ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το αλώβητο κομματικό κράτος

Toυ Βασίλη Σ. Κανέλλη

Αν εξαιρέσει κανείς την περίπτωση του «λουκέτου» της ΕΡΤ, που είχε κυρίως πολιτικούς συμβολισμούς, όλη η υπόλοιπη αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως επιτυχής. Κατά κύριο λόγο η κινητικότητα, διαθεσιμότητα και οι όποιες απολύσεις έγιναν, αφορούσαν την «περιφέρεια» του Σημοσίου και σίγουρα δεν άγγιξαν το στενό κομματικό κράτος.

Με απλά λόγια, εκείνοι που έχουν θιγεί τους τελευταίους μήνες είναι όσοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν πέρασαν ακριβώς από τα βουλευτικά και υπουργικά γραφεία, αλλά ακολούθησαν άλλη διαδικασία. Για παράδειγμα, οι δημοτικοί αστυνομικοί χρεώνονται ως προσλήψεις (ή ρουσφέτια αν θέλετε) των τοπικών αρχόντων. Ομοίως και μερικές χιλιάδες σχολικών φυλάκων.

Ποιοι άλλοι απομακρύνθηκαν από το Δημόσιο; 

 Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί, οι οποίοι και πτυχία έχουν και πέρασαν από το ΑΣΕΠ.  

 Και σήμερα, η μεγάλη μάχη γίνεται για τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, τους οποίους έχουν διορίσει κυρίως οι καθηγητές των ΑΕΙ ή τουλάχιστον ένα ευρύτερο σύστημα που συνδέεται με την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Ποιος δεν έχει θιγεί από την περιβόητη μεταρρύθμιση; 

Ο κομματικός στρατός, οι χιλιάδες διορισμοί από το παράθυρο. Στις περισσότερες των περιπτώσεων χωρίς ΑΣΕΠ, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς προσόντα και με μόνο «εισιτήριο» το χαρτί με τη σφραγίδα κάποιου βουλευτή.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ αδυνατούν να τα βάλουν με τους χιλιάδες ψηφοφόρους που διόρισαν στον στενό δημόσιο τομέα. Σε υπουργεία και δημόσιες υπηρεσίες, στην Αστυνομία ή στον χώρο της Υγείας, εκεί που η καθημερινότητα μετατρέπεται σε εφιάλτη για τον πολίτη, όχι εξαιτίας της έλλειψης υπαλλήλων, αλλά λόγω της διαρκούς αίσθησης της μονιμότητας «ο κόσμος να χαλάσει».

Κι ενώ χρόνια τώρα ακούμε ότι πρέπει να «αδειάσει» ο δημόσιος τομέας και να γίνει μικρότερος αλλά περισσότερο ευέλικτος και ποιοτικός, οι πολιτικές που ακολουθούνται διαιωνίζουν το πρόβλημα. Εδώ συζητάμε ακόμη, μετά από επτά καταστροφικά χρόνια βαθιάς ύφεσης, αν θα καταργηθεί ο Οργανισμός για την αποξήρανση της Κωπαΐδας ή αν το Ταμείο Εθνικής Οδοποιίας έχει νόημα να υπάρχει. Εχουμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και δεν έχουν γίνει οι συγχωνεύσεις φορέων που είχε εισηγηθεί ο Θ. Πάγκαλος το 2010.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο «μισητός» Πολ Τόμσεν είπε ότι θεωρεί αδιανόητο σε μια χώρα με ανεργία 60% στους νέους, το ίδιο το πολιτικό σύστημα να μην αποδέχεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν αποδίδουν, πρέπει να αντικατασταθούν από μορφωμένα παιδιά που ζητούν μια ευκαιρία.

Δεν θα έπρεπε να απορεί ο κ. Τόμσεν. Πώς να αντικαταστήσεις τους κομματικούς στρατούς που τόσα χρόνια σε στήριξαν και που μόλις αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στρέφονται προς τη ζεστή αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ; 

Πώς να τα βάλεις με το συνδικαλιστικό σύστημα που δημιουργήθηκε μέσα από τα κόμματα, πριμοδοτήθηκε από αυτά κι έγινε κράτος εν κράτει;

Ασφαλώς 1,5 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα δεν θα αισθάνονται καθόλου άνετα όταν ακούν ότι δεν μπορούν να απολυθούν ούτε καν οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι. 

Μόλις προχθές επικυρώθηκε η απόταξη αστυνομικού-ζωοκλέφτη, ο οποίος είχε κατηγορηθεί το 1993 και φεύγει το 2013.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Μα θα σωθεί η Ελλάδα αν απολυθούν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι και αντικατασταθούν από μερικές χιλιάδες κακοπληρωμένων νέων; 

Όχι, το δημοσιονομικό αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι εντυπωσιακό. Είναι όμως σχεδόν σίγουρο ότι το «νέο αίμα» θα φέρει ανατροπές στο σαθρό σύστημα των δημοσίων υπηρεσιών. Και καλύτερη δουλειά θα γίνει και η εξυπηρέτηση των πολιτών θα βελτιωθεί και νέες ιδέες θα γεννηθούν.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά, θα πρέπει το ελληνικό δημόσιο να αποσυνδεθεί από τον στενό κομματικό μηχανισμό, που ακόμη και σήμερα αντιστέκεται και διορίζει κατά βούληση. Και θα πρέπει επίσης να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας των Ελλήνων. Εργασία να έχουν οι άξιοι, όχι τα παιδιά του κάθε κομματικού σωλήνα.