ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Στρατάρχης Λεζάντας-Η1Ν1 και Ανθυποστρατάρχης Φώφη !

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ

katsikas.george@gmail.com

 

Ποιος είπε ότι "βουνό με βουνό δε σμίγει"?

 

Η «υψηλή στρατηγική» όλα τα ενώνει  η «υψηλή στρατηγική» όλα τα νικά !

 

Όταν μια χώρα ανέχεται να την κυβερνούν  «στρατηγοί» Φωτόπουλοι και «στρατηγοί» συνδικαλΗστάδες» με τα αφιονισμένα από τον «αριστερισμό» του χαβιαριού  ασκέρια τους, όταν σε μια χώρα «κοινωνική στρατηγική» αποτελεί το «δίκιο» του κάθε αδιαφανώς βολεμένου τυχάρπαστου, όταν σε μια χώρα πηγή για τα δεινά της δεν είναι ποτέ ο περιούσιος λαός της ο «εξυπνότερος» του κόσμου και οι τενεκέδες που ψηφίζει αλλά τα σκοτεινά «στρατηγικά»  κέντρα των νεφελείμ που την επιβουλεύονται και συνάμα την ψεκάζουν, όταν σε μια χώρα ή μοναδική απάντηση στην ασύμμετρη αριστερόστροφη βλακεία τόσο  των νοσταλγών του «πατερούλη» όσο και  των συνιστωσών της αγράμματης Ζιζεκόπληκτης  συνισταμένης  είναι είτε οι «εγέρθητες» μαϊμούδες, είτε η ασύμμετρη δεξιόστροφη «στρατηγική» μπουρδολογία  των Ζαππείων ένα, δύο, τρία ή εκατόν τρία , είτε η ασύμμετρη απειλή του δεξιόπνοου «στρατηγού» Ανέμου, τότε ουδεμία μα ουδεμία «στρατηγική» κίνηση και ουδέν μα ουδέν «στρατηγικό» σχέδιο των εγχώριων επίδοξων σωτήρων της δεν πρέπει να την ξενίζει

 

Όπως η «στρατηγική» ένωση ας πούμε  εις αμυντική σάρκα μία του απόλυτου γαλάζιου τίποτα με το απόλυτο πράσινο τίποτα, που έδωσε επιτέλους στην Ρουσφετόβια την αμυντική πνοή και σιγουριά που της αρμόζει.

 

Διότι  όταν οι απόλυτοι τίποτες ενώνονται οι εσωτερικές και εξωτερικές ασύμμετρες απειλές διαλύονται στα βασικά συστατικά τους!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Και εταιρείες... σώζουμε!

Toυ ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ

Με πολύ ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα στο εργοστάσιο της «Κατσέλης» που έκλεισε αφήνοντας στον δρόμο 500 οικογένειες. 

Ο κ. Τσίπρας απαίτησε «να μην υπάρξει καμία απόλυση και να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να δώσουν οι τράπεζες λεφτά από αυτά που εισπράττουν για την ανακεφαλαιοποίησή τους». Και τελικά προειδοποιεί επιχειρηματίες όπως ο κ. Δαυίδ που οι εταιρείες τους πτωχεύουν ότι «θα λογοδοτήσουν αργά ή γρήγορα στον ελληνικό λαό».

Αν αυτή είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τις δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που οδηγούνται σε κλείσιμο, η διαπίστωση είναι ότι προφανώς δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι (δυστυχώς ίσως) δεν ζούμε σε αυτοματοποιημένη σοβιετικού τύπου οικονομία. Γιατί τι ακριβώς περιγράφει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Τη στιγμή που καταγγέλλει τον ιδιοκτήτη της «Κατσέλης» ότι πήρε τα χρήματά του στο εξωτερικό κλείνοντας την επιχείρηση, συγχρόνως ζητά από τις τράπεζες να συνεχίσουν να του δίνουν δάνεια ρίχνοντας λεφτά σε μια επιχείρηση χρεοκοπημένη.

Αν υπάρχουν στοιχεία ότι τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας φυγαδεύτηκαν δολίως στο εξωτερικό, τότε αντί για το προαύλιο της «Κατσέλης» έπρεπε να κατευθυνθεί στην Ευελπίδων.

Και επειδή δεν μπορεί να αγνοεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υποχρεώνεται με διάταγμα ένας επιχειρηματίας να επαναλειτουργήσει την επιχείρησή του -τουλάχιστον στις χώρες όπου λειτουργεί η οικονομία της αγοράς-, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι απλώς επρόκειτο για ανέξοδο χάιδεμα των αυτιών των απελπισμένων απολυμένων.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αξιολόγηση, και το άλλο με τον Τοτό

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Αν δεν μπορείς να μετρήσεις, δεν μπορείς να διοικήσεις. Στην Ελλάδα ούτε μετράμε, ούτε διοικούμε. Ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό μικρή σημασία έχει. Η ουσία είναι πως κανένα σχέδιο δεν συνοδεύεται από μια, υποτυπώδη έστω, μελέτη για το πώς υλοποιείται και πόσο κοστίζει.

Πάρτε για παράδειγμα την «αξιολόγηση». Είναι η καραμέλα της μόδας. «Θα γίνω υπουργός της αξιολόγησης», είπε, μόλις ανέλαβε, ο Κυριάκος. Μακάρι. Όμως για να το πετύχει, θα χρειαστεί την μακροβιότητα του πατέρα του επί πέντε, τουλάχιστον.

Η αξιολόγηση σε όλες τις σοβαρές επιχειρήσεις δεν είναι κάτι που το ξεκινάς σήμερα, εκ του μηδενός. Είναι μια μόνιμη διαδικασία που συνδέεται με στόχους: ατομικούς, ομαδικούς, εταιρικούς, με συμπεριφορές, με πρωτοβουλίες, με δημιουργικότητα, με σχέσεις με συναδέλφους και πελάτες και με καμιά δεκαριά ακόμα κριτήρια που θέτει κάθε εταιρεία ανάλογα με το αντικείμενό της. Κι επειδή πάντα καιροφυλακτεί το υποκειμενικό στοιχείο, τα συστήματα αξιολόγησης εξελίσσονται (ενσωματώνοντας και εφαρμογές της πληροφορικής όπως π.χ. ηλεκτρονικό πρωτόκολλο) με σκοπό να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες δικλείδες ασφαλείας, ώστε το τελικό αποτέλεσμα για κάθε εργαζόμενο, οποιασδήποτε βαθμίδας, να αποτυπώνει κατά το δυνατόν ακριβέστερα την πραγματική του επίδοση.

Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν ανάλογη κουλτούρα, αλλά και επίγνωση της αυταπόδεικτης αλήθειας ότι ένας μόνιμα ακατάλληλος, ανεπαρκής ή τεμπέλης «συνάδελφος», στην πραγματικότητα υπονομεύει την πορεία όλων.

Ας υποθέσουμε ότι μια εταιρεία δεν έχει κανένα σύστημα αξιολόγησης και ο νέος διευθυντής θέλει να εφαρμόσει κάποιο. Θα πρέπει να απευθυνθεί σε μια εξειδικευμένη εταιρεία συμβούλων HR (Ανθρωπίνων Πόρων), η οποία θα του προτείνει δύο επιλογές. Η μία είναι η «εγκατάσταση» ενός συστήματος, στη λογική του οποίου θα εκπαιδευθούν όλοι οι εργαζόμενοι, σιγά – σιγά θα γίνει μέρος της εταιρικής τους ζωής και θα αποδώσει πλήρως μετά από δύο τουλάχιστον χρόνια (θα πρέπει π.χ. να επιστρέψουν στη δουλειά και όσες έχουν άδεια εγκυμοσύνης). 

«Ναι, αλλά δεν μπορώ να περιμένω τόσο πολύ» θα αντιτείνει ο νέος διευθυντής. Τότε θα του προτείνουν κάτι άλλο: άμεση αξιολόγηση όλων των εργαζομένων με ένα σύνολο μεθόδων που περιλαμβάνει μελέτη του βιογραφικού και του φακέλου, αρκετά τεστ (ψυχομετρικά, νοημοσύνης, ομαδικότητας), ασκήσεις προσομοίωσης, case studies ειδικά διαμορφωμένες για κάθε θέση εργασίας, ατομικές συνεντεύξεις, συνεντεύξεις με προϊσταμένους, υφισταμένους, ομοιόβαθμους. Χρόνος για κάθε εργαζόμενο: από έναν έως αρκετούς μήνες, δεδομένου ότι όλα θα γίνονται παράλληλα με τη δουλειά του. Κόστος: από 5.000 έως 10.000 ευρώ το άτομο. Ακριβά; Καθόλου, αν σκεφτεί κανείς ότι ένας αποδοτικός εργαζόμενους μπορεί να φέρει κι ένας ακατάλληλος να «κάψει» πολλαπλάσια.

Ο ένας μήνας είναι το μικρότερο χρονικό διάστημα για μια σοβαρή αξιολόγηση, καθώς από την πληρότητά της εξαρτάται το επαγγελματικό μέλλον ενός ανθρώπου, αλλά και της επιχείρησης! Όσο πιο έμπειροι είναι οι αξιολογητές, όσο περισσότερα «εργαλεία» χρησιμοποιήσουν, όσο περισσότερο χρόνο αφιερώσουν στον αξιολογούμενο, τόσο ακριβέστερη, αλλά και ακριβότερη, θα είναι η «ετυμηγορία» τους. Υπάρχει και συνδυασμός των δύο επιλογών: άμεση αξιολόγηση για τους εργαζόμενους σε θέσεις ευθύνης και μακροπρόθεσμη για αυτούς των κατώτερων βαθμίδων.

Αυτά στον Ιδιωτικό. Στον Δημόσιο ποιο σύστημα μπορεί να εφαρμοστεί; Μπορεί «να τρέξει» η αξιολόγηση εσωτερικά; Ποιοι θα είναι οι αξιολογητές; Ποιος και πώς θα τους ορίσει; Ποιος θα ορίσει αυτόν που θα τους ορίσει; Μπορούν σάπιες ή απολιθωμένες αλλά, πάντως, εντελώς ξένες με την έννοια της ποιότητας και της σχέσης κόστους / αποτελέσματος, δομές, να αξιολογήσουν τον εαυτό τους; 

Μπορεί το κομματόσκυλο - διευθυντής να αξιολογήσει αντικειμενικά το αντίπαλο κομματόσκυλο - τμηματάρχη;  

Το παιδαριώδες ερωτηματολόγιο που μας παρουσίασε πρόσφατα η Δημόσια Διοίκηση ως κίνηση αξιολόγησης, με τις επιεικώς γελοίες ερωτήσεις είναι ενδεικτικό του πόσο ασύμβατα μεταξύ τους είναι το Δημόσιο και η έννοια της αξιολόγησης. Μπροστά τους ο φάντης και το ρετσινόλαδο είναι δίδυμα.  

Και ποιος θα αναλάβει το πολιτικό κόστος να απομακρύνει όσους κρίθηκαν ανεπαρκείς όταν είναι σίγουρο ότι θα βγουν στα κάγκελα, καταγγέλοντας ότι ήταν θύματα της «κλίκας» του κάθε υπουργού; 

Και ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι αυτό δεν θα είναι, όντως, αλήθεια;

Άρα, την αυτοαξιολόγηση του Δημοσίου την ξεχνάμε. 

 Τι μένει; 

Οι εξωτερικοί σύμβουλοι. 

Πρώτο πρόβλημα: πώς τους επιλέγεις. Ποιος έχει στο Δημόσιο την ικανότητα να κρίνει ποια εταιρεία είναι επαρκής και ποια όχι; Και επίσης, ποιος μπορεί και θέλει να πολεμήσει με τους μηχανισμούς της διαφθοράς που ξέρουν να μεταλλάσσονται γρηγορότερα κι από τον HIV;  

Διότι, να είστε σίγουροι, μόλις ανακοινωθεί παρόμοια πρόθεση θα δημιουργηθούν στο άψε – σβήσε μαϊμουδοεταιρείες αξιολόγησης, έτοιμες να μειοδοτήσουν στην τιμή αλλά και στην ηθική, για να κάνουν τα θελήματα του συστήματος που θα προσπαθήσει ακόμα μια φορά να προστατεύσει τα “δικά του παιδιά”.

Ας πούμε, όμως, ότι, ως δια μαγείας, και εταιρεία βρίσκουμε, και καλή είναι, και κανένας δεν της στέλνει ραβασάκι του τύπου: “για την Γ.Χ. ενδιαφέρεται προσωπικά ο κ. Υπουργός”. Πώς αξιολογούνται 750.000 άτομα; 

 Να βγάλουμε στρατιωτικούς και αστυνομικούς απ’ έξω; Να τους βγάλουμε, για την οικονομία του υπολογισμού μολονότι, αν θέλετε τη γνώμη μου, από κει θα έπρεπε να ξεκινήσει η αξιολόγηση. Ας πούμε, λοιπόν, ότι μένουν 500.000 του “στενού” Δημόσιου και των ΔΕΚΟ.

Για πάρτε μολύβι και χαρτί: 500.000 άτομα επί έναν μήνα και 5.000 ευρώ “το κεφάλι” μας κάνουν 500.000 ανθρωπομήνες και 2,5 δισ. ευρώ. Πόσοι θα είναι οι αξιολογητές; Να είναι 100; (Στην ελληνική αγορά πάντως δεν υπάρχουν 100 έμπειρα στελέχη του HR που να μπορούν να αναλάβουν τόσο σημαντική ευθύνη.)  

Ας δεχθούμε όμως ότι τους βρήκαμε και τους βάζουμε, και τους 100, να δουλεύουν πυρετωδώς, χωρίς διακοπές τον Αύγουστο. Ο χρόνος μειώνεται… δραστικά στους 5.000 μήνες, δηλαδή η αξιολόγηση θα τελειώσει το 2429, τον Δεκέμβριο, λίγο πριν τις γιορτές! Αν κάνουν διακοπές, θα τελειώσει το 2467! Για τα λεφτά, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορούμε άνετα να υπογράψουμε μια επιταγή 2,5 δισ. ευρώ με ημερομηνία Νοεμβρίου (του 2429 ή και του 2467 μ.Χ.), λίγο αργότερα από τότε που θα εισπράξουν οι ομολογιούχοι τις κουρεμένες τους αποταμιεύσεις. Αν ζούσε ο Αντρέας θα το είχε κάνει ήδη.

Άρα ποια είναι η λύση;  

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Γιάννης απ’ τα Σεπόλια

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ - Εξαιρετικά αφιερωμένο στα γνωστά "εγέρθητα" φασισταριά με ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στον Γιάννη και την οικογενειά του ΟΧΙ για την αθλητική διάκριση αλλά για το σήκωμα της ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗΣ που την αισθάνονται ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥΣ...  

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Ο Γιάννης γεννήθηκε στα Σεπόλια. Οπως άλλα τρία αδέρφια του. Σε άλλες χώρες, ο τόπος γέννησης θα αρκούσε για να του δώσει υπηκοότητα. Εμείς, όμως, πιο σκληροί και από τους Αθηναίους του κλεινού αλλά και κλειστού άστεως, τα συναρτάμε όλα με το δίκαιο του αίματος, όχι του εδάφους. Οχι ακριβώς «αίμα, τιμή...», όπως ουρλιάζουν οι εθνοαιματολόγοι (αυτοί που «εμπλούτισαν» με μαιάνδρους την ελληνική σημαία, για να υποδηλώνουν το φιλοναζιστικό πιστεύω τους), αλλά περίπου.

Στην πατρίδα των γονιών του, ο Γιάννης δεν έχει πάει ποτέ. Την ξέρει μόνο από τις αφηγήσεις τους. Λεφτά και χρόνος για ταξίδια δεν περίσσευαν. Γιατί ο μικρός πήγαινε σχολείο, εδώ βέβαια, στο ελληνικό, και ταυτόχρονα δούλευε· όπου μπορούσε. Ποιος ξέρει. Ισως καθάρισε και το δικό σας αυτοκίνητο, αν περάσατε από τα Σεπόλια ή, αργότερα, από του Ζωγράφου. 

Αλλά κάποια στιγμή ο μεγάλος του αδερφός, ο Θανάσης, μπασκετόφιλος όπως όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν στον ίσκιο του Παπαλουκά και του Διαμαντίδη, κατάλαβε ότι ο Θεός, όποιος θεός τέλος πάντων, δεν έδωσε στον Γιάννη τόσο μεγάλο άνοιγμα χεριών (πάνω από δύο μέτρα) για να πλένει πιο εύκολα τα ξένα παρμπρίζ. Αλλά για να παίζει μπάσκετ.

Κι ήρθε έτσι ένας καιρός που οι ειδικοί του ΝΒΑ έτρεχαν από την Αμερική για να δουν μπάσκετ στην Ελλάδα. Να δουν τον Γιάννη και τον Θανάση στον Φιλαθλητικό Ζωγράφου, πριν καν παίξουν σε ομάδα της Α΄ Εθνικής. Και προχθες, ο μικρός με το μεγάλο άνοιγμα χεριών και το πιο μεγάλο ταλέντο επελέγη 15ος στο ντραφτ του ΝΒΑ. 

«Πιο ψηλά από κάθε άλλον Ελληνα», λένε οι ειδήσεις, κάτω από μια φωτογραφία όλο χαμόγελα και με την ελληνική σημαία. Κι εδώ είναι που φρίττουν όσοι ουρλιάζουν «αίμα, τιμή...» κι όσοι ετοιμάζουν νόμους περί ιθαγένειας με στόχο τον αποκλεισμό και όχι την ένταξη. 

ΤΟΥΡΚΙΑ: Γιατί τα σίριαλ των πασάδων κατακτούν (και) τους Αραβες

Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΨΥΧΑΡΗ

 

Μουσουλμάνοι που πίνουν αλκοόλ, έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις και νόθα παιδιά: καταστάσεις απαγορευμένες για τον αραβικό κόσμο. Και όμως, καθώς οι τουρκικές σειρές επελαύνουν τώρα και στις αραβικές χώρες, ολοένα περισσότεροι τηλεθεατές εκεί έρχονται σε επαφή με νέες, φιλελεύθερες αξίες στην κοινωνική ζωή αλλά και στις σχέσεις των δύο φύλων.

Οπως αναφέρει σε ρεπορτάζ του το βρετανικό BBC, πρόκειται για σειρές με τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: απολαυστική και επιδέξια παραγωγή, πλοκή γεμάτη πάθη και ίντριγκες, όμορφοι ηθοποιοί και εμβληματικές τουρκικές τοποθεσίες. Παράδειγμα, η σειρά «Πειρασμός» (Ask -i Memnu), που εξιστορεί το απαγορευμένο πάθος μεταξύ ενός νέου άνδρα, του Μπεχλούλ, και μιας πανέμορφης νέας γυναίκας, της Μπιχτέρ, η οποία είναι παντρεμένη με τον θείο του. Ζουν όλοι μαζί σε μια τεράστια έπαυλη στον Βόσπορο - δύσκολα τα πράγματα για τους πρωταγωνιστές.

  «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής»

Ή ο «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» (Muhtesem Yuzyil) - στο χαρέμι του έχει μια γυναίκα από τη Δύση, την ερωτεύεται και την παντρεύεται. Οι ερωτικές σκηνές φυσικά άφθονες. Και ενώ για τη Δύση τέτοιες εικόνες στην τηλεόραση αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, για τις αραβικές χώρες είναι κάτι πρωτόγνωρο. Περίπου 85 εκατομμύρια άνθρωποι στον αραβικό κόσμο παρακολούθησαν το τελευταίο επεισόδιο της σειράς «Ασημένια φεγγάρια» (Gumus) το 2008 και έκτοτε το ενδιαφέρον για τις τουρκικές σειρές γνωρίζει θεαματική άνοδο. Οπως σημειώνει το BBC, οι τουρκικές σειρές γεμίζουν ένα κενό στην αγορά της τηλεόρασης σε αυτές τις χώρες.

«Υπάρχει έλλειψη καλών σεναρίων και υψηλής παραγωγής στην αραβική τηλεόραση» εξήγησε ο Χαμπίμπ Μπατάχ, κριτικός τηλεόρασης με έδρα τη Βηρυτό. «Αλλο πράγμα να μιλάμε για μία - δύο δημοφιλείς τουρκικές σειρές και άλλο να τις βλέπεις σε κάθε αραβικό τηλεοπτικό σταθμό» προσέθεσε. Ενας λόγος για αυτή την άνοδο των τουρκικών σίριαλ στις αραβικές χώρες είναι, ότι σε αντίθεση με τις λατινοαμερικανικές σαπουνόπερες - την προ τουρκικής επέλασης τηλεοπτική μόδα - από το 2007 μεταγλωττίζονται όχι στα κλασικά αραβικά αλλά σε μια συριακή διάλεκτο, γεγονός που κάνει τις φωνές των ηθοποιών πιο πιστευτές και τους διαλόγους πιο αληθινούς.

Πιο κοντά στην τουρκική κουλτούρα

ΤΟΥΡΚΙΑ: Πικρή επίγευση από τα γλυκερά σουλτανοσάπουνα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Της Ποπης Διαμαντακου

Μέχρι το ξέσπασμα της λαϊκής αντίδρασης κατά του ερντογανικού μουσουλμανικού ακροσυντηρητισμού να γίνει αφορμή για να αποδειχθεί ότι η τουρκική τηλεόραση κάθε άλλο παρά δημοκρατικά ανακλαστικά διαθέτει, σε σημείο που να προβάλλει εικόνα αμεριμνησίας ενώ η χώρα φλεγόταν, ο παγκόσμιος Τύπος εκθείαζε το «τουρκικό τηλεοπτικό θαύμα». 

Και αυτό δεν ήταν άλλο από την κολοσσιαία βιομηχανία τουρκικών σαπουνοπερικών σίριαλ, που κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια τις αγορές από το Καζαχστάν και τα Βαλκάνια ώς το Ιράν μηδέ της εγχώριας εξαιρουμένης.

Το «μυστικό» του σουξέ τους, ωστόσο, διόλου τυχαίο. Μπορεί να ανέλαβαν να αφηγηθούν το story μιας Τουρκίας που αποτελεί εξαιρετικό τουριστικό προορισμό, αναπτύσσεται ραγδαία και επενδύει στο δίκαιο και την ηθική καθώς εξευρωπαΐζεται, αλλά με σενάρια συγκινητικά που έχουν πάντα λαϊκή απήχηση και πρωταγωνιστές ωραίες γυναίκες και γοητευτικούς άνδρες.

Μια τέτοια εικόνα Τουρκίας για παράδειγμα πρόβαλε το πρώτο τηλεοπτικό hit, το αλήστου μνήμης «Χίλιες και μία νύχτες» με κεντρικό ήρωα τον Ονούρ των -γυναικείων- ονείρων, τον Χαλίτ Ερκέντς, κατοπινό «Σουλεϊμάν, μεγαλοπρεπή» αλλά και έναν εκ των επιφανών διαδηλωτών στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης. Εκ των βασικών εκπροσώπων της σύγχρονης σιριαλικής αφήγησης μιας Τουρκίας που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τη Δύση και καλπάζει προς την ανάπτυξη με μια κοινωνία ανοιχτή, η οποία, μάλιστα, αναγνωρίζει θέση ισότιμη στις γυναίκες – ας θυμηθούμε τις μορφωμένες γυναίκες καριέρας του «Χίλιες και μία νύχτες», τηλεοπτικές εκπρόσωποι των μορφωμένων κοριτσιών μιας ανερχόμενης, οικονομικά εύρωστης τουρκικής αστικής τάξης.

Αυτά, βέβαια, αποδείχθηκαν μάλλον ευσεβείς πόθοι μιας τηλεόρασης μακράν της τουρκικής πραγματικότητας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η βιομηχανία των τουρκοσάπουνων αποτέλεσε έργο της ερντογανικής εποχής και χαρακτηρίστηκε μάλιστα από τον διεθνή Τύπο ως «ο κρυφός άσος στο μανίκι του Ερντογάν» στο θέμα της εξωτερικής του πολιτικής. Οχι αδίκως.

Η εν λόγω τηλεοπτική παραγωγή αξιοποίησε αριστοτεχνικά τη σαπουνοπερική συνταγή και με επίκεντρο δακρύβρεχτες ερωτικές ιστορίες ανέπτυξε μια αφηγηματική τεχνική, όπου μέσα από πολυπρόσωπες και δαιδαλώδεις επιμέρους ιστορίες στηλιτεύονταν πότε οι προκαταλήψεις ενός σκληροπυρηνικού μουσουλμανισμού που επέβαλαν οι εξουσίες τοπικών φυλάρχων, οι οποίες άλλωστε απειλούσαν την ιδέα της «ενωμένης Τουρκίας», και πότε ο νεοπλουτισμός και οι «χαλασμένοι» ισχυροί ενός πλούτου που προερχόταν από τις τουρκικές «φούσκες».

Τηλεοπτικό είδος κατάλληλο για να δημιουργήσει «συναισθηματική κοινότητα» σε ένα πολυεθνικό μεν ακροατήριο, αλλά με πολλαπλές οικείες προσλαμβάνουσες από τη θρησκεία μέχρι ήθη της καθημερινότητας, τα τουρκοσάπουνα κατέλαβαν μέσα σε λίγα χρόνια το 60% των αραβικών αγορών, ενώ 100 και πλέον ώρες επεισοδίων ετησίως προβάλλονταν σε 300 κανάλια 20 διαφορετικών χωρών. Ο έρωτας ως γνωστόν καταργεί τις αντιφάσεις και ως εκ τούτου οι ερωτικές ιστορίες κρίθηκαν ιδανικές για να σηκώσουν το βάρος μιας κοινωνίας που σπαράσσεται από αυτές, όπως η τουρκική. Αλλά όχι μόνον, για τα μάτια των ωραίων πρωταγωνιστών πλάνταξαν από τα ιρανικά τσαντόρ μέχρι τα γουναρικά του Αζερμπαϊτζάν.

EΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΑΛΒΑΝΙΑ: Ο -δυνάμει- επικίνδυνος Έντι Ράμα

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΕΝΔΙΦΕΡΟΝΤΟΣ - ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ

Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ

Ο νέος ηγέτης της Αλβανίας, ο «αντισυμβατικός» Έντι Ράμα, αναρρίπισε κύματα ελπίδας στη χώρα του, ότι θα πάρει τέλος το διεφθαρμένο καθεστώς Μπερίσα. Το αν θα δικαιώσει τις προσδοκίες των εκλογέων του, το πώς θα συμπεριφερθεί στο εσωτερικό της χώρας, το αν θα αποδειχθεί άξιος της εμπιστοσύνης όσων προσέβλεψαν σε αυτόν, αφορά τον ίδιο.

Σε ό,τι αφορά όμως εμάς, ως χώρα, μάλλον θα πρέπει να είμαστε περισσότερο επιφυλακτικοί στο εξής:

Ο εν λόγω είναι μεταξύ εκείνων που υιοθέτησαν καθ´ εικόνα και ομοίωση την τουρκική στάση στο θέμα ΑΟΖ για το Καστελόριζο, και σαμποτάρισαν ανηλεώς την ελληνοαλβανική συμφωνία του 2009, (στην οποία περιλαμβάνεται και το πλαίσιο της ΑΟΖ). Οι αρνητές, μεταξύ των οποίων και ο Ράμα, ισχυρίζονται ότι τα διαπόντια νησιά, βορείως της Κέρκυρας, δεν έχουν υφαλοκρηπίδα!

Φυσικά ο νέος Αλβανός ηγέτης δεν είναι εξ ορισμού τουρκόφιλος ή ανθέλληνας. Απλώς ενδιαφέρεται για τη χώρα του και γι’ αυτό προσεταιρίζεται τη μεγάλη θρησκευτική συγγενή του - και ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Γι’ αυτό και έχει δείξει ενδιαφέρον για την αναβάθμιση των αλβανοτουρκικών σχέσεων σε επίπεδο στρατηγικής συνεργασίας.

Πέραν της Τουρκίας, ο νέος Αλβανός πρωθυπουργός καλλιέργησε σχέσεις σκοπιμότητας με μια μειονότητα που βρίσκεται σχεδόν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη χώρα μας, τους Τσάμηδες, στηρίζοντας ακόμη και ψήφισμα περί γενοκτονίας τους. Την ίδια ώρα αποδεχόταν το δόγμα της Μεγάλης Αλβανίας για να υπαναχωρήσει στη συνέχεια μετά πιέσεις των Ευρωπαίων και Αμερικανών. Ο ίδιος αντιστάθηκε στην ενσωμάτωση κοινοτικών κανόνων στο αλβανικό κράτος.

Ελληνικές διπλωματικές πηγές πιστεύουν ότι υπό την πρωθυπουργία του -παρά τα όποια φραστικά, διπλωματικά ανοίγματα που, μάλλον, θα κάνει- θα υπάρξει επιδείνωση των ελληνοαλβανικών σχέσεων, ειδικά αν παράσχει περαιτέρω στρατιωτικές διευκολύνσεις, με παραχώρηση λιμένων για δημιουργία βάσεων στο τουρκικό ναυτικό.

Όσο για την πολιτική του ηθική, αρκούν οι καταγγελίες του προέδρου της ΚΕΑΔ (Κόμμα Ένωση ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) Βαγγέλη Ντούλε, ο οποίος μετά το εκλογικό αποτέλεσμα κατηγόρησε και τα δύο μεγάλα κόμματα για νοθεία εις βάρος του κόμματός του, κατά τη διάρκεια της καταμέτρησης στις περιοχές της Χιμάρας και των Αγίων Σαράντα. Στις πατρογονικές εστίες, δηλαδή, της ελληνικής μειονότητας. (σ.σ. Παρότι συνεργάστηκαν με το κόμμα του Ράμα).

Αν ως δήμαρχος, απλός πολίτης ή καλλιτέχνης ο Ράμα μπορεί είναι αντικομφορμιστής και να έχει καλλιτεχνικές ή κοινωνικές ευαισθησίες, αυτό είναι θετικό, κυρίως για τη χώρα του και την κοινωνία του.

Ως πρωθυπουργός όμως έχει διαφορετικά καθήκοντα:  

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΝΕΡΓΕΙΑ - TAP: Τι αποκομίζει η Ελλάδα και τι πρέπει να προσέξουμε

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ Κωνσταντίνου Φίλη 

Διεθνολόγου και Διευθυντή Ερευνών του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων.

Follow on Twitter: @confilis

Η επιλογή του Διαδριατικού Αγωγού (TAP) έναντι του Nabucco West είναι το πρώτο ουσιαστικό καλό νέο για τη χώρα μας μετά από αρκετό καιρό. Μακρυά από την υπερβολή (θριαμβολογία vs μεμψιμοιρία), η ορθότερη απόδοση για τις εξελίξεις είναι ικανοποίηση και συγκρατημένη αισιοδοξία για το μέλλον.

Όμως, είμαστε μόνο στην αρχή. Από εδώ και πέρα, έχουμε να διανύσουμε ένα μαραθώνιο ώστε να διασφαλίσουμε ότι θα τηρήσουμε απαρέγκλιτα (από κοινού με την Κοινοπραξία του TAP) τα χρονοδιαγράμματα. Και σε αυτό το σημείο, είναι αναμενόμενο πως θα υπάρξουν δυσκολίες, π.χ. με την απαλλοτρίωση εκτάσεων, την απομείωση της ακίνητης περιουσίας (κυρίως αγροτεμαχίων), το ύψος των αποζημιώσεων, κα. Επίσης, με εξαιρετικό ενδιαφέρον αναμένω τις αντιδράσεις διαφόρων συλλόγων και περιβαλλοντικών οργανώσεων (παρότι έχουν ληφθεί υπόψη υψηλά στάνταρ στις περιβαλλοντικές μελέτες) που είτε εσκεμμένα, είτε εκ φύσεως, είτε από άγνοια, εξελίσσονται σε μέρος του προβλήματος και των συνεπαγόμενων καθυστερήσεων, περφρονώντας το εθνικό συμφέρον.

Θα έχουμε καιρό να τα αναλύσουμε αυτά στο επόμενο διάστημα, συνεπώς, ας σταθούμε στα οφέλη –άμεσα και έμμεσα- που θα αποκομίσει η Ελλάδα αλλά και στα ζητήματα που πρέπει να προσέξουμε.

Οφέλη

- Ο TAP θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ενδυναμώνοντας ταυτόχρονα τις τοπικές οικονομίες υποβαθμισμένων περιοχών της Βορείου Ελλάδας. Αναμένονται περίπου 2 χιλ άμεσες θέσεις εργασίας και πολλαπλάσιες έμμεσες. Και μόνο η κινητικότητα που θα επιφέρει στις περιοχές από τις οποίες θα διέλθει ο αγωγός θα είναι ευεργετική. Οι κλάδοι που θα επωφεληθούν είναι ο κατασκευαστικός (σημαντικό να διερευνήσουμε τη δυνατότητα εμπλοκής της Σωληνουργείας Κορίνθου), των πολιτικών μηχανικών και αρχιτεκτόνων, των νομικών, των απλών αλλά απαραίτητων εργατών και οδηγών (π.χ. εκσκαφέων αφού μέρος του αγωγού θα ποντιστεί υπόγεια), και στα στάδιο της υλοποίησης του προσωπικού ασφαλείας, συντήρησης και των εργαζομένων στο σταθμό συμπίεσης στις Σέρρες.

- Κάποιοι από τους ανωτέρω κλάδους θα γίνουν υποδοχείς νέων μεθόδων και καινοτομικής τεχνογνωσίας, στοιχείο που αφενός θα εμπλουτίσει την κατάρτιση του ελληνικού προσωπικού, αφετέρου θα διευκολύνει την ανάληψη αντίστοιχων έργων –εντός και εκτός Ελλάδας- στο μέλλον.

- Τα κρατικά έσοδα θα προέλθουν κυρίως από τη φορολόγηση, αφού για λόγους που δεν είναι κατανοητοί, αποσυρθήκαμε από τη διεκδίκηση των τελών διέλευσης (διόδια).  Θα είναι περί τα 320 εκατ ευρώ σε ορίζοντα δεκαπενταετίας.

- Θα διαφοροποιήσει προς το θετικότερο την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ενισχύοντας τις αναπτυξιακές της προοπτικές, αλλά κυρίως αποδυναμώνοντας τα σενάρια περί συστημικού κινδύνου και επιστροφής στη δραχμή, χωρίς, βέβαια, αυτό να θεωρείται οριστικό εξαιτίας και μόνο του TAP. Πάντως, σε μία συγκυρία όπου η προσέλκυση επενδύσεων καθίσταται επιτακτική ανάγκη προκειμένου να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, η αλλαγή του market perception είναι κρίσιμης σημασίας. Αρκεί, βέβαια, να ακολουθηθεί από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν το επενδυτικό περιβάλλον. Πάντως, η έμπρακτη ψήφος εμπιστοσύνης της Κοινοπραξίας του Διαδριατικού αγωγού, που πιθανότατα θα διευρυνθεί με τη συμμετοχή τουλάχιστον της BP, αλλάζει το κλίμα και τονώνει την αυτοπεποίθηση μας.

- Θα μας προσδώσει περιορισμένο λόγο στα ευρωπαϊκά και περιφερειακά ενεργειακά δρώμενα, ενώ παράλληλα θα αναβαθμίσει το γεωπολιτικό μας ρόλο, καθότι συμβάλλει στην ασφάλεια τροφοδοσίας της ΕΕ, ως το πρώτο έργο που ανοίγει τον Νότιο Ευρωπαϊκό ενεργειακό διάδρομο -υψηλή προτεραιότητα της ΕΕ. Ωστόσο, με ένα και μόνο σχέδιο να διασχίζει την επικράτεια μας δεν μετεξελισσόμαστε σε ενεργειακό κόμβο αλλά σε σημαντικό κρίκο μεταφοράς. Εντούτοις, ανοίγονται προοπτικές για τη φιλοξενία και άλλων σχεδίων, ειδικότερα από την Ανατολική Μεσόγειο.

-Θα ενισχύσει τις θέσεις μας στην ΝΑ Ευρώπη, υπό την προϋπόθεση ότι θα «κουμπώσουμε» τον TAP σε εν εξελίξει σχέδια που διασυνδέουν την Ελλάδα με άλλες χώρες της Βαλκανικής (όπως ο ελληνοβουλγαρικός αγωγός IGB), γεγονός που δυνητικά θα μας δώσει τη δυνατότητα να διαθέτουμε αέριο και όχι απλά να το διαμετακομίζουμε.

- Θα βελτιώσει το κλίμα στα σύνθετα διμερή ζητήματα με Αλβανία και Τουρκία. Δεν θα δώσει λύση στα προβλήματα που μας ταλανίζουν, αλλά εύλογα θα δημιουργηθεί ένα καλύτερο περιβάλλον κατανόησης, από τη στιγμή που τα συμφέροντα μας «δένονται» υπό την αμοιβαία ωφέλεια συμμετοχής στον TAP.

Εκκρεμότητες

"Επίγεια κωμωδία"

20 ανοιξιάτικης "ηγεσίας" - 20 χρόνια απο την ιδρυση της "εθνοσωτήριας" πολιτικής άνοιξης...

Σαν σήμερα (30/6/ΧΧΧΧ)

1912: Παγκόσμιο ρεκόρ για τον υπολοχαγό Δημήτριο Καμπέρο. Με το υδροπλάνο «Δαίδαλος» πετά με μέση ταχύτητα 110 χιλιομέτρων την ώρα

1934: «Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Ο Χιτλερ επιβάλλεται,στο ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας σκοτώνοντας 77 στελέχη του κόμματος ή κατ' άλλους 400

1936: Εκδίδεται το ιστορικό ερωτικό μυθιστόρημα της Μάργκαρετ Μίτσελ «Όσα Παίρνει ο Άνεμος»,

1993: Ο Αντώνης Σαμαράς προχωρά στην ανακοίνωση της ιδρυτικής διακήρυξης της «Πολιτικής Άνοιξης».

1997: Το Χονγκ Κονγκ ενώνεται με την Κίνα.

1958: Γεννιέται η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου

ΚΟΙΝΩΝΙΑ - To άρθρο της χρονιάς από τα e-awards 2013: Φτωχοί, όχι Κτήνη

Βραβείο για το άρθρο της χρονιάς, με τίτλο Φτωχοί, όχι Κτήνη, το οποίο δημοσιεύθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο aixmi.gr απέσπασε ο δημοσιογράφος – συγγραφέας, Πέτρος Κουμπλής.

Η βράβευση έγινε από το ηλεκτρονικό περιοδικό – ραδιόφωνο maga.gr, στα e-awards 2013, που αποτελούν πλέον θεσμό και αποσκοπούν στην αναγνώριση και διάκριση των ανθρώπων που συνεισφέρουν το βέλτιστο διαδικτυακό πρωτογενές περιεχόμενο.

Το βραβείο στον Πέτρο απένειμε ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης το βράδυ της Τρίτης στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι.

Toυ ΠΕΤΡΟΥ ΚΟΥΜΠΛΗ

-Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

-Ο απαίδευτος νους.

-Ο απαίδευτος νους; Είναι ο πλούσιος; Είναι ο αμόρφωτος; Είναι ο..; 

-Είναι ο απαίδευτος νους.

-Τι εννοείς; Τι σημαίνει αυτό;

Ο απαίδευτος νους άγεται και φέρεται. Γίνεται έρμαιο της συγκυρίας. Γίνεται αυτό που συμβαίνει- και τίποτα άλλο.

Ο απαίδευτος νους προσκολλάται πάντοτε στον εκάστοτε Δυνατό. Είναι μια αυτόματη, αντανακλαστική κίνηση. Ο απαίδευτος νους δέχεται τη δωροδοκία, την εύνοια, την υπεροπτική ανοχή του Δυνατού. Μια δουλειά, λίγα χρήματα, ένα αντάλλαγμα. Θα δεχτεί να βελτιώσει πρόσκαιρα τη θέση του και θα επιτρέψει στον βασιλιά, τον κυβερνήτη, τον πρωθυπουργό να συντηρήσει το εκάστοτε διεφθαρμένο καθεστώς του. Ο απαίδευτος νους επιτρέπει την αθλιότητα, όσο εκείνη λειτουργεί υπέρ του. Με τον καιρό θα καμαρώσει κρυφά τη δύναμη της Εξουσίας και τη βαρβαρότητα που την συντηρεί. Όταν ο Δυνατός δεν έχει πια τα μέσα- το χρήμα και την επιρροή- για να τον κρατήσει πιστό, τότε αμέσως στρέφεται στον επόμενο Δυνατό. Σβήνει ξαφνικά με απαξία τη συμμετοχή και την ανοχή του στο θλιβερό παρελθόν. Γίνεται με θρασύτητα ο πιο σκληρός πολέμιος του παλαιού κι ο πιο πιστά οργισμένος ακόλουθος του καινούριου Δυνατού. Και παράλληλα με αυτόν τον φαύλο κύκλο της εξουσίας και τα σερνόμενα πλήθη του, ο απαίδευτος νους πάντοτε εντοπίζει τον αδύναμο.

Ο απαίδευτος νους συντρίβει τον αδύναμο. Ο πλούσιος τον φτωχό. Ο φτωχός τον ακόμα πιο φτωχό. Ο πιο φτωχός τον παρία. Ο παρίας τον ανέγγιχτο («the untouchables», η έσχατη κάστα στην Ινδία). Συχνά οι εξαθλιωμένοι γίνονται ακόμα πιο σκληροί απ’ τους βασανιστές τους – έτσι η Αδικία διαιωνίζεται.

Ο απαίδευτος νους πιστεύει. Ο θεός του είναι η Ισχύς. Αυτή είναι η ιερή του δύναμη. Μόνο αυτή μπορεί να αντιληφθεί. Μπορεί να περιφέρει λεκτικά έννοιες όπως η Αγάπη και η Ελευθερία, να τις περιγράφει, να τις κορνιζάρει με μεγάλα γράμματα, αλλά ποτέ δεν τις ενσωματώνει χωρίς αντάλλαγμα στη μικρή ζωή του. Μόνο μέσα στην επιφάνεια του συγκριτικού βαθμού βρίσκει νόημα. «Είμαι πιο καλός. Ο θεός μου είναι πιο καλός.  Είμαι ανώτερος».

Ο απαίδευτος νους δεν ξαγρυπνά τις νύχτες. «Πώς έζησα σήμερα; Τι έκανα; Τι δεν έκανα;» «Μήπως αδίκησα κάποιον; Μήπως τον πόνεσα;». Δεν αναρωτιέται. Γιατί ο απαίδευτος νους είναι πάντοτε αδικημένος. Θιγμένος. Κι ,επομένως, πάντοτε δικαιολογημένος. Αυτός είναι ο αγαπημένος του ρόλος.

Ο απαίδευτος νους δηλώνει απερίφραστα και μεγαλόφωνα την ύπαρξη του. Είναι η παράλογη προβολή του πλούτου του, είναι η μίζερη προβολή της ατυχίας του, είναι η αλαζονική προβολή της τιμιότητάς του, της ηθικής του ανωτερότητας.

Ο απαίδευτος νους φοβάται. Φοβάται το Άγνωστο – δηλαδή τα πάντα. Δεν μπορεί να δώσει εξήγηση, δεν έχει την πνευματική ζωή που θα γαληνέψει την άγνοιά του. Κι έτσι αρχετυπικά μετατρέπει το Άγνωστο σε καλό ή κακό θεό, σε δαίμονα ή προστάτη. Τελικά φοβάται και τα δυο.

Ο απαίδευτος νους δεν διστάζει ν’ αφεθεί στα πιο βάρβαρα ένστικτά του – γιατί είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί να κάνει. Η κάθε εποχή θα του δώσει συνθήματα/ επιχειρήματα για κάθε άθλιο εαυτό του.

Ο απαίδευτος νους πηγαίνει στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, λαμβάνει τις πληροφορίες της εποχής του, διαβάζει, αποκτά πείρα, διδάσκει. Αλλά ποτέ δεν διδάσκεται.

Ο απαίδευτος νους ακολουθεί τυφλά την Αυθεντία του καιρού του. Συχνά ταυτίζει τον εαυτό του με την Αυθεντία.

Ο απαίδευτος νους ξέρει. Κατέχει την αλήθεια. Την Απόλυτη Αλήθεια. Δημιουργεί ένα σύννεφο, ένα νεφέλωμα ιδεοληψιών, προκαταλήψεων, στερεοτύπων κι απαράβατων κανόνων. Κρέμεται με υστερία πάνω απ’ το σύννεφο αυτό και πιστεύει πως τον  σηκώνει ψηλά, πως μαζί πηγαίνουν βόλτα πάνω απ’ τις ζωές των άλλων πλασμάτων. Νιώθει θεός τους για μια μέρα – για μια ζωή. Πάνω στο σύννεφο κάνει περίεργες κινήσεις με το σώμα και τα χέρια του, λατρεύει ξύλα, χρυσάφια ,υφάσματα και ρούχα, φτιάχνει τελετές και καταναγκασμούς, αλλά αδυνατεί να πει μια καλημέρα – και να την εννοεί.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα μια διαρκή σύγχυση. Η Σύγχυση σημαίνει πάντοτε Σύγκρουση.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα σε μια διαρκή αντίφαση. Πολεμά στο όνομα της Ειρήνης, Σκοτώνει στο όνομα της Ζωής, Πονά στο όνομα της Αγάπης, Σκλαβώνει στο όνομα της Ελευθερίας, Αδικεί στο όνομα της Δικαιοσύνης, Παρανομεί στο όνομα του Νόμου, Καταστρέφει στο όνομα της Ύπαρξης.

Ο απαίδευτος νους έχει ως σημείο αναφοράς τους εχθρούς. Τους φαντάζεται, τους δημιουργεί, τους ελκύει.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα απ’ τους άλλους. Παραμονεύει. Χάνει χρόνο, απ τον ελάχιστο που διαθέτει στην ενσαρκωμένη ζωή του, για να ασχοληθεί με τα πλάσματα που πιστεύει πως κλέβουν κάτι από τον ζωτικό του χώρο. Δεν αντέχει τη μοναξιά της περισυλλογής. Δεν εμβαθύνει.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η γοητεία της αστάθειας

Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ηταν κάποτε η μεσαία τάξη. Η πανίδα της διέθετε την απαραίτητη βιοποικιλότητα. Οι παρατηρητές είχαν καταγράψει στους κόλπους της τα πιο ετερόκλητα είδη, από τον εμποράκο της γειτονιάς και τον ιδιοκτήτη άδειας ταξί, τον καλλιεργητή με τα καλοκαιρινά ενοικιαζόμενα, τον καθηγητή μέσης ή και ανωτάτης παιδείας, έως τον επιχειρηματία που είχε πιάσει την καλή, τον δημόσιο υπάλληλο, τον αρμόδιο για τα τρισάγια ιερέα και, για να μην τα πολυλογώ, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της ωραίας χώρας. 

Επειδή η χώρα δεν διέθετε αριστοκρατία, πλην ορισμένων νεόπτωχων με βυζαντινά επίθετα, επειδή η αστική παράδοση ήταν αναιμική, χάρη στις αγροτικές καταβολές του πληθυσμού, το δε προλεταριάτο αντίστοιχο της ελάχιστης βιομηχανίας της, η μεσαία τάξη είχε κάθε λόγο να αισθάνεται, και να είναι, παντοδύναμη. Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι στις ταβέρνες, όταν κάποτε υπήρχαν ταβέρνες, κάθονταν σε διπλανά τραπέζια άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονταν για την κοινωνική θέση του διπλανού τους.

Το πολιτικό, ή δημαγωγικό, ταλέντο του Ανδρέα Παπανδρέου βάφτισε αυτήν τη μεσαία τάξη «μικρομεσαία». Ηταν ο τρόπος του για να κρατάει τον κυρίαρχο λαό σε υπερδιέγερση. Επιτυχημένος, οφείλουμε να το παραδεχθούμε. Διότι, ενώ κανείς δεν είχε αντίρρηση να ανήκει στη «μεσαία τάξη», κανείς δεν επιθυμούσε να περάσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο ως «μικρομεσαίος». 

Αποτέλεσμα αυτής της ψυχικής αντίδρασης ήταν η ιδεολογία της αρπαχτής. Η πανίδα της «μεσαίας τάξης» δικαιώθηκε ως αδικημένη από το πρώτο συνθετικό «μικρο» και με τη συνδρομή της φιλανθρωπικής βοήθειας που ερχόταν από την Εσπερία κατάφερε να προβιβασθεί σε κλιμάκια που μέχρι λίγο πριν έμοιαζαν δυσθεώρητα. Το ταλέντο του Α. Παπανδρέου, σε συνδυασμό με την πολιτική νωθρότητα των αντιπάλων του, διένειμε τη δημοκρατική πίστη ότι η κοινωνική θέση του καθενός μας εξαρτάται από το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Το είπαν πελατειακό κράτος, πέστε το όπως θέλετε.

Ας μου συγχωρηθεί αυτή η πρόχειρη κοινωνιολογίζουσα τοποθέτηση, όμως προσπαθώ να ερμηνεύσω το γεγονός ότι η πολιτική τάξη αριστεύει στη διεξαγωγή εκλογών, ενώ αποδεικνύεται ανίκανη να διαχειρισθεί το μεταξύ τους διάστημα. Ενα αντανακλαστικό το οποίο δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι οι μετακινήσεις της μεσαίας τάξης έφτιαχναν κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, τώρα όμως μοιάζει πια με την έκκριση σιέλου του περιώνυμου σκύλου του Παβλόφ – αν ήταν έκκριση σιέλου και όχι γαβ γαβ. Ακόμη και σήμερα που η «μεσαία τάξη» τρεκλίζει μεθυσμένη κάπου ανάμεσα στην υπερφορολόγηση και τη φοροδιαφυγή, την πτώχευση και την ανυπαρξία, οι πολιτικοί εκπρόσωποί της προσπαθούν να τη γοητεύσουν με την προοπτική των επόμενων εκλογών.

Ας φρόντιζε, θα μου πείτε. Ας φρόντιζε να απαιτήσει παιδεία για να ξεφύγει από τον βάλτο του «μικρομεσαίου» αντί να αγοράζει μεζονέτες με το κλειδί στο χέρι· ας φρόντιζε να δανείζεται πολιτική προοπτική αντί να χτυπάει τις πόρτες ανθρώπων που της ενέπνεαν σεβασμό μόνο στον βαθμό που την έπειθαν ότι είναι ικανοί να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές.  

Υπάρχουν ελαφρυντικά;  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Oι διανοούμενοι και οι άλλοι

Toυ Γιώργη Γιατρομανωλάκη 

Καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα

Τoν Σεπτέμβριο του 1966, έξι μήνες πριν από τη δικτατορία του '67, ο Σεφέρης σε κείμενό του («Συνομιλία με τον Φαβρίκιο») αναφέρεται στην «κρίση του τελευταίου χρόνου» και απαντά στο συνηθισμένο ερώτημα κατά πόσο οφείλουν οι διανoούμενοι (ο όρος εσαεί αδιευκρίνιστος) να παίρνουν πρωτοβουλίες και να καταγγέλλουν πολιτικές ατασθαλίες και εκτροπές. Γράφει: 

«"Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε;" θα ρωτήσουν; Ασφαλώς πρέπει. Δεν είμαι αρμόδιος να κηρύξω κανόνες γενικής συμπεριφοράς. Ομως, προσωπικά, πιστεύω πως βοηθά κανείς καλύτερα κάνοντας τη δουλειά που του έδωσε ο Θεός να κάνει σ' αυτή τη σύντομη ύπαρξή μας, όσο μπορεί πιο τίμια και πιο παστρικά. Οχι ρίχνοντας τροφή στον κομματικό σάλαγο. Τις προάλλες ένας μεσόκοπος λογοτέχνης μου έφερε να υπογράψω ένα μανιφέστο. Αρνήθηκα. "Θα αφήσουμε λοιπόν να γίνει η δικτατορία;" με ρώτησε. Του είπα: "Η δικτατορία θα είναι η χαριστική βολή για τον τόπο. Αλλά πιστεύω πως τις δικτατορίες δεν τις σταματούν μανιφέστα διανοούμενων"». 

Η ιστορία - φευ - απέδειξε πως ο πολιτικότατος ποιητής είχε δίκιο. Μίλησε ωστόσο όταν έπρεπε και κυρίως δεν μίλησε εκ του ασφαλούς. 

Συμπέρασμα πρώτο: αν είναι να διαμαρτύρονται οι διανοούμενοι ας το κάνουν τουλάχιστον με κάποιο κόστος.

Οταν λοιπόν, ας πούμε, ένας ποιητής στέλνει μια επιστολή στον Πρωθυπουργό για να του πει πως πρέπει να προσέξει τον υφέρποντα φασισμό (λες και ζει σε άλλη χώρα) ή διαμαρτύρεται για την άδικη φορολογία, τις περικοπές μισθών και συντάξεων, τις απολύσεις κλπ. - και αυτά προβλήματα της δημοκρατίας είναι και κρίση θεσμών δηλώνουν - και όταν ο Πρωθυπουργός, σαν καλός επιστολογράφος, σπεύδει να απαντήσει, δεν συμβαίνει δα και τίποτε το φοβερό: ένα είδος πολιτικού savoir vivre έχουμε, τίποτε περισσότερο. Μάλιστα, αυτός που κερδίζει τελικά είναι ο Πρωθυπουργός, καθώς, αθέλητα ίσως, του δίδεται μια βολική «πάσα» να πει τα δικά του. Εχουν περάσει οι εποχές (αν πράγματι υπήρξαν κάποτε) όπου στοχαστές, ποιητές, καλλιτέχνες κλπ. μπορούσαν να ανταλλάσσουν απόψεις με εχέφρονες, καλλιεργημένους, σοβαρούς πολιτικούς. Σήμερα δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις για μια στοιχειωδώς έστω σοβαρή ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα σε έναν ποιητή και σε έναν πολιτικό. 

Συμπέρασμα δεύτερο: ένας ποιητής άξιος του ονόματός του δεν καταδέχεται να αλληλογραφεί με έναν Πρωθυπουργό.

Αυτού του είδους οι καταγγελίες, αγωνίες και διαμαρτυρίες ας αφεθούν στους  «άλλους» εκείνους διανοούμενους από τους οποίους η Ελλάδα - δόξα τω Θεώ - είναι γεμάτη. Είναι γνωστόν ότι σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν και οι οικείοι διανοητές:  

ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ιντελιγκέντσια της κρίσης

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Toυ ΝΙΚΟΥ ΞΥΔΑΚΗ

Βυθιζόμενοι στην κρίση, βλέπουμε ευκρινέστερα διανοητικές λειτουργίες και κοινωνικούς μηχανισμούς που λίγο νωρίτερα ελάνθαναν μισοκρυμμένα απ’ το βλέμμα μας ή δεν τους αναγνωρίζαμε όπως τους άξιζε. 

Ας πούμε, η λειτουργία του πολιτισμού και της κουλτούρας μες στο πολιτικό-κοινωνικό ολοκλήρωμα, και η θέση των διανοουμένων. Συνηθίζαμε να λέμε και προ κρίσεως για την απουσία των διανοουμένων από τον δημόσιο βίο· αλλά τώρα, ακούγονται πιο βαριές κουβέντες: μιλούν για προδοσία των διανοουμένων, όπως έθεσε το ζήτημα πρώτος στη δεκαετία του 1920 ο Ζυλιέν Μπεντά. Ωστόσο, από το 1920 έχει περάσει ένας αιώνας – στη διάρκεια αυτήν άλλαξαν πολλά.

Το ποτάμι πήγε και ήρθε σε πολλές κοίτες. Οι διανοούμενοι βρέθηκαν στην πρωτοπορία ήδη από τον 19ο αιώνα, από τη Γαλλική Επανάσταση έως τα ιστορικά ρήγματα του 1848 και των εθνικοαπελευθερωτικών και δημοκρατικών κατακτήσεων· αποσύρθηκαν «προδίδοντας» τους εξουσιαζόμενους και τις μάζες, ξαναβρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στη Ρωσία και στην Ευρώπη σαν καλλιτεχνική πρωτοπορία, σαρώθηκαν από τους πολέμους και τους ολοκληρωτισμούς, ξαναπρόβαλαν μεταπολεμικά, με φωτεινότερη περίοδο τη δεκαετία του 1960. Πράγματι, η μεταπολεμική περίοδος, γεμάτη αποστροφή για τον πόλεμο και τον ολοκληρωτισμό, και παρόλο τον Ψυχρό Πόλεμο, σφραγίζεται σταδιακά από την παρουσία προσωπικοτήτων των τεχνών, της επιστήμης και του πνεύματος. Είναι ο καιρός των εμπνευσμένων προσώπων: Μπέρτραντ Ράσελ, Μαρκούζε, Καμύ, Σαρτρ, Μερλό Ποντύ, Φουκώ, Μπουρντιέ, Σαΐντ, οπλισμένοι με την υψηλότερη ακαδημαϊκή εκπαίδευση, εμπνέουν και συμπαρασύρουν τους νεότερους μαθητές τους να ορίσουν τον δημόσιο χώρο σύμφωνα με τα προτάγματα του διαφωτισμού και του ορθολογισμού ή με τις ουτοπίες του ρομαντισμού.

Κι ύστερα; 

Τίποτε. Ολοι οι παραπάνω πέθαναν, μερικοί στην ακμή τους, μερικοί πολύ νέοι. Κανείς δεν πήρε τη θέση τους, ίσως διότι οι διάδοχες κοινωνίες δεν χρειάζονται τέτοιους ηγέτες και δασκάλους, τέτοια ηθικά παραδείγματα. Ισως διότι οι σταρ της ποπ κουλτούρας αντικατέστησαν τους φιλοσόφους και τους συγγραφείς· τα τραγούδια και οι ταινίες μιλούν άλλη γλώσσα. Απέμειναν ελάχιστοι υπερήλικες: ο μοναχικός γέρων Νόαμ Τσόμσκι, ο αυστηρός γέρων Χάμπερμας. Τέλος.

Ο δρων δημόσιος διανοούμενος σήμερα είναι ένα μείγμα ακαδημαϊκού, δημαγωγού και περφόρμερ. Μπορεί να κατάγεται από την ακαδημία, αλλά ο τρόπος του, το discours του οφείλει πολλά στους τρόπους της ποπ κουλτούρας.  

Φέρνω στον νου μου τον Ζίζεκ, τις εμμονικές αναφορές του στις σύγχρονες μυθικές αφηγήσεις της ποπ, από το «Star Τrek» και το «Matrix» έως τον χολιγουντιανό «Τιτανικό» και τη σύμφυρσή τους με τον Λακάν, τον Απόστολο Παύλο και τον Λένιν.

Αλλά ακόμη κι έτσι, στην υπερνεωτερική εποχή μας, και μάλιστα εδώ, τώρα, στην ελληνική Μεγάλη Υφεση, υπάρχει δρώσα ιντελιγκέντσια, αυτό το μόρφωμα ρωσικής καταγωγής; Και αν υπάρχει, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει;

ΣΥΡΙΑ: Ο εμφύλιος αύξησε κατακόρυφα τους βιασμούς και τους «γάμους» με ανήλικες νύφες

Οι περίπου 100.000 νεκροί δεν είναι τα μοναδικά θύματα του αιματηρότατου εμφυλίου πολέμου που μαίνεται στη Συρία. Καθημερινά μεγάλες ομάδες γυναικών προσφύγων αναζητούν καταφύγιο στην Ιορδανία, το Λίβανο και την Τουρκία για να αποφύγουν τον θάνατο. Δεν αποφεύγουν όμως την ταπείνωση, ιδίως τα χιλιάδες ανήλικα κορίτσια που εξαναγκάζονται υπό εκβιαστικές συνθήκες να «παντρευτούν» άνδρες μεγαλύτερούς τους. Αυτοί παρουσιάζονται σαν «σωτήρες» καλλιεργώντας στην πραγματικότητα ένα θλιβερό καθεστώς σεξουαλικής εκμετάλλευσης, ενώ δεν λείπουν οι βιασμοί.

Ο όρος «ασφάλεια» είναι σχετικός όσον αφορά τις γυναίκες πρόσφυγες της Σύριας. Έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεθάνουν στην πατρίδα τους και σε έναν φόβο που μπορεί να θεωρηθεί πολύ χειρότερος από τον θάνατο : τον βιασμό.

Οι αφηγήσεις των γυναικών στο προσφυγικό καταφύγιο Ζατάρι της Ιορδανίας, όπως τις καταγράφει πρόσφατο ρεπορτάζ της ανταποκρίτριας του CNN στη Μέση Ανατολή, 'Αρουα Ντέιμον, είναι σοκαριστικές. Κορίτσια στην πρώιμη εφηβεία τους παντρεμένες κάποιες από αυτές με παιδιά δηλώνουν ότι δεν θα παντρεύονταν αν δεν υπήρχε αυτή η δύσκολη κατάσταση στην πατρίδα τους. Τα στόματα παραμένουν κλειστά. 'Η λένε ελάχιστα. «Έχουν γίνει βιασμοί …» λέει λακωνικά η 19χρονη Χαλέντ.

Η εθελόντρια Φάρα Σουκάρ καταγγέλλει πως παρόμοια περιστατικά πρόωρων γάμων αλλά και βιασμών συμβαίνουν και έξω από το καταφύγιο Ζατάρι . Η Φαρά , σημειώνει πως υπολογίζεται μία αύξηση της τάξεως του 60% στους πρόωρους γάμους κοριτσιών από την Συρία . Η ανησυχία ωστόσο , συμπληρώνει, δεν πρέπει να εστιάζεται στην ηλικία των κοριτσιών , αλλά και στον κίνδυνο που διατρέχουν φέρνοντας παιδιά στον κόσμο χωρίς το σώμα τους να έχει αναπτυχθεί πλήρως.

ΤΟΥΡΚΙΑ: Μαχαίρωσαν 17 φορές ανήλικο Βρετανό τουρίστα επειδή... φίλησε Τουρκάλα

Στη σύλληψη δύο Τούρκων προχώρησαν οι αρχές για την εγκληματική επίθεση με 17 μαχαιριές σε βάρος ενός Βρετανού τουρίστα σε τουριστικό θέρετρο «Μαρμαρίς» στην Τουρκία.

Ο Αττίλα Ντίντσερ, ένας από τους δύο υπόπτους για την δολοφονική επίθεση εις βάρος του Βρετανού τουρίστα, τη στιγμή που προσάγεται από την αστυνομία.

Ο 17χρονος Βρετανός τουρίστας Ντουέιν Γουόρντ βρισκόταν στη χώρα για διακοπές με τον αδερφό και τη μητέρα του στην Τουρκία, κατέληξε ωστόσο σε νοσοκομείο να χαροπαλεύει μετά από την επίθεση –με 17 μαχαιριές- που δέχτηκε από τους δύο Τούρκους υπηκόους. Ο 17χρονος βρέθηκε γυμνός με σοβαρότατα τραύματα σε μία ερημική παραθαλάσσια τοποθεσία στην περιοχή του Μαρμαρά.
Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα Daily Mail ο λόγος της δολοφονικής επίθεσης ήταν ένα φιλί που προσπάθησε να δώσει σε μια νεαρή Τουρκάλα σε ένα μπαρ της περιοχής.