Πικρά «χαιρετίσματα» στην Ευρώπη

Της ΡΙΚΑΣ ΒΑΓΙΑΝΗ

Ο «ξαφνικός θάνατος» της Κύπρου, ήταν η ταφόπλακα της Ευρωπαϊκής ιδέας, της Ενωμένης Ευρώπης των λαών και των πολιτών. Η Ενωμένη Ευρώπη, αυτή στην οποία κάποτε πιστέψαμε, όχι μόνο δεν διέσωσε τον κυπριακό λαό, αλλά τον έσπρωξε με απίστευτα κυνικό τρόπο προς το χάος.

Οι τελευταίες μας αυταπάτες διαλύθηκαν. Τι έχει μείνει από την Ευρώπη που πιστέψαμε;  

Τίποτα. Στρατιές ανέργων, φαλιρισμένες επιχειρήσεις, εξαθλιωμένοι μετανάστες, δυστυχισμένοι και ανασφαλείς λαοί. Μια οργουελική μαυρίλα. 

Ενα κρεβάτι του Προκρούστη η Γηραιά Ηπειρος: Ο,τι περισσεύει από τα αποδεκτά «μέτρα» το ακρωτηριάζεις, ό,τι δεν φτάνει, το τεντώνεις - και αδιαφορείς αν δεν αντέξει και σπάσει.

Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που έταξαν στους πολίτες της. Η Ευρώπη της κοινής ανάπτυξης, του ανθρωπισμού, της τέχνης, η Ευρώπη της ειρήνης και της συμφιλίωσης.

Το κοινό νόμισμα δεν αντιπροσώπευε μόνο μπακάλικα μοιράσματα παραγωγής: Αποτέλεσε, για εκατοντάδες εκατομμύρια πολιτών ένα κοινό σύμβολο, μια ομολογία συνύπαρξης.  

 

Το ευρώ πλέον έχει τελειώσει, δεν πάει να χτυπιέται κάτω σαν χταπόδι όλο το σύστημα Σόιμπλε και Σία: Η ψυχή του πέθανε - γιατί πέθανε το όνειρό του, ή μάλλον συνετρίβη κάτω από το βάρος των συμφερόντων και της κερδοσκοπίας. Και να μείνει, θα είναι πια το έκτρωμα του εαυτού του, ένα κέρμα καταπίεσης.

Καιρός να ονειρευτούμε την επόμενη Ευρώπη. Είναι υποχρέωσή μας να την ονειρευτούμε, αλλιώς θα τη δούμε να μετατρέπεται σε εφιάλτη.

 

 

ΥΓ «Μόνο οι παραλίες έμειναν πια στην Κύπρο», είπε ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών. Να 'ταν η ζήλια ψώρα, μάστορα, θα ψώριαζαν τα φιόρδ!