ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΑΛΒΑΝΙΑ: Το αντίστροφο αλβανικό έπος των προσκυνημένων

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ

Στο Συμβούλιο Κορυφής  η Αλβανία με τελετάρχη και επισπεύδουσα (φευ!) την προεδρεύουσα Ελλάδα, ανακηρύσσεται, εν χορδαίς και οργάνοις, υποψήφια χώρα.

Έχουμε μείζονες ανοιχτούς λογαριασμούς με την επίδοξη Ευρωπαία. Και προ πάσης εξοφλήσεως τους καμία χώρα δεν θα επεδείκνυε την γαλαντομία και την πολιτική ακρισία που δείχνουμε εμείς πρωτοστατώντας στην ένταξή της.

«Η Αλβανία έχει παρουσιάσει σημαντικά απτά αποτελέσματα και έχει επιδείξει πολιτική βούληση να προωθήσει συγκεκριμένες ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις (…) Η Ελλάδα θα επιδιώξει να επιτύχει συναίνεση των κρατών – μελών για την αποδοχή της υποψηφιότητάς της».

Δήλωση του Έλληνα ΥΠΕΞ την ώρα που η αλβανική κυβέρνηση όχι μόνον αρνείται να σεβαστεί  την Ελληνοαλβανική συμφωνία για την ΑΟΖ του 2009, αλλά ζήτησε από τον Γενικό εισαγγελέα της την κεφαλήν επί πίνακι του υπογράψαντος εκ μέρους της τότε ΥΠΕΞ, νυν αρχηγού της Αντιπολιτεύσεως επί εθνική…προδοσία!

Το κρατικό μόρφωμα της Αλβανίας ανέκυψε ως γνωστόν εκ του μη όντος την επομένη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13. Ενώ όλοι οι άλλοι Βαλκάνιοι, Έλληνες, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι Βούλγαροι πολέμησαν αιματηρά για να αποτινάξουν τον οθωμανικό ζυγό, οι Αλβανοί δεν έχυσαν σταγόνα αίματος. Αντίθετα ταυτίστηκαν με τον κατακτητή καθ’ όλη την τουρκοκρατία ως Τουρκαλβανοί, συχνά -και στις μέρες μας-  «τουρκότεροι» των Τούρκων.      

Ακόρεστη αρπακτικότητα Ιταλίας, Αυστροουγγαρίας και ιδιοτελείς υπολογισμοί των Δυνάμεων προίκισαν με ανεξαρτησία αυτούς που δεν διανοήθηκαν ποτέ να την διεκδικήσουν.

Ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε την ελληνοκατοικούμενη Β. Ήπειρο, αλλά οι Δυνάμεις την δώρισαν στη νεότευκτη Αλβανία. Ο ένοπλος αυτονομιακός αγώνας των Βορειοηπειρωτών διαστράλισε την αυτονομία τους. Το επιβεβαιωτικό της Πρωτόκολλο της Κέρκυρας (Μάιος 1914) κυρώθηκε από Ιταλία, Αυστροουγγαρία και απεδέχθη η Αλβανία. Προς αυτοονειδισμόν μας όμως το παρατήσαμε έκτοτε στα αζήτητα της ιστορίας. Δεν αξιώσαμε ποτέ στιβαρά την εφαρμογή του. Όπως το ίδιο δυστυχώς  κάναμε για Ίμβρο – Τένεδο.

Τρομακτικό και μακροχρόνιο το έλλειμμα μιας υψηλής στρατηγικής η οποία να μεγιστοποιεί εθνική ασφάλεια και κυριαρχία μας που λόγω κρίσης έχουν επικινδύνως ελαχιστοποιηθεί. Δεν μπορεί άλλωστε να υπάρχει υψηλή στρατηγική όταν δεν υπάρχει κέντρο παραγωγής της και μηχανισμός διαχείρισης κρίσεων.

Γι’ αυτό προσπερνούμε τραγικά ανυποψίαστοι την στρατιωτική μας περικύκλωση από την Τουρκία μέσω Αλβανίας. Και δεν χρησιμοποιούμε τα στη διάθεσή μας μέσα. Αντί της στρατηγικής πυγμής, χαρακτηριστικού μικρών ενδιάμεσων διαλειμμάτων, «δευτέρα φύσις» της εξωτερικής μας πολιτικής είναι ο κατευνασμός. Κανόνας που εφαρμόζουμε αδιακρίτως, erga omnes, Τουρκίας,  Σκοπίων, Αλβανίας κλπ.

Έχει λόγο η Αθήνα να κατευνάζει τα Τίρανα αντί να χρησιμοποιεί αυστηρότατη γλώσσα και πράξη που δικαιούται και ενδείκνυται; 

Ανώμαλο το φοβικό μας σύνδρομο. Περιδεείς αντί να επενδύουμε στην ισχύ, προκρίνουμε τον ενδοτισμό.

Η Αλβανία τυγχάνει αποδέκτης μαζικής, αδιάπτωτης και πολύμορφης ελληνικής στήριξης : Απορροφήσαμε τη φτώχεια, ανεργία και εγκληματικότητά της. Συμβάλλουμε ολοκληρωτικά στην ανασυγκρότηση και την ευημερία της. Όμως εισπράττουμε συνεχώς και δυστυχώς για μας αδιαμαρτύρητα  «αντί του μάνα χολήν και αντί του ύδατος όξος».

Do ut des είναι ο χρυσούς κανών των διακρατικών σχέσεων. Εμείς εφαρμόζουμε τον …μπακιρένιο. Μόνο δίνουμε, χωρίς να παίρνουμε. Χωρίς καν να ζητούμε. Τεράστια τα διμερή ανοιχτά θέματα:

            α. Η συστηματική συρρίκνωση – εξόντωση της Ελληνικής Μειονότητας. Διαρκής υφαρπαγή των περιουσιών της και καταπάτηση των δικαιωμάτων της. Πολίτες γ’ κατηγορίας οι ομογενείς μας. Πρόσφατες οι διοικητικές μεθοδεύσεις αποτρεπτικές επανεκλογής Έλληνα Δημάρχου στην ιστορική Χειμάρρα.

       Εμείς αντίθετα διευκολύνουμε παντί σθένει την εκλογή τουρκόφρονων  αυτοδιοικητικών  στη Θράκη.

  β. Η υπονόμευση της εθνικής μας ασφάλειας με τις στρατιωτικές αλβανοτουρκικές συμφωνίες.   Η Άγκυρα αλωνίζει στην Αλβανία. Εμείς χαζεύουμε «τηρούντες εκ του μακρόθεν τα γιγνόμενα». Ο ελλαδικός μαζοχισμός εξακολουθεί απτόητος να αιμοδοτεί τον αγνώμονα γείτονα που ποδοπατεί αδαπάνως πάσαν έννοια αμοιβαιότητας.

         Κανένα κράτος που διασφαλίζει τα μέσα της ζωής σε άλλο τόσο αναγκεμένο όπως η Αλβανία δεν θα άφηνε να καταστεί αυτό εχθρικό και τυφλό ενεργούμενο του εχθρού του.

Ανικανότητα στην νιοστή! Εφώ και ο αλβανικός ανθελληνισμός καλά κρατεί. Τώρα δολοπλοκεί «τσάμικο». Φυσικό, όποιος δεν διεκδικεί διεκδικείται.

Επείγουν:

·             Ανάκληση αναγγελθείσης στήριξης υποψηφιότητας

·         Προβολή βαναυσότητας και διακριτικών συμπεριφορών έναντι της ομογένειας.

·         Απαίτηση εφαρμογής διεθνών νομίμων και σύμμετρος αναλογισμός τους προς τα από Αλβανία διεκδικούμενα για Κόσσοβο – Τέτοβο.

·         Συμβατά αντίμετρα.

Όμως αυτά εδώ και τώρα! 

Υ.Γ.

Η αντίδραση της βραζιλιανής κοινωνίας στη χλιδή και τη σπατάλη του Μουντιάλ, οι συγκρουόμενες εικόνες πλούτου στα γήπεδα – εξαθλίωσης στις φαβέλλες, πρέπει να κάνουν το αναισθητικό της εμπορευματοποιημένης μπάλας δραστικό διεγερτικό: να σηκωθεί ο κόσμος από τους καναπέδες.