Από το "OLD BOY"
Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από σύννεφα, είναι ωστόσο τόσο
γεμάτοι με την εικόνα του εαυτού τους, τόσο θεμελιακά γοητευμένοι με το
εγώ τους, που φαντάζονται πως ακόμα κι ο ήλιος που λάμπει πιο πέρα, στην
πραγματικότητα λάμπει πάνω τους. Κλείνουν λοιπόν τα μάτια και λιάζονται
και αφήνουν τις ακτίνες να διαπεράσουν το εγώ τους και να το κάνουν
ακόμη πιο αυτογοητευτικό.
Yπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από τον ήλιο, η εικόνα του εαυτού
τους όμως είναι τόσο ευάλωτη, τόσο έτοιμη να διαλυθεί ανά πάσα στιγμή σε
θραύσματα, που δεν τον αφήνουν σε ησυχία τον ήλιο, κάνοντας ό,τι
μπορούν για να τον διώξουν και να βρεθούν επιτέλους ξανά στη βροχή.
Κλείνουν λοιπόν τα μάτια κι όταν η καταιγίδα έρχεται αφήνουν το νερό της
να μπει μέσα από τα θραύσματα και να ποτίσει αυτό που βρίσκεται πίσω
από την εικόνα, πίσω από το εγώ, την πηγή δηλαδή ποιός ξέρει τίνος
πόνου.
Υπάρχουν άνθρωποι που πάνε με όποιον καιρό τους τύχει. Που το κύριο
γνώρισμά τους είναι ότι αν τους τύχει βροχή, στη βροχή θα κάτσουν, κι αν
τους τύχει ήλιος σε αυτόν. Που μπορεί να περνάνε μια ζωή εξετάζοντας το
τι και το πώς βρίσκεται πάνω απ' το κεφάλι τους, αλλά ως αναλυτές
καιρικών φαινομένων και μόνο, όχι ως ενεργά υποκείμενα που θα πάνε λίγο
πιο κει για να μη βρέχονται ή ακόμη λίγο πιο δω για να τους πάρει ο
ήλιος κι από άλλη πλευρά.
Υπάρχουν κι άνθρωποι που νομίζουν ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε γενικές κι αφηρημένες κατηγορίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου