ΤΟΥΡΚΙΑ: Από την μια παρακαλάει να μπει στην Ε.Ε. και απο την άλλη προσχώρησε στους Ευρωσκεπτικιστές που εκφράζουν εχθρότητά προς την ΕΕ!

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΟΥΛΙΔΟΥ

Μια επιπόλαιη απόφαση, που δείχνει το βάθος της άγνοιας του ευρωπαϊκού τρόπου σκέψης, έλαβε τις προάλλες η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ της Τουρκίας. Όπως ανακοινώθηκε σχετικά, το ΑΚΡ αποφάσισε να εγκαταλείψει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και να προσχωρήσει στη Συμμαχία Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ΑΕCR) προκαλώντας απορία και θυμηδία στην ευρωπαϊκή ηγεσία. Αν δεν καταλάβατε, να σας εξηγήσω:

Το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας ανήκει στη δεξιά Ομάδα του Ε.Λ.Κ. από το 2004, με το καθεστώς - όμως! - του παρατηρητή. Σήμερα, οι Τούρκοι καταγγέλλουν τους πρώην εταίρους τους, ότι όταν τους προσκάλεσαν (τότε) να ενταχθούν στην Ομάδα, τους είχαν διαβεβαιώσει ότι το καθεστώς του «παρατηρητή» είναι πρόσκαιρο. Στο πέρασμα των χρόνων όμως, είτε οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες, είτε οι Γάλλοι του UMP αντιδρούσαν εναλλάξ στην αναβάθμιση της τουρκικής συμμετοχής και το ΑΚΡ παρέμεινε με αυτή την ιδιότητα 9 χρόνια.

Ανακοινώνοντας την απόφαση μεταπήδησης, ο Μ. Τζαβούσογλου, αντιπρόεδρος του ΑΚΡ, τόνισε πως αυτή υπαγορεύθηκε από την «κρίση εμπιστοσύνης» που σοβούσε με την ηγεσία του Ε.Λ.Κ. Προσέθεσε δε, πως η Ομάδα ΑΕCR στην οποία προσχώρησαν, τους «σέβεται»- εξού και τους προσέφερε 4 αντιπροεδρίες, όπως λένε οι πληροφορίες (Χουριέτ)…

Πλην όμως, η Συμμαχία των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (AECR) είναι η Ομάδα των Ευρωσκεπτικιστών, που ιδρύθηκε πριν από τρία χρόνια με πρωτοβουλία των βρετανών συντηρητικών και είναι η πέμπτη σε μέγεθος Ομάδα της Ευρωβουλής. Ο σάλος και η θυμηδία που προκλήθηκαν επομένως, έχουν να κάνουν καταρχάς με το πολιτικό μήνυμα που θέλησε η Άγκυρα να εκπέμψει.

«Πώς εντάσσονται σε μια ευρωσκεπτικιστική Ομάδα που εκφράζει την εχθρότητά της στην ΕΕ, όταν ζητούν να ενταχθούν στην ΕΕ;» είναι το πρώτο εύλογο ερώτημα, που συνοδεύεται κι από άλλα. 

«Ή μήπως, θέλουν να ενταχθούν σε μιαν «άλλη» ΕΕ, σαν αυτήν που επιθυμεί ο Ντ. Κάμερον;» είναι το επόμενο ερώτημα. 

«Και μήπως τελικά, η προσφορά της Βρετανίας ήταν τόσο γενναιόδωρη προς την Τουρκία, ακριβώς διότι εντάσσεται στο σχέδιο της πολιτικής αποδυνάμωσης της ΕΕ και αποδόμησής της στο επίπεδο μιας μεγάλης αγοράς;» είναι το τρίτο. 

«Και δεν υπολόγισαν, ότι εγκαταλείποντας την πρώτη σε δύναμη Ομάδα της Ευρωβουλής και προσχωρώντας στην πέμπτη, υποβαθμίζονται σημαντικά στον εσωτερικό συσχετισμό εξουσίας της ΕΕ, ή μήπως πιστεύουν ότι αποκτούν διαπραγματευτικό πλεονέκτημα;» είναι το τελευταίο, που δείχνει και τη βαθύτατη άγνοια της τουρκικής ηγεσίας για τον ευρωπαϊκό τρόπο διαμόρφωσης αποφάσεων.

 

Ήδη, η πρώτη αντίδραση ήταν χαρακτηριστική και καθόλου διπλωματική – «η τουρκική στάση είναι βαθύτατα ηλίθια» είπε ο αρχηγός της σουηδικής διπλωματίας Καρλ Μπιλντ, ενώ είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλες ανάλογες εκτιμήσεις. 

 

Διότι τελικά, ο Τ. Ερντογάν έχει μάθει να διαπραγματεύεται στην Ανατολή. Στη Δύση, η στάση του παραπέμπει σ΄ αυτό που έπαθε ο Τοροσίδης στο Βουκουρέστι – αυτογκόλ λέγεται