Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Μετά το άδοξο τέλος του κυπριακού «όχι» και τις ολέθριες συνέπειές
του, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανώς μπερδεμένος. Μάλιστα ορισμένοι στις τάξεις
του δείχνουν περισσότερο μπερδεμένοι από τους άλλους, με πρώτο και
καλύτερο, ως συνήθως, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Θα παραβλέψω τους
ισχυρισμούς κάποιων ότι η πνευματική σύγχυση είναι μόνιμη κατάσταση για
τον επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του κόμματος (δεν είμαι ψυχίατρος
στο κάτω κάτω...) και θα μείνω στην προσπάθεια να καταλάβω τη θέση του,
με εργαλείο μου τον κοινό νου.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, σε πρόσφατη συνέντευξή του,
αρνείται να επαναλάβει τις γνωστές, «προσωπικές» του, όπως τονίζει,
θέσεις υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, επειδή «τα άθλια
επικοινωνιακά κέντρα της Ν.Δ., σε συνεταιρισμό με τα κυρίαρχα μίντια,
παίζουν βρώμικα παιχνίδια» με τις απόψεις του. Αρνηση μάλλον
προσχηματική, αν όχι υποκριτική. Διότι αμέσως παρακάτω (δεν κρατιέται με
τίποτα ο άνθρωπος!) επαναφέρει την πρότασή του με διαφορετική
διατύπωση: «Τα κατεστημένα κέντρα πρέπει να ξεχάσουν πως το “όχι” μιας
κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα μπορεί να ακυρωθεί με εκβιαστικά
διλήμματα σε σχέση με το ευρώ». «Οχι» και ξερό ψωμί, με άλλα λόγια.
(Ξερό ψωμί, κατά κυριολεξία...)
Είναι δικαίωμα του Π. Λαφάζανη να προκρίνει την αυτοκαταστροφή της χώρας
του, εφόσον θεωρεί ότι αυτή είναι η προϋπόθεση ώστε να επιχειρηθεί μία
ακόμη προσπάθεια για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Είναι γνωστό,
άλλωστε, ότι για όσους ακόμη εμμένουν στη λενινιστική παράδοση, η θεωρία
πάντοτε υπερτερεί της πραγματικότητας. Σε τι διαφέρει όμως η δική του
επιθετική προσέγγιση από εκείνη του ΚΚΕ, δεν καταλαβαίνω. «Αντιλαϊκά τα
σενάρια για τη χρηματοδότηση της Κύπρου», ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος του
«Ριζοσπάστη» στις 21 Μαρτίου. Προσοχή: όλα τα σενάρια, χωρίς καμία
διαφοροποίηση· δηλαδή, να χρεοκοπήσει η Κύπρος σε περιβάλλον διεθνούς
απομόνωσης.
Ουσιώδης διαφορά μεταξύ Λαφαζάνη και ΚΚΕ δεν υπάρχει. Διότι ο Π.
Λαφαζάνης δεν είναι δυνατόν να πιστεύει ότι η σθεναρή άρνηση των
«εκβιαστικών διλημμάτων σε σχέση με το ευρώ» θα ανοίξει ως διά μαγείας
τους κρουνούς της χρηματοδότησης για την Ελλάδα, ώστε να συνεχίσει να
ζει χωρίς να νοιάζεται για τα ελλείμματα. Ιδιας μορφής αδιέξοδο
προτείνουν και ο μεν και οι δε.
Ενδεχομένως, τυχόν διαφοροποιήσεις να
αφορούν τη μετά την αυτοκαταστροφή πορεία προς τον σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό, μολονότι κανείς από τους δύο δεν τολμά μιλήσει ευθέως
για κάτι τέτοιο. Ξέρουν, προφανώς, ότι μόνο τον τρόμο θα προκαλούσε
οποιαδήποτε ευθεία αναφορά στα καθεστώτα που άνθησαν στην ανατολική
Ευρώπη επί Σοβιετίας. (Μόνον το ΚΚΕ χρησιμοποιεί εδώ και λίγο καιρό τον
ευφημισμό «λαϊκή οικονομία», αλλά ώς εκεί).
Ο σχεδόν μεταφυσικός βολονταρισμός του προερχόμενου από το ΚΚΕ Π.
Λαφαζάνη υποθέτω ότι πρέπει να είναι υπόλειμμα της σταλινικής παιδείας
του. Ηταν, άλλωστε, ο αλήστου μνήμης «Πατερούλης» -από τον θάνατο του
οποίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια στις 5 Μαρτίου- εκείνος ο οποίος τον
τελειοποίησε στην πιο ακραία μορφή του, με επιπτώσεις τραγικές για τον
λαό της Σοβιετικής Ουκρανίας:
Τον Νοέμβριο του 1932, συγκεκριμένα, όταν δεν ήταν πια δυνατόν να αποσιωπηθούν οι συνέπειες του λιμού, που είχε προκαλέσει η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας στην Ουκρανία, τότε ακριβώς ήταν που ο Στάλιν αποφάσισε ότι ο λιμός δεν υπήρχε ως αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής του, αλλά ήταν ένα μέσον που χρησιμοποιούσαν οι εχθροί του σοσιαλισμού για να τον δυσφημήσουν. Η λογική συνέπεια του παράλογου σταλινικού ιδεολογήματος ήταν η επιβολή, στα τέλη του 1932, μιας σειράς εκδικητικών μέτρων εις βάρος των λιμοκτονούντων, το αποτέλεσμα των οποίων ήταν τα 3,3 εκατομμύρια νεκροί της Ουκρανίας.
Ευτυχώς, ο Λαφαζάνης δεν έχει και ούτε πρόκειται να έχει ποτέ την ισχύ
του Στάλιν - μόνο την κοινή ιδεολογική προέλευση και παιδεία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου