Tης ΡΟΥΛΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κακώς, πολύ κακώς οι κύπριοι αδελφοί μας κάνουν σαν να έπεσαν από
τα σύννεφα. Κανονικά έπρεπε να είχαν προσγειωθεί μαλακά, σαν με την
ομπρέλα της Μαίρης Πόπινς, από τις 8/5/2012, λίγο πριν από τις πρώτες
(πρόσφατες) ελληνικές εκλογές.
Ηταν τότε που ο ριζοσπάστης βουλευτής
Στρατούλης ανέλαβε να εκλαϊκεύσει μονομερώς την «απόφαση» του κόμματός
του να χρησιμοποιήσει τις τραπεζικές καταθέσεις των πολιτών για τη
χρηματοδότηση δημόσιων, κοινωνικών και ιδιωτικών επενδύσεων.
Τα θυμήθηκα
μαζεμένα και απόστασα, αλλά τι τα θες; Το σκέφτομαι αλλά δεν βλέπω να
έχουν και μεγάλη απόσταση μεταξύ τους ο Δημήτρης Στρατούλης και η Μαίρη
Πόπινς ιδίως στην περίφημη σκηνή όπου παίρνει το τσάι της με τα παιδιά
στο ταβάνι. Κι αν τους έπεφτε καμιά φρυγανιά, κάνα μαχαιράκι βουτύρου
στα κεφάλια των αποκάτω;
Προσωπικά δεν θα στεκόμουν ποτέ χωρίς κράνος
κάτω από τέτοιες δηλώσεις αλλά ούτε και κάτω από τις ακριβώς αντίθετες.
«Ιστορικών διαστάσεων εγκληματική απόφαση» χαρακτήρισε χτες την κυπριακή
εξέλιξη ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού φτάσαμε στο σημείο ο μεν Αλέξης Τσίπρας να ομνύει στην
ιερότητα των κεφαλαίων και ο μικρός αυτού προφήτης να διαβάζει το
φλιτζάνι της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αναλόγως να χρησμοδοτεί, τότε τι να
κάνω;
Θ' ανοίξω κι εγώ την ομπρέλα μου. Γιατί στην οδό Κερασιάς ο καιρός
αλλάζει κι ο άνεμος γυρίζει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου