Οι απολύσεις στο Δημόσιο, το οποίο «χτιζόταν» επί δεκαετίες από την
πολιτική εξουσία με «στρώματα» χαριστικών διορισμών, θωρακισμένο μέσα
στο κάστρο της μονιμότητας, αποδεικνύονται η αχίλλειος πτέρνα των
κυβερνήσεων, η τάφρος (αυταρχικές αποφάσεις υπό την πίεση των
δεσμεύσεων) όπου καταποντίζονται.
Οι επίορκοι, «ελπίδα» της προηγούμενης
κυβέρνησης για την απομάκρυνση 4.000 υπαλλήλων μέσα στο 2013,
αποτελούσαν για μήνες τη μεταβαλλόμενων διαστάσεων «δεξαμενή» υπαλλήλων
προς απόλυση (από 4.000 έως 7.000), μέσα στην οποία κολυμπούσαν κατά
συρροήν παραβάτες που σώζονταν από την κωλυσιεργία, την επιείκεια, τη
συνενοχή, τους συμψηφισμούς ανωτέρων και συνδικαλιστών, αλλά και δυνάμει
αθώοι.
Τελικά, μέχρι στιγμής την πόρτα της εξόδου είδαν λιγότεροι από
εκατό. Ετσι, μπήκε «λουκέτο» στην ΕΡΤ των 2.656 εργαζομένων, ανοίγοντας
ένα μέτωπο που δεν είναι βέβαιο ότι θα υποχωρήσει χωρίς επικίνδυνους
κραδασμούς. Ενώ, ενδέχεται δύσκολα να κλείσει -με την πολυσυζητημένη
ρύθμιση- και η στρόφιγγα της μαζικής προσφυγής συμβασιούχων στα
δικαστήρια ώστε να επιστρέφουν με προσωρινές διαταγές στις θέσεις τους
(υπολογίζονται στους 6.000). Επόμενο επίπονο εγχείρημα, η εν λειτουργία
εξυγίανση στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα και η δημοσιοποίηση της λίστας
με τους υπό κατάργηση οργανισμούς, όπου ακόμη λουφάζουν καλοπληρωμένα
στελέχη σε θέσεις-φαντάσματα, παιδιά όλων (των κομμάτων). Η
διαθεσιμότητα 25.000 υπαλλήλων μέχρι το τέλος του χρόνου, πιθανόν από
τις τάξεις των υπαλλήλων ΟΤΑ και των εκπαιδευτικών, ανοίγει νέα
χαρακώματα. Λόγω μικρών χρονικών περιθωρίων, είναι πιθανόν η «σκούπα» να
παρασύρει αδιακρίτως ικανούς και αδρανείς, μεταβάλλοντας συθέμελα τις
ζωές τους.
Αγνωστο πόσο βαθιά θα φτάσει το νυστέρι και με πόσες παράπλευρες
απώλειες. Η μάχη μεταξύ Δημοσίου (σπλάχνο από το σώμα της πολιτικής
εξουσίας) και κυβέρνησης μέχρι στιγμής έληξε με διάλυση της
τρικομματικής. Τα παραπάνω ανοιχτά μέτωπα απειλούν και τη δικομματική.
Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι οι δεσμεύσεις υλοποιούνται. Αυτές είναι μόνο
ποσοτικές (4.000 απολύσεις, 25.000 μετακινήσεις). Ομως το πρόβλημα
εντοπίζεται στην ποιότητα και δεν αντιμετωπίζεται με την προσθαφαίρεση
μερικών χιλιάδων υπαλλήλων. Το Δημόσιο διαθέτει και άξιους και ανάξιους.
Ομως η δομή του δεν αφήνει περιθώρια για ακριβοδίκαιη σύνταξη καταλόγων
με όσους δεν προσφέρουν έργο. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος το συρρικνωμένο
πια Δημόσιο να παραμείνει ένα άτακτο άστρο που δεν πειθαρχεί στους
αστερισμούς. Να απαρτίζεται και πάλι από ένα συνονθύλευμα ικανών και
«ημετέρων». Να είναι και πάλι χαμηλής απόδοσης, αλλά λιγότερο δαπανηρό.
Ομως η μείωση των δαπανών δεν είναι μεταρρύθμιση. Μεταρρύθμιση είναι η
απαγκίστρωση από την κουλτούρα της αυθαιρεσίας και της ευκολίας, από την
αδιαφάνεια, το κομματικό εμπόριο, την ασυδοσία.
Πώς;
Οι θεωρίες δεν λείπουν: ριζική ανακατανομή καθηκόντων στο προσωπικό
του Δημοσίου μετά το κόσκινο της αξιολόγησης ή, αντιθέτως, ένα μικρό
υγιές ευέλικτο Δημόσιο έξω από το υπάρχον, στα πρότυπα των ΚΕΠ.
Το πρόβλημα είναι ότι, στην πράξη, μέχρι στιγμής, οι αναλαμπές μας είναι
στιγμιαίες, οι πτώσεις είναι ο κανόνας που μας διέπει. Και το ίδιο θα
εξακολουθεί όσο η πολιτική ζωή ανασυντίθεται από τα ίδια φθαρμένα υλικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου