ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Πόλεμος με άλλα μέσα

Toυ ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

Κάποιες στιγμές, τα παιχνίδια της ζωής μάς κάνουν να πιστέψουμε ότι ίσως κάπου στο Σύμπαν υπάρχει μια αόρατη δύναμη που κινεί τα νήματα. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι την ημέρα που ο Χουάν Κάρλος, βασιλιάς της Ισπανίας επί 39 χρόνια, υπέγραφε το κοινοβουλευτικό διάταγμα που έθετε τέλος στη βασιλεία του, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας του έχανε το στέμμα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας και ετοιμαζόταν να επιστρέψει από τον Νέο Κόσμο με άδεια χέρια και σκυμμένο κεφάλι; 

Οι χώρες των δύο ομάδων (η Ολλανδία και η Χιλή) που έστειλαν την ισπανική σπίτι της ήταν κάποτε υπό την ηγεμονία της Ισπανίας, προσδίδοντας στη συντριβή στο γήπεδο ακόμη μεγαλύτερο συμβολισμό.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι η ζωή, αλλά τα πάθη που ξεσηκώνει, ο τρόπος που οι εθνικές ομάδες εκπροσωπούν εθνικά χαρακτηριστικά, το καθιστούν χρήσιμη μεταφορά για πολλά στοιχεία της ζωής. Ενα από αυτά είναι ότι η πραγματικότητα εμπεριέχει ανόδους και πτώσεις, θριάμβους και ήττες. 

Το ισπανικό ποδόσφαιρο ήταν πάντα καλό αλλά ποτέ σπουδαίο, έως το 2008, όταν η εθνική ομάδα κέρδισε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ύστερα κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2010 και, το 2012, κράτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η ομάδα σάρωνε σε κάθε διοργάνωση –εναντίον πρώην αποικιών και μη. «Φθάσαμε στο υψηλότερο σημείο», είπε προχθές ο Αντρές Ινιέστα, ο οποίος είχε πετύχει το γκολ της νίκης το 2010. «Τώρα είμαστε στο χαμηλότερο». Και ο Χουάν Κάρλος, ο οποίος έχαιρε της εκτίμησης του λαού του για την πολύτιμη προσφορά τα πρώτα χρόνια της δημοκρατίας μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο, είχε αρχίσει πρόσφατα να νιώθει ότι η παρουσία του έβλαπτε τον θεσμό και παρέδωσε τη βασιλεία στον γιο του, Φελίπε.
Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, οι άνθρωποι έχουν όρια: 

Εως και οι σούπερ σταρ Λιονέλ Μέσι της Αργεντινής και Κριστιάνο Ρονάλντο της Πορτογαλίας ταλαιπωρούνται από κόπωση και τραύματα λόγω του απαιτητικού ισπανικού πρωταθλήματος. Δύο ισπανικές ομάδες διεκδίκησαν το Champions League στον τελικό πριν από λίγες εβδομάδες και μία ισπανική και μία πορτογαλική τον τίτλο του Europa League. Οι παίκτες αυτών των ομάδων είναι εξουθενωμένοι, ενώ η ομάδα της Γερμανίας είχε την τύχη ότι η πρωταθλήτρια της χώρας εξασφάλισε τον τίτλο από τον Μάρτιο και οι παίκτες της –αρκετοί των οποίων είναι μέλη της εθνικής– είναι σχετικά ξεκούραστοι. Ισως αυτός είναι ο λόγος που η Ισπανία έχασε το στέμμα τόσο πρόωρα, ίσως άλλες ομάδες έχουν ενισχυθεί σε σημείο που εκθρόνισαν τη «βασίλισσα», ίσως είναι θέμα τύχης, της καλής ή της κακής εμφάνισης σε μια συγκεκριμένη μέρα.
Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας βλέπουμε παλιές δυνάμεις να δύουν και άλλες να αναδύονται. Βλέπουμε νέα αυτοπεποίθηση σε χώρες που ήταν σε δεύτερη μοίρα, με τις ομάδες τους να ταλαιπωρούν ή να ανατρέπουν τις «καθιερωμένες». Οσο σοβαρά και αν παίρνουμε τα παιχνίδια (και αρκετοί οπαδοί είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την ομάδα τους), το δράμα εκτυλίσσεται σε γήπεδα, όχι σε πεδία πολέμου.

 Είναι αναπαράσταση, η οποία, όμως, μας διδάσκει ζωή. Οι ηττημένοι επιστρέφουν στο επόμενο παιχνίδι ή αποσύρονται. Ο διάδοχος παίρνει θέση. Αγνωστη η τύχη του..