Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Πόσα έργα παρακολουθεί παράλληλα το μυαλό;
Μη ζητάς σχόλια. Δεν θέλω
κουβέντες στα διαλείμματα. Μην μπερδεύεις το διάλειμμα με το "τέλος".
Έχουμε μια σχετική «διευκόλυνση». Αυτοβούλως τελειώνουμε τα έργα, δια
του σαματά, σε τούτη τη χώρα και νομίζουμε ότι τελειώνουν. Μπορεί στο Β'
μέρος να μας αποτελειώσουν αυτά.
Τα μάτια της. Τα δικά της. Σκελετός γυαλιών μαύρος. Λες και τα έβαλε
σε κορνίζες. Μια για κάθε μάτι. Να μην μπορώ να διαφύγω από τα βλέμμα
της. Όσο και ν΄ αλλάξει ο άνθρωπος, όσο και να τον περπατήσει ο
χρόνος... Μάτια και γέλιο δεν αλλάζει. Ακόμα και τώρα. Με το μαντήλι της
στο κεφάλι. «Αγόρασε μια περούκα! Τόσες ωραίες υπάρχουν» την προέτρεψε.
«Δεν μιλάς σοβαρά;» της απάντησε. Ένα μαντήλι μες στο λουλούδι φόρεσε.
Σαν κήπος αισιοδοξίας πάνω στο κεφάλι της. «Ούτε μια στιγμή δεν είπα
"γιατί σε μένα;". Είπα θα το αντιμετωπίσω. Βέβαια, μερικές μέρες είναι
δύσκολες». Αλλά όταν έχεις τέτοιο γέλιο. Αύριο 6η χημειοθεραπεία.
Τους παρατηρούσα. Εν, δυο. Παρέλαση. Σημαίες. Στολές. Θυμός. Πόσοι
κύβοι συμπυκνωμένου θυμού αντιστοιχούν σε τούτη την κατσαρόλα που
κόχλαζε χρόνια; Και δεν βρέθηκε ένας να στάξει μια σταγόνα ασφάλειας; Να
κατευθύνει σε ένα «αξίζουμε κάτι καλύτερο». Τόση δα ελπίδα. Οι
φοβισμένοι φωνάζουν πιο δυνατά. Οι απελπισμένοι πιάνονται στο πρώτο
κούτσουρο που δηλώνει σανίδα. Πρόβατα. Να υπακούν σ΄ έναν αρχηγό.
Σακάτης αρχηγός. Τόσο που φωνάζει για ν΄ ακουστεί. Φόβος πάνω στον φόβο.
Τι να κουβαλάει κι αυτός; Σκεπασμένος μια τρύπια μπέρτα αρχηγίας!
Διαβάζω κείμενα αρθρογράφων. Κοντοστέκομαι στον Χρήστο Χωμενίδη.
21.5.2013 «Ένα γέλιο θα τους θάψει». 19.9.2013 «Να τεθούν εκτός νόμου. Αύριο κιόλας».
Τι διαδρομή! Τι συναισθηματική μεταστροφή. Μόνο που η κοινωνία δεν
είναι ποδήλατο. Τσακ και το στρίβεις. Τι να μου φταίει ο Χρήστος;
Αλίμονο στη χώρα που περιμένει από πολιτικούς που κυβερνούν σαν να
αρθρογραφούν.
«Ποιος κυβερνάει τελικά τούτον τον τόπο;». Δηλαδή έτσι ήταν; Και μετά; Λες να κόλλησε η βελόνα στο ίδιο τραγούδι ιστορίας;
Τους παρατηρώ. Δεν με πείθουν. Φωτιά στα μπατζάκια τους. Το έχω
ξαναδεί το έργο. Μόνο για λίγες παραστάσεις το ανεβάζουν πάντα. Λες να
τρίβουν τα χέρια τους για την ανέλπιστη τύχη; Ένας νεκρός! Αλλάζουν θέση
τα ψηφαλάκια. Μοιράζονται αλλιώς τα χαρτιά της τράπουλας. Έφυγε ένας
παίχτης από το καρέ.
Έφυγε; Βιαστείτε. Σου ακούγομαι κυνική; Έγινα. Δεν
ήμουν. Και μένα με τρομάζω. Χρόνια και χρόνια... Αχαλίνωτα. Έφτασαν τα
«παιδιά» να απαιτούν όρια από τους «γονείς». Τέτοιοι γονείς, τέτοια
παιδιά θα έβγαζαν. Δηλαδή περίμεναν με ευφράδεια να εξηγήσουν και τι
ακριβώς θέλουν; Και τώρα... Φωτιά στα μπατζάκια. Προς ποία κατεύθυνση;
Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή και να πιάσει:
Γ. Ρουπακιάς, προφυλακιστέος. Αναζητούνται αυτοί που του έδωσαν την
εντολή θανάτου. Η πεθερά του ξεσπάει «Ήταν καλός οικογενειάρχης. Τι
φταίνε τα παιδιά του;». Πόσα κρύβουν κάτω από στρώματα οι «καλοί
οικογενειάρχες»; Τι αποταμιεύουν για τα παιδιά τους! Πόσα φτύνει η
έννοια «καλός οικογενειάρχης».
Κόρη Μιχαλολιάκου, Ουρανία. Κείμενό της «Αναρωτήσου αν μπορείς να τα
χάσεις όλα μα όλα για μια ιδέα. Τη δική μας Ιδέα. Μπορείς να ζεις μόνο
για μια Ιδέα; Εγώ μπορώ. ΕΣΥ;». Μια και μόνο ιδέα, Ουρανία; Θα σε
τρομάξω με πληθυντικό αριθμό. Ιδέες;
Αγγελική, ετών 24. Αστυνομικίνα της ομάδας ΔΙΑΣ. Βλέπω τη φωτογραφία
της. Την καμαρώνω. Μετά μελαγχολώ να χειροκροτώ το αυτονόητο. Για
φαντάσου! Αναρωτιέμαι πόσες φορές θα έπαιξε στον διάλογο «Τι δουλειά
κάνεις;», «Aστυνομικός». «Δηλαδή, μπασκίνι;». Η Αγγελική. Ετών 24. Λες
να ξανα-συστηθούμε με τις λέξεις; «Aστυνoμικός». Μπορεί και με τα
λειτουργήματα;
Παύλος Φύσσας. Και πάνω που ξέβρασε ο τόπος έναν αληθινό μάγκα... Στο χώμα;
Όσο ελαφριά και να τον σκεπάσει... Στο χώμα;
Όσο ελαφριά και να τον σκεπάσει... Στο χώμα;
Γιατί ποτέ η ανθρωπότητα δεν χτύπησε «προσοχές» στο καλό; Γιατί δεν
ακολούθησε τυφλά το συμβατό με τη συνείδηση; Υπάρχει μια συνείδηση;
Καλλιεργείται η συνείδηση ή ενυπάρχει; Το καλό ή το κακό είναι παρά φύση
στον άνθρωπο;
Η Εριέττα έχει φίλο στον παιδικό σταθμό ένα χάρτινο ποντίκι. Κάθε
μεσημέρι πριν φύγει το αγκαλιάζει και του λέει «ψυχούλα μου, θα σε δω
αύριο».
Πόσα έργα παρακολουθεί παράλληλα το μυαλό; Πάψε να μιλάς για «έργα».
Είναι οι μέρες μας. Νομίζεις ότι παρακολουθείς; Παίζεις, ηλίθια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου