ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: "Τα πάντα όλα"

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Των ΑΝΤΩΝΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΦΑΛΗ

Είναι το νέο σλόγκαν. Το passe partout που κολλάει παντού, ανοίγοντας κάθε πορτοπαράθυρο λεκτικής ένδειας και βεριτάμπλ αγραμματοσύνης.
 

Αν, μάλιστα, το συνδυάσετε με το άλλο south sea μαργαριτάρι, ανεκτίμητης λάμψης και στιλπνάδας, την... πινελιά (!), έχετε το κάδρο της προφορικής μας αβάν γκαρντ που πάει αλά μπρατσέτα με την οικονομική υποθερμία της εποχής.

 

Στην αρχή θεωρήσαμε πως δεν ακούσαμε καλά, πως κάποιος στραβοπάτησε πάνω στη φούρια του να τα προλάβει όλα, πως μικροαστοί διαγωνιζόμενοι για τον επιούσιο, προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, τσακίζοντας τα νεύρα μας με τα χιλιοθερμιδικά πιάτα και τα ρουστίκ σαλονάκια τους.

Κι εκεί που λες, μπόρα ήταν και πέρασε, να σου η «τελευταία πινελιά» να καπελώνει φορτσάτη τραπέζι και καλεσμένους, με το προσωπικό στιλ της οικοδέσποινας που ομνύει στην Ελένη (Μία είναι η Ελένη) και πίνει νερό στο όνομα του Κιάμου. Πινελιές στα πιάτα, τους τοίχους, τις κουζίνες, τα wc, τα πατώματα. Πινελιές στην πολιτική, το γράψιμο, το θέατρο. Πινελιές στις σχέσεις, τις αγάπες, το ντύσιμο... Βρέχει πινελιές κι εμείς δεν κρατάμε ομπρέλα για να προφυλαχθούμε από τα μπουγαδόνερα της ασχετοσύνης και της μικροαστικής σαπουνάδας.

Βαρεθήκαμε τα πάντα όλα! Σιχαθήκαμε τη ζωγραφική με πινέλο και στραφήκαμε στις... installations για να αποφύγουμε τους ερασιτέχνες. Κι όσοι εραστές του λιτού και του ωραίου, ελάτε να δραπετεύσουμε σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, μπας και γλιτώσουμε. Κινδυνεύουμε από λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού που προσβάλλει ταυτόχρονα μάτια κι αυτιά. Εκδηλώνεται με τάσεις εμέτου και άφθονη σιελόρροια. Κι οι οδηγίες των ειδικών είναι σαφείς. Η νόσος είναι μη αναστρέψιμη. Κινδυνεύουμε.

Γι' αυτό, φτύνετε! Μην καταπίνετε τίποτα. Μη κατεβάζετε αμάσητο ό,τι σας σερβίρει ο μπουφές του γείτονα. Μην εισπνέετε ό,τι αναδύει το τηλεοπτικό μαγκάλι. Μην αφήνετε να σας πεθάνει ο ιός «Πεινάωπεινάω», πριν εσείς οι ίδιοι αποφασίσετε ότι η ζωή είναι δική σας και αξίζει να την ορίζετε και να τη ζείτε όπως γουστάρετε.

Τα πάντα όλα στριφογυρίζουν, ζαλισμένα από το πολιτικό μονοξείδιο και τη μελαμίνη που ξέφυγε από την περσινή καύση των νεκρών που ξεθάφτηκαν στις πίσω βεράντες. Κι όπως το ψύχος έπεσε βαρύ, ελάτε να βάλουμε την τελευταία πινελιά και να παραδώσουμε στο τζάκι της κάθαρσης ό,τι δυσβάσταχτο κι άχρηστο μας φορτώθηκε και μας απαγορεύει να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Μέρες γιορτινές και με το Νέον Ετος να αλυχτάει σαν πεινασμένο κογιότ, τι καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο από τα φρέσκα λόγια από φρέσκα πρόσωπα που δεν μυρίζουν ναφθαλίνη και συντηρητικό.

Μέσα στις τόσες ανεκπλήρωτες επιθυμίες και ευχές που θα κάνουμε παραμονή Πρωτοχρονιάς -να αδυνατίσω, να κόψω τα χάπια, να πάω γυμναστήριο, να ξεχέσω το συγκάτοικο που δεν με περιμένει στο ασανσέρ, να τα ρίξω στη μικρή που μου φτιάχνει τον καφέ, να λείψω δυο βδομάδες με αναρρωτική μαϊμού-, να κληρονομήσω τη θεία από το New York, να κάνω bungee jumping από τη γέφυρα του Ρίο, να πιάσω το Τζόκερ -όχι τον Πάπα-, να τελειώσω το βιβλίο που ξεκίνησα το περασμένο καλοκαίρι στη Σίφνο- να και μία που δεν κοστίζει παρά ελάχιστα. Απαιτεί λίγο κόπο και αρκετή άσκηση:

Να μάθουμε να ακούμε. Οχι ό,τι μας σερβίρουν, αλλά αυτά που μας χορταίνουν, μας τρέφουν, μας γεμίζουν ελπίδα. Δεν είναι απαραίτητο να είναι λόγια ελευθέρας βοσκής. Δεν απαιτούμε λεκτικά ντελικατέσεν και οργανικές υποσχέσεις με πικρή επίγευση. Μας αρκεί μια... πινελιά αλήθειας (!) και τα... πάντα όλα (!) θα βρουν το δρόμο τους...

Κι ένας λόγος που προτιμήσαμε την πληθωρική κυρία που κοσμεί σήμερα τη στήλη μας, είναι πως στην εποχή της απίσχνανσης και της κάθε είδους πείνας, ιδού ένα πλάσμα γεμάτο υγεία που εκφράζει την αυτοεκτίμηση και την αγάπη του για ζωή.

Ολόφτυστη με το μοντέλο που πόζαρε για γνωστό πίνακα του Lucian Freud, η κυρία που χασμουριέται ακκιζόμενη (!), είναι η απάντηση στο πνεύμα των ημερών που ευλογεί την κατανάλωση και τις κάθε είδους παρεκτροπές.

Ελάτε να τη μιμηθούμε όχι στο βάρος, αλλά στην αλήθεια της. Κι όπως λέει η Εκκλησία, αυτός που γεννιέται γυμνός και εξόριστος σε άλλη γη, κυνηγημένος και πλάνης, αυτός θα κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών ακόμη κι αν ο ορίζοντας έχει κοντύνει.

Αυτή τη βασιλεία θα θέλαμε να ζωγραφίσουμε. Ακόμη κι αν δεν την ορίζουμε, ακόμη κι αν φαντάζει φρούδα και άπιαστη, εμείς θα προσπαθήσουμε. Κι αν σωθούν τα χρώματα της ελπίδας μας, λίγο ροζ, μια πινελιά από τη σάρκα της πληθωρικής μας μοντέλας και τα πάντα όλα θα λάμψουν φως και πρωτοχρονιάτικη ψευδαίσθηση.

Χρόνια πολλά.