azampoukas@gmail.com
Πάντοτε είχα ένα πρόβλημα επικοινωνίας, όταν έκανα πολιτικές συζητήσεις. Πιο παλιά, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως γίνεται να μην είμαι αριστερός αλλά να τα βάζω με την εκκλησία. Από την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να συνδυάσει πως μπορώ να πιστεύω στην ελευθερία της αγοράς αλλά να μην είμαι και δεξιός. Και τελευταία, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν γιατί είμαι πολύ επιφυλακτικός να προσδιοριστώ και ως φιλελεύθερος.
Είναι φανερό λοιπόν ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είμαι ιδεολογικά «άστεγος» και πολιτικά «μόνος». Δεν ξέρω όμως, αν αυτή η μοναξιά αφορά μόνο εμένα ή και πολλούς άλλους. Αναρωτιέμαι αν έτσι αισθάνεται και μία άλλη, πολύ «κρίσιμη μάζα», ενός ποσοστού που δεν υπολογίζεται ποτέ ως μετρήσιμο μέγεθος για πολιτική ανάλυση.
Οι σκέψεις αυτές, αυτή τη φορά, έγιναν μα αφορμή δύο γεγονότα του Οκτωβρίου.
Πρώτα, ήταν η κίνηση των 58 της «κεντροαριστεράς» και μετά, το «αποκριάτικο σόου» των παρελάσεων.
Στη μεν κίνηση των «αριστερών», συνειδητοποίησα ότι είναι μάλλον ακατόρθωτο να «συνεπάρεις» το εκλογικό σώμα, αν δεν βάλεις στο «brand» σου τη λέξη αριστερά. Πραγματικά, απορώ γιατί μέχρι τώρα, δεν σκέφτηκε κάποιος διαφημιστής να συνθέσει συνειρμούς με τα προϊόντα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να πουλάει λάδι, πλούσιο σε «αριστερά» πολυακόρεστα ή τυρί με λιγότερα «δεξιά» λιπαρά... Ένα αυτοκίνητο θα μπορούσε να είναι πιο «αριστερό» από τα άλλα, λόγω ντιζάιν και «αντισυστημικής» μηχανής. Άλλωστε, στην απέναντι μεριά, οι άλλοι το έχουν ήδη εφαρμόσει. Επιχειρήσεις διαφημίζουν ότι απασχολούν μόνο «ελληνικά χέρια» και κάποιοι ότι το γάλα τους είναι καλύτερο επειδή «αγαπούν» πιο πολύ την πατρίδα...
Ύστερα είναι οι παρελάσεις. Το «δεξιό έθνος» είναι παραδοσιακή «αξία κατανάλωσης». Πουλάει ακόμα πολύ. Βέβαια, τελευταία, έγινε μία μικρή «μόχλευση» στο προφίλ που προβάλει κάθε «ντίλερ», με αποτέλεσμα να μπει στον «κλάδο» και νέο «αίμα», πιο δυναμικό. Παλιά είχαμε, Πρόεδρους Δημοκρατίας, Αβραμόπουλους, κιτσάτους δημάρχους και κάνα Ψωμιάδη. Τώρα, η κατάσταση ξέφυγε και μπήκαν στο χορό κι οι χρυσαυγίτες. Παρόλη όμως, την καζούρα και τα δημόσια ξεκατινιάσματα, επιμένουν να επενδύουν την πολιτική τους επικοινωνία στα «πατριωτικά» ένστικτα του Έλληνα «καταναλωτή».
Όλα αυτά τα θλιβερά δείχνουν πόσο ανήσυχοι πρέπει να αισθανόμαστε για το μέλλον. Ο δημόσιος διάλογος είναι φανερό πως δεν μπορεί πια, να διεξαχθεί πάρα μόνο με ετικέτες και ανεξέλεγκτη πολιτική υποκρισία. Ακόμα και καταξιωμένοι άνθρωποι σαν τον Αλιβιζάτο (κίνηση των 58), αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με τη λέξη «αριστερά». Αδυνατούν να προτάξουν την πνευματικότητα τους, δειλιάζουν μπροστά στη ρήξη με τον συντηρητισμό και επιμένουν στη «γοητεία» ενός συγκεκαλυμμένου λαϊκισμού. Αυτό αποδεικνύει πόσο πίσω μείναμε πολιτικά και πόσο χάσαμε ευκαιρίες να ανανεώσουμε την πολιτική σκέψη.
Είναι δυνατόν να ψάχνουμε ακόμα την «αρετή» στην «αριστεροσύνη» μας; Που ζούμε; Όποιος λέει ότι είναι αριστερός είναι καλός άνθρωπος;
Κάποιος ακραίος θα έλεγε ότι συζητείται το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεσαι αριστερός, χωρίς λόγο. Αριστεροί ήταν ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Κύρκος, ο Φλωράκης, ο Παναγούλης, ο Ρίτσος, ο Ανγνωστάκης, ο Θεοδωράκης και δύο γενιές Ελλήνων που βίωσαν το όραμα τους. Αριστεροί ήταν αυτοί που πίστεψαν σε μια ουτοπία και προέταξαν βιωματικά έργο και θυσία, για να το υπερασπιστούν. Έχασαν όμως, προδόθηκαν και γελάστηκαν, παλεύοντας για πολυπολιτισμικότητα, ισότητα και διεθνισμό. Όλα αυτά τα προσέγγισαν οι κοινωνίες αλλά όχι με τους δικούς τους όρους. Δηλαδή, τώρα πλέον, να μη με προβληματίσει το γεγονός ότι κι ο Βενιζέλος λέει ότι είναι «κεντροαριστερός»...; Tόσοι και τόσοι «σοσια...ληστές» στο όνομα της αριστεράς δεν έγιναν πάμπλουτοι; Γιατί τέτοια επιμονή σε έναν κόσμο που το πρόταγμα πια είναι η πολιτεία και όχι η ιδεολογία;
Από την άλλη, το έθνος και η «δεξιά» πατρίδα. Κι εδώ αντισυστημικότητα. Ο Παπούλιας «εθνικός αντάρτης» όπως πάντα, κούνησε το σημαιάκι και «πέταξε» την ηρωική του ατάκα στους Ευρωπαίους. Παλιά έστελνε «μηνύματα», σε Τούρκους και Σκοπιανούς, τώρα βρήκε καινούριο «αντίπαλο». Όποτε θέλει ο «βοσκός» να «μαζέψει» τα «πρόβατα», τους απειλεί με τους «λύκους»... Γέμισαν τα κανάλια δηλώσεις «εθνοπατέρων» να φουντώνουν από εθνικό οίστρο και ενθουσιασμό. Κι από κάτω, η αφέλεια της μάζας να ακολουθεί και να αποδέχεται, λες κι η πατρίδα δεν μπορεί να αγαπηθεί, χωρίς παπάδες και πολιτικούς. Και πάλι το βίωμα, πιστοποιεί την ταυτότητα. Γιατί αυτοί που έζησαν την υπεράσπιση της πατρίδας ήταν πατριώτες. Το απέδειξαν, όπως και οι αριστεροί με την αφοσίωση σε πράξεις και τη θυσία τους. Οι «επίγονοι» τους από «ανέλπιστη κληρονομιά» μάλλον δεν έχουν το δικαίωμα να φλυαρούν τόσο...
Όλα τα παραπάνω είναι θλιβερά και απαξιωτικά για τη σύγχρονη πολιτική διαχείριση. Αριστερός και δεξιός είσαι μόνο στο βίωμα του παρελθόντος. Όποιος έζησε μ΄αυτές τις ιδιότητες, καλώς ή κακώς, βίωσε την ιδιότητα του. Τώρα πια, μόνο καρικατούρες μπορούν να χρησιμοποιούν τέτοιες ταυτότητες. Αυτές οι επικλήσεις είναι ψέμα, ευτελισμός και ανανδρία.
Και καλά, η δεξιά και η «εθνική» ιδεολογία που χρεοκόπησαν, εδώ και πολλά χρόνια. Η πνευματικότητα των αριστερών όμως, δεν τους δείχνει το δρόμο της γενναιότητας και της αυταπάρνησης;
Ρε παιδιά, αν όντως υπάρχει κάτι ζωντανό στο πολιτικό DNA σας, αν δηλαδή κάθεστε καλύτερα από τους άλλους σε ένα τραπέζι και λύνετε προβλήματα, κοιτάξτε να απαλλαγείτε από τη ρετσινιά της ετικέτας και δείξτε το θάρρος της απεξάρτησης από «πεθαμένες» ιδεολογίες.
Το κοινωνικό κράτος, η ισότητα, η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αιτήματα της σύγχρονης δημοκρατίας και όχι πλέον της αριστεράς. Όσο ψάχνετε να βρείτε τι «τυρί» θα βάλετε στη «φάκα» για να «τσιμπήσει» το «ποντίκι», είστε καταδικασμένοι σε αποτυχία. Δε βαρεθήκατε ακόμα να οργανώνετε συγκεντρώσεις και να φλυαρείτε στα κανάλια; Η μήπως η «ρομαντική αποτυχία» έγινε «επάγγελμα» και σας αρέσει...;
Πάντοτε είχα ένα πρόβλημα επικοινωνίας, όταν έκανα πολιτικές συζητήσεις. Πιο παλιά, οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως γίνεται να μην είμαι αριστερός αλλά να τα βάζω με την εκκλησία. Από την άλλη, κανείς δεν μπορούσε να συνδυάσει πως μπορώ να πιστεύω στην ελευθερία της αγοράς αλλά να μην είμαι και δεξιός. Και τελευταία, είμαι σίγουρος ότι κάποιοι δεν καταλαβαίνουν γιατί είμαι πολύ επιφυλακτικός να προσδιοριστώ και ως φιλελεύθερος.
Είναι φανερό λοιπόν ότι, τουλάχιστον στην Ελλάδα, είμαι ιδεολογικά «άστεγος» και πολιτικά «μόνος». Δεν ξέρω όμως, αν αυτή η μοναξιά αφορά μόνο εμένα ή και πολλούς άλλους. Αναρωτιέμαι αν έτσι αισθάνεται και μία άλλη, πολύ «κρίσιμη μάζα», ενός ποσοστού που δεν υπολογίζεται ποτέ ως μετρήσιμο μέγεθος για πολιτική ανάλυση.
Οι σκέψεις αυτές, αυτή τη φορά, έγιναν μα αφορμή δύο γεγονότα του Οκτωβρίου.
Πρώτα, ήταν η κίνηση των 58 της «κεντροαριστεράς» και μετά, το «αποκριάτικο σόου» των παρελάσεων.
Στη μεν κίνηση των «αριστερών», συνειδητοποίησα ότι είναι μάλλον ακατόρθωτο να «συνεπάρεις» το εκλογικό σώμα, αν δεν βάλεις στο «brand» σου τη λέξη αριστερά. Πραγματικά, απορώ γιατί μέχρι τώρα, δεν σκέφτηκε κάποιος διαφημιστής να συνθέσει συνειρμούς με τα προϊόντα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να πουλάει λάδι, πλούσιο σε «αριστερά» πολυακόρεστα ή τυρί με λιγότερα «δεξιά» λιπαρά... Ένα αυτοκίνητο θα μπορούσε να είναι πιο «αριστερό» από τα άλλα, λόγω ντιζάιν και «αντισυστημικής» μηχανής. Άλλωστε, στην απέναντι μεριά, οι άλλοι το έχουν ήδη εφαρμόσει. Επιχειρήσεις διαφημίζουν ότι απασχολούν μόνο «ελληνικά χέρια» και κάποιοι ότι το γάλα τους είναι καλύτερο επειδή «αγαπούν» πιο πολύ την πατρίδα...
Ύστερα είναι οι παρελάσεις. Το «δεξιό έθνος» είναι παραδοσιακή «αξία κατανάλωσης». Πουλάει ακόμα πολύ. Βέβαια, τελευταία, έγινε μία μικρή «μόχλευση» στο προφίλ που προβάλει κάθε «ντίλερ», με αποτέλεσμα να μπει στον «κλάδο» και νέο «αίμα», πιο δυναμικό. Παλιά είχαμε, Πρόεδρους Δημοκρατίας, Αβραμόπουλους, κιτσάτους δημάρχους και κάνα Ψωμιάδη. Τώρα, η κατάσταση ξέφυγε και μπήκαν στο χορό κι οι χρυσαυγίτες. Παρόλη όμως, την καζούρα και τα δημόσια ξεκατινιάσματα, επιμένουν να επενδύουν την πολιτική τους επικοινωνία στα «πατριωτικά» ένστικτα του Έλληνα «καταναλωτή».
Όλα αυτά τα θλιβερά δείχνουν πόσο ανήσυχοι πρέπει να αισθανόμαστε για το μέλλον. Ο δημόσιος διάλογος είναι φανερό πως δεν μπορεί πια, να διεξαχθεί πάρα μόνο με ετικέτες και ανεξέλεγκτη πολιτική υποκρισία. Ακόμα και καταξιωμένοι άνθρωποι σαν τον Αλιβιζάτο (κίνηση των 58), αισθάνονται την ανάγκη να επικοινωνήσουν με τη λέξη «αριστερά». Αδυνατούν να προτάξουν την πνευματικότητα τους, δειλιάζουν μπροστά στη ρήξη με τον συντηρητισμό και επιμένουν στη «γοητεία» ενός συγκεκαλυμμένου λαϊκισμού. Αυτό αποδεικνύει πόσο πίσω μείναμε πολιτικά και πόσο χάσαμε ευκαιρίες να ανανεώσουμε την πολιτική σκέψη.
Είναι δυνατόν να ψάχνουμε ακόμα την «αρετή» στην «αριστεροσύνη» μας; Που ζούμε; Όποιος λέει ότι είναι αριστερός είναι καλός άνθρωπος;
Κάποιος ακραίος θα έλεγε ότι συζητείται το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεσαι αριστερός, χωρίς λόγο. Αριστεροί ήταν ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Κύρκος, ο Φλωράκης, ο Παναγούλης, ο Ρίτσος, ο Ανγνωστάκης, ο Θεοδωράκης και δύο γενιές Ελλήνων που βίωσαν το όραμα τους. Αριστεροί ήταν αυτοί που πίστεψαν σε μια ουτοπία και προέταξαν βιωματικά έργο και θυσία, για να το υπερασπιστούν. Έχασαν όμως, προδόθηκαν και γελάστηκαν, παλεύοντας για πολυπολιτισμικότητα, ισότητα και διεθνισμό. Όλα αυτά τα προσέγγισαν οι κοινωνίες αλλά όχι με τους δικούς τους όρους. Δηλαδή, τώρα πλέον, να μη με προβληματίσει το γεγονός ότι κι ο Βενιζέλος λέει ότι είναι «κεντροαριστερός»...; Tόσοι και τόσοι «σοσια...ληστές» στο όνομα της αριστεράς δεν έγιναν πάμπλουτοι; Γιατί τέτοια επιμονή σε έναν κόσμο που το πρόταγμα πια είναι η πολιτεία και όχι η ιδεολογία;
Από την άλλη, το έθνος και η «δεξιά» πατρίδα. Κι εδώ αντισυστημικότητα. Ο Παπούλιας «εθνικός αντάρτης» όπως πάντα, κούνησε το σημαιάκι και «πέταξε» την ηρωική του ατάκα στους Ευρωπαίους. Παλιά έστελνε «μηνύματα», σε Τούρκους και Σκοπιανούς, τώρα βρήκε καινούριο «αντίπαλο». Όποτε θέλει ο «βοσκός» να «μαζέψει» τα «πρόβατα», τους απειλεί με τους «λύκους»... Γέμισαν τα κανάλια δηλώσεις «εθνοπατέρων» να φουντώνουν από εθνικό οίστρο και ενθουσιασμό. Κι από κάτω, η αφέλεια της μάζας να ακολουθεί και να αποδέχεται, λες κι η πατρίδα δεν μπορεί να αγαπηθεί, χωρίς παπάδες και πολιτικούς. Και πάλι το βίωμα, πιστοποιεί την ταυτότητα. Γιατί αυτοί που έζησαν την υπεράσπιση της πατρίδας ήταν πατριώτες. Το απέδειξαν, όπως και οι αριστεροί με την αφοσίωση σε πράξεις και τη θυσία τους. Οι «επίγονοι» τους από «ανέλπιστη κληρονομιά» μάλλον δεν έχουν το δικαίωμα να φλυαρούν τόσο...
Όλα τα παραπάνω είναι θλιβερά και απαξιωτικά για τη σύγχρονη πολιτική διαχείριση. Αριστερός και δεξιός είσαι μόνο στο βίωμα του παρελθόντος. Όποιος έζησε μ΄αυτές τις ιδιότητες, καλώς ή κακώς, βίωσε την ιδιότητα του. Τώρα πια, μόνο καρικατούρες μπορούν να χρησιμοποιούν τέτοιες ταυτότητες. Αυτές οι επικλήσεις είναι ψέμα, ευτελισμός και ανανδρία.
Και καλά, η δεξιά και η «εθνική» ιδεολογία που χρεοκόπησαν, εδώ και πολλά χρόνια. Η πνευματικότητα των αριστερών όμως, δεν τους δείχνει το δρόμο της γενναιότητας και της αυταπάρνησης;
Ρε παιδιά, αν όντως υπάρχει κάτι ζωντανό στο πολιτικό DNA σας, αν δηλαδή κάθεστε καλύτερα από τους άλλους σε ένα τραπέζι και λύνετε προβλήματα, κοιτάξτε να απαλλαγείτε από τη ρετσινιά της ετικέτας και δείξτε το θάρρος της απεξάρτησης από «πεθαμένες» ιδεολογίες.
Το κοινωνικό κράτος, η ισότητα, η ανάπτυξη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι αιτήματα της σύγχρονης δημοκρατίας και όχι πλέον της αριστεράς. Όσο ψάχνετε να βρείτε τι «τυρί» θα βάλετε στη «φάκα» για να «τσιμπήσει» το «ποντίκι», είστε καταδικασμένοι σε αποτυχία. Δε βαρεθήκατε ακόμα να οργανώνετε συγκεντρώσεις και να φλυαρείτε στα κανάλια; Η μήπως η «ρομαντική αποτυχία» έγινε «επάγγελμα» και σας αρέσει...;
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου