ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο κομμουνισμός μέσα μας

Toυ Χ.Κ.

Είμεθα λαός κομμουνιστικός. Έτσι είναι, φίλοι μου, παραδεχτείτε το. Και μη σπεύσετε να πείτε ότι πρόκειται για προπαγάνδα κάποιο δεξιολάγνου. Το βλέπουμε και τώρα, σε αυτήν την κρίση που ζούμε, την οποία προσωπικά τολμώ να πω δικαιοσύνη, με την προστασία βέβαια που μου παρέχει το «αλεξίσφαιρο» γυαλί του υπολογιστή, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έτρωγα το ξύλο της αρκούδας. Έτσι είναι, αγαπητοί μου, γιατί όταν δανείζεσαι, δανείζεσαι, δανείζεσαι, θα πρέπει κάποια στιγμή να πληρώσεις, πληρώσεις, πληρώσεις.

Αλλά όμως ξέφυγα από το θέμα. Αυτό λοιπόν που έλεγα είναι ότι είμαστε ένας λαός κομμουνιστικός. Τι να πιστέψει κανείς όταν βλέπει τις αντιπροτάσεις στο σημερινό οικονομικό χάος που επικρατεί στη χώρα;  

Τι είναι, ας πούμε, αυτό που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα;  

Να τα κάνουμε ή να τα κρατήσουμε όλα κρατικά κι έτσι να βγούμε στις αγορές να ανταγωνιστούμε τη Lockheed Martin με τη σούπερ καινοτόμα ΠΥΡΚΑΛ, αν η τελευταία υπάρχει ακόμα (πού να θυμάμαι, με τόσες κρατικές επιχειρήσεις που έχουμε).

Αλλά και η άποψη της Αριστεράς, αυτή που λέει «όλοι χωράμε»! Πολύ ανθρώπινη άποψη, βγαλμένη από τα κόκαλα του κομμουνιστικού ανθρωπισμού, όμως το σωστό είναι «όλοι οι καλοί χωράμε». Γιατί αυτός ο παλιοόρος, το human resource ή ανθρώπινο δυναμικό, παίζει ο ρημαδιασμένος πολύ ρόλο στην επιτυχία ή αποτυχία ενός δημόσιου οργανισμού.

Όταν, λοιπόν, δεν γουστάρεις να δουλέψεις, τι να κάνουμε, πρέπει να φεύγεις. Όταν οι εποχές σε ξεπερνάνε γιατί βαριέσαι, πρέπει να φεύγεις. Γιατί δεν υπάρχει, αγαπητοί μου φίλοι, τίποτα πιο δίκαιο από το να μπορεί ένας άνεργος να πηγαίνει στον διευθυντή μιας δημόσιας υπηρεσίας και να λέει (εφόσον διαθέτει τις σωστές πληροφορίες). «Αυτός εκεί ο υπάλληλός δουλεύει τρεις ώρες με το ζόρι. Να τον διώξεις, να πάρεις εμένα που θα δουλεύω δέκα».

Αυτό είναι η επιτομή της αξιοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, και όχι το να καπαρώνεις μια θεσούλα και μετά να σηκώνεις το λάβαρο της επανάστασης - αλήθεια, εναντίον ποιου; Εναντίον των ανέργων βέβαια και των ανθρώπων που είναι στην απέξω, γιατί στην πραγματικότητα αυτός είναι ο εχθρός του κάθε μονιμά κι όχι ο υπουργός.

Ο κομμουνισμός μας όμως είναι πολύ γερός σε αυτή τη χώρα. Ετοιμάζεται να γίνει (λέμε τώρα) και κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι η μονιμότητα θα παραμείνει βεβαιότητα. Γιατί, βλέπετε, το είπαμε, όλοι μας κατά βάθος κομμουνιστές είμαστε. Και αυτό που εποφθαλμιούμε είναι μια θεσούλα στο δημόσιο, με όλα φυσικά τα ωφελήματα της μονιμότητας.

Μα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή τα Κάππα–Κάππα κυβέρνηση; 

Η αλήθεια είναι πως δεν το πιστεύω. Γιατί, βλέπετε, ο Έλληνας μπορεί να είναι κομμουνιστής, αλλά το αγαπάει το σπιτάκι και το οικοπεδάκι του. Μόνο εκεί σκοντάφτει «ο κομμουνισμός μέσα μας». Τώρα όμως με τους κομμουνιστικής εμπνεύσεως φόρους που πληρώνουμε ή που δεν θα καταφέρουμε να πληρώσουμε; Ποιος ξέρει, όσο πιο πολλοί από εμάς μένουν άστεγοι, τόσο πιο πολύ θα κομμουνιστικοποιούμαστε. Οπότε το μνημόνιο τελικά την ωφελεί την Αριστερά. Οπότε ίσως γίνει κυβέρνηση.

Ποστ Σκριπτ (κλεμμένο από κάποιον σχολιαστή στο protagon - και ψιλοαλλαγμένο, όμως, δηλωμένο): «Σε αυτή τη χώρα συζητάμε, συζητάμε, συζητάμε και δεν κάνουμε, κάνουμε, κάνουμε. Είδα προχθές κάτι εικόνες από πόλεις στην Κορέα, τη Νότια, και ήταν σαν να προέρχονταν από άλλον πλανήτη. Το μέλλον, είπα μέσα μου, έτσι για να το λογοτεχνικοποιήσω το πράμα, των προκομμένων λαών. Να δω εδώ πότε θα κοιτάξουμε να χτίσουμε ένα τέτοιo μέλλον. Αλλά, βέβαια, πού καιρός για τέτοια. Προέχουν οι κομμουνισμοί, οι αριστεριές και τα ρέστα. Βερμπαλισμός, ξεκατινιάσματα και κείμενα των 58 για καφενεία. Oh my god. Και για να το πω άλλη μια φορά: Oh my god».