ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Με τη λογική του Καραγκιόζη

Του ΑΝΔΡΕΑ ΔΡΥΜΙΩΤΗ

Αν αναζητήσει κανείς στο Google τη φράση «Διαγραφή Χρέους Ελλάδας», θα βρεθεί μπροστά σε περίπου 4 εκατομμύρια αναφορές! 

 Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έψαξα καμία από αυτές τις αναφορές, αλλά είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι δεν υπάρχει σε αυτές η γνησιότερη και ειλικρινέστερη τοποθέτηση του Καραγκιόζη απέναντι στο χρέος: «Τα παλιά μου χρέη τα ξεχνώ και τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν και πάλι τα ξεχνώ». 

Τάδε έφη ο Καραγκιόζης, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να είναι εκπρόσωπος πολλών από τα κόμματα που υπάρχουν ή δημιουργούνται, την σήμερον ημέρα, εις την Ελληνική Πολιτική Σκηνή. Η διαφορά των κομμάτων από τον ειλικρινέστατο Καραγκιόζη, είναι ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να πουν το ίδιο πράγμα με «έξυπνο» και «φιλοσοφημένο» πολιτικό λόγο.

Πάρτε για παράδειγμα το κόμμα «Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό», το οποίο ίδρυσαν πρόσφατα ο κ. Βύρων Πολύδωρας και ο κ. Χρήστος Ζώης. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» 6/2/2014 σχετικά με την παρουσίαση των θέσεών του: «Σύμφωνα με τον κ. Πολύδωρα, το αίτημα της αναδιαπραγμάτευσης θα στηριχθεί σε πέντε σημεία: Πρώτον, «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Δεύτερον, «η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών». Τρίτον, η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων («ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος, ου δοκεί ζημιούσθαι», είπε συγκεκριμένα ο κ. Πολύδωρας, ο οποίος χαρακτήρισε τους Ελληνες «αυτοθύματα»). Τέταρτον, η μη τήρηση συμβάσεων που υπογράφτηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο και ήταν προϊόν εκβιασμού» και τέλος η επίκληση «κατάστασης ανάγκης».

Ελάτε να μεταφράσουμε τα λεχθέντα. 

Είναι σαφέστατο ότι με τον όρο αναδιαπραγμάτευση εννοούμε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Τα πέντε σημεία θα μπορούσαν να περιγραφούν κάλλιστα με την ελληνικότατη λέξη «tautology».  

«Ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Αν φτάσαμε στα αδύνατα είναι γιατί ήταν αδύνατο να βρούμε χρήματα από τις αγορές. Αρα ήδη είμαστε στα αδύνατα. 

«Η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» είναι και πάλι το αποτέλεσμα της αδυναμίας να δανειστούμε για να ξοδέψουμε. 

«Η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων» θέλει περισσότερη ανάλυση. Η πρώτη εικόνα που μου ήλθε στη σκέψη είναι ότι είμαστε σαν τις πάπιες σε εκτροφείο που μας μπουκώνουν με το ζόρι τροφή για να μεγαλώσει το συκώτι μας, μετά να μας σφάξουν και να φτιάξουν ένα πολύ ωραίο foie gras, για να το φάνε οι άπληστοι ξένοι. Αμέσως όμως θυμήθηκα ότι τα «αφειδή» δάνεια τα παίρναμε για να δίνουμε κάθε χρόνο 500 εκατ. ευρώ στους αγρότες μας, προκειμένου να αποσύρουν τα τρακτέρ τους και για άλλες παρόμοιες συντεχνιακές διεκδικήσεις, από άλλες ομάδες, που είχαν την υποστήριξη σχεδόν όλου του πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από ιδεολογία. Ακόμα τα παίρναμε για να προσλαμβάνουμε και να μισθοδοτούμε «τα δικά μας παιδιά» στο Δημόσιο, όπως με πολλή ειλικρίνεια είχε δηλώσει ο κ. Πολύδωρας στο παρελθόν.  

Πράγματι οι συμβάσεις υπογράφηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο», γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Αυτό όμως δεν τις ακυρώνει. 

Τέλος η επίκληση της «έκτακτης ανάγκης» προκαλεί θυμηδία. Εμείς μόνοι μας βρεθήκαμε στην «έκτακτη ανάγκη». Δεν μας βρήκε κανένα τεράστιο τσουνάμι ή καταστροφικός σεισμός. Δεν μας την προκάλεσε κανένας άλλος. Απλά δεν βρίσκαμε χρήματα να καλύψουμε τα συνεχώς διογκούμενα ελλείμματά μας και βρέθηκαν οι δανειστές. Τώρα θέλουμε να τους κρεμάσουμε. Ο ευκολότερος λαϊκισμός. Να απαλλάξεις κάποιον από την αποπληρωμή των χρεών του. Πρακτική που ακολουθούσαμε για πολλά χρόνια με τα δάνεια που έσβηναν οι κρατικές τράπεζές μας, κατ’ εντολήν των πολιτικών μας. Και κάτι ακόμα για να ολοκληρώσουμε με τον κ. Πολύδωρα. Σε συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Ευαγγελάτο αναφέρθηκε πολλές φορές «στον λαό μου». Η τελευταία φορά που είχα ακούσει τη φράση αυτή, ήταν πριν από χρόνια όταν ο βασιλιάς αναφερόταν στους υπηκόους του. Μήπως επανήλθε η Βασιλεία;

Στη διαγραφή του χρέους υπάρχει ένας πρωτότυπος διαγωνισμός πλειοδοσίας στον οποίο μετέχουν όλοι οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί μας. Σε πρόσφατες δηλώσεις του στη Ρώμη, ο κ. Τσίπρας ζήτησε τη διαγραφή του 60% του χρέους. Είναι πράγματι πολύ γενναιόδωρος. Τους άφησε το υπόλοιπο 40%. Απορώ γιατί δεν ζήτησε την πλήρη διαγραφή όλου του χρέους. Εδώ όντως ταιριάζει το «λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο». Εχει πλήρη επίγνωση ότι αυτά που ζητάει δεν γίνονται, αλλά έτσι γίνεται αρεστός στους ψηφοφόρους του και σε όλους αυτούς που αρέσκονται να τους κοροϊδεύουν πολλοί δημοσιογράφοι, με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου ότι το χρέος είναι «επαχθές» και δεν πρέπει να πληρωθεί. 

Ενα τμήμα του σημερινού χρέους προέρχεται από το ΔΝΤ και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διαγραφεί, έκτος αν αλλάξουμε το καταστατικό του ΔΝΤ, πράγμα που δεν φαίνεται πολύ πιθανό. 

Το υπόλοιπο τμήμα το χρωστάμε άμεσα ή έμμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που μας δάνεισαν τα χρήματα. Δεν το χρωστάμε ούτε στους τοκογλύφους τραπεζίτες ούτε στους ιδιώτες κερδοσκόπους, τους οποίους αναθεματίζουμε καθημερινά, χωρίς να είναι μέρος του προβλήματος, αλλά ούτε και μέρος της λύσης. Το χρωστάμε σε φορολογούμενους άλλων κρατών. Για φαντασθείτε έναν Αυστριακό πολιτικό να ζητάει από τους Αυστριακούς φορολογούμενους να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να διαγραφεί το ελληνικό χρέος. Ακόμα χειρότερα. Μπορείτε να φανταστείτε τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών να μας ζητάει περισσότερους φόρους για να διαγράψουμε, για παράδειγμα, το χρέος της Ισπανίας προς την Ελλάδα. Θα τον κρεμάγαμε στο Σύνταγμα. 

Αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι πολιτικοί στις χώρες που μας έχουν δανείσει. Εδώ μας ζητάει φόρους για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες και κοντεύουμε να τον λιντσάρουμε.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα ροζ τηλέφωνα και οι αγρότες μας

Του Συμεών Ρωμύλου

Ένας από τους πιο εξοργιστικούς ευφημισμούς είναι ο όρος «παράπλευρες απώλειες», όταν αυτός χρησιμοποιείται για τα αθώα ανθρώπινα θύματα πολεμικών, ή παρόμοιου είδους ενεργειών ή επιχειρήσεων. Ενέργειες ή επιχειρήσεις, που δεν στοχεύουν σε κάποιου είδους «εξόντωση» σπάνια προκαλούν και πρωτογενείς και παράπλευρες απώλειες.

Μία τέτοια περίπτωση είναι αυτό που αποκαλούμε ελληνικό «Φορολογικό Σύστημα».  Όλοι γνωρίζουμε πόσο γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό κλπ., κλπ., είναι,  δηλαδή, όλοι γνωρίζουμε τις «πρωτογενείς» απώλειες που προκαλεί. Όμως, ελάχιστοι συνειδητοποιούν ότι προκαλεί και παράπλευρες!

Σε προηγούμενο σχόλιο με τίτλο Εμπιστοσύνη  περιέγραψα πώς το φορολογικό σύστημα συντελεί στην εμπέδωση απουσίας εμπιστοσύνης στα συναλλακτικά μας ήθη.  

Σήμερα θα αναφερθώ σε μία δεύτερη παράπλευρη απώλεια που προκαλεί, την «εξόντωση» της απλής λογικής, την δημιουργία αποδοχής του παραλόγου ως φυσιολογικής κατάστασης των πραγμάτων. Όταν το παράλογο εφαρμόζεται για δεκαετίες, το λογικό καταντάει να μοιάζει σε όλους ως παράλογο. 

Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα αλλά θα αναφέρω μόνον ένα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικό.

Πριν 2-3 χρόνια, σε ένα οικονομικό έντυπο, στην μόνιμη στήλη του για τα φορολογικά, δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Ιστορίες φορολογικής τρέλας». Αναφερόταν σε κάποια -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελά» και «αδιανόητα» περιστατικά: 

Στην Δανία, ο Έφορος ζήτησε από τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων να τηρούν τα κατάλληλα «βιβλία» για να μπορούν να υποβάλλουν σωστές φορολογικές δηλώσεις. Τρελό; 

Σε όλες τις χώρες (εκτός Ελλάδος, μέχρι και σήμερα, και Λιβύης, μέχρι πριν αρκετά χρόνια, οπότε κατάργησαν τον δικό τους ΚΒΣ)  η φυσιολογική κατάσταση των πραγμάτων είναι να τηρεί κάθε φορολογούμενος κάποια «βιβλία», δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να προκύπτει το καθαρό φορολογητέο εισόδημά του. Πουθενά δεν συνηθίζεται να ψηφίζονται κάθε τόσο ειδικοί  Νόμοι για το εάν και τί είδους «βιβλία» θα τηρούν οι αγρότες, τα κορίτσια των ροζ τηλεφώνων ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα φορολογουμένων. Είναι ευθύνη κάθε φορολογούμενου να δηλώνει το φορολογητέο εισόδημά του και, επομένως, να «αποδεικνύει» πώς προκύπτει το μέγεθός του. 

Απόλυτα συνδεδεμένο με αυτό είναι και το επόμενο, με την έννοια ότι ενός παραλογισμού μύριοι έπονται!  

Στο ίδιο άρθρο αναφερόταν ένα άλλο -κατά την άποψη του «ειδικευόμενου!» σε θέματα φορολογίας ρεπόρτερ- «τρελό» και «αδιανόητο»:  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αντί του μάννα

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Οταν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση ένας Αμερικανός δημοσιογράφος ρώτησε τον Λένιν: «Τέλος πάντων, τι σημαίνει για σας ο Σοσιαλισμός;», ο μεγάλος εκείνος πολιτικός ακτιβιστής όρισε: «Σοσιαλισμός σημαίνει εξηλεκτρισμός συν κινηματογράφος». 

Το έχω κι άλλες φορές επισημάνει. Σήμερα θέλω να θυμώσω για το πόσο αυτός ο ορισμός έχει όχι μόνο μηδενιστεί, αλλά έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ένα μαντρί που δυστυχώς το κέντρο της Στάνης κατέχει το Μαζικό Μέσο Ενημέρωσης.

 

Σήμερα ο κινηματογράφος ως μέσον διάδοσης της κουλτούρας στις εσχατιές της οικουμένης έχει δώσει τη θέση του στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο. Αν ο κινηματογράφος της εποχής του βωβού, για τον οποίο μιλούσε ο Λένιν, φορέας τεράστιας ποιότητας κουλτούρας που μπορεί να φτάσει στις αίθουσες προβολής της Σιβηρίας και στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας, τώρα φτάνει στο καθιστικό του αστικού σπιτιού, στην καλύβα του προλετάριου, και στη στάνη.

Αναφέρω πως σήμερα οι τσοπάνηδες μεγάλων κοπαδιών υπογράφουν συμβόλαιο με τους ιδιοκτήτες ποιμνίων, όπου μαζί με το μισθό απαιτούν μια φορητή τηλεόραση στο μαντρί και στη βοσκή. 

Με το Διαδίκτυο, η πληροφορία φτάνει στο κρεβάτι του εφήβου και στο κελί της φυλακής, στη μοναξιά του νοσοκομείου, ακόμη και στη σκοπιά.  

Τι δυνατότητες διάχυσης της διεθνούς κουλτούρας! Μπορείς να κατεβάσεις ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του Βατικανού, να δεις έναν πίνακα από το Μουσείο Τρετιακώφ και ν' ακούσεις απ' ευθείας συναυλία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης.

Και τι βλέπουμε; Στην Ελλάδα τουλάχιστον. 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο τοξικός μας υπερσυναισθηματισμός

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Tης ΣΩΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμαστε τις κρίσεις –προσωπικές και κοινωνικές: από τη χρεοκοπία μας κι από τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, μέχρι τις πυρκαγιές και τους σεισμούς– καταδεικνύει την εγκατάλειψη της λογικής μπροστά στο σαρωτικό κύμα του συναισθηματισμού. 

Σχετικά πρόσφατη εκδήλωση τοξικού συναισθηματισμού ήταν η συλλογική αντίδραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας: ένα γεγονός που μαρτυρούσε την ύπαρξη ψυχασθενών στην αστυνομία, τη μη εφαρμογή των νόμιμων διαδικασιών (π.χ. σύλληψη για εξύβριση αρχής), καθώς και μια πλευρά της νεανικής κουλτούρας, την αψηφησιά των οργάνων της τάξης. Το γεγονός κατέληξε σε ένα είδος επετείου του «λαϊκού κινήματος» με υψηλούς δραματικούς τόνους. Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά: ο λαός διψάει για αίμα –επιλεκτικά: περιέργως, τα θύματα της αριστερής βίας δεν είναι θύματα– είτε πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, είτε για αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

Επειδή έχω εργαστεί για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε μη προνομιακά εκπαιδευτικά ιδρύματα –ΙΕΚ, τεχνικές και καλλιτεχνικές σχολές, αμερικανικά λύκεια της εσώτερης πόλης, περιφερειακά πανεπιστήμια– έχω υπάρξει αυτόπτης μάρτυρας της σύγχρονης παιδείας που εμπνέεται από συναισθηματισμό και όχι από λογική. Και πιστεύω ότι η υπερσυναισθηματική στάση έναντι των «παιδιών» αποτελεί, στην πραγματικότητα, συστατικό ενός εκρηκτικού μείγματος από αμέλεια, περιφρόνηση και βία. Μέρος της είναι, εξάλλου, η αντιμετώπιση των πολιτών ως παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας: ο τοξικός συναισθηματισμός της παιδείας διασπείρεται στην ευρύτερη κοινωνία, καλλιεργείται από τα μέσα ενημέρωσης και αντικαθιστά το ήθος και την αποτελεσματικότητα με την αγανάκτηση και τις φτηνές συγκινήσεις αγάπης και μίσους. Και πάλι, η αγάπη εναλλάσσεται, επιλεκτικά, με το μίσος.

Aντί τα παιδιά να μαθαίνουν ότι είναι δημιουργοί της τύχης τους, μαθαίνουν ότι υπόκεινται σ’ ένα αδυσώπητο σύστημα χωρίς διεξόδους, δικαιοσύνη και σχέση αιτίας-αποτελέσματος. Η αισιοδοξία του «όλα είναι δυνατά» υπό την έννοια ότι μπορείς να επιτύχεις ό,τι θελήσεις –ή περίπου– παραμερίζεται μπροστά στη δακρύβρεχτη απαισιοδοξία του «όλα μπορείς να τα πάθεις»: υποτίθεται πως δεν υπάρχει τίποτα να σε προστατέψει από την κοινωνική αδικία, την αρρώστια, την κατάρρευση. Οι θεσμοί, οι νόμοι, η αυτονόητη ανθρώπινη ευγένεια θεωρούνται ανύπαρκτα: η κυρίαρχη ιδέα είναι ότι ο κόσμος είναι απαίσιος κι ότι κάποιοι ακατονόμαστοι, φαντασματικοί «κακοί» επιβουλεύονται τους αδυνάτους.

Παραλλήλως, πολλοί γονείς, καθηγητές, δημοσιογράφοι αφαιρούν κάθε προσωπική ευθύνη από τις καθημερινές τραγωδίες: οι ναρκομανείς είναι θύματα των εμπόρων ηρωίνης, οι τρομοκράτες είναι απόρροια της αμείλικτης κρατικής εξουσίας, ενώ οι ληστές, οι διαρρήκτες και οι πορτοφολάδες είναι το φυσικό επακόλουθο των κοινωνικών ανισοτήτων. 

Στο σχολείο οι αξιόποινες πράξεις δεν τιμωρούνται: οι καθηγητές επιδεικνύουν ευθυνοφοβία, κι εξάλλου ενδιαφέρονται κυρίως για την ησυχία τους και τη δημοτικότητά τους. Ακριβώς αυτό είναι το περιεχόμενο της αδιαφορίας: στην ουσία, αδιαφορούν – συμπεριφέρονται, ας πούμε, σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Η εξέλιξη των παιδιών δεν είναι δική τους δουλειά, ιδιαίτερα όταν εμφανίζει προβλήματα που απαιτούν μη δημοφιλείς λύσεις. Ας μην μπούμε εδώ στο παιχνίδι των εξαιρέσεων: εξαιρέσεις, όπως έχουμε επαναλάβει ξανά και ξανά, υπάρχουν παντού.

Ο συναισθηματισμός είναι η έκφραση συγκινήσεων χωρίς κριτικό πνεύμα που βασίζεται σε άρνηση της πραγματικότητας: όλοι οι μετανάστες είναι «καλοί», όλοι οι μουσουλμάνοι είναι «μετριοπαθείς» και όποιος διαφωνεί μαζί μας είναι πράκτορας του ιμπεριαλισμού, των μυστικών υπηρεσιών και του κεφαλαίου. 

Κατ’ αρχήν, οι άνθρωποι που υιοθετούν αυτόν τον συναισθηματισμό αρνούνται να δεχτούν ότι στην ανθρώπινη ζωή υπάρχουν αναπόφευκτες κακοτυχίες, συμφορές, τραγικά συμβάντα, διφορούμενα – ότι δηλαδή δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα κι ότι το καλό συνυπάρχει με το κακό. 

Κατά δεύτερο λόγο, φαίνεται σαν να μην αναγνωρίζουν τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού: το αποτέλεσμα είναι δημόσιες συναισθηματικές εκδηλώσεις οι οποίες προβάλλονται στα μέσα ενημέρωσης και στα ηλεκτρονικά συστήματα δικτύωσης. Πρόκειται για την επικράτηση της ηθικής και αισθητικής των φυλλάδων που μεγεθύνουν τα γεγονότα, προσδίδοντάς τους υπερβολικές διαστάσεις και δημιουργώντας τη λατρεία του θύματος.

Η λατρεία του θύματος (που βρίσκεται στα θεμέλια των θρησκειών) τροφοδοτεί μια σειρά από ιδεολογίες και μορφές συμπεριφοράς, όπως τον κοινωνικό μιζεραμπιλισμό και τον αυτοοικτιρμό, οι οποίες, με τη σειρά τους μπορούν να οδηγήσουν σε βίαιες πράξεις εκδίκησης. Έτσι, ένα ευρύ φάσμα εγκλημάτων δικαιολογείται και οι ποινές είναι ανάλογες αυτής της δικαιολόγησης: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η συνοχή και η ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Του ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

Αυτόν τον καιρό η Ευρώπη βρίσκεται σε ρευστή κατάσταση, σαν παγετώνας ο οποίος, υπό την πίεση των κλιματικών αλλαγών, αλλάζει μορφή και συμπεριφορά, και, συνεπώς, μεταμορφώνει όλα γύρω του. Από τη Σκωτία στα βορειοδυτικά, έως την Καταλωνία στον Νότο, έως την Κύπρο στα ανατολικά, έως τα Βαλκάνια, την Τουρκία και την Ουκρανία που βρίσκονται εκτός των συνόρων της, η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις. Οι σημερινοί χειρισμοί κυβερνήσεων και κοινοτικών μηχανισμών θα κρίνουν το μέλλον της Ενωσης, των κρατών-μελών και των χωρών που ευελπιστούν να ενταχθούν σε αυτήν.
 

Οσο η ενοποίηση της Ευρώπης προχωρούσε με αργά αλλά σταθερά βήματα, η ήπειρος απολάμβανε μακρά περίοδο πρωτοφανούς ειρήνης και ευημερίας. Οι λαοί που είχαν εξαντληθεί από τις θυσίες και την αιματοχυσία δύο παγκόσμιων πολέμων αφοσιώθηκαν στην οικοδόμηση μιας υπερεθνικής οντότητας, η οποία υποσχόταν να διασφαλίσει την ευημερία κάθε λαού μέσα σ’ ένα χώρο κοινών αρχών και συμπεριφορών. Η πίστη αυτή σ’ ένα κοινό και καλό μέλλον ήταν αρκετή ώστε να εξαλειφθούν οι έχθρες αιώνων μεταξύ γειτονικών χωρών. Επίσης, κατεύνασε τον πόθο για αυτονομία πολλών λαών οι οποίοι ήταν μειοψηφία στις χώρες τους: αφού όλοι οι λαοί απολάμβαναν ισότητα εντός των συνόρων της Ε.Ε., δεν υπήρχε λόγος για αιματηρούς πολέμους απόσχισης ή αλυτρωτισμού.  

Σημαντικές εξαιρέσεις αποτελούσαν οι Βάσκοι αυτονομιστές στην Ισπανία και ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός στη Βόρεια Ιρλανδία, των οποίων οι αγώνες είχαν αρχίσει πολύ πριν από την ίδρυση της Ε.Ε. ή της ένταξης της χώρας τους σε αυτήν. Δεν υπήρξε τίποτα όπως το αιματοκύλισμα που συνόδευσε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση λειτουργούσε σαν υπόσχεση, σαν εγγύηση για ένα μέλλον τόσο ασφαλές που υπερκάλυπτε τις ανάγκες για εθνική αυτονομία. Ενδεικτική ήταν η αγωνία των Τουρκοκυπρίων το 2004, όταν υπερψήφισαν το σχέδιο Ανάν ώστε να ενταχθούν στην Ε.Ε. μαζί με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτός ο πόθος παρέμεινε ισχυρός, παρότι η Ε.Ε. έχασε μέρος της λάμψης της στην Κύπρο λόγω της σκληρής αντιμετώπισης που έτυχε η χώρα όταν ξέσπασε τραπεζική και οικονομική κρίση εκεί πέρυσι. Οι σημερινές προσπάθειες επανένωσης της νήσου βασίζονται εν πολλοίς στην ασφάλεια που θα αισθάνονται οι Κύπριοι ως πολίτες χώρας της Ε.Ε.

Η ασφάλεια που υπόσχεται η Ε.Ε. λειτουργεί ως συγκολλητικό υλικό. Το βλέπουμε με άλλο τρόπο στην περίπτωση της Σκωτίας. Αυτές τις μέρες άρχισε να εντείνεται η συζήτηση για το δημοψήφισμα του ερχόμενου Σεπτεμβρίου, στο οποίο οι Σκωτσέζοι θα αποφασίσουν αν θέλουν να αποσχιστεί η χώρα τους από το Ηνωμένο Βασίλειο. Πριν από μία εβδομάδα, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκάλεσε την οργή της σκωτσέζικης κυβέρνησης όταν είπε ότι θα ήταν «δύσκολο, αν όχι αδύνατο» για την ανεξάρτητη Σκωτία να ενταχθεί στην Ε.Ε. Μιλώντας στο BBC, ο Μπαρόζο ισχυρίστηκε ότι η Σκωτία, η οποία, ως μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι ήδη στην Ε.Ε., θα πρέπει να κάνει αίτηση για ένταξη· πρόσθεσε ότι κάποιες χώρες μπορεί να μη συμφωνήσουν στην ένταξή της.  


Αναφέρθηκε στην άρνηση της Ισπανίας να αναγνωρίσει ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο (όπως αρνούνται και άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) υπονοώντας την αγωνία της Μαδρίτης για το κίνημα αυτονομίας στην Καταλωνία. Σε αντίθεση με την περίπτωση της Σκωτίας, την περασμένη Πέμπτη η ισπανική Βουλή απέρριψε πρόταση της κυβέρνησης της Καταλωνίας για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για αυτονομία τον ερχόμενο Νοέμβριο. Δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι περίπου 50% θέλουν αυτονομία. Και η Σκωτία και η Καταλωνία θέλουν να παραμείνουν εντός της Ε.Ε.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Στηρίζουν τη χούντα της Αιγύπτου OΛΕΣ οι μεγάλες δυνάμεις

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Νέα κυβέρνηση ανδρεικέλων ετοιμάζει η στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου. Ο απερχόμενος υπουργός Οικισμού Ιμπραήμ Μαχλάμπ, σύμφωνα με προχθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας «Αλ Αχράμ» του Καΐρου, αναμένεται να είναι η νέα πολιτική μαριονέτα του καθεστώτος.  

Πρόκειται για στέλεχος του κόμματος του Μουμπάρακ. Υπήρξε επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες της Αιγύπτου. Η εξουσία του θα είναι προσωρινή και αποστολή του είναι να προετοιμάσει την κατάσταση για τις εκλογές που θα αναδείξουν πρόεδρο -ανεξάρτητα από τι θα ψηφίσουν οι Αιγύπτιοι!- τον δικτάτορα Αμπντάλ Φατάχ αλ-Σίσι, ο οποίος θεωρείται έμπιστος των Αμερικανών και των Ισραηλινών.

Τρία χρόνια μετά την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ και περίπου οχτώ μήνες μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον πρώτο (επί μισόν αιώνα τουλάχιστον) δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της Αιγύπτου, τον Μουχάμαντ Μόρσι των Αδελφών Μουσουλμάνων, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ ξαναπαίρνουν μέσω του αιγυπτιακού στρατού τον έλεγχο του κορυφαίου αραβικού κράτους, της Αιγύπτου. Την προηγούμενη Δευτέρα παραιτήθηκε η εντελώς ανίκανη, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, χουντική κυβέρνηση του Χαζέμ αλ Μπαμπλαουί, ενός 77χρονου «πολιτικού απολιθώματος» της εποχής του Μουμπάρακ. Οι προεδρικές «εκλογές» της αιγυπτιακής χούντας θα γίνουν σε δύο μήνες, στα μέσα Απριλίου, οπότε και θα αντικατασταθεί ένα άλλο ανδρείκελο της στρατιωτικής δικτατορίας, ο μεταβατικός διορισμένος πρόεδρος Αντλί Μανσούρ.

Για να προσλάβει κάποια εικόνα δήθεν πολιτικής αντιπαράθεσης η φαρσοκομωδία των νόθων προεδρικών «εκλογών» της χούντας, από τις αρχές Φεβρουαρίου έχει ανακοινώσει ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος και ένας αριστερός σοσιαλιστής ονόματι Χαμντίν Σαμπαχί, ο οποίος δεν λέει τίποτα, απολύτως τίποτα εναντίον του δικτάτορα αλ-Σίσι. Πώς να τολμήσει να πει άλλωστε; Εδώ η χούντα της Αιγύπτου έχει χώσει στη φυλακή ακόμη και τον ιδρυτή του κινήματος «6 Απρίλη» Αχμάντ Μαχέρ, το οποίο διαδήλωνε στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου εναντίον του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Μόρσι στο πλαίσιο του ενορχηστρωμένου σχεδίου πραξικοπηματικής ανατροπής του από τον στρατό!

Με το που επικράτησε η χούντα και πήρε την εξουσία, απαγόρευσε τις διαδηλώσεις και έβαλε φυλακή τους ηγέτες και πολλά στελέχη των κινημάτων που τη βοήθησαν στο πραξικόπημα γιατί... παραβίασαν την απαγόρευση των διαδηλώσεων!

Οι ΗΠΑ, η ΕΕ, αλλά ακόμη και η Ρωσία στηρίζουν τη χούντα της Αιγύπτου: 

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Ηγεμόνες 32 ιντσών

Της ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ

Πάντα οι πολιτικοί ναρκισσεύονταν με την εικόνα τους στην τηλεόραση. Αρκετοί μοιάζουν να ζουν κυρίως για την κάμερα. 

Να είναι συμπτωματικό ότι χαίρονται να την αξιοποιούν ηγέτες ολοκληρωτικών καθεστώτων; 

Μα όχι μόνο: ο ισχυρός κομπέρ της πολιτικής σκηνής στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετατρέπει κάθε του εμφάνιση σε παράσταση, παίζοντας ρόλους του άνετου αν και σιτεμένου ζεν πρεμιέ. Εξίσου παθιασμένος με τον εαυτό του, αν και με διαφορετικό τρόπο, μοιάζει και ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
 
Ο βλοσυρός Ρώσος πρόεδρος εκμεταλλεύεται ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό για να διαλαλήσει πόσο macho είναι. Το δικό του άγχος είναι να προβάλλει σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε πλάνο, πόσο αρρενωπός είναι. Ο καλογυμνασμένος ηγέτης, που δεν σπάει το καλούπι ούτε για ένα χαμόγελο, είτε οδηγεί γρήγορα αυτοκίνητα είτε ποζάρει σε υποβρύχια είτε κάνει τζούντο είτε ιππεύει άλογα και Harley είτε κάνει καταδύσεις και σκοντάφτει στον βυθό –εντελώς συμπτωματικά– πάνω σε αρχαίους αμφορείς, μοιάζει ανελέητος απέναντι σε κάθε πιθανό εχθρό.
 

Με απωθημένο Ρώσου Τζέιμς Μποντ που θήτευσε στην KGB, έχοντας αιώνιο αντίπαλο τη CIA, ο Πούτιν αγαπάει τον εαυτό του με το πάθος που εχθρεύεται κάθε ομοφυλόφιλο – συμπατριώτη του και μη. Ακόμη κι όταν δηλώνει πως «είναι ευπρόσδεκτοι στο Σότσι και δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν», αρκεί «να αφήσουν ήσυχα τα παιδιά», προκαλεί τα ίδια συναισθήματα με τους παραλογισμούς του. Οπως όταν τα βάζει με τις ατίθασες Pussy Riots, που καταδικάστηκαν σε διετή φυλάκιση σε στρατόπεδα εργασίας, ή κολακεύει τον γελοιοποιημένο, εξαγορασμένο Ζεράρ Ντεπαρντιέ.
 

Με ολοένα και περισσότερο φασίζουσα συμπεριφορά και ρατσιστικές διαθέσεις, τώρα τα έβαλε και με τα έργα τέχνης στα μουσεία της χώρας του. Ειδικά εκείνα που «είναι γυμνά ή έχουν σεξουαλικά υπονοούμενα». Πλήθος σημαντικών έργων κινδυνεύει να απομονωθεί σε ειδικές αίθουσες στα μουσεία, στις οποίες η πρόσβαση θα επιτρέπεται με επίδειξη ταυτότητας ώστε να προστατεύονται, λέει, οι ανήλικοι επισκέπτες.
 

Ο Πούτιν οραματίζεται «την αναβίωση της πνευματικότητας και των αξιών της Ρωσίας και την προστασία της νεότερης γενιάς». Ετσι, η Κυβερνητική Επιτροπή (Ροσκομναζόρ) ανέλαβε το θέμα, ενώ τα μουσεία ετοιμάζονται για αλλαγές. Στις αίθουσές τους, όπου θα κλειστούν τα «ακατάλληλα» έργα τέχνης, η τηλεοπτική κάμερα θα είναι προφανώς εξόριστη.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η Αραβική άνοιξη και ο χειμώνας της Ουκρανίας

Toυ Νικολάι Σουρκόφ 

Υφηγητή της έδρας ανατολικών σπουδών του Κρατικού Πανεπιστημίου Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας. 

Η νέα επανάσταση, αυτή τη φορά στην Ουκρανία, είναι γεγονός. Η κυβέρνηση και ο πρόεδρος εκτοπίστηκαν δια της βίας από τη διακυβέρνηση της χώρας και πλέον, το κύριο ερώτημα είναι τί επιφυλάσσει το μέλλον στην Ουκρανία. 

Στην απάντηση για το συγκεκριμένο ερώτημα, ίσως μπορεί, σε κάποιο βαθμό, να βοηθήσει η ανάλυση παρόμοιων επαναστάσεων στις αραβικές χώρες.

Η ομοιότητα των γεγονότων στο Κίεβο με την Αραβική άνοιξη είναι ολοφάνερη. Στην Αίγυπτο και την Τυνησία -όπως και στην Ουκρανία- όλα άρχισαν με την έξοδο απλών πολιτών στους δρόμους, οι οποίοι θέλησαν να διαμαρτυρηθούν κατά της διαφθοράς, της καταπάτησης των δικαιωμάτων τους και του χαμηλού βιοτικού τους επιπέδου.

Στην πλατεία Ανεξαρτησίας στο Κίεβο οι ακτιβιστές μοίραζαν στους διαδηλωτές ίδια φυλλάδια με εντολές, όπως ακριβώς συνέβαινε και στην πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου. Δεν μιλάμε εδώ για κάποια παγκόσμια συνωμοσία, παρά μόνο για το ότι οι εχθροί του Βίκτορ Γιανουκόβιτς μελέτησαν προσεκτικά την επιτυχημένη συνταγή των αράβων, που αποτέλεσαν τον πρόδρομο σε ενέργειες ανάλογου είδους.

Ριζοσπαστικοποίηση και πόλωση

Και στις δυο περιπτώσεις η επανάσταση οδήγησε στη ριζοσπαστικοποίηση των αντιμαχόμενων πλευρών και στην πόλωση ολόκληρης της κοινωνίας. 

Στην Τυνησία και στην Αίγυπτο ο πληθυσμός χωρίστηκε σε ισλαμιστές και σε υποστηρικτές του κοσμικού κράτους. 

Στην Ουκρανία το φιλορωσικό νοτιοανατολικό τμήμα βρίσκεται αντιμέτωπο με το εθνικιστικά προδιατεθειμένο δυτικό.

Όλα αυτά συνέβησαν και συμβαίνουν, με φόντο τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα. Η Ουκρανία, όπως και η Αίγυπτος, ισορροπεί στο όριο της χρεωκοπίας.

Γεννάται επομένως το ερώτημα, τι αναμένεται από τα γεγονότα στην Ουκρανία; 

Γιατί το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών προειδοποιεί στις ανακοινώσεις του για την απειλή ανόδου στην εξουσία στο Κίεβο εξτρεμιστικών δυνάμεων; 

Προκειμένου να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, αρκεί να δει κανείς την εξέλιξη των γεγονότων στην αραβική ανατολή.

Οργανωμένοι εξτρεμιστές

Και στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, οι επαναστάσεις έφεραν στην εξουσία ισλαμιστές, οι οποίοι ως εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν εξτρεμιστές. Τη στιγμή της ανατροπής των προηγούμενων καθεστώτων αναδείχθηκαν οι μοναδικές οργανωμένες δυνάμεις και κατάφεραν να γεμίσουν το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε.  

Με ανάλογο τρόπο εξελίσσονται τα γεγονότα και στην Ουκρανία. Η σημερινή συστημική αντιπολίτευση (ο Γιατσενιούκ και οι συνεργάτες του) δεν διαθέτουν την άνευ όρων υποστήριξη της κοινωνίας. Σοβαρά αντιπολιτευτικά κόμματα δεν υφίστανται, από την άλλη όμως υπάρχουν καλά οργανωμένοι και οπλισμένοι ακραίοι εθνικιστές, οι οποίοι πρεσβεύουν την ιδέα της «ουκρανοποίησης».

Είναι πιθανό ότι οι ουκρανοί εθνικιστές διαμέσου αυτού του κύματος των εσπευσμένων εκλογών θα ανέλθουν στην εξουσία.  

Ποια θα είναι η συνέχεια;

Καταστροφική εμπειρία

 

Ενδεικτική είναι και πάλι η εμπειρία της Αιγύπτου και της Τυνησίας. Εκεί έγινε γρήγορα σαφές, ότι έστω κι αν οι ισλαμιστές μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να ξεκινήσουν έναν γενικό εξισλαμισμό, ωστόσο δεν είναι ικανοί (ακόμη και με γενναιόδωρη εξωτερική οικονομική βοήθεια) να επιλύσουν τα προβλήματα στη χώρα τους και πρωτίστως τα οικονομικά. Ο απλός κόσμος, βλέποντας ότι σε αντάλλαγμα για την ισλαμοποίηση δεν προσφέρονται ούτε εργασία, ούτε κοινωνικές παροχές (αντιθέτως, αφαιρούνται όλα αυτά προς όφελος των δανειστών του ΔΝΤ), βγήκαν ξανά στους δρόμους. Οι ισλαμιστές δεν κατάφεραν, όπως αποδείχθηκε, ούτε και να αποκαταστήσουν τη σταθερότητα στη διαιρεμένη κοινωνία, καθώς οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» που ανήλθαν στην εξουσία, ήθελαν να υπαγορεύουν στα πάντα τους δικούς τους όρους, να γράφουν οι ίδιοι το σύνταγμα, να διορίζουν παντού τους δικούς τους ανθρώπους και να μην αναζητούν τη συναίνεση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. 

Στην Αίγυπτο αυτό οδήγησε σε στρατιωτικό πραξικόπημα, οδομαχίες, τρομοκρατικές ενέργειες και σε ένα νέο γύρο αστάθειας, ο οποίος απειλεί να κρατήσει χρόνια. Στην Τυνησία, η εμφάνιση των ισλαμιστών οδήγησε και αυτή, σε αύξηση της έντασης, πολιτικές δολοφονίες, φασαρίες, τελικά και εκεί σε αστάθεια και όπως φαίνεται οι ημέρες τους στην εξουσία είναι μετρημένες.

Τελικά η Τυνησία και η Αίγυπτος ουσιαστικά θα υποχρεωθούν να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Δηλαδή να ξαναγράψουν το σύνταγμα, να ψάξουν για νέους ηγέτες, να αποκαταστήσουν την ειρήνη στο εσωτερικό τους και όλα αυτά υπό την αδιάκοπη πτώση του βιοτικού επιπέδου και της οικονομικής ύφεσης.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τη Λιβύη, όπου η αλλαγή εξουσίας με την ενεργό υποστήριξη της Δύσης επέφερε την αναρχία και την ουσιαστική διάλυση της χώρας.

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Η εκδίκηση του Πούτιν στο θέμα της Ουκρανίας θα λέγεται φυσικό αέριο

Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τα γεγονότα στην Ουκρανία επιταχύνονται. Στην Κριμαία, ένοπλοι φιλορώσοι κατέλαβαν την τοπική βουλή. Και ο Βλαντίμιρ Πούτιν τρίζει τα δόντια θέτοντας σε κατάσταση μεγίστης ετοιμότητας 150.000 ρώσους στρατιώτες, 880 τανκς και 90 μαχητικά αεροσκάφη.

Αλλά σχεδόν όλοι εκτιμούν ότι τα τελευταία παιχνίδια πολέμου του Ρώσου προέδρου δεν σημαίνουν ότι σχεδιάζει μια στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Ενα τέτοιο σενάριο είναι απίθανο, καθώς το Κρεμλίνο έχει πολλές άλλες επιλογές, εκτός της χρήσης βίας, για να αποσταθεροποιήσει την νέα φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση στο Κίεβο.

Η πιο προφανής είναι να ενθαρρύνει τις φιλο- αποσχιστικές δυνάμεις στην Κριμαία.  

 

Την Δευτέρα, φιλορώσοι διαδηλωτές στο λιμάνι της Σεβαστούπολης - όπου ναυλουχεί ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας - οργάνωσαν το δικό τους « αντιπραξικόπημα», εγκαθιστώντας ένας μεγαλοεπιχειρηματία Ρώσο πολίτη ως δήμαρχο, ο οποίος απαιτεί ανοιχτά την απόσχιση και την ένωση με την Ρωσία.

Αλλά το μεγάλο όπλο της Ρωσίας είναι οικονομικό. Η Ουκρανία είναι στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Τα συναλλαγματικά αποθέματα στερεύουν γρήγορα. Το ουκρανικό νόμισμα, η γρίβνα, είναι σε ελεύθερη πτώση. Το χρέος διογκώνεται.

Και δεν είναι οι εμπορικές κυρώσεις από τη Μόσχα που έφεραν την Ουκρανία στο χείλος του γκρεμού. Ο λόγος ήταν η διαφθορά του πρώην προέδρου Γιανουκόβιτς και της κλίκας του, που κόστισε περί τα 8-10 δισ. δολάρια στην οικονομία την περίοδο 2010-2013.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία υποσχέθηκε να διασώσει την Ουκρανία αγοράζοντας ομόλογα 15 δισ. δολαρίων, μαζί με μια έκπτωση 30% στην τιμή του φυσικού αερίου.

Σε αντάλλαγμα ο Γιανουκόβιτς απέρριψε τα σχέδια της εμπορικής ένωσης με την ΕΕ, με μια κίνηση που προκάλεσε τις διαδηλώσεις, οι οποίες οδήγησαν στην ανατροπή του, δύο μήνες αργότερα. Μόνο 3 δισ. δολάρια του ρωσικού δανείου έχουν καταβληθεί. Και η Μόσχα δεν πρόκειται τώρα να πληρώσει τα υπόλοιπα.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει υποσχεθεί βοήθεια, όπως και άλλα κράτη- μέλη της ΕΕ, περί τα 25 δισ. ευρώ σε δύο χρόνια. Αλλά θα αρχίσουν να τα δίνουν μετά τον Μάϊο, όταν θα γίνουν εκλογές και θα σχηματιστεί η νέα κυβέρνηση. Και φυσικά οι δανειστές απαιτούν οδυνηρές διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία.

Εν τω μεταξύ, η Ουκρανία, που διοικείται από μια ανομοιογενή, μη δοκιμασμένη ομάδα πολιτικών της αντιπολίτευσης, βρίσκεται ένα βήμα πριν από την στάση πληρωμών. Η χώρα χρειάζεται 35 δισ. δολάρια για τα επόμενα δύο χρόνια, για να μην ξεμείνει από ρευστό.

Υπό τις νέες συνθήκες, με τους Ρώσους ηγέτες να αμφισβητούν την νομιμοποίηση των νέων αρχών, οι πιο πιθανοί μοχλοί της ρωσικής οικονομικής πίεσης - υψηλότερες τιμές του φυσικού αερίου, μείωση του δανεισμού, ανάκληση των δανείων, περιορισμοί στις εξαγωγές - μπορεί να προκαλέσουν τεράστια ζημιά. Σε αυτό το στάδιο, ο Πούτιν ζυγίζει τις επιλογές του, αλλά η πίεση θα γίνει αισθητή πολύ γρήγορα.

Το πιο σημαντικό όπλο του Κρεμλίνου είναι το αέριο:

 

ΥΓΕΙΑ - ΙΑΤΡΙΚΗ: «Τεστ θανάτου» προβλέπει (με απίστευτη ακρίβεια!) αν θα πεθάνετε την επόμενη πενταετία ακόμα κι αν τώρα ειστε υγιής

Δεν είναι σίγουρο ότι όλοι θα ήθελαν να κάνουν αυτό το τεστ αίματος, το οποίο -όπως ισχυρίζονται οι Φινλανδοί και Εσθονοί επιστήμονες που το ανέπτυξαν- μπορεί να προβλέψει πόσες πιθανότητες έχει κάποιος να ζει ή να πεθάνει μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια για λόγους υγείας, ακόμα κι αν τώρα φαίνεται υγιής.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Κρίστα Φίσερ του εσθονικού πανεπιστημίου του Τάρτου και τον Γιοχάνες Κετούνεν του Ινστιτούτου Μοριακής Ιατρικής του Ελσίνκι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό "PLoS Medicine", σύμφωνα με τις βρετανικές «Ιντιπέντεντ» και «Τέλεγκραφ», πήραν δείγματα αίματος από 17.345 γενικά υγιείς ανθρώπους. Ανέλυσαν τα δείγματα για πάνω από 100 βιοδείκτες και ταυτόχρονα παρακολουθούσαν την υγεία των συμμετεχόντων επί μια πενταετία, στη διάρκεια της οποίας πέθαναν οι 684 από διάφορες ασθένειες.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όλοι όσοι πέθαναν, είχαν παρόμοια επίπεδα σε τέσσερις συγκεκριμένους βιοδείκτες: την αλβουμίνη, την άλφα-1 όξινη γλυκοπρωτεϊνη, το κιτρικό οξύ και το μέγεθος των σωματιδίων της λιποπρωτεϊνης πολύ χαμηλής πυκνότητας. Αυτή, κατά τους ερευνητές, είναι κατά κάποιον τρόπο η «υπογραφή» του μελλοντικού θανάτου, ο οποίος μπορεί να επέλθει από ποικίλες ασθένειες, όπως καρκίνο ή καρδιοπάθεια.

Μόνο το 20% περίπου όσων είχαν τα υψηλότερα επίπεδα σε αυτούς τους τέσσερις βιοδείκτες, πέθαναν μέσα στον πρώτο χρόνο. Οι εν λόγω βιοδείκτες σχετίζονται κυρίως με τη λειτουργία του ήπατος και των νεφρών, τη χρόνια φλεγμονή και τις λοιμώξεις, τον ενεργειακό μεταβολισμό και την υγεία των αγγείων του αίματος.

Οι ερευνητές προσπαθούν τώρα να μελετήσουν, αν υπάρχει κάποιο «νήμα» που συνδέει αυτούς τους τέσσερις δυσοίωνους βιοδείκτες. «Πιστεύουμε ότι στο μέλλον αυτά τα τεστ θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εντοπίζονται οι άνθρωποι που φαίνονται υγιείς, αλλά στην πραγματικότητα έχουν σοβαρές ασθένειες, που χρειάζονται θεραπεία. Όμως περισσότερες μελέτες χρειάζονται, προτού αυτά τα ευρήματα καταστεί δυνατό να εφαρμοστούν στην κλινική πρακτική» δήλωσε ο Γιοχάνες Κετούνεν.

Οι Εσθονοί επιστήμονες βρήκαν πρώτοι τους «βιοδείκτες του θανάτου» σε δείγμα 9.842 ανθρώπων και, ήθελαν να βεβαιωθούν, ζήτησαν από τους φιλανδούς ερευνητές να επαναλάβουν το πείραμα σε άλλους 7.503 ανθρώπους, όπως και έγινε - με παρόμοια αποτελέσματα.

 

"Eπίγεια σοφία"

Φωνή λαού οργή Θεού.

Ελληνική παροιμία

Το πρόβλημα με το να είσαι ηγέτης σήμερα είναι ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν οι άνθρωποι σε ακολουθούν ή σε κυνηγούν.

Αγνώστου

Πολιτική είναι η τέχνη να αρπάζεις τα λεφτά των πλουσίων και τις ψήφους των φτωχών, με το πρόσχημα ότι προστατεύεις τους μεν από τους δε.

Jules Michelet, 1798-1874, Γάλλος ιστορικός

Σαν σήμερα (28/2/ΧΧΧΧ)

1854: Ιδρύεται το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ

1904: Ιδρύεται στη Λισαβόνα η ποδοσφαιρική ομάδα της Μπενφίκα

1935: Ο δρ. Γουάλας Κράδερς εφευρίσκει το νάιλον.

1901: Γεννιέται ο αμερικανός χημικός Λίνους Καρλ Πόλινγκ, αμερικανός χημικός ο οποίος τιμήθηκε με Νόμπελ Χημείας το 1954 και Νόμπελ Ειρήνης το 1962. Αυτός και η Μαρία Κιουρί είναι οι μοναδικοί κάτοχοι δύο βραβείων Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.

1942: Γεννιέται ο Μπράιαν Τζόουνς, ιδρυτικό μέλος των Rolling Stones.

1986: Δολοφονείται ο σουηδός πρωθυπουργός Ούλοφ Πάλμε

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η επίδραση του Μάτσειου λόγου

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

Εμφανίστηκε σχεδόν από το πουθενά. Έκανε μια αινιγματική δήλωση. Έπειτα εξαφανίστηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες. Το μήνυμά του, όμως, πέρασε.
Θωμάς Μάτσιος. Είναι ο μυθικός αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού, μύστης σωστός, άβαταρ! Είχε κάνει μια ασύλληπτα δυσνόητη δήλωση για την αναβολή του αγώνα της ομάδας του με την Καλαμαριά, η οποία, μεταξύ άλλων έλεγε τα ακόλουθα:
«Εμείς γιατί κοιτάξτε στην μια τέτοια αρχή ούτε ούτε και κοιτάξτε αυτοί δεν ήθελαν τους για να γίνει αυτό το αυτό το παιχνίδι αλλά ύστερα μόλις μόλις όπως είπαμε με ότι αυτό εμείς δεν δεν καν θέλαμε, αυτοί είπανε όχι λέει θέλουμε να γίνει. Εεε και μετά εμείς είπαμε όχι λέμε, εεε λέμε δεν θα δεν θα γίνει, θα κάνει γίνει αυτό πάλι νέος-νέος διαιτητής για να ορίσει για να για να ξαναγίνει πάλι το παιχνίδι».
 

Γλωσσολόγοι, κοινωνιολόγοι, αθλητικογράφοι και κρυπταναλυτές, ακόμα ερίζουν για το μήνυμα που ήθελε να περάσει στην ανθρωπότητα ο χαρισματικός αντιπρόεδρος. 

 Τι είδους σύνταξη είναι αυτή; Πόσο μυστηριώδης η ακολουθία των λέξεων που χρησιμοποίησε; 

 Τελικά, μόνο ένας Έλλην καλλιτέχνης κατανόησε σε βάθος την Ματσειακή διάλεκτο και συχνά πυκνά, μέσω Facebook συνεχίζει το έργο του αποσυρθέντα δασκάλου. 

Είναι ο αγαπητός Σταμάτης Κραουνάκης!

Για να μεταδοθεί δίχως «παράσιτα» ο Μάτσειος κώδικας, καλείται το τμήμα της διόρθωσης της εφημερίδας να μην επέμβει στην παράθεση των status του κ. Κραουνάκη. Έχουμε και λέμε: Έγραφε στις 16 Φεβρουαρίου: 

«Αγαπητη θεσσαλονικη ερχεται ο Καζακος στο Εγνατια απο Τεταρτη ,πηγα σημερα,οσοι σεβεστε τον τοπο και τα παθη του,οφειλετε να πατε,οι δολοφονοι κυκλοφορουν ελευθεροι,και η τεχνη μπορει,πηρα δυναμη...ανακριση του πετερ βαις,μπογιοπουλος ολα τα λεφτα....κοταμανιδου θεα....οπωσδηποτε σαλονικα διαδωστε το ,αθηνα παλι σ ενα μηνα».
 

Λίγες ώρες πριν, σε άλλο status σημείωνε: 

«και τωρα που τελειωσανε οι παραστασεις του εργου του Μανιωτη,ο,τι εμεινε...η ακοη τριγυρω....οτι τασπασε δυνατα η Αλεξανδρα Παλαιολογου, σαρωσε,... τωρα στο Εθνικο στην Προβα Νυφικου,μια κουκλα ...η κυρια δεξια στο παραθυρο....φετος γιναμε και φιλοι ενεκα η συγκατοικηση, κομψη, εξω καρδια, αλφα παιδι.... και φινααααα».
 

Στις 15 Φεβρουαρίου κάτι υπαινισσόταν για Μπρεχτ: 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Σσσσσσ Ο κουρασμένος είναι έξω φρενών (πάλι)

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

Ο πρώην πρωθυπουργός αποτελεί μια σπάνια περίπτωση. Αν και παραμένει εν ενεργεία βουλευτής, δεν έχει μιλήσει ποτέ δημοσίως, δεν έχει παραχωρήσει καμιά συνέντευξη από τη στιγμή που έφυγε από το Μέγαρο Μαξίμου, σχεδόν πέντε χρόνια πριν. 

Παρά τη σιωπή του, κατά καιρούς εμφανίζονται δημοσιεύματα που διαρρέουν από τον «στενό του κύκλο» και τον θέλουν έξαλλο ή θυμωμένο σε σχέση με κάποιο θέμα της επικαιρότητας που προκύπτει και τον αφορά. Συγκεντρώσαμε δέκα τέτοιες περιπτώσεις στις οποίες ο κ. Καραμανλής έστειλε σήμα πως θυμωσε. Παρ' όλα αυτά, ακόμα δεν έχει μιλήσει! 

➽Έξω φρενών έγινε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στα τέλη Ιανουαρίου φέτος με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο μετά τη δήλωση του τελευταίου ότι «η Ελλάδα στο Βουκουρέστι δεν έβαλε βέτο κατά της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ». Η συγκεκριμένη κίνηση αντιμετωπίζεται διαχρονικά από τους καραμανλικούς ως η τελευταία επίδειξη ισχύος της χώρας μας πριν από την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας με τα μνημόνια και τις τρόικες. 

➽Ο πρώην πρωθυπουργός είχε εκνευριστεί πολύ με τον ομοϊδεάτη του Σταύρο Δήμα, ο οποίος κατά τη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών στην κυβέρνηση Παπαδήμου είχε «αδειάσει» σε μια περίπτωση τη Ρωσία. Όπως σημείωνε με νόημα το περιβάλλον του, «όλοι γνωρίζουμε τη σχέση του Κώστα Καραμανλή με τη συγκεκριμένη χώρα και δεν μπορεί «ο πρώην πρωθυπουργός να πλήρωσε ουσιαστικά την πολιτική του σταδιοδρομία λόγω της σχέσης που είχε αναπτύξει με τη Ρωσία και να έρχεται τώρα ο Σταύρος Δήμας και "ελαφρά τη καρδία" να κάνει επιπλήξεις στο πρώην σύμμαχο της χώρας μας». 

➽Μόλις την περασμένη Δευτέρα ο πρώην πρωθυπουργός έγινε πάλι έξαλλος. Αφορμή στάθηκαν οι τελευταίες αποκαλύψεις γύρω από διάφορες ΜΚΟ την περίοδο που ήταν στο τιμόνι της χώρας. «Δεν πάει άλλο. Αρκετά έχω ανεχθεί...» φέρεται να έχει πει σε «συνομιλητές του» ο πρώην πρωθυπουργός που θεωρεί ότι υπάρχει οργανωμένο σχέδιο πολιτικής εξουδετέρωσης και απαξίωσης του ίδιου και συμψηφισμού της περιόδου 2004-2009 με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, Ο Κώστας Καραμανλής φέρεται ενοχλημένος ιδιαίτερα με την αναμόχλευση της υπόθεσης «Έργο Πολιτών», της ΜΚΟ της οποίας ήταν επικεφαλής ο δημοσιογράφος Στέλιος Συρμόγλου, και την εμπλοκή ξεκάθαρων καραμανλικών, όπως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης. 

➽Οργισμένος είναι, όμως, ο πρώην πρωθυπουργός και με τη δημόσια κριτική που ασκείται από βουλευτές και στελέχη της ΝΔ στις κυβερνήσεις του. Σύμφωνα με «ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του», οι κριτικές που διατυπώνονται για τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είναι τίποτε άλλο παρά «ξεκαθάρισμα ανοιχτών λογαριασμών» που είχαν τα στελέχη μαζί του. Δεν επιτρέπεται, δηλαδή, σε κάποιον να αφήνει έστω και υπονοούμενα για τη συγκεκριμένη πενταετία, καθώς, σύμφωνα με τους καραμανλικούς, δεν έγινε τίποτα το επιλήψιμο τότε. 

➽Ο πρώην πρωθυπουργός είχε εκνευριστεί πάρα πολύ πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, όταν ο στενός προσωπικός του φίλος και παλαιός ΟΝΝΕΔίτης Νίκος Παπαδημάτος μετακινήθηκε στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ο Νίκος Παπαδημάτος είχε αποτύχει να επανεκλεγεί βουλευτής στην Πάτρα με τη Νέα Δημοκρατία και αποφάσισε ότι θα είχε καλύτερες πιθανότητες με τους Αν.Ελ. 

➽Περισσότερο εκνευρισμένος απ' όλους είναι ο πρώην πρωθυπουργός με τον Γιάννη Στουρνάρα. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν διαρκή και όχι στιγμιαίο εκνευρισμό. Ο υπουργός Οικονομικών έχει εστιάσει πολλές φορές την κριτική του στην πενταετία διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή και υποστηρίζει ότι η μεγάλη εκτροπή της ελληνικής οικονομίας ξεκίνησε τότε. Ο Κώστας Καραμανλής έχει διαμηνύσει, μάλιστα, μέσω του κύκλου του πως αν ο Γιάννης Στουρνάρας τοποθετηθεί στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, θα αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική. 

➽Ο πρώην πρωθυπουργός εκνευρίστηκε μετά τις δηλώσεις του Άγγελου Φιλιππίδη σε τουρκικό δικαστήριο ότι τυγχάνει θύμα πολιτικής δίωξης λόγω της σχέσης του με τον Κώστα Καραμανλή. Αν και στο παρελθόν είχαν κοντινή σχέση –μάλιστα ο Φιλιππίδης διετέλεσε και πρόεδρος της αγαπημένης ομάδας του Κώστα Καραμανλή–, ο πρώην πρωθυπουργός εκνευρίστηκε με τον ισχυρισμό του παλιού του φίλου, ότι δήθεν οι ελληνικές Αρχές διώκουν τον ίδιο για να χτυπήσουν τον πρώην πρωθυπουργό. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Ρένα, ο Αρης και το Μνημόνιο

(To σκίτσο είναι του Δημητρη Χαντζοπουλου)

Γραφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Η Ρένα Δούρου έχει δίκιο. Αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός δήμαρχος και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός. 

Διότι, ουσιαστικά, ο αντιμνημονιακός δήμαρχος δεν τα μαζεύει.  

Το λέω καθ’ υπερβολήν, βέβαια, για να αναδείξω την ιδιαιτερότητα της αντιμνημονιακής προσέγγισης, η οποία θέτει τις ιδεολογικές εμμονές περί τον τρόπο με τον οποίο μαζεύει κάποιος τα σκουπίδια υπεράνω του επιδιωκόμενου αποτελέσματος.

Για έναν αντιμνημονιακό ―αν καταλαβαίνω σωστά τη λογική της Δούρου― ο τρόπος αποκομιδής πρέπει να είναι «δημοκρατικός». Πρέπει, δηλαδή, τα σκουπίδια να μαζεύονται από δημοσίους υπαλλήλους, με μονιμότητα και όλα τα προνόμια που λογίζονται ως δημοκρατικά κεκτημένα. Είναι ο τρόπος που ίσχυε μέχρι πρότινος και είχε τα γνωστά αποτελέσματα στην Αθήνα: λόφους σκουπιδιών, που συσσωρεύονταν σταθερά, κυρίως στις γιορτές, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει απαραίτητο στοιχείο του χριστουγεννιάτικου ντεκόρ της πόλης που ο Αρης Σπηλιωτόπουλος αγάπησε περισσότερο από οποιαδήποτε γυναίκα. Αν ο καιρός ήταν κάπως ζεστός προς τα μέσα Δεκεμβρίου (πράγμα συχνό στη χώρα μας) και κυκλοφορούσες στον δρόμο, ένιωθες την ταγγή, ξινή μυρωδιά τους στον αέρα. Κοιτούσες τριγύρω, έβλεπες τον γνώριμο σωρό από σκισμένες σακούλες με τις γάτες σκαρφαλωμένες πάνω του και έλεγες μέσα σου: «Α! Ερχονται τα Χριστούγεννα...».

Αυτό συνέβαινε, επειδή ήταν άρρητο πλην δημοκρατικό κεκτημένο ο εργαζόμενος στην καθαριότητα να διεκδικεί, μέσω πολιτικής πατρωνείας, τη μετάταξή του σε θέση γραφείου. Η θέση του στο απορριμματοφόρο καταλαμβανόταν από συμβασιούχο, ο οποίος και αυτός με τη σειρά του διεκδικούσε μονιμοποίηση, έπειτα μετάταξη, ώστε κάποια στιγμή, στο βάθος του χρόνου, η ουτοπία θα γινόταν πραγματικότητα: κανείς πια στην κοινωνία μας δεν θα ήταν πια σκουπιδιάρης, όλοι θα είχαμε προοδεύσει, αλλά δεν θα υπήρχε και κάποιος να μαζέψει τα σκουπίδια. (Εκτός από τους μετανάστες, εννοείται. Αλλά αυτούς πώς να τους κάνεις δημόσιους υπάλληλους;).

Αυτή ήταν η λογική του «δημοκρατικού» τρόπου και, εξαιτίας του, χρεοκόπησε το κράτος. 

Αυτό το σύστημα θα ήθελε να επαναφέρει όχι μόνον η Ρ. Δούρου στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα ολόκληρη. 

Ο σκοπός περνά σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο μέσον διά του οποίου επιτυγχάνεται. Αλλά και αν δεν επιτυγχάνεται ο σκοπός δεν χάθηκε ο κόσμος, γιατί το μέσον πάντα υπερέχει. Το νόημα και ο σκοπός της ζωής είναι να επιβεβαιώσει τις ιδέες μας για το πώς πρέπει να τη ζούμε. Αυτή η προσέγγιση, που είναι το αντίθετο του πραγματισμού, είναι η ουσία της Αριστεράς στην Ελλάδα. Υπ’ αυτή την έννοια, ναι, ο αντιμνημονιακός δεν μαζεύει τα σκουπίδια, γιατί δεν μπορεί με τον τρόπο που έχει επιλέξει να το κάνει. Γιατί ο τρόπος του έχει ολοένα και μεγαλύτερο οικονομικό κόστος και γιατί κάποια στιγμή τα λεφτά τελειώνουν, όπως μας τελείωσαν.

Την επιστροφή σε ένα σύστημα που δοκιμάστηκε και απέτυχε επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ (Τσιπριστές-Λαφαζανιστές). Βασίζεται στην ιδιορρυθμία της κοινωνίας μας να ταυτίζουμε την Αριστερά με την κανονικότητα: το αριστερό ―ό,τι κι αν είναι αυτό― είναι ταυτόσημο του προοδευτικού, του σωστού, του καλού. Και η μοναδική εγγύηση που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) στον κόσμο ότι τη φορά αυτή ο κρατισμός δεν θα αποτύχει είναι η υπόσχεσή τους ότι το σύστημα θα το διαχειριστούν καλύτεροι άνθρωποι. 

Σας θυμίζει κάτι αυτό;