ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η συγκίνηση μετά τη σιχασιά

Του OLD-BOY

Είναι νομίζω αρκετά εύγλωττη η διαφορά που έχει στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου η εθνική μπάσκετ από την εθνική ποδοσφαίρου. 

Μολονότι τα τελευταία χρόνια η εθνική μπάσκετ έχει μπόλικες αποτυχίες, ακόμη καταγράφεται στο μυαλό μας ως καλή ομάδα. Και είναι πάντως μια αγαπησιάρικη ομάδα, μια ομάδα με «παικταράδες», μια ομάδα όπου τον υπόλοιπο χρόνο βλέπουμε τα μέλη της να διακρίνονται και να λάμπουν στον διεθνή ανταγωνισμό. 

Η εθνική ποδοσφαίρου είναι μια ομάδα που αγαπάμε μόνο εάν και εφόσον κερδίζει πράγματα. Και αν το 2004 γνώμη μου είναι πως ο ποδοσφαιρικός πλανήτης δεν είδε μια αμυντικογενή ομάδα την οποία αντιπάθησε, αλλά σε μεγάλο μέρος ταυτίστηκε και φτιάχτηκε με μια ομάδα που πέτυχε έναν από τους πιο βροντερούς σύγχρονους αθλητικούς μύθους, στην πορεία των ετών μετά το 2004 συνέβησαν δύο πράγματα μαζί: η εθνική, εκμεταλλευόμενη το ότι πλέον είχε πάρει πόντους στην παγκόσμια κατάταξη και τοποθετούνταν επικεφαλής ομίλων, πήγαινε μεν με συνέπεια από τη μια μεγάλη διοργάνωση στην επόμενη, αλλά στα περισσότερα παιχνίδια των προκριματικών και στην μεγάλη πλειοψηφία των παιχνιδιών στα τελικά έπαιζε ποδόσφαιρο από μέτριο έως κακό. Έως συχνά απελπιστικά κακό. 

Όταν η εθνική μας παίζει άσχημα, και ειδικά όταν παίζει άσχημα σε μεγάλη διοργάνωση, με τη σύγκριση με τα υπόλοιπα παιχνίδια που γίνονται καθημερινά να είναι καταλυτική, δεν παίζει απλά άσχημα, παίζει σαν να μισεί το ποδόσφαιρο. 

Και μισώντας το, τη μισούν και οι φίλαθλοι παγκοσμίως.

Αλλά όταν την ευνοήσει επιτέλους μια φάση (ένα λάθος στο πλάγιο άουτ των Ρώσων, μια αφηρημάδα του κεντρικού αμυντικού της Ακτής Ελεφαντοστού) κι η μπάλα μπει στο δίχτυ, τότε κάτι παθαίνει και απελευθερώνεται, κι αρχίζει να μην μισεί πια το ποδόσφαιρο, αρχίζει να προσπαθεί να δείξει ότι κι αυτή το αγαπάει κάπως, ότι κι αυτή πάντως ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζει και όχι λογιστική εργασία με στόχο την επίτευξη αποτελέσματος.

Και κάπως έτσι, όταν παύει να σιχαίνεται και η ίδια αυτό που παίζει, αρχίζει να τη γουστάρει και ο εκτός Ελλάδας φίλαθλος, αρχίζει να τη ξαναγουστάρει και ο αιωνίως κακομαθημένος Έλληνας φίλαθλος, κι ας μην έχει Σπανούληδες και Μπουρούσηδες και άλλους παικταράδες, κι ας έχει παίκτες που εκείνο που κάνουν είναι αυτό που μπορούν, δηλαδή να καταθέσουν στο χορτάρι μυαλό, τακτική, ψυχή, υπέρβαση και ναι, και ποδόσφαιρο.