Ο Ασαντ δεν είναι πλέον ο πολιορκημένος της Δαμασκού. Η συγκυρία τον
ευνοεί, τον προβάλλει ως μικρότερο κακό από την όποια διάδοχη κατάσταση
στη χώρα. Αντεπιτίθεται και σταθερά ανακτά τον έλεγχο της χώρας:
Στην εσωτερική συγκυρία κυριαρχούν οι ένοπλες ομάδες τύπου Αλ Κάιντα
αλλά και Ταλιμπάν και Τσετσένοι, που λόγω της πολεμικής τους πείρας αλλά
και στήριξης-χρηματοδότησης δίνουν τον τόνο στο στρατόπεδο των
αντικαθεστωτικών. Μέρα με τη μέρα που περνά η πτώση του Ασαντ προβάλλει
ως συνώνυμο διάλυσης της χώρας και σφαγής των μειονοτήτων.
Στην
περιφερειακή συγκυρία η ανατροπή του Μόρσι με «πράσινο φως» των ΗΠΑ
δείχνει την κατάρρευση της εμπιστοσύνης της Ουάσιγκτον σε κάθε μορφή
πολιτικού Ισλάμ, ενώ η εσωστρέφεια της Τουρκίας μετά την πρόσφατη
αναταραχή αφήνει στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ το μονοπώλιο στη
στήριξη των αντικαθεστωτικών.
Αν υποθέσουμε ότι το βασικό κίνητρο
για τη στάση των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Συρία δεν είναι άλλο από τη
διάρρηξη του άξονα Δαμασκού - Τεχεράνης και η απομόνωση της φιλοϊρανικής
Χεζμπολά στον Νότιο Λίβανο, το τίμημα με τα σημερινά δεδομένα, να
καταστεί δηλαδή η χώρα μια ακυβέρνητη περιοχή, όπως το
Αφγανιστάν-Πακιστάν, στο έλεος των πιο ακραίων εξτρεμιστών, μοιάζει
απαγορευτικό.
Επιπλέον, στη σκιά της ανατροπής στην Αίγυπτο και
των κλυδωνισμών στην Τουρκία και λίγο μετά την εκλογή του μετριοπαθούς
Χορανί στο Ιράν, είναι φανερό ότι δεν είναι πλέον στις προτεραιότητες
της Ουάσιγκτον να πιέσει για εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με την Τεχεράνη.
Ο Ασαντ είναι ο διάβολος που γνωρίζουμε, συνηθίζουν να λένε οι
κυβερνητικοί αξιωματούχοι στο Ισραήλ. Από τη συμφωνία απεμπλοκής στο
Γκολάν, που διαπραγματεύθηκε ο Κίσινγκερ στις αρχές του 1974, μέχρι και
την όξυνση της εσωτερικής σύγκρουσης, η γραμμή κατάπαυσης του πυρός με
τη Συρία ήταν το πιο ήσυχο μέτωπο για το Ισραήλ. Ο Ασαντ έχει πολλά
χαρτιά στα χέρια του για να αναδειχθεί σε παράγοντα σταθερότητας:
Να εξακολουθήσει να εγγυάται τη σταθερότητα στον Λίβανο.
Να στηρίξει με ακριβό αντίτιμο τη νέα αμερικανική προσπάθεια για την επίλυση του Μεσανατολικού.
Να χρησιμοποιήσει το de facto Ανεξάρτητο Κουρδιστάν στη Βορειοανατολική
Συρία, που δημιούργησε ο ίδιος για να πιέσει και την Αγκυρα και την
ηγεσία του Κουρδικού Βορείου Ιράκ στο Αρμπίλ ώστε να μην παρακάμπτουν τη
Βαγδάτη στην εξαγωγή πετρελαίου.
Ενα είναι βέβαιο: Ούτε οι ΗΠΑ,
ούτε το Ισραήλ, ούτε η Τουρκία, ούτε η Αίγυπτος των Στρατηγών, ούτε το
Ιράκ δεν έχουν κανένα συμφέρον να δουν τη μετα-Ασαντ Συρία να
μετατρέπεται σε προτεκτοράτο του Ριάντ.
Σιωπηρά οι ΗΠΑ μεταθέτουν
χρονικά την απόφαση για εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών, διαμηνύοντας
ότι τα πρόσφατα γεγονότα κυρίως στην Αίγυπτο αλλά και στην Τουρκία
άλλαξαν τις περιφερειακές τους προτεραιότητες.
Σε αντίθεση με την
Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη το 2011, όπου οι λαϊκές εξεγέρσεις
καθόρισαν τις εξελίξεις, στη Συρία παίχθηκε από την αρχή ένα παιχνίδι
χειραγώγησης της χώρας από τους γείτονες της, με πρωταγωνιστές την
Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, που ζητούσαν τη σιωπηρή ανοχή
και στήριξη των ΗΠΑ - Ισραήλ στο όνομα του περιορισμού της περιφερειακής
επιρροής του Ιράν.
Ο Ασαντ μπορεί να πιέσει την Τουρκία μέσω
Κουρδικού, σε ότι όμως αφορά τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ εκεί τον
κύριο και μοναδικό ρόλο τον έχει η Ουάσιγκτον, η μόνη δύναμη που μπορεί
να επιβάλλει στο Ριάντ και στην Ντόχα απεμπλοκή από τη Συρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου