ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς την τρόικα;

Toυ ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

Στην αρχή ακουγόταν ως πολιτικό σοβιετικό σχήμα. Η τρόικα του 1923-24 με τους Στάλιν, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ είχε πολεμήσει τον τροτσκισμό μετά τον θάνατο του Λένιν. Η τρόικα των Μπέρια, Μαλένκοφ, Μολότοφ είχε αναλάβει την ηγεσία στην ενδιάμεση περίοδο ανάμεσα στον θάνατο του Στάλιν και την άνοδο του Χρουστσόφ. Ούτως ή άλλως, η τρόικα είναι λέξη ρωσική. Αναφέρεται στο παραδοσιακό έλκηθρο που σέρνουν τρία άλογα και στην πολιτική στα σχήματα τριανδρίας που έχουν το πλεονέκτημα ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοψηφία σε μια απόφαση. Η τρόικα, όμως, στην Ελλάδα ήταν άλλη ιστορία.
 
Τα μέλη ήταν τρία όχι για να υπάρχει πλειοψηφία, αλλά επειδή την επίβλεψη της ελληνικής οικονομίας είχαν αναλάβει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Κομισιόν. Στην αρχή παρουσιάστηκαν ως παρατηρητές, σύντομα έγινε αντιληπτό ότι αφού βάζουν τα λεφτά τους έχουν τη δυνατότητα να λένε πού θα πάνε αυτά και τελικά έγινε αποδεκτό ότι κάνουν κουμάντο.  

Τρία χρόνια Ελληνες και τροϊκανοί ανέχθηκαν οι μεν τους δε. Στην αρχή δύσκολα. Μετά βρέθηκε ένα modus vivendi, με την τρόικα να κάνει τον σκληρό μπαμπά, την κυβέρνηση τη μαμά και τους πολίτες τα παιδάκια: «Πάρε αυτά, αλλά κοίτα, κακομοίρη μου, μην το μάθει ο πατέρας σου γιατί θα μας σφάξει και τους δύο». 

Τώρα και αυτή η ιστορία πλησιάζει στο τέλος της. Κάτι με την ελληνική προεδρία, κάτι με το τέλος των δόσεων, κάτι με τις εκλογές, η τρόικα δεν πρόκειται να έρθει στους επόμενους τέσσερις μήνες και με το πέρασμα του χρόνου θα γίνει παρελθόν. Οπως είπε ο πρόεδρος των Σοσιαλιστών Δημοκρατών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Χάνες Σβόμποντα, «ήρθε η ώρα να αποχωρήσει η τρόικα και η Ελλάδα να αναλάβει την ευθύνη των μεταρρυθμίσεων που πρέπει να γίνουν στη χώρα». Εκτός αν είναι προτιμότερο το καβαφικό κλισέ «και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύση».
 
Οπως συμβαίνει με τα παιδιά, έφτασε η στιγμή για τους Ελληνες να μάθουν να ζουν μόνοι. Με άλλα λόγια, να γίνουν υπεύθυνοι πολιτικοί και πολίτες.  

Γιατί είναι εύκολο όταν απέχεις 32% από την εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να λες ότι την επομένη που θα έχεις βγει κυβέρνηση θα το σκίσεις το μνημόνιο. Αλλα όταν είσαι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις και πρέπει να αντιμετωπίσεις το θέμα σοβαρά, πιστεύεις ότι μόνο το 5% είναι επαχθές και μπορεί να διαγραφεί, όπως είπε ο Σταθάκης.
 
Τη μεγάλη ευθύνη, όμως, την έχουν οι πολίτες:

Για μία πενταετία βολεύτηκαν με τους κακούς πολιτικούς που τους έχουν καταστρέψει. Εφτασε, όμως, η στιγμή που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πικρή αλήθεια. Μετά το 1974 δεν ψήφισαν ούτε τα Νεφελίμ, ούτε οι κάτοικοι του Αλφα του Κενταύρου. Αυτοί έβγαλαν τις κυβερνήσεις.  

Και όπως συμβαίνει με οποιαδήποτε επιλογή ενηλίκου στον κόσμο, οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι.  

Εκτός αν δεν θεωρούν τους εαυτούς τους ενήλικες. Γιατί τότε υπάρχει ακόμα χρόνος να παρακαλέσουμε την τρόικα να μείνει.