ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Τον παρατηρώ συχνά. «Ιδιαίτερο παιδί» τον χαρακτηρίζουν. Δεν το
επεξηγούν. Κάνουν όλοι τον ίδιο μορφασμό, στολίζουν το πρόσωπό τους με
το ίδιο χαμόγελο, χειρονομούν με τον ίδιο τρόπο...
«ιδιαίτερο παιδί».
Για καλό νομίζω το λένε. Έτσι μου μοιάζει, τουλάχιστον. Αγαπάει τη
ζωγραφική. Τα περισσότερα παιδιά, θα με αποστομώσετε. Όμως οι δικές του
ζωγραφιές είναι «ιδιαίτερες». Και όταν τον ρώτησε μια δασκάλα
αποδοκιμαστικά «μα παίζουν τα χταπόδια πιάνο;» εκείνος απάντησε «η
φαντασία του ζωγράφου» και έκτοτε την υποτίμησε. Πρόσφατα είδα και έναν
άλλον πίνακά του. Δυο χέρια. Άπλωνε το ένα να πιάσει το άλλο, σε δυο
ιδιαίτερα σύμπαντα και στη μέση ένας ανεμοστρόβιλος. «Ο άνθρωπος και η
τεχνολογία» μου είπε και συμπλήρωσε «αυτά τα δυο χέρια πρέπει να
ενωθούν». Λατρεύει επίσης να δημιουργεί ταινίες. Με καταστροφές και πολύ
χιούμορ μαζί. Του αρέσει να μαθαίνει. Αγαπάει τις λέξεις. Έχει μάθει να
τις σπάει σε κομμάτια, σαν παζλ... «Χειροποίητο. Άρα Ποιώ με τα χέρια!»
λέει και ενθουσιάζεται.
Δεν αγαπάει το ποδόσφαιρο. Θέλει τα σπορ που η
ευθύνη είναι πάνω σε έναν. Ακέραιη. Αυτό το επιχείρημα του αρέσει να
επικαλείται ή αυτό το επιχείρημα τον ξελασπώνει. Ζόρικο να πρέπει να
υποστηρίξεις ότι δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο ως αγόρι. Ούτε το
καράτε... ακόμα χειρότερα.
«Ευαίσθητος» τον περιγράφουν και έχει και
τόσο δα η φωνή τους λύπηση. Τα σχολεία έχουν πολλά «ιδιαίτερα παιδιά».
Η
εποχή μας ευτυχώς δίνει εισιτήρια για να βρίσκουν «ιδιαίτερα μυαλά»
κατευθύνσεις. Αλλά το ελληνικό σχολείo; Η ελληνική παιδεία;
Τόσες αλήθειες ξεβράζονται κάθε μέρα. Ας καταδεχτούμε και μια ακόμα.
Αφόρητη βαρεμάρα, παπαγαλία, στέγνωμα της φαντασίας, ανούσια μαθήματα,
αμορφωσιά των εκπαιδευτικών, άγνοια κανόνων συνύπαρξης, κοινωνικής
ευγένειας. Τα σχολεία μας είναι parking παιδιών. Καλύπτουν το «πού να το
αφήσω» των γονιών και μόνο. Μια συνομωσία όλων μας.
Διαβάζω την ιδέα
της «Λευκής Εβδομάδας». Λαχταράει η ψυχή μου μια «Λευκή Χρονιά». Ακραίο;
Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» της οικονομίας μας το ξεγελάσαμε. Λες και
δεν!
Το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» της παιδείας μας ποζάρει μπροστά στα
μάτια μας. Πόσο τους στραβούς θα παριστάνουμε ακόμα; Σε ποια ακριβώς
κωμωδία παίζουμε εκφράζοντας ανησυχίες για την ύλη που θα χαθεί;
Ο θεσμός του σχολείου βρωμοκοπάει μούχλα.
Ονειρεύομαι δημοτικό
σχολείο που να διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας με εικόνες και βίντεο.
Να ζεις τη Μάχη των Θερμοπυλών. Να αντιλαμβάνεσαι πώς θα ήταν αλλιώς η
Ιστορία αν οι Πέρσες κέρδιζαν στη Σαλαμίνα. Ονειρεύομαι ένα δημοτικό
σχολείο που να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με την τέχνη. Κάθε μορφής
τέχνη. Να τους εξοικειώνει με «ιδιαίτερα» μυαλά, ραβδοσκόπους εποχών,
μεγαλοφυών. Που οι επισκέψεις στα μουσεία θα είναι καθημερινότητα και
παιχνίδι. Ονειρεύομαι ένα δημοτικό σχολείο που να μαθαίνει στα παιδιά το
ανθρώπινο σώμα. Αυτό το συγκλονιστικό εργαλείο μας. Το «σπίτι» μας.
Ονειρεύομαι ένα δημοτικό σχολείο που θα μαθαίνουν τους κανόνες, τις
επικινδυνότητες αλλά και τη χρησιμότητα της τεχνολογίας. Ονειρεύομαι ένα
σχολείο που να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τη γη. Με καλλιέργειες. Με
το χώμα.
Ονειρεύομαι, ονειρεύομαι, ονειρεύομαι και όταν ξυπνάω σηκώνω τα
μανίκια. Αβοήθητη… Αενάως αβοήθητη. Και χιμάω. Και κουράζομαι. Χαλάλι!
Ανταμοιβή τα μάτια τους, όταν πεταρίζουν τις βλεφαρίδες τους για ό,τι
καινούργιο μαθαίνουν. Και για όλα τα καινούργια που μας διδάσκουν εμάς.
Δεν υπάρχει πιο ευλογημένη σπουδή από τη βουτιά σε παιδικό μυαλό.
Η μόνη αντίσταση σε τούτη τη λαίλαπα, που χρόνια και χρόνια ζούμε, η
μόνη ελπίδα, η μόνη αληθινή περιουσία μας είναι η ανατροφή των παιδιών
μας.
Όχι μια λευκή εβδομάδα αλλά μια ολόκληρη λευκή χρονιά. Για να
γράψουμε σε λευκή σελίδα από την αρχή. Μαθήματα εκτός διδακτέας ύλης. Αν
διδαχτήκαμε κάτι από το κατάντημά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου