ΙΣΤΟΡΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Θέλουν να ξαναγράψουν την κυπριακή τραγωδία - Επιχείρηση για «αναθεώρηση» των ιστορικών γεγονότων του 1974 !

Του ΤΑΚΗ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΥ
katsimar@yahoo.gr

Στον αναθεωρητικό πυρήνα της ιστορίας για το πραξικόπημα στην Κύπρο και την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν δύο νέες αφηγήσεις. Σύμφωνα με αυτές:

• Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ήταν αποτέλεσμα «εμφύλιου σπαραγμού» στο νησί.

• Οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και το ΝΑΤΟ δεν είχαν ενεργό ανάμειξη ούτε στο πραξικόπημα ούτε στην εισβολή που άρχισε πέντε μέρες αργότερα με τον Αττίλα 1 και ολοκληρώθηκε με τον Αττίλα 2 τον επόμενο μήνα.

Γύρω από τους δύο αυτούς βασικούς άξονες κινούνται και μια σειρά άλλων «αξιωματικών» θέσεων, στις οποίες στηρίζεται η «νέα Ιστορία».

Ανεξαρτήτως των επιμέρους επιχειρημάτων που επιστρατεύονται τόσο για το πραξικόπημα όσο και για τον αμερικανονατοϊκό ρόλο, είναι εμφανές ότι κύριο χαρακτηριστικό των νέων αφηγημάτων είναι η χάραξη μιας διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του πρώτου και της εισβολής. Η διαγραφή της θεμελιώδους σχέσης για την κατανόηση των γεγονότων ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Το «άλλοθι»
Με την ανακήρυξη του πραξικοπήματος σε εμφύλια διαμάχη και την απομόνωσή του από την εισβολή, οι πραξικοπηματίες (στην Κύπρο και την Ελλάδα) αποκτούν «άλλοθι» και ελαφρυντικά για την προδοσία. Ταυτοχρόνως, περίπου «αθωώνονται» για την εισβολή.

Από την άποψη αυτή, χαρακτηριστική είναι η διακήρυξη του κυβερνητικού κόμματος της Κύπρου (Δημοκρατικός Συναγερμός) «για τα σαράντα χρόνια της τουρκικής κατοχής». Σύμφωνα με αυτήν, η Τουρκία χρησιμοποίησε «ως πρόσχημα εσωτερικές συγκρούσεις και τη συνταγματική ανωμαλία που διήρκεσε για μερικές μέρες μόνο...».

Ούτε προδοσία επομένως υπήρξε (πραξικόπημα), ούτε πολύ περισσότερο διπλή προδοσία (πραξικόπημα και εισβολή). Ουσιαστική απενοχοποίηση της αθηναϊκής χούντας, των κυπριακών οργάνων της και όσων «παρασύρθηκαν» στο νησί... 

Η απενοχοποίηση όμως αποτελεί και τη βάση για τη δεύτερη βασική «αναθεώρηση» των γεγονότων του 1974. Σύμφωνα με αυτήν, αμερικανονατοϊκές ευθύνες και ενοχές δεν υπάρχουν για το πραξικόπημα και την εισβολή. Πρόκειται για μύθο ότι είχαν ενεργό ρόλο Ουάσιγκτον και Λονδίνο.

Χάρτης από τα αρχεία του Κίσινγκερ που αποκάλυψαν οι Μ. Ιγνατίου και Κ. Βενιζέλος. «Χαράχτηκε» πριν από τον Αττίλα 2 και δείχνει ακριβώς τη διχοτόμηση που επιβλήθηκε με τα όπλα εκ των υστέρων. Πρόκειται για ντοκουμέντο που καταρρίπτει κάθε επιχείρημα υπέρ της μη ανάμειξης των Αμερικανών. και ΝΑΤΟ στην εισβολή

Αποδεικνύεται, μάλιστα, κάτι άλλο, όπως τίθεται σε ελληνικά επετειακά αφιερώματα για τα σαραντάχρονα της κυπριακής τραγωδίας: «Στη συλλογική συνείδηση της πλειονότητας των Ελλήνων η κυπριακή τραγωδία ήταν απόρροια μιας συνωμοσίας εις βάρος του Ελληνισμού (σ.σ. πρόκειται βεβαίως για διαστρέβλωση). Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, η Κύπρος προοριζόταν να γίνει αβύθιστο αεροπλανοφόρο για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες επιτήρησης της Μέσης Ανατολής από το ΝΑΤΟ (σ.σ. πλήρης απλούστευση). Σαράντα χρόνια από το 1974, η θεωρία αυτή δεν τεκμηριώθηκε από τις αρχειακές πηγές και διαψεύστηκε από την ίδια τη ζωή (σ.σ. απόλυτη ανακρίβεια)?».

Με τούτα και με άλλα πολλά, περίπου «αθωώνονται», μαζί με τους πραξικοπηματίες, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Περιττό να προστεθεί ότι ακόμη και αν δεν υπήρχαν αρχειακές πηγές (δεκάδες παρατίθενται με ονόματα και διευθύνσεις στα πορίσματα της ελληνικής και της κυπριακής Βουλής για τον φάκελο της Κύπρου αλλά και σε αποκαλυπτικές δημοσιογραφικές και ιστορικές έρευνες), θα στερούνταν ιστορικής σοβαρότητας η όψιμη υπεράσπιση των βασικών ενόχων του διαρκούς εγκλήματος στην Κύπρο.

 

Το... φάντασμα της ΕΣΣΔ

Οπως συμβαίνει και με άλλες αναθεωρήσεις της Ιστορίας που αφορούν κάθε είδους απενοχοποιήσεις, για να είναι ολοκληρωμένες οφείλουν να αναδεικνύουν και τους νέους ενόχους.  

Ως προς τον ξένο παράγοντα για το Κυπριακό, πέραν του Αττίλα, το τελευταίο εύρημα είναι η ΕΣΣΔ. Αυτή υποτίθεται ότι εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα για να προκαλέσει προβλήματα στο ΝΑΤΟ. Σε έναν νεκρό εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες μπορείς να «φορτώσεις» τα πάντα. Ετσι όμως κινούμαστε στο επίπεδο της πολιτικής μυθοπλασίας.

 

Δυσκολίες υπάρχουν ως προς το σκέλος του πραξικοπήματος. Το ζήτημα εδώ παρακάμπτεται με αοριστίες. Αφού δεν τεκμηριώνεται «ξένη συνωμοσία», υπεύθυνη, μαζί με τους «άφρονες στρατιωτικούς» κ.ά., δεν μπορεί παρά να είναι και η ηγεσία της Κύπρου. Κατηγορούμενος, λοιπόν, και ο Μακάριος, οι δυνάμεις που τον στήριζαν και πολέμησαν τους πραξικοπηματίες. Κατά προέκταση η συντριπτική πλειονότητα του κυπριακού λαού. Ετσι, με τούτα και άλλα πολλά, έχουμε μεταφορά στην Ιστορία της αντίληψης ότι όλοι φταίμε για όλα!

ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΥΠΡΟΥ «Αναθεώρηση» με... παρελθόν

Σαράντα χρόνια μετά το πραξικόπημα στην Κύπρο, την εισβολή του Αττίλα και την κατοχή του 37% του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα επιχειρείται να ξαναγραφούν βασικές πράξεις της τραγωδίας. 

Η επιχείρηση για «αναθεώρηση» των ιστορικών γεγονότων του 1974, όσων προηγήθηκαν ως προετοιμασία και ακολούθησαν ως συνέπεια δεν αναπτύσσεται για πρώτη φορά. Εχει επαναληφθεί, χωρίς επιτυχή αποτελέσματα, πριν από δύο δεκαετίες, ενώ σε κάθε μαύρη επέτειο εμφανιζόταν στο προσκήνιο. Με φορείς την ακροδεξιά και δυνάμεις της Δεξιάς.

Αυτή που εξελίσσεται τώρα κυοφορείται εδώ και μερικά χρόνια. Συμβατικά εντοπίζεται γύρω στο 2011, όταν βλέπει το φως το Πόρισμα της κυπριακής Βουλής των Αντιπροσώπων για το Φάκελο της Κύπρου.

Το ιστορικό πόρισμα συντάχθηκε από Κοινοβουλευτική Επιτροπή της κυπριακής Βουλής ύστερα από ερευνητική εργασία περίπου πέντε χρόνων. Στις 12.000 σελίδες του περιέχονται μαρτυρίες και δεκάδες χιλιάδες έγγραφα από την Κύπρο, την Ελλάδα και άλλες χώρες.

Τεκμηριώνεται με συγκεκριμένα στοιχεία ότι το 1974 διαδραματίστηκε διπλή προδοσία στην Κύπρο. Υπήρχαν σχέδια για ανατροπή του Μακάριου και διχοτόμηση, που εξυφαίνονταν πολλά χρόνια νωρίτερα. Πίσω από τους διχοτομικούς σχεδιασμούς είναι παρόντες οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ. Για την υλοποίησή τους πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισαν η χούντα των Αθηνών, οι χουντικοί στο νησί και η ΕΟΚΑ Β. Το πραξικόπημα άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας, τη διχοτόμηση και τη συνεχιζόμενη κατοχή.

Από τότε ακόμη είχε αρχίσει μια δειλή, σε πρώτη φάση, αμφισβήτηση βασικών συμπερασμάτων του πορίσματος και της εδραιωμένης, πια, ιστορικής μνήμης σε Ελλάδα και Κύπρο για τους βασικούς υπευθύνους του κυπριακού δράματος.

Με τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε στο νησί τα τελευταία δύο χρόνια, η απόπειρα αναθεώρησης επανέρχεται πιο συστηματικά. Με πολιτικούς συνήθως και όχι ιστορικούς όρους. Προφανώς αυτό δεν είναι άσχετο με τα νέα σχέδια για λύση -με ή χωρίς εισαγωγικά- του Κυπριακού.