιέζει διαρκώς η πολύ ισχυρότερη (και) άκρως επιθετική Τουρκία.
Στην εθνικά ευαίσθητη Θράκη, κατά τις τελευταίες ευρωεκλογές, πρώτευσαν
Τούρκοι εθνικιστές (!!!). Ό,τι θα μας εξασφάλιζε θα ήταν η συμμετοχή σε
μορφή ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Αυτό, ώστε τα σύνορα της επικράτειας να ταυτίζονται προς εκείνα της Ομοσπονδίας.
Αλλά τέτοια συμμετοχή προϋποθέτει και οικονομική μας υγεία. Διαρκώς περισσότεροι
Ευρωπαίοι διαμαρτύρονται για τα κεφάλαια που απορροφούμε.
Συμπέρασμα:
Κάθε πρόσκομμα στην οικονομική μας εξυγίανση νομοτελειακά αδυνατίζει την
διεθνή παρουσία της χώρας. Ταυτοχρόνως ενισχύει τις τουρκικές θέσεις και την αντίστοιχη επιθετικότητα της κακής γείτονος.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου