ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το κοριτσάκι δεν μεγάλωσε

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το κοριτσάκι που προσέφερε το τριαντάφυλλο στη Ρένα Δούρου κι εκείνη, με μια προφανώς αυθόρμητη κίνηση το πήρε στην αγκαλιά της, το φίλησε και άρχισε να το επιδεικνύει στο συγκεντρωμένο στα Προπύλαια πλήθος υποθέτω ότι συμβόλιζε τρία τινά. 

Το πρώτο ήταν η πρώτη φορά, ένα είδος πολιτικής παρθενίας που επικαλείται η Αριστερά η οποία έγινε πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα για πρώτη φορά. 

Το δεύτερο ήταν η αγνότης. Ντυμένο στα λευκά το κοριτσάκι επεδείκνυε επί σκηνής την ηθική ανωτερότητα της πάλης κατά των κακών συμφερόντων που λυμαίνονται την περιφέρεια Αττικής και κατ’ επέκταση τον κόσμον όλον. 

Το τρίτο ήταν η αιώνια νεότης. Στο σημείο αυτό δεν χρειάζονται σχόλια. Φτάνει που το κοριτσάκι ήταν κοριτσάκι και από τότε που το είδαμε για πρώτη φορά δεν έχει μεγαλώσει ούτε μία μέρα. Διότι βεβαίως οι παλαιότεροι θυμούνται πως το κοριτσάκι, πριν εμφανισθεί στο πλευρό της κ. Δούρου είχε εμφανισθεί και στο πλευρό του αείμνηστου ηγέτη του ελληνικού σοσιαλισμού. Ηταν στην πλατεία Συντάγματος, το 1985, που του είχε προσφέρει ένα άνθος, αφού το γλυκό του προσωπάκι είχε εκτεθεί στην αφίσα του Κινήματος περιστοιχισμένο από συνθήματα όπως «Μαζί για τη νέα νίκη. Ναι στη χαρά της Αλλαγής». 

Τότε λένε πως ήταν πέντε ετών. Χθες είχε περίπου την ίδια ηλικία. Δεν ξέρω από πού αντλεί τη συνήθεια η πασοκογενής Αριστερά να χρησιμοποιεί κοριτσάκια ως εκλογικά γκάτζετ, νομίζω όμως ότι το φαινόμενο θα πρέπει να αναλυθεί και να μελετηθεί. Κυρίως η δυνατότητα που έχουν να κρατούν τον χρόνο ακίνητο, να αντιμετωπίζουν το 2014 σαν να ήταν το 1985, τα συνθήματα και τα προγράμματα να μένουν τα ίδια, και γενικώς να διατηρούν αυτήν τη φρεσκάδα της αιώνιας νεότητας.
Βέβαια το 1985 το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου σάρωνε ψήφους και έδρες στη Βουλή για δεύτερη φορά και εδραίωνε την κυριαρχία του στην πολιτική σκηνή. Δεν έχει σημασία που το 2104 ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς προηγήθηκε στα ποσοστά κέρδισε μερικές έδρες παραπάνω στο Ευρωκοινοβούλιο και η κ. Δούρου κατάφερε να κερδίσει την περιφέρεια της Αττικής. Σημασία αντιθέτως έχει το κοριτσάκι, κυρίως όμως το ύφος της Ρένας Δούρου, της οποίας η παροιμιώδης αυστηρότητα και μόνον φτάνει για να τρομάξει τους αντιπάλους της και να προκαλέσει την ανατροπή. Παρέπεμπε περισσότερο σε κάτι σαν Φιντέλ στον πρώτο του λόγο που έβγαλε στην Αβάνα μόλις είχε διώξει τον Μπατίστα. Και σ’ αυτόν τον τόνο ήταν και η ομιλία της: 

 «Δώσαμε έναν σπουδαίο αγώνα, με ήθος... Αύριο ξεκινάει ένας πόλεμος με τα συμφέροντα, διότι αύριο ξεκινάει ένας αγώνας για να αλλάξουμε τις ζωές μας, στην περιφέρεια Αττικής». 

Ερώτηση κρίσεως: τι ακριβώς σημαίνει ότι ξεκινάμε αγώνα για να αλλάξουμε τις ζωές μας στην περιφέρεια Αττικής, μήπως ότι η νέα περιφερειάρχης θα τη μετατρέψει, ως φιλόσοφος βασίλισσα σε πλατωνική Καλλίπολη; 

Και τι ακριβώς σημαίνει πόλεμος με τα «συμφέροντα», τι ακριβώς σημαίνει «συμφέροντα», μάλλον ότι η ηθική ανωτερότητα της Αριστεράς της επιβάλλει να είναι με τα ασύμφορα. 

Στο χθεσινό μου σημείωμα αναφέρθηκα στο «Λυρικό καλοκαίρι του Αλέξη Τσίπρα». Επειδή φίλοι, οπαδοί της ποιητικής τέχνης, παρεξήγησαν την έννοια του λυρισμού, εξηγώ ότι δεν είχα καμία διάθεση να υποτιμήσω τη μεγάλη λυρική παράδοση. Εκείνο που αντιθέτως ήθελα να επισημάνω με τον όρο «λυρισμός» ήταν η πλήρης αναντιστοιχία του ογκώδους λόγου με την πραγματικότητα που προσπαθούν να εκφράσουν. 

Η πολιτική μας ζωή πάσχει από πολιτική α-κυριολεξία. Χωρίς βέβαια να ισχυρίζομαι πως αυτή είναι αποκλειστικό προνόμιο της πασοκογενούς Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έλεγα πως το πρωτο-ΠΑΣΟΚ επέβαλλε αυτού του τύπου τον λόγο ο οποίος προσπαθεί να επιβληθεί στην πραγματικότητα διά του όγκου του.  

Θα μου πείτε τι φταίει το κοριτσάκι που δεν του αφήνουν να μεγαλώσει; Ε, αυτό λέω κι εγώ.