ΤΟΥΡΚΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η στυγνή τρομοκρατία και η... αλληλεγγύη

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Η συμπάθεια και η υποστήριξη των Ελλήνων στον αγώνα του κουρδικού λαού για αξιοπρεπή διαβίωση και εθνική ολοκλήρωση είναι δεδομένη και έχει εκφρασθεί επανειλημμένα τις τελευταίες δυο δεκαετίες. 

Οι Ελληνες έχουν υποστηρίξει τους Κούρδους με μεγάλο τίμημα έστω και χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή όφελος, ενώ η ίδια αλληλεγγύη έχει εκφρασθεί και στους Τούρκους αγωνιστές της δημοκρατίας που έβρισκαν καταφύγιο στη χώρα μας.

Για πολλά χρόνια τώρα η Αγκυρα κατηγορεί την Αθήνα ότι το στρατόπεδο του Λαυρίου αποτελεί άσυλο δικτύου τρομοκρατών, οι όποιοι εκπαιδεύονται στην Ελλάδα και εισέρχονται κατόπιν στην Τουρκία για εκτέλεση τρομοκρατικών επιθέσεων. Και αυτό δεν αφορά τόσο τους Κούρδους του PKK που έχουν επιλέξει τον μαζικό ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα, όσο τα μέλη ακραίων οργανώσεων που υποστηρίζουν την ένοπλη βία και την τυφλή τρομοκρατία.

Οι εποχές του 1990 και του 1996, όταν πράγματι οι Κούρδοι αγωνιστές είχαν ανάγκη από ένα ασφαλές καταφύγιο, έχουν περάσει τουλάχιστον για τους περισσότερους, ενώ και για τους Τούρκους δημοκράτες και Αριστερούς η πολιτική δράση δεν είναι πια ποινικοποιημένη (παρά τα προβλήματα δημοκρατίας στην Τουρκία).

Η συμπάθεια και η αλληλεγγύη του ελληνικού λάου προς τους Κούρδους και τους Τούρκους δημοκράτες αγωνιστές μετατράπηκε όμως σε άλλοθι για τη νομιμοποίηση ενός επικίνδυνου προξενιού Ελλήνων υποτιθεμένων διεθνιστών και αντιεξουσιαστών με μέλη τουρκικών τρομοκρατικών οργανώσεων. Χρήματα υπήρχαν μια και οι τρομοκρατικές οργανώσεις της Τουρκίας επιδίδονται με επιτυχία και στο εμπόριο ναρκωτικών και όπλων.

Οποιοσδήποτε τολμούσε να εκφράσει επιφυλάξεις για τη μετατροπή τέτοιων συλλόγων σε άντρο δράσης όχι μόνο των πρακτόρων της ΜΙΤ αλλά και επικίνδυνων τρομοκρατών, καταδικαζόταν ως «πράκτορας» των ΗΠΑ και του ιμπεριαλισμού.

Ακόμη και βουλευτές και κόμματα έσπευδαν να υιοθετήσουν ανεξέλεγκτα όλους εκείνους που, με βομβιστικές επιθέσεις εναντίον κυβερνητικών κτιρίων στην Τουρκία και θύματα αθώους πολίτες, υπονόμευαν τελικά τα όποια δημοκρατικά βήματα στην Τουρκία, ενοχοποιούσαν τον αγώνα του κουρδικού λαού και εξέθεταν και την ίδια την Ελλάδα... 

Ολοι αυτοί, εφόσον φυσικά δεν γνώριζαν την ταυτότητα και τη δράση τους, οφείλουν τουλάχιστον μια δημόσια συγνώμη στον τουρκικό και κουρδικό λαό.  

Διαφορετικά θα κινδυνεύουν να στιγματιστούν ως απλοί συνοδοιπόροι του κάθε Χασάν Μπιμπέρ...