Η Τουρκία ανέκαθεν ήθελε να
διαδραματίσει ρόλο παράγοντα στην Κύπρο. Η γεωστρατηγική θέση του νησιού
δεν άφησε κανέναν ισχυρό κατακτητή αδιάφορο και η παρουσία μιας μεγάλης
δύναμης σε ένα τέτοιο σημείο θα αποτελούσε «άσο στο μανίκι»...
Επιβεβαιώνοντας τα πιο πάνω, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας,
Αχμέτ Νταβούτογλου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ακόμη και εάν δεν υπήρχε
ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία οφείλει να διατηρεί ένα
κυπριακό ζήτημα».
Ετσι λοιπόν, μέσα από μια στοχευμένη μακροχρόνια
πολιτική, η Τουρκία άδραξε κάθε ευκαιρία για να επιβάλει το στίγμα της
στην Κύπρο, χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τους Τουρκοκυπρίους. Τα τουρκικά
σχέδια για την Κύπρο δεν προέκυψαν μετά την τουρκική εισβολή το 1974,
αλλά πολύ πιο πριν, όταν ακόμη με τη βοήθεια της Τουρκίας, το 1958, οι
Τουρκοκύπριοι εφοδιάζονταν με μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών,
δημιουργώντας παράλληλα τις δικές τους μυστικές ένοπλες οργανώσεις, όπως
την «ΤΜΤ», με συνθήματα «Η Κύπρος είναι τουρκική» και «Διχοτόμηση ή
θάνατος».
Και ενώ το 1960 επιτυγχάνεται η ανεξαρτησία της Κύπρου από τους
Αγγλους με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, καμία από τις δύο κοινότητες
δεν θεώρησε ότι οι συνθήκες ικανοποίησαν τους εθνικούς στόχους της - ο
μεν διακαής πόθος των Ελληνοκυπρίων για ένωση με την Ελλάδα και ο δε
στόχος των Τουρκοκυπρίων για διχοτόμηση οδήγησαν στην υπόσκαψη και
δυσλειτουργία του Συντάγματος.
Παρά το γεγονός ότι πολλοί πατριώτες
ξεψύχησαν στον αγώνα για απεγκλωβισμό από την αγγλική αποικιοκρατία,
έχοντας όραμα την ένωση με την Ελλάδα, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Η Αγγλία
και η Αμερική δεν επιθυμούσαν πότε στην πραγματικότητα ένα ανεξάρτητο
και αδέσμευτο κράτος σε ένα τέτοιο κομβικό σημείο, πόσω μάλλον την ένωση
του νησιού με την Ελλάδα. Μεθοδικά οδηγούσαν την Κύπρο με τις πολιτικές
τους σε αδιέξοδα προκαλώντας διαταραχές στο εσωτερικό μέτωπο.
Σε αντίθεση με την ελληνοκυπριακή πλευρά, η Τουρκία είχε κατά
νου ένα πολύ καλοστημένο σχέδιο για τους Τουρκοκυπρίους. Οπως
αποκαλύφθηκε από έγγραφα του τότε αντιπροέδρου Κιουτσούκ το 1963, οι
συμφωνίες Ζυρίχης - Λονδίνου δεν αποτελούσαν παρά ένα «ενδιάμεσο σταθμό»
που έγινε αποδεκτός μόνο επειδή αναγνωρίστηκαν τα δικαιώματα της
Τουρκίας στην Κύπρο. Επιπρόσθετα, επέτρεπαν στους Τουρκοκυπρίους να
ετοιμαστούν ώστε «να εκμεταλλευθούν τις γκάφες και τα λάθη των Ελλήνων»,
αναμένοντας τη μέρα που θα αποφασίσουν να καταγγείλουν τις συμφωνίες.
Ενα τέτοιο γεγονός θα πρέπει να αποτελέσει την «εγκαθίδρυση μιας
τουρκικής Δημοκρατίας» που μεταξύ άλλων θα προβλέπει τη διά της βίας
συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε ένα τμήμα του νησιού, όπου θα
υποχρεωθεί να υπερασπίσει. Αναφέρεται ακόμη χαρακτηριστικά ότι, πρέπει
«ν' αυξηθεί όσο γίνεται ο πληθυσμός των Τούρκων του νησιού με την είσοδο
δήθεν τουριστών από την Τουρκία».
Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά και με ό,τι μεσολάβησε σε αυτό το
διάστημα, τα τουρκικά σχέδια απέδωσαν ίσως περισσότερα απ' ό,τι η ίδια η
Τουρκία περίμενε. Τι και αν η τουρκική εισβολή «καταδικάστηκε» ανά την
υφήλιο, τα ψηφίσματα καταδίκης των Ηνωμένων Εθνών ουδείς κατάφερε να τα
υλοποιήσει, αφήνοντας την Τουρκία να συνεχίζει ακλόνητη τα επικοινωνιακά
της παιχνίδια.
Η στοχευμένη πολιτική των Τούρκων, εκμεταλλευόμενη κάθε
«ατόπημα», οδήγησε σταθερά σε ένα καλά ριζωμένο «status quo»,
προτάσσοντας συνεχώς νέες αξιώσεις. Δυστυχώς, η αποτυχία των κυβερνήσεων
Ελλάδας - Κύπρου στο Κυπριακό είναι εμφανής, προκαλώντας σημαντικές
παραχωρήσεις χωρίς προηγούμενο.
Τα χρόνια πέρασαν και η επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στην
Κυπριακή Δημοκρατία ακούγεται ως αστείο. Τα πράγματα οδηγήθηκαν με
τέτοιον τρόπο ώστε η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία να μοιάζει η μόνη
«διέξοδος» από την παρούσα κατάσταση. Στην πραγματικότητα όμως, αποτελεί
ακόμη μία οδυνηρή εθνική υποχώρηση των Ελλήνων να σταθούν στο ύψος της
Ιστορίας και ταυτότητας αυτού του τόπου.
Σε αντίθεση με τη δική μας
πλευρά, η μεθοδευμένη πολιτική γραμμή των Τούρκων στο Κυπριακό, μέσα απ'
το πέρασμα των χρόνων, παραμένει αμετάβλητη - κλειδώνοντας συνεχώς
καταστάσεις με τη δική μας «σιωπηρή συγκατάθεση»..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου