ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σε ποια Ελλάδα θα «ξαναγυρίσουμε»;

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Και για να ’χουμε το καλό ρώτημα: όταν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος λέει ότι «η Ελλάδα μπορεί να γίνει και θα ξαναγίνει μια κανονική, ισότιμη, κυρίαρχη ευρωπαϊκή χώρα» (18.3.2014), τι ακριβώς εννοεί;  

Εχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι η χώρα είναι «αποικία χρέους» και συνεπώς πρέπει να ξαναγίνει «ισότιμη και κυρίαρχη»; 

 Ή εν τη ρύμη του ακατάσχετου λόγου του (που δεν προσέχει πλέον κανείς) λέμε και κανένα ΣΥΡΙΖΑίικο παραπάνω;  

Κι όταν λέει, «να ξαναγίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα», πώς ακριβώς εννοεί το «ξανά»; 

Με όρους του 2009, όταν το έλλειμμα έφτασε στα ουράνια και στέλναμε ψεύτικα στοιχεία στη Eurostat; Με αθρόες προσλήψεις ημετέρων στο μετρό, και μαϊμού Stage;  

Διότι αυτό το «ξανά» προϋποθέτει ότι η προ του μνημονίου Ελλάδα ήταν κανονική ευρωπαϊκή χώρα, που ξόδευε με φειδώ τα χρήματα των φορολογουμένων, οι κυβερνήσεις δεν έκλειναν νύχτα τη Βουλή, επικρατούσαν συνθήκες ανταγωνισμού στην αγορά και στις δημόσιες προμήθειες και στις δημόσιες υπηρεσίες όλοι σχίζονταν για να εξυπηρετήσουν τους πολίτες.
 

Αν αυτά ήταν τα περασμένα, προ του μνημονίου μεγαλεία της χώρας, πραγματικά πρέπει να «ξανά»-γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Το ερώτημα είναι σε ποια χώρα θα γυρίσουμε όταν περάσει -αν περάσει- ο εφιάλτης της κρίσης.  

Φοβόμαστε ότι η συνισταμένη του πολιτικού συστήματος ονειρεύεται την Ελλάδα του 2009· κι όταν λέμε πολιτικό σύστημα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης, και τα ΜΜΕ, συνδικάτα κ.λπ.
 
Πριν από δύο χρόνια γράφαμε για την «Τρίτη καλή επιλογή» («Καθημερινή» 5.12.2012):

«Κάποτε ο πρωθυπουργός είχε θέσει το δίλημμα ως εξής: “΄Η αλλάζουμε ή βουλιάζουμε”. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει και μια τρίτη εξίσου κακή με τη δεύτερη επιλογή. Ούτε να αλλάξουμε, ούτε να βουλιάξουμε. Αυτή είναι η επιλογή των μικρών και μεγάλων κατεστημένων συμφερόντων που έχουν θρονιαστεί στην ελληνική οικονομία. Δεν θέλουν να βουλιάξει η χώρα, αλλά ούτε να μεταρρυθμιστούν όλες εκείνες οι προσοδοφόρες για κάποιους δομές που την κρατούν μισοβυθισμένη». Ο παρεοκρατικός καπιταλισμός ήδη φτιάχνει την μεταμνημονιακή Ελλάδα στα μέτρα του.
 

Δυστυχώς αυτή η κακή επιλογή ενισχύεται από τις αλκυονίδες μέρες που περνά η παγκόσμια οικονομία. Υπάρχει άφθονη ρευστότητα που φτάνει ακόμη και στην Ελλάδα με χαμηλό, σε σχέση με το παρελθόν αλλά υψηλό σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, επιτόκιο και μας κάνει να χαιρόμαστε που έπεσαν τα spread. Από την άλλη μεριά όμως δεν είναι και πολλοί που θέλουν να επενδύσουν μακροχρονίως στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι αξίες έπεσαν δραματικά. Δεν ξέρουμε τι έγινε με το «καλύτερο φιλέτο» της Μεσογείου, αλλά σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση ότι μια ελληνική εταιρεία έμεινε στον διαγωνισμό για το «Ελληνικό»;
 

Μακάρι να κρατήσει χρόνια αυτό το παράθυρο ευκαιρίας στην παγκόσμια οικονομία, η οποία έχει πολλά δομικά προβλήματα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι το κόστος δανεισμού της χώρας να ξαναγυρίσει στα επίπεδα της προηγούμενης δεκαετίας, και μάλιστα χωρίς οι αγορές να ελέγχουν και πολλά-πολλά. Μπορούμε να ελπίζουμε όμως ότι θα εκμεταλλευθούμε τις αλκυονίδες μέρες, έτσι ώστε η Ελλάδα να γίνει παραγωγική, να μην είναι φτερό στον άνεμο και πρώτο θύμα της παγκόσμιας κρίσης. Κι αν δεν ενσκήψει, ακόμη καλύτερα...