ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Λαός περιούσιος

Του Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Η δημαγωγία πως η Ελλάς από 18^ης Οκτωβρίου 1981 θ΄ανήκει στους Έλληνες, βρίσκεται στην βάση των δεινών μας. Ανέδειξε, επιπολαίως, σύνδρομο λαού περιούσιου. Λαού, δηλαδή, προς τον οποίο όλοι, αποκλειστικώς, οφείλουν.  

Έτσι εξηγείται ψυχολογικά η έκτοτε διαρκής δανειοληψία. Αυτό μάλιστα αμιγώς προς διεύρυνση της κατανάλωσης. Όλοι κατά την είσπραξη θεωρούσαν βέβαιο ότι τα προς “περιούσιο λαό” δανεικά, θα ήταν (και) αγύριστα. Ουδέποτε Κράτος ή (και) Τράπεζες πας πίστεψαν ότι η Ευρώπη θ΄άφηνε απλήρωτα  ομόλογα εκδεδομένα από την Ελληνική Δημοκρατία. Μάλιστα δε  (εκδεδομένα) υπό εμβλήματα της “Ευρωζώνης”. 

Συνέβη όμως και αυτό. Έτσι πετύχαμε την θλιβερή πρωτιά. Να είμεθα, η μόνη χώρα της Ζώνης που έφθασε σε αδυναμία πληρωμών. Και τελικά άφησε απλήρωτα ομόλογα ύψους 107 δις ευρώ.

 

            Ζήτημα είναι ότι το “σύνδρομο” υπαγορεύει και σήμερα  πολιτική συμπεριφορά. Το πασχαλινό μήνυμα του κ. Τσίπρα ήταν εξωπραγματικό (Εστία 22.4.14). Μίλησε για “σταύρωση” και “λύτρωση” του λαού. Αλλά, πρόκειται απλώς για επιστροφή χρεών. Για επιστροφή, ειδικότερα, χρημάτων που έδωσε προς σωτηρία μας η Ευρώπη. Αυτό  δε όταν όλοι οι λοιποί (Kadafi, Ρώσσοι και Κινέζοι) είχαν αρνηθεί (!!!).

Το «σύνδρομο», ατυχώς, εκτείνεται και πέραν  του κ. Τσίπρα. Μεγάλος αριθμός βουλευτών, μάλιστα όλων των πτερύγων, ζητούν με τροπολογία τους ν΄ανασταλεί διάταξη που μόλις ψήφισαν. Θυμίζεται ότι, στα πλαίσια απελευθέρωσης των αγορών θεσπίσθηκε, ότι από 1^ης  Ιανουαρίου 2015, καθίσταται προαιρετική η οικονομική συνδρομή των επιχειρηματιών στα Επιμελητήρια. Στόχος προφανής του μέτρου υπήρξε η μείωση του ελληνικού επιχειρηματικού κόστους. Ήδη, όμως, βουλευτές (που ψήφισαν την κατάργηση) ζητούν ν΄ανασταλεί, ό,τι (μόλις) ψήφισαν. Κατ΄ακρίβεια  πριν καν αρχίσει να ισχύει το ψηφισθέν (!!!).

            Η ψηφοθηρική κολακεία της ασυνέπειας οδηγεί σε αυτόφωρη εξαπάτηση της Τρόϊκα. Έναντι αυτής είχαμε αναλάβει την υποχρέωση της ψήφισης. Αυτό μάλιστα όταν η θέση μας στην Ευρώπη, ούτως ή άλλως, δεν είναι ισχυρή. Η ένταξη, εκεί, σήμερα είναι απλώς ονομαστική. Δεν αυτοχρηματοδοτούμεθα στο κοινό νόμισμα. Ούτε τις ευρωπαϊκές αρχές για προστασία του προσώπου και της περιουσίας είμεθα σε θέση να τηρήσουμε. Όλα τα πολιτισμικά προαπαιτούμενα της ευρωπαϊκής ταυτότητας εκτοπίζει η ανάγκη εσόδων. Εδώ (και) ο πτωχός  που (ως πτωχός) αδυνατεί να πληρώσει πάει φυλακή. Ο Έφορος επιβάλλει κατάσχεση χωρίς προηγούμενη δικαστική κρίση. Η δικαστική προσφυγή δεν αναστέλλει την βεβαίωση της οφειλής. Τα ενδεικτικώς, έτσι, σταχυολογούμενα είναι αδιανόητα για τον πολιτισμό της Ευρώπης. Ρητή είναι η δημόσια διακήρυξη στην σύμβαση της Λισαβόνας. Εκεί τα θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα σεβασμού προσώπου και περιουσίας αποτελούν πρωτογενές πλέον ευρωπαϊκό δίκαιο. Έχουν, κυριολεκτικώς, προσαρτηθεί στην “Χάρτα των δικαιωμάτων”. Σύμβαση (και Χάρτα) έχουμε πανηγυρικώς κυρώσει. Τελικά, όμως, αδυνατούμε να εφαρμόσουμε ό,τι αποδεχθήκαμε. Αυτό δε λόγω της δεινής ταμειακής μας κατάστασης.

            Παράλληλα προς τις εγγενείς μας αδυναμίες, είμεθα η χώρα  που περισσότερο απ΄όλες τις άλλες έχει ανάγκη της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η Τουρκία είναι ισχυρή και εχθρική. Στην Κύπρο έχει δείξει τι είναι σε θέση να πετύχει. Ανάσχεση υπολογίσιμη στον τουρκικό επεκτατισμό δυνατόν ν΄αποτελέσει μόνον η ευρωπαϊκή μας συμμετοχή.

            Η οργανική μας ένταξη και παγίωση της θέσης μας (στην Ευρώπη) προϋποθέτει το αυτονόητο. Ό,τι, ακριβώς προεξοφλήθηκε κατά την εκεί εισδοχή μας. Ότι, δηλαδή, θα έχουμε οικονομική αυτάρκεια. Αλλ΄αυτό το κρίσιμο προϋποθέτει ν΄αποτινάξουμε το σύνδρομο του περιούσιου. Και να προχωρήσομε  σ΄εξορθολογισμό του δημόσιου τομέα. Δηλαδή σε μείωση του κράτους. Εάν αυτό δεν συμβεί ανόρθωση ουδέποτε θα υπάρξει.

ΕΣΤΙΑ