ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Μικρές χώρες και Αριστερά

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΤΟΦΩΛΟΥ

Η ​έννοια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης καθώς και η προοπτική της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, με τα χαρακτηριστικά μάλιστα μιας ομοσπονδίας, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να αποτελεί ένα από τα κορυφαία θέματα στην ατζέντα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και πρωτίστως ίσως των ελληνικών αριστερών κομμάτων, με δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα της περιφέρειας. Αυτό βέβαια δεν συμβαίνει -όπως πολύ καλά γνωρίζουμε- ενδεχομένως γιατί η Αριστερά παραμένει εγκλωβισμένη στα δόγματα του παρελθόντος, αδυνατώντας να κατανοήσει τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία και τις υπερδυνάμεις που αναπτύσσονται στον διεθνή πολιτικό στίβο.
 

Η προοπτική της Ενωμένης Ευρώπης δεν συνιστά μια ιδεολογική αντίληψη για την ειρήνη και τη συνεργασία των κρατών γενικώς, συγκροτεί κυρίως τη μόνη λύση επιβίωσης και σταθερότητας των οικονομιών των κρατών-μελών της Ε.Ε., των μικρότερων κυρίως και ασθενέστερων χωρών, οι οποίες καλούνται να αντιπαλέψουν κολοσσιαίες δυνάμεις σήμερα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Ο στόχος της πολιτικής ένωσης δημιουργεί αναμφίβολα μια ισχυρότερη θωράκιση στις χώρες του περιφερειακού Νότου, μεγαλύτερη οπωσδήποτε ασφάλεια για την παραμονή και την προσέλκυση κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις, που αποτελούν τη βασικότερη πηγή δύναμης για την ανανέωση και την ανάπτυξη των οικονομιών, τη δημιουργία νέων εισοδημάτων και θέσεων εργασίας. Οι μικρότερες χώρες, λοιπόν, θα είναι κοντολογίς οι πλέον ωφελημένες της ολοκλήρωσης, διότι εκτός της πολιτικής ομπρέλας της Ευρώπης, δεν θα έχουν καμία τύχη οικονομικά…
 

Τα ασθενέστερα επίσης κράτη-μέλη είναι αυτά που θα πρέπει να έχουν κάθε λόγο να διεκδικούν την ενοποίηση της Ευρώπης με βάση τον σχηματισμό κυρίαρχων υπερεθνικών θεσμών, όπου εκεί θα λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις και όχι, όπως συμβαίνει σήμερα, σε διακυβερνητικό επίπεδο, μεταξύ των διαφόρων εθνικών ηγετών. Η διοίκηση της Ευρώπης με διακυβερνητικούς -και όχι πάγια υπερεθνικούς- μηχανισμούς και όργανα εξυπηρετεί την κυριαρχία των μεγαλύτερων και ισχυρότερων οικονομικά χωρών, που προσπαθούν να επιβάλουν περισσότερο τα εθνικά τους συμφέροντα και τις κομματικές σκοπιμότητες των ηγετών τους και όχι τα πανευρωπαϊκά κοινά συμφέροντα τετρακοσίων και πλέον Ευρωπαίων πολιτών. Εξ ου και η αγεφύρωτη ακόμη διαφορά Βορρά και Νότου… Η ομοσπονδιοποίηση της δομής και οι υπερεθνικές ηγεσίες, συνεπώς, θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο για την Αριστερά, για την επιδιωκόμενη ισότιμη συμμετοχή όλων των κρατών-μελών, την ισορροπία και τα οφέλη των πιο αδύναμων χωρών όπως η Ελλάδα.
 

Επίσης, η ευρωπαϊκή Αριστερά, που εκφράζει ζωντανά και ανήσυχα κομμάτια της κοινωνίας, θα έπρεπε πρωτίστως να έχει σηκώσει τη σημαία της δημοκρατίας και της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στη διαμόρφωση των αποφάσεων, να προβάλει την ανάγκη να είναι άμεση η εκλογή των ηγετών της Ευρώπης, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. 

Η «κολοβή» δημοκρατία, η έλλειψη λογοδοσίας εκ μέρους των σημερινών ηγεσιών, αποτελεί το μεγαλύτερο πολιτικό έλλειμμα της Ευρώπης. Η νομιμοποίηση των αποφάσεων, η ενεργός συμμετοχή της κοινωνίας στην τόσο σπουδαία και κρίσιμη για το μέλλον ενοποιητική διαδικασία της Ευρώπης, είναι λοιπόν ακόμη ένα μέγιστο ζητούμενο.  

Αλλά, πού είναι η Αριστερά; 

Οπως η ίδια δείχνει, σε ένα… βυθισμένο παρελθόν!