AIΓΥΠΤΟΣ: Αχαρτογράφητη περιοχή

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Το πραξικόπημα με δόσεις στην Αίγυπτο θα ολοκληρωθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην καλύτερη περίπτωση ως σκληρή καταστολή επί των οπαδών του Μόρσι, στη χειρότερη ως αιματοκύλισμα.  

Η στρατιωτική ηγεσία της Αιγύπτου χαράζει πορεία σε αχαρτογράφητη περιοχή, καθώς το πρόγραμμα μεταβατικής διακυβέρνησης για δώδεκα μήνες που εξήγγειλε παραπέμπει περισσότερο σε σενάριο πολιτικής φαντασίας παρά σε πραγματική προοπτική.

Το πιο πιθανό σενάριο, με τα σημερινά δεδομένα, δεν είναι άλλο από την επανέκδοση στην Αίγυπτο της τραγωδίας που έζησε η Αλγερία μετά το 1992:

Μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών, που θριάμβευσε το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας, η στρατιωτική ηγεσία ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Η σχετικά μετριοπαθής πλειοψηφία των οπαδών του Μετώπου ριζοσπαστικοποιήθηκε και η χώρα γνώρισε μια δεκαετία σκληρής κατασταλτικής πυγμής αλλά και ακραίας ισλαμικής τρομοκρατίας.

Ενα είναι βέβαιο, η Αίγυπτος εισέρχεται στην πιο δραματική και απρόβλεπτη περίοδο της νεότερης ιστορίας της, καθώς από σήμερα δεν υπάρχει κοινά αποδεκτό πλαίσιο θεσμικής συνύπαρξης του πολιτικού Ισλάμ και όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων. 

Δίχως υπερβολή ο Μόρσι έστρωσε ο ίδιος με τα λάθη του τον δρόμο για την ανατροπή του: Τον περασμένο Νοέμβριο όταν κατοχύρωσε υπερεξουσίες για την προεδρία κινήθηκε στην γκρίζα ζώνη μεταξύ συνταγματικής νομιμότητας και πραξικοπηματικής συμπεριφοράς.

Ο Ερντογάν κινήθηκε εντελώς διαφορετικά στην αντιπαράθεσή του με τον στρατό, αυστηρά στο πλαίσιο της συνταγματικής νομιμότητας και μέχρι πρόσφατα με ευρύτερη στήριξη από το πολιτικό Ισλάμ. 

Πριν από δυόμισι χρόνια τα πλήθη που σήμερα διχασμένα διαδηλώνουν υπέρ και κατά του Μόρσι, εξεγέρθηκαν μαζί και ανάγκασαν τη στρατιωτική ηγεσία να εγκαταλείψει τον Μουμπάρακ.

Ο Μόρσι, αντί να διατηρήσει την ενότητα που σφυρηλατήθηκε στην εξέγερση του Ιανουαρίου του 2011, προτίμησε ή εξαναγκάσθηκε να λειτουργήσει ως ηγέτης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Πέραν της ευθύνης του ηγέτη υπάρχει και η αντικειμενική πραγματικότητα ενός αστικού πληθυσμού με παράδοση κοσμικού δυτικού εκσυγχρονισμού και ενός αγροτικού πληθυσμού που ζει σε μεσαιωνικές συνθήκες και έχει αντίστοιχες αξίες και σημεία αναφοράς, με τη σύνθεση και συγκατοίκηση να προβάλλουν ως ευχή και όχι ως ρεαλιστικό ζητούμενο.