ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Τα «μεταϋλικά αγαθά»

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέρος δεν είναι εποχή του χρόνου. Το θέρος είναι στάση ζωής, αέναη ηλιοφάνεια, η μελωδία της ευτυχίας, τραγουδισμένη όχι από την Τζούλι Αντριους, αλλά από τον δεκαπεντασύλλαβο του τέττιγα που κατατροπώνει, όσο κρατάει το θέρος, τον υπαρξιακό του αντίπαλο, τον μέρμηγκα. Ο Τσαρούχης, στις «Τέσσερις εποχές» τού έδωσε τα χαρακτηριστικά ηλιοκαμένου νέου, στεφανωμένου με κόκκινα λουλούδια, το γυμνασμένο μπούστο του γυμνό, στο τραπέζι μπροστά του μια φέτα καρπούζι, και άλλη μία πεπόνι, ενώ με τα αργασμένα μπράτσα του προτείνει ένα δρεπάνι.  

Ας μου συγχωρεθεί η λυρική καταρροή, όμως, δεν μπόρεσα να την αποφύγω διαβάζοντας τις τελευταίες ημέρες τις παρεμβάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ενόψει του πρώτου συνεδρίου, όπως δημοσιεύονται στην εφημερίδα «Αυγή». Αισθάνθηκα την καταπονημένη φαντασία μου να απελευθερώνεται από τα δεσμά της καθημερινής βιοπάλης και με την εικόνα του Τσαρούχη ολοζώντανη μπροστά στα μάτια της ψυχής μου να οδηγούμαι σε άλλες εποχές, ευμενέστερες της σημερινής. Και σκέφτηκα πως ναι, υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι ευτυχισμένοι, νέοι που περιμένουν την αυγή του μέλλοντος, όπως την φαντάζεσαι όταν ατενίζεις την απεραντοσύνη του ηλιοβασίλεματος σε κάποιο απ’ τα ομηρικά ακρογιάλια του Αιγαίου. Τα παιδιά του Παραδείσου, οι άγγελοι της νέας εποχής, δεν εγκατέλειψαν ακόμη τη δεινοπαθούσα πατρίδα. Και μη νομίζετε ότι σπαταλάω τον χρόνο σας για να σας μεταφέρω τις απλές, καθημερινές προτάσεις του κόμματος όπως διαγραφή του χρέους, άμεση κατάργηση των Μνημονίων και λοιπές μπαγκατέλες. 

Οπως είπε και ο κ. Βούτσης, στην πρώτη φάση θα ζήσουμε με ό, τι έχουμε. Απλές σταράτες κουβέντες. Το ενδιαφέρον είναι ότι διαβάζοντας ορισμένα εκ των άρθρων διεπίστωσα ότι η ζύμωση, πάντα χρήσιμη σε συνεδριακές καταστάσεις, σου επιτρέπει να οραματισθείς την Ελλάδα όπως θα είναι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τη διακυβέρνησή της: 

Ας πούμε, κάποιος προτείνει την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων από τη χώρα. Ξεχνάει να καταγγείλει τον πόλεμο στο Βιετνάμ, προφανώς παραπλανημένος από τις φήμες που διαδίδει ο αστικός και υπεραστικός Τύπος ότι δήθεν τέλειωσε. Ο ίδιος προτείνει κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο, κοινωνικοποιημένη οικονομία και εκλεγμένες και ανακλητές επιτροπές, στρατιωτών υποθέτω, για να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την απρόκλητη επίθεση της Ιταλίας του Μουσολίνι. Ενας άλλος, πιο ρεαλιστής, προτείνει την ανατροπή του σάπιου συστήματος και την αντικατάστασή του από ένα σύστημα δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και δημοκρατίας. Ενώ ένας τρίτος ζητεί την επείγουσα ένταξη στο πρόγραμμα «άυλων εννοιών» και «μεταϋλικών αγαθών» όπως «απελευθέρωση», «χειραφέτηση», «νοηματοδότηση», «αυτοπραγμάτωση» κ.ά. Λησμονεί τους κύκλους της μετεμψύχωσης, όμως μην περιμένουμε από ένα κόμμα να τα κάνει όλα. Πρέπει να βοηθήσουμε κι εμείς. Εμείς, «ο κόσμος» με τον οποίο πρέπει να συμμαχήσει ως «συλλογικός διανοούμενος» το κόμμα, διότι αυτό έχει σημασία, όπως σημειώνει καίρια μια σύνεδρος, σε άρθρο της στο χθεσινό φύλλο. 

Οπως θα διαπιστώσατε από το μικρό αυτό ανθολόγιο της διαλεκτικής σύγκρουσης που προετοιμάζει την επόμενη κυβέρνηση της χώρας, έχουμε να κάνουμε με μια μάλλον χαρούμενη παρέα, η οποία ζει σε καθεστώς θερινής δημοκρατίας. Κάτι σαν κατασκήνωση με παιχνίδια που ενισχύουν την κοινωνικότητα του νέου και του επιτρέπουν να έρθει κοντά στη φύση.  

Επιφυλάσσομαι, βέβαια, για τις τελικές αποφάσεις, διότι είμαι βέβαιος ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα μας απογοητεύσει και θα διευρύνει τις κοινωνικές ανατροπές, δίνοντας ελπίδα και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Θα ήταν κρίμα να τους αφήσουμε έτσι, χωρίς να πιουν ούτε γουλιά από τα νάματα του ελληνικού μας θέρους.