ΤΟΥΡΚΙΑ: Ο ιμάμης και ο στρατηγός

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Η ενίσχυση του ελέγχου της κυβέρνησης επί του δικαστικού σώματος που ψηφίσθηκε προχθές, Σάββατο, στην επεισοδιακή συνεδρίαση της Βουλής στην Αγκυρα δεν λύνει το πρόβλημα του Ερντογάν στη μετωπική του σύγκρουση με τον ιμάμη Γκιουλέν

.

Το πρόβλημα είναι πολιτικό και όχι συνταγματικό-θεσμικό: Αν δεν κλείσει το μέτωπο με το κεμαλικό κατεστημένο ο Ερντογάν δεν θα αντέξει έναν παρατεταμένο διμέτωπο αγώνα. 

Το πρόβλημα είναι ότι η προαναγγελθείσα επίσπευση της απόφασης του Συνταγματικού Δικαστηρίου για ακύρωση ή όχι των καταδικαστικών αποφάσεων για τις υποθέσεις «Βαριοπούλα» και «Εργκενεκόν», που θα οδηγήσουν στην αποφυλάκιση του πρώην αρχηγού του επιτελείου στρατηγού Μπασμπούκ και των συγκατηγορουμένων του, κινδυνεύει να καταγραφεί ακόμη και μέσα στον σκληρό πυρήνα της κομματικής και εκλογικής βάσης του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ ως συνθηκολόγηση απέναντι σε ένα διαχρονικό αντίπαλο αλλά και ως ακύρωση των όποιων ευσήμων εκδημοκρατισμού κατοχύρωσε ο Ερντογάν στη σύγκρουσή του με τη στρατιωτική ηγεσία.

 

Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχει και πολλές επιλογές, καθώς ο μεγάλος κίνδυνος είναι τα δίκτυα του ιμάμη Γκιουλέν που έχουν διεισδύσει στη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία και στις Υπηρεσίες Πληροφοριών, και κατάφεραν να κλείσουν στη φυλακή ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος Ερντογάν και να απειλήσουν με σύλληψη μέχρι και τον γιο του με αφορμή τα σκάνδαλα διαπλοκής και διαφθοράς.

 

Με τη στρατιωτική ηγεσία ο Ερντογάν καλείται να βελτιώσει, υπέρ των στρατηγών, τους συντριπτικούς υπέρ του συσχετισμούς, που είχαν διαμορφωθεί κυρίως μετά τις αποκαλύψεις για τις υποθέσεις συνωμοσίας «Βαριοπούλα» και «Εργκενεκόν», που από ό,τι φαίνεται ήλθαν στο φως χάρη στους ανθρώπους του Γκιουλέν στην Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη.

 

Με τα δίκτυα Γκιουλέν είναι ασύμβατη κάθε είδους συνύπαρξη τόσο του πρωθυπουργού όσο και του κυβερνώντος κόμματος γιατί πολύ απλά διεκδικούν τον ίδιο πολιτικό χώρο, την ανερχόμενη μεσαία τάξη της Ανατολίας που το 2002 ως «μη προνομιούχοι» αφαίρεσαν το μονοπώλιο της νομής της εξουσίας από το κεμαλικό κατεστημένο. 

Το τελευταίο θα είναι και ο μεγάλος κερδισμένος, καθώς η σύγκρουση Ερντογάν - Γκιουλέν δίνει εκ των πραγμάτων στους στρατηγούς τον ρυθμιστικό-επιδιαιτητικό ρόλο που είχαν χάσει.