«Ην δε παρέγγραφός τις Αθηνίων ή Αριστίων, σοφιστής». Μ’ αυτήν τη
φράση συστήνει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος τον άνθρωπο που κατέστρεψε
την Αθήνα τον 1ο αιώνα π.Χ.
Ηταν δημαγωγός, ξεσήκωσε τους Αθηναίους
κατά των Ρωμαίων επικαλούμενος τις δόξες των προγόνων τους, τους έπεισε
ότι θα τους βοηθήσει ο βασιλιάς του Πόντου Μιθριδάτης, εγκατέστησε μια
στυγνή τυραννία, λεηλάτησε τους θησαυρούς της πόλης, ώσπου ήρθε ο
στρατηγός Σύλλας με τις λεγεώνες του και τον έστειλε στον σκουπιδότοπο
της Ιστορίας. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στο
έξοχο μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου «Οι Γραικύλοι» ή στον Βίο του Σύλλα
του «γραικύλου» Πλούταρχου.
Αν θέλαμε να μεταφράσουμε την όλη υπόθεση σε σύγχρονη ορολογία, θα
μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε πως ο Αθηνίων άσκησε μια επιτυχημένη
πατριδοκαπηλική ρητορική. Εκμεταλλεύτηκε τα σύνδρομα των συμπολιτών του
με την υπόσχεση της εθνικής κυριαρχίας. Δεν έχω αντίρρηση ότι οι
ιστορικές αναλογίες έχουν σχετική αξία. Ο Αθηνίων δεν αναφερόταν στο
έθνος, αναφερόταν στην πόλη, η αντίληψη περί ανεξαρτησίας έκτοτε έχει
αλλάξει εκατό φορές, και ευτυχώς ή δυστυχώς η σημερινή Ευρώπη ελάχιστη
σχέση έχει με τον κόσμο της ανερχόμενης τότε ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Την
ιστορία του όμως τη θυμήθηκα προσπαθώντας να καταλάβω τι θα μπορούσε να
συμβεί στην Ελλάδα αν επικρατούσαν οι πολιτικές δυνάμεις που υπόσχονται
«εθνική κυριαρχία» και διαρρηγνύουν τα μπλουζάκια τους κάθε φορά που
θεωρούν πως κάποιος εκχωρεί τμήμα της.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δύσμορφα και απάνθρωπα καθεστώτα που
προέκυψαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο όνομα της αυτοδιάθεσης των
λαών. Διότι παρ’ ημίν, πριν μιλήσουμε για αυτοδιάθεση, θα πρέπει να
ορίσουμε τι ακριβώς σημαίνει λαός.
Είναι οι «τοπικές κοινωνίες» που
διεκδικούν το δικαίωμα να αποφασίζουν για τις χωματερές στον τόπο τους;
Είναι τα συνδικάτα τα οποία κι αυτά αντιμετωπίζουν τη δημόσια περιουσία
ως τόπο τους και αντιδρούν στο «ξεπούλημά» του;
Ή μήπως είναι τα παιδιά
της μαύρης νύχτας που υπόσχονται ότι θα καθαρίσουν τους δρόμους από τους
«άθλιους μαυριδερούς» που δεν σηκώνονται σε στάση προσοχής όταν ακούν
το ελληνικότατο «εγέρθητω»;
Ή για να το θέσω πιο απλά: με ποιους και πώς
θα ζήσουμε την ωραία εκείνη πρωία που θα συγκεντρωθούμε στην πλατεία
Συντάγματος για να αγκαλιάσουμε την κυρία Εθνική Κυριαρχία που μια ζωή
την ποθούσαμε κι αυτή μας γύριζε προκλητικά την πλάτη;
Και δεν μιλάω για τα οικονομικά, περί παραγωγής, εξαγωγών εισαγωγών και
Hellas and bros Ltd. Ας υποθέσουμε για χάρη της επιθυμίας μας πως το
πετρέλαιο ξεπηδά άφθονο, παρενοχλώντας τα δελφίνια στο Αιγαίο, πως τα
«μήλα των Εσπερίδων» που βγάζει το χώμα μας κατακτούν τα γευστικά
χρηματιστήρια του κόσμου, και για το Chanel των προϊόντων μας, για μια
σταγόνα ελαιόλαδο σφάζονται στα εστιατόρια της Εσπερίας οι πρώην
καταναλωτές βαλάνων. Κι αφού το υποθέσαμε ας αναρωτηθούμε και πάλι: με
ποιους και πώς θα ζήσουμε;
Για φαντασθείτε μια δημόσια διοίκηση, η οποία θα είναι εθνικώς και
παντελώς κυρίαρχη. Οπου ο κυρίαρχος προϊστάμενος θα αποφασίζει
κυριαρχικά για το 35ο πιστοποιητικό της υπόθεσής σου. Διότι το εξάμβλωμα
με τους ταλιμπάν της γραφειοκρατίας κανείς δεν μας το επέβαλε. Τα
κυρίαρχα φρονήματά μας το κατασκεύασαν.
Για φαντασθείτε μια δικαιοσύνη η
οποία τη μόνη νομοθεσία που αποδέχεται είναι η δική μας, αυτή που δεν
αναγνωρίζει άγνοια νόμων που οι ίδιοι οι δικαστές αγνοούν!
Για
φαντασθείτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο... όχι δεν θέλω να το
σκεφτώ και δεν τολμώ να το γράψω! Και πάει λέγοντας και ξαναλέγοντας.
Συγχωρήστε με, αλλά όταν ακούω περί Εθνικής Κυριαρχίας, το πρώτο πράγμα
που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο τυραννίσκος της διπλανής πόρτας
θέλει να μου καθίσει στο σβέρκο. Κάτι σαν τον αρχαίο εκείνο Αθηνίωνα,
καλή ώρα. Και προτιμώ χίλιες φορές τον «γραικύλο» Πλούταρχο, έναν απ’
τους αγαπημένους μου συγγραφείς, ειρήσθω εν παρόδω. Και τώρα που η
Ευρώπη λιγοστεύει επιθυμώ Ευρώπη, και όσο περισσότερη Ευρώπη γίνεται.
Και για έναν ακόμη λόγο, για εκείνον τον άτιμο επιθετικό προσδιορισμό,
το «ελληνικός», την τιμιωτέρα των ιδιοτήτων, όπως έλεγε και ο Καβάφης
που κι ο ίδιος αυτοπροσδιοριζόταν όχι ως «Ελλην» αλλά ως «ελληνικός».
Ουτοπία, ατοπία ή δυστοπία;
Διαλέγετε και παίρνετε. Ξέρω ότι στα χρόνια
του «μνημόνιου» (sic) ακούγεται παράδοξο να μιλάς για Ευρώπη. Παράδοξο
και κάπως άκομψο. Ομως όταν βλέπω μπροστά μου την κομψότητα της Εθνικής
Κυριαρχίας, την αλαζονεία και την αυταρέσκεια όσων την επικαλούνται,
σκέφτομαι πως το όραμα της Μεγάλης Ενωσης είναι το μόνο φάρμακο που
μπορεί να απαλύνει τον πόνο της γερασμένης χώρας μου.
Δεν μιλώ για την
οικονομία. Μιλώ για την τυραννία του πόθου για την κυρία Εθνική
Κυριαρχία, κοινώς για τα συμπλέγματά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου