Ο έλεγχος μάλλον έχει χαθεί στην
Τουρκία για τα καλά. Η κλασική και πατροπαράδοτη σύμπνοια, στο όνομα της
οποίας το κράτος και οι μηχανισμοί του έκαναν τα πάντα μέχρι σήμερα,
έχει πάει στο βρόντο. Αυτό που ανέφεραν οι κοινωνικές μελέτες και τα
ακαδημαϊκά αναγνώσματα, για άνωθεν επιβεβλημένη σύμβαση συμβίωσης σε μια
κοινωνία πολιτισμικών αποστάσεων, έχει έλθει στο πολιτικό προσκήνιο.
Από εδώ και πέρα είναι πολύ δύσκολο να συμμαζευτεί αυτό το
πράγμα. Και από ό,τι φαίνεται, ουδείς προσπαθεί να το συμμαζέψει, με
πρώτο το κυβερνών κόμμα.
Οταν η πολιτική αρχίζει και, εκτός από κομματικές αντιπαραθέσεις
και εκλογικά αποτελέσματα, περιλαμβάνει τις προστριβές λόγω
πολιτισμικών διαφορετικοτήτων, τα πράγματα αποκτούν πρόσθετη ένταση.
Αυτή είναι η κατάσταση στην Τουρκία σήμερα.
Ο κύβος ερρίφθη. Ο καθένας θα πιάσει μια γωνιά και θα αρχίσει να
πολεμάει τους υπόλοιπους.
Πρώτο, το έκανε το κυβερνών κόμμα. Η
αντιπολίτευση ακόμη προσπαθεί να συνέλθει και να καταλάβει τι συμβαίνει.
Ο,τι και να κάνει η αντιπολίτευση, το κύμα «αντίστασης» που
ξέσπασε προχωρεί πάνω σε ένα μοντέλο χλευασμού της εξουσίας και του
χώρου -κοινωνικού και πολιτικού- που αντιπροσωπεύει.
Δεν ξέρω αν είναι συνειδητή επιλογή του Ερντογάν να ταυτίζεται
συνεχώς και μόνο με το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που έχει
χαρακτηριστικά εν μέρει «λούμπεν», εν μέρει φτωχολογιάς, εν μέρει
«ισλαμικού» Κεφαλαίου και εν μέρει ένα περίεργο κράμα αγραμματοσύνης,
ξενοφοβίας και εθνικισμού.
Επεσε, για παράδειγμα, πολύ δούλεμα στα κοινωνικά μέσα όταν πριν
από μερικές μέρες ο Ερντογάν, κηρύσσοντας την έναρξη των Μεσογειακών
Αγώνων στη Μερσίνα, είπε πως «τη θάλασσα αυτή την ονομάζουν White Sea»!
Εννοούσε τη Μεσόγειο, δηλαδή την «Mediterranean», η οποία στην τουρκική
λέγεται «Akdeniz», δηλαδή Λευκή Θάλασσα. Πουθενά, όμως, εκτός από την
Τουρκία, δεν είναι λευκή αυτή η θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου