Αυτοδιοικητικές εκλογές. Υποψήφιοι
ανακοινώνονται με τη στήριξη ενός κόμματος ή το επίσημο χρίσμα του,
άλλοτε υποδείγματα κομματικής νομιμοφροσύνης, άλλοτε φαινομενικά
ακομμάτιστοι, ωστόσο δεκτικοί στην παραταξιακή βοήθεια, αφού δι’ αυτής
θα καταλάβουν τον δημαρχιακό θώκο. «Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι δήμαρχοι
είναι στοιχισμένοι πίσω από κόμματα. Δηλαδή τα σκουπίδια πρέπει να τα
μαζεύει αλλιώς ένας δεξιός κι αλλιώς ένας αριστερός;» σχολίασε ο Γιάννης
Μπουτάρης, όμως οι εμπλεκόμενοι στους εκλογικούς μηχανισμούς αγρόν
ηγόρασαν. Τα κόμματα ορίζουν υποψηφίους και αυτά αναμετρώνται, αυτά
δοκιμάζονται, όχι τα προγράμματα των υποψήφιων τοπικών αρχόντων. Πίσω
από την επιφάνεια των σχεδίων, των νέων ιδεών κρύβεται η γνωστή
πελατειακή αγορά της πολιτικής συναλλαγής.
Μυστικές σφυγμομετρήσεις (στην ουσία για το προβάδισμα των κομμάτων), αντιπαραθέσεις και συνεχείς επιθέσεις στους κομματικούς αντιπάλους. Τέλος δεν έχουν οι αναδιφήσεις στο παρελθόν των ανταγωνιστών, προκειμένου να βγει στο άπλετο φως και ενώπιον των ψηφοφόρων όλο το «σκοτεινό» παρελθόν τους. Κάποιος κατηγορεί τους λοιπούς για λαϊκισμό ή έλλειψη σεβασμού της πόλης όπου θέλουν να υπηρετήσουν. Αλλος επιδίδεται σε βίαιες κατεδαφιστικές πολεμικές διανθισμένες με χαρακτηρισμούς χαμαιτυπείου. Αμφότερες οι πλευρές απορρίπτουν και αμαυρώνουν ό,τι θα μπορούσε να εκληφθεί ως θετικό για τον ανταγωνιστή. Δεν ασκούν εποικοδομητική κριτική, δεν προβάλλουν επιχειρήματα, απλώς κατακρίνουν τον αντίπαλο για ανικανότητα και ακαταλληλότητα.
Οι ψηφοφόροι από την πλευρά τους, που άθελα καταπίνουν λόγια καρυκευμένα με δηλωτικές του περιεχομένου τους φωτογραφίες, έχουν την ψευδαίσθηση πως θα εκφράσουν τη ελεύθερη βούλησή τους, όταν στην πραγματικότητα το πιθανότερο είναι να βρεθούν παγιδευμένοι στην εικόνα των υποψηφίων που κατασκευάστηκε από τα επιτελεία τους, και να επικυρώσουν, να νομιμοποιήσουν μία επιλογή που έγινε στην ουσία από άλλους· από τους εκλογικούς μηχανισμούς και τα δίκτυά τους.
Η προεκλογική περίοδος, αντί να είναι ένας αθόρυβος, ευπρεπής χρόνος περισυλλογής, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, καταλήγει να είναι μια περίοδος αναστατώσεων και διχασμού, πολιτικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, τόσο απαραμείωτων, ώστε δίπλα τους κάθε άλλο φαντάζει ασθενές. Το βασικό αντικείμενο της προεκλογικής συζήτησης, το παρόν και το μέλλον της κάθε περιοχής, τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Αλλωστε, εργώδης εμφανίζεται η δημοτική επαγρύπνηση, πρόνοια, δραστηριότητα –συνήθως– μόνο προς τη λήξη της τετραετίας. Αναμενόμενο:
Εμείς οι ψηφοφόροι διαθέτουμε κοντή μνήμη. Αυτό βοηθάει τους υποψήφιους δημάρχους αφ’ ενός να υπόσχονται χωρίς δέσμευση τα πάντα, αφ’ ετέρου, να επιδίδονται σε έργα της τελευταίας στιγμής, που αφήνουν νωπή στη μνήμη των δημοτών την εμψυχωτική εικόνα του εργοταξίου.
Επιπλέον, οι περισσότεροι δήμαρχοι γνωρίζουν ότι εμπρός σε όλο αυτό το σκηνικό ο μέσος ψηφοφόρος είναι κατά βάση θεατής. Βλέπει, ανακουφίζεται, ψηφίζει, πάντοτε δέκτης, πάντοτε καταναλωτής υπό κηδεμονία.
Ομως, έτσι αυτός ζει μια ζωή αδιάφορη προς τον περιβάλλοντα χώρο του, που δεν την ορίζει. Σέρνεται πίσω της κοιτώντας μόνο την ουρά της.
Μυστικές σφυγμομετρήσεις (στην ουσία για το προβάδισμα των κομμάτων), αντιπαραθέσεις και συνεχείς επιθέσεις στους κομματικούς αντιπάλους. Τέλος δεν έχουν οι αναδιφήσεις στο παρελθόν των ανταγωνιστών, προκειμένου να βγει στο άπλετο φως και ενώπιον των ψηφοφόρων όλο το «σκοτεινό» παρελθόν τους. Κάποιος κατηγορεί τους λοιπούς για λαϊκισμό ή έλλειψη σεβασμού της πόλης όπου θέλουν να υπηρετήσουν. Αλλος επιδίδεται σε βίαιες κατεδαφιστικές πολεμικές διανθισμένες με χαρακτηρισμούς χαμαιτυπείου. Αμφότερες οι πλευρές απορρίπτουν και αμαυρώνουν ό,τι θα μπορούσε να εκληφθεί ως θετικό για τον ανταγωνιστή. Δεν ασκούν εποικοδομητική κριτική, δεν προβάλλουν επιχειρήματα, απλώς κατακρίνουν τον αντίπαλο για ανικανότητα και ακαταλληλότητα.
Οι ψηφοφόροι από την πλευρά τους, που άθελα καταπίνουν λόγια καρυκευμένα με δηλωτικές του περιεχομένου τους φωτογραφίες, έχουν την ψευδαίσθηση πως θα εκφράσουν τη ελεύθερη βούλησή τους, όταν στην πραγματικότητα το πιθανότερο είναι να βρεθούν παγιδευμένοι στην εικόνα των υποψηφίων που κατασκευάστηκε από τα επιτελεία τους, και να επικυρώσουν, να νομιμοποιήσουν μία επιλογή που έγινε στην ουσία από άλλους· από τους εκλογικούς μηχανισμούς και τα δίκτυά τους.
Η προεκλογική περίοδος, αντί να είναι ένας αθόρυβος, ευπρεπής χρόνος περισυλλογής, ατομικής και συλλογικής ευθύνης, καταλήγει να είναι μια περίοδος αναστατώσεων και διχασμού, πολιτικών ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, τόσο απαραμείωτων, ώστε δίπλα τους κάθε άλλο φαντάζει ασθενές. Το βασικό αντικείμενο της προεκλογικής συζήτησης, το παρόν και το μέλλον της κάθε περιοχής, τα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Αλλωστε, εργώδης εμφανίζεται η δημοτική επαγρύπνηση, πρόνοια, δραστηριότητα –συνήθως– μόνο προς τη λήξη της τετραετίας. Αναμενόμενο:
Εμείς οι ψηφοφόροι διαθέτουμε κοντή μνήμη. Αυτό βοηθάει τους υποψήφιους δημάρχους αφ’ ενός να υπόσχονται χωρίς δέσμευση τα πάντα, αφ’ ετέρου, να επιδίδονται σε έργα της τελευταίας στιγμής, που αφήνουν νωπή στη μνήμη των δημοτών την εμψυχωτική εικόνα του εργοταξίου.
Επιπλέον, οι περισσότεροι δήμαρχοι γνωρίζουν ότι εμπρός σε όλο αυτό το σκηνικό ο μέσος ψηφοφόρος είναι κατά βάση θεατής. Βλέπει, ανακουφίζεται, ψηφίζει, πάντοτε δέκτης, πάντοτε καταναλωτής υπό κηδεμονία.
Ομως, έτσι αυτός ζει μια ζωή αδιάφορη προς τον περιβάλλοντα χώρο του, που δεν την ορίζει. Σέρνεται πίσω της κοιτώντας μόνο την ουρά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου