ΤΟΥΡΚΙΑ: "Στην πορεία προς την Δημοκρατία ΤΙ χρειάζεται το σάβανο κύριε Ερντογάν?" - Εξαιρετικό άρθρο για τον ξεφτιλισμένο Σουλτάνο και τα σαβανωμένα του «ζόμπι»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ Boris Kalnoky / Die Welt

Ανδρες με φανατισμένο βλέμμα τυλιγμένοι σε λευκά σάβανα ισχυρίζονται ότι είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τον πρωθυπουργό, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. 

Δεν είναι σαφώς δική τους ιδέα. Ο ίδιος λέει πάντα, ειδικά όταν γίνεται αμφιλεγόμενος, όπως αυτήν τη στιγμή του πολιτικού ανεμοστρόβιλου εναντίον της κυβέρνησής του: «είμαστε τυλιγμένοι στα σάβανά μας και ξεκινάμε αυτό το ταξίδι».

Τώρα είπε στα σαβανωμένα του «ζόμπι» ότι «θα σπάσουμε τα χέρια των εχθρών μας». 

Ποιο ταξίδι; Ποιοι εχθροί;  

Στη Δύση ήθελαν να πιστεύουν επί χρόνια ότι αυτό το ταξίδι είναι η πορεία προς τη δημοκρατία και τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, προς μια Τουρκία που θα είναι πρότυπο στον μουσουλμανικό κόσμο. Χρειάζεται κανείς σάβανο για αυτό;

Ο Ερντογάν ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως φονταμενταλιστής, με βαθύτατα αντιευρωπαϊκά και αντιδυτικά ένστικτα που ήθελε να αναδείξει την πολιτική νίκη του Ισλάμ όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά σε όλο τον ισλαμικό κόσμο. Υπό τουρκική ηγεσία. Ο κεντρικός άξονας της πολιτικής του είναι ότι η Τουρκία πρέπει να επιστρέψει στο αυτοκρατορικό της μεγαλείο.  

Το σύνθημα που μεταχειρίζεται πιο συχνά είναι: μεγάλο έθνος, μεγάλη δύναμη. 

Επιπλέον υπάρχει η αντανακλαστική αντίδραση όταν υπάρχει ανταρσία. Κάθε αντίρρηση χρεώνεται σε ξένες δυτικές δυνάμεις και τους διαβολεμένους Εβραίους που ζηλεύουν τη νέα ισχύ της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν άλλαξε γύρω στο 2000 και έγινε από τη μία μέρα στην άλλη φιλοδυτικός, δημοκράτης εκ πεποιθήσεως. Δεν εξήγησε ποτέ το γιατί. 

Με μεγάλη μαεστρία έφτιαξε έναν συνασπισμό μουσουλμάνων, αριστερών και φιλελεύθερων, προσέγγισε την ΕΕ και κέρδιζε τη μία εκλογική αναμέτρηση μετά την άλλη.

Το ζητούμενο ήταν να βάλει στο περιθώριο την πραγματική εξουσία στην Τουρκία, τον στρατό και τις ανεπίσημες δομές του.  

Το κατάφερε μόνο επειδή το «πούλησε» ως συμμόρφωση προς την ΕΕ.  

Ομως, το «τουρκικό μοντέλο» έχασε την επικαιρότητά του. Μετά τον θρίαμβο στη μάχη εξουσίας με τον στρατό, και ειδικά μετά την τρίτη του εκλογική νίκη το 2011, ο Ερντογάν άρχισε πια να υλοποιεί το πραγματικό του όραμα.