ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η Μεγάλη Ανατριχίλα

Γράφει ο Tριαντάφυλλος Δραβαλιάρης

Πάσχουμε από φωτοφοβικό σύνδρομο. Δεν αντέχουμε το φως της αλήθειας. Αποστρέφουμε το βλέμμα και το προσηλώνουμε σε πυροτεχνήματα που εκτοξεύουν συχνά-πυκνά πανηγυριώτες πολιτικοί. Η λάμψη τους μας καθηλώνει. Έστω και προσωρινά «διασκεδάζει» τη φυγομαχία μας. Τη δειλία μας στην αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Δειλία σκοπούμενη από κόμματα και συμφέροντα. Άδολη από την πλειονότητα των πολιτών. Δικαιολογημένη από την αμάθεια, την κουτοπονηριά ή την παραπληροφόρησή μας. Και όταν η πραγματικότητα -φυγείν αδύνατον- μας επαναφέρει από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων, στοιχιζόμαστε πίσω από συμπλεγματικούς πολιτικούς. Άτρωτους μέσα στην πανοπλία της μεγαλοπρεπούς θρασυδειλίας τους. Αδίστακτους στην κατασυκοφάντηση όλων όσοι -έστω την τελευταία στιγμή- επιχειρούν με όποιο προσωπικό κόστος να συστρατεύσουν δυνάμεις αντίστασης και ανάταξης της χώρας.

Όχι. Δεν θέτουμε πρακτικές, πολιτικές και ιδέες (;) στη διάθεση των γεγονότων. Αξιώνουμε από τα γεγονότα να συμμορφωθούν με δικά μας αμοραλιστικά και βολονταριστικά πρότυπα.

Βρίσκουμε σε όλους τους άλλους πλην ημών τους ενόχους της κρίσης. Οι εταίροι μας συναντούν κάθε φορά με λυμένο το ζωνάρι. Να απολογηθούν αυτοί για την καθυστερημένη τους αφύπνιση. Όχι εμείς για τον δικό μας Μεγάλο Ύπνο. Για την υπερτριακονταετή υπνοβασία μας στους κόσμους του ελληνικού καταναλωτικού ονείρου.

Αστυνομικοί Σαΐνηδες, τελευταία εντοπίσαμε τον ένοχο της κρίσης στον Δημοσιονομικό (μικρό όνομα) Πολλαπλασιαστή (επώνυμο) του Ολιβιέ Μπλανσάρ (ονοματεπώνυμο πατρός). Φταίει, με άλλα λόγια, για τα δεινά μας ο λάθος υπολογισμός των δημοσιονομικών επιπτώσεων στην ύφεση. Ωσάν η δημοσιονομική προσαρμογή να μην αποτελούσε ζωτική ανάγκη για την επιβίωση της οικονομίας. Ωσάν να ήταν τεχνικό το πρόβλημα της οικονομίας, αντίστοιχη και η λύση για έξοδο από την κρίση. Ωσάν το θηριώδες έλλειμμα του 2007 και το πέραν τιθάσευσης διογκωμένο χρέος -ακόμα και τον πλέον δεινό θηριοδαμαστή- να είχαν ως αιτία την Eurostat και όχι το αυθύπαρκτο πρόβλημα. Ωσάν να μην ήταν το ίδιο το ΔΝΤ, το οποίο σιωπηρά αλλά πρακτικά παρενέβη στη διόρθωση του «λάθους» πιέζοντας για την επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής και για το δεύτερο κατά σειρά «κούρεμα» στο χρέος. Και ωσάν η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης -στη διασωλήνωση δηλαδή μιας οικονομίας που ξεψυχούσε- να ήταν επιλογή μεταξύ άλλων διαθέσιμων λύσεων και όχι η μοναδική υπαρκτή. Ωσάν εμείς να επιλέξαμε τις πολιτικές Μέρκελ και Σαρκοζί, ωσάν εμείς να τους υπαγορεύσαμε την καταστροφική δήλωση στη συνάντηση του Ντοβίλ, που εκτόξευσε σε ουρανομήκη ύψη τα spread των ελληνικών ομολόγων, καθιστώντας αδύνατη την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές. Ωσάν να ήσαν οι «Μνημονιακοί» εκείνοι που εφηύραν τον πολιτικό και κοινωνικό υποπολλαπλασιαστή εξόδου από την κρίση. 

Τα «αντιμνημονιακά μέτωπα», τη διασπασμένη κοινωνία, τα «δεν πληρώνω» και τους προπηλακισμούς των «Τσολάκογλου» του ελληνικού Κοινοβουλίου. Την συλλήβδην ενοχοποίηση πολιτικών που δημιούργησε τις «Πλατείες Αγανακτισμένων». Πού βρίσκονται τώρα; Ουκ ολίγοι από αυτούς σε γιάφκες και άλλοι στα έδρανα του Κοινοβουλίου, καθώς προηγουμένως εξιλεώθηκαν από φασιστικές συμπεριφορές στις «αντιμνημονιακές» κολυμβήθρες. Και καθαγίασαν το μίσος τους στη Δημοκρατία αντιρροπώντας επικίνδυνα τις λανθασμένες πολιτικές με την απολιτική.

Αυτή η κοινωνία -η διαπαιδαγωγημένη από διεφθαρμένες εξουσίες- αποτελεί ως φαίνεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα στην υπέρβαση της κρίσης. Διότι αθροίζονται όχι μόνοι εκείνοι που βρίσκονται σε απόγνωση εξαιτίας της κρίσης, αλλά και όσοι δεν έχουν επίγνωση του ευκαιριακού χαρακτήρα της εισοδηματικής τους ανέλιξης. Μια κοινωνία με «άρρωστη» μέχρι χθες συνοχή. Μια κοινωνία με συγκολλητική ουσία τα ποικίλα προνόμια που αφειδώς μοίραζαν πολιτικοί με «κοινωνικές ευαισθησίες». Πολιτικοί που ολοφύρονταν χθες για τους απεργούς του Μετρό και την ίδια στιγμή εκστασιάζονται δυσάρεστα με το πλήθος των πεινώντων για δωρεάν λαχανικά στην πλατεία Βάθη.

Το μεγαλύτερο έγκλημά τους είναι η ψευδής κοινωνική συνοχή που δημιούργησαν. Η εξωνημένη κοινωνική συνοχή από έναν πλούτο που εξαγοραζόταν με πελατειακές σχέσεις και με ολοένα βαθύτερη εξάρτηση από τον ξένο δανεισμό. Μια κοινωνία στα πρόθυρα του κανιβαλισμού. Με κοινωνικές ομάδες έτοιμες να κατασπαράξουν άλλες στο όνομα της διατήρησης των «κεκτημένων».

Υ.Γ.: Λαοί με ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης συμπεριφέρονται με κανόνες από Άγραφα Κοινωνικά Συμβόλαια Αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Ιδιαίτερα σε ακραίες συνθήκες. Manus manum lavat κατά τους Λατίνους. Αλληλοϋποστήριξη και αλληλοβοήθεια. Αυτή η αρχή κράτησε για αιώνες όρθια την ελληνική κοινωνία. Όχι ο θρησκευτικός αλλά ο κοινωνικός Σαμαρειτισμός. Εξέλιπε τούτες τις ώρες. Και είναι αυτό το έλλειμμα, όχι το δημοσιονομικό, που προκαλεί τη Μεγάλη Ανατριχίλα σε όσους προσπαθούν να δουν το μέλλον της χώρας μέσα από το θλιβερό παρόν της.

Ξένα με αυτή τη λογική είναι τα «καμένα μυαλά» πολιτικών που έχουν υποστεί κομματική λοβοτομή χωρίς να το γνωρίζουν. Ωσάν η αγωγιμότητα των εγκεφαλικών τους ιστών να ενεργοποιείται μόνον από κομματικά ερεθίσματα. Εξηγήστε εσείς διαφορετικά τον θρασύτατο χαρακτηρισμό του Μανώλη Κεφαλογιάννη και ομοίων του, περί «ανοήτου» Στουρνάρα επειδή μνημόνευσε τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της περιόδου Καραμανλή. Μάλιστα. Τους χαρίζανε το άλογο και το κοιτούσανε στα δόντια.