Στο γνωστό ύφος που προδίδει αυτοκρατορικό σύνδρομο ο Ταγίπ
Ερντογάν κάλεσε πρόσφατα τους Ευρωπαίους να αποφασίσουν επιτέλους αν
θέλουν την Τουρκία στην ΕΕ. Αρκετές εβδομάδες αργότερα, ο Φρανσουά Ολάντ
ως αντι-Σαρκοζί άφηνε να εννοηθεί ότι η Γαλλία είναι έτοιμη να
ξεπαγώσει την ενταξιακή διαδικασία της Αγκυρας, ξεμπλοκάροντας ένα
διαπραγματευτικό κεφάλαιο (από τα πέντε που έχει μπλοκάρει).
Ο κύβος ερρίφθη. Εκανε ακόμη και την ηγερία του αντιτουρκικού μπλοκ
στην Ενωση Ανγκελα Μέρκελ να συμφωνήσει με τον γάλλο Πρόεδρο και να
δηλώσει, ευρισκόμενη στη γειτονική χώρα, ότι η Τουρκία πρέπει να μείνει
δεμένη στο άρμα της Ευρώπης.
Το momentum δεν είναι τυχαίο. Ο Σοσιαλιστής Ολάντ φαίνεται
να πιστεύει ότι η Τουρκία, ως μια μεγάλη εξαγωγική αγορά, θα μπορούσε να
είναι η απάντηση στα δημοσιονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η
Γαλλία και γενικώς η ευρωζώνη. Οσο για τη γερμανίδα Καγκελάριο, θέλει να
χρυσώσει το χάπι μιας χώρας που είναι πολύ μεγάλη για να την αγνοήσει
κάποιος, αλλά πολύ φτωχή και πολύ... μουσουλμανική για να την εντάξει
χωρίς ενστάσεις.
Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην ΕΕ
η Τουρκία έχει ανοίξει μόνο 13 από τα 35 διαπραγματευτικά κεφάλαια.
Πλέον, όμως, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την «κόπωση της διεύρυνσης»
και την εχθρική κοινή γνώμη στη Γαλλία και στη Γερμανία. Εχει να
αντιμετωπίσει και τη δική της κοινή γνώμη, η οποία δεν βρίσκει πια
ελκυστική την ευρωπαϊκή ιδέα.
Οσο για την Ελλάδα, στηρίζει σταθερά την ευρωπαϊκή προοπτική της
γείτονος, ελπίζοντας ότι μια ευρωπαϊκή Τουρκία θα συμπεριφέρεται ως
εταίρος και όχι ως αντίπαλος. Με τη στρατηγική επιλογή που έκανε η
ελληνική διπλωματία στο Ελσίνκι το 1999, η οποία ακολουθείται μέχρι
σήμερα, η Ελλάδα επιχείρησε να μεταφέρει εντός του πεδίου της ΕΕ το
σύνολο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Το πεδίο δεν απεδείχθη δόξης
λαμπρόν:
Το δέλεαρ της ευρωπαϊκής προοπτικής δεν λειτούργησε για την Αγκυρα
ως όχημα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών. Εν έτει 2013 το Ελσίνκι
έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Ο χρόνος δεν λειτούργησε υπέρ της
Ελλάδας.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει: σήμερα η Τουρκία δεν είναι η χώρα
που ήταν το 1999 και η χώρα μας δεν είναι η «ισχυρή Ελλάδα» του Κώστα
Σημίτη. Οσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν είναι πλέον ένα περιζήτητο
κλαμπ. Και όχι άδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου