Να, λοιπόν, που ακόμα ένας ναός
(δημοσιεύεται παντού, δίχως εισαγωγικά), ένας βυζαντινός ναός, θα
λειτουργήσει στην Αθήνα (αν, τελικά, γίνει ποτέ).
Αναφερόμαστε στο νέο ποδοσφαιρικό γήπεδο (και όχι αθλητικό
στάδιο) της ΑΕΚ, που αφού καταχρέωσε με πάνω από 170 εκατομμύρια ευρώ το
ελληνικό Δημόσιο και άλλα προς ιδιώτες, λίγους μήνες αργότερα,
ανερυθρίαστα, διαφημίζει ότι θα χτίσει, με δημόσια συγχρηματοδότηση, ένα
γήπεδο-ναό με την επωνυμία «Αγία Σοφία» και τη «σαλαμοποίηση» της
βυζαντινής αρχιτεκτονικής.
Αυτή η πρόθεση για τους περισσότερους είναι
απότιση τιμής στη Βυζαντινή Ιστορία, ενώ για ολίγους, ανάμεσά τους και ο
γράφων, είναι προσβολή.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο γράφων παρακολουθεί
επιπόλαια το ποδόσφαιρο και με μεγάλη χαρά θα έβλεπε οποιαδήποτε
ελληνική ομάδα, που θα συμμετείχε σε υψηλές διακρίσεις. Τα κίνητρά μου,
δηλαδή, δεν είναι οπαδικά και καθόλου δεν με ενδιαφέρει η πορεία της
συγκεκριμένης ομάδας.
Θεωρώ, όμως, ότι προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, η δημόσια
συγχρηματοδότηση και, κυρίως, προσβάλλει την ιστορική μας παράδοση το
γεγονός ότι μια ανώνυμη εταιρεία, με πρόεδρο που διαχειρίζεται το
δημόσιο τζόγο και στρατό αφιονισμένων οπαδών, οικειοποιείται το όνομα
«Αγία Σοφία».
Η Αγία Σοφία συμπυκνώνει ολόκληρη τη Βυζαντινή Ιστορία.
Η Αγία
Σοφία αποτελεί τον επίσημο χώρο λατρείας μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας,
όπου εκκλησία και κράτος ήταν ένα.
Συγχρόνως, η Αγία Σοφία εκφράζει τον
αρρωστημένο μύθο στο θυμικό της ελληνικής ψυχής για αναβίωση των
περασμένων μεγαλείων.
Τέλος, η Αγία Σοφία δίνει αίγλη, όση του έχει
απομείνει, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Και όλα αυτά τα καπηλεύεται και τα εμπορεύεται ένα επαγγελματικό
σωματείο ποδοσφαίρου, που φιλοδοξεί να χαϊδέψει τα αυτιά των
αφιονισμένων οπαδών του.
Οι «Πράσινοι» και «Βένετοι» δεν ήταν το Βυζάντιο. Το απόστημα
και η παθογένεια του Βυζαντίου ήταν. Με αυτή τη λογική, ίσως, η επωνυμία
«Ιππόδρομος» θα ταίριαζε καλύτερα από τον ευσεβή τίτλο «Αγία Σοφία» για
τη μακέτα του πολυδιαφημισμένου γηπέδου.
Δίδονται «τα άγια τοις κυσί», λοιπόν, έτσι απλά, για να γλυκαθεί
ο πόνος των απαρηγόρητων οπαδών γίνονται μακέτα, βυζαντινού ρυθμού, με
τον Δικέφαλο παντού, με στοιχεία βυζαντινής αρχιτεκτονικής, με
βυζαντινές καμάρες, με επιρροές από τα Θεοδοσιανά τείχη, τα τείχη της
Βασιλεύουσας κ.λπ.
Μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα θα περιφέρονται οι
οπαδοί του ποδοσφαιρικού τζόγου, οι αφιονισμένοι χούλιγκαν, οι αθλητές
από όλο τον πλανήτη, που δεν θα μπορούν ούτε τη λέξη «Κωνσταντινούπολη»
να προφέρουν και οι ρομαντικοί απόγονοι προσφύγων καθώς και οι νεότεροι
16ρηδες, άσχετοι με προσφυγικά βιώματα, οι οποίοι θα συγχέουν την Αγία
Σοφία με το ποδοσφαιρικό γήπεδο και τον Ιουστινιανό με οποιοδήποτε
αιλουροειδές θα είναι στην ηγεσία της ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας
(όπως εύχομαι να είναι, εντός ολίγου η ΑΕΚ).
Βέβαια, η περίπτωση της ΑΕΚ δεν είναι τίποτα άλλο από μια
μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ταπεινωμένοι, χρεοκοπημένοι, δίχως
υποδομές (δεν διαθέτει ούτε καν προπονητικό κέντρο) ψάχνει για μεγαλεία,
για να στηρίξει το όνειρό της «και μες στην παρακμή της, χτυπάει κι
Ολυμπιάδα», όπως θα έλεγε και ο στίχος της Νικολακοπούλου.
Και μέχρι εδώ θα μπορούσε να είχε τη συναισθηματική υποστήριξη
όλων. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν χρειάζεται να δαπανηθεί δημόσιο
χρήμα, με τη φαιδρή δικαιολογία ότι «και οι άλλοι, δες Ολυμπιακός, το
ίδιο έπραξαν». Σε καμιά περίπτωση, επίσης, ένα ποδοσφαιρικό σωματείο δεν
χρειάζεται να ευτελίσει τα ιστορικά σύμβολα, για να κερδίσει τη
συμπάθειά μας.
Φανταστείτε τον ιδιοκτήτη της εταιρείας να αναφωνεί ως άλλος
Ιουστινιανός «Δόξα τω Θεώ, τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι.
Νενίκηκά σε, Ολυμπιακέ, Παναθηναϊκέ ή άλλο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου