ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ: To τουίτερ στον πόλεμο

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Μπορεί να σκέφτηκαν ότι αν έβγαινε στην τηλεόραση ο κ. Νετανιάχου για να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Γάζας ίσως ξέφευγε κάτι στο πρόσωπό του και τον πρόδιδε· ένα τικ νευρικότητας λ.χ., δημιουργημένο από τα ίδια τα μη πειστικά λεγόμενά του, ή το σίδερο στο βλέμμα του δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο για τη μηχανή της προπαγάνδας. 

Αν πάλι ανακοίνωνε το νέο ο υπουργός Αμυνας, σίγουρα κάποιος από τους δημοσιογράφους που εκπροσωπούν το σθεναρά ειρηνικό Ισραήλ θα υπέβαλλε ενοχλητικές ερωτήσεις όσον αφορά το γιατί ο πόλεμος, ένας επιπλέον, και γιατί τώρα.

Οπότε; 

Οπότε επελέγη μια ψυχρή, απρόσωπη μέθοδος: Ο πόλεμος ανακοινώθηκε από τον προσωπικό λογαριασμό στο τουίτερ του εκπροσώπου του ισραηλινού στρατού. Με ελάχιστα γράμματα τα πράγματα απλουστεύονται, τα αισθήματα μένουν ανεκδήλωτα και ο άμεσος έλεγχος αποκλείεται. 

Εκτός λοιπόν από εργαλείο χρήσιμο σε κομματικές και ενδοκομματικές κόντρες, αθλητικολογικές έριδες και προεκλογικούς καβγάδες, το τουίτερ χρησιμεύει και στην επίδοση πολεμικών τελεσιγράφων. Μόνο που πια δεν πρόκειται για τιτίβισμα αλλά για κρωγμό.

Μολαταύτα, το ερώτημα «γιατί ένας ακόμα πόλεμος» εξακολουθεί να τίθεται, σε χώρους πιο παραδοσιακούς απ’ ό,τι το τουίτερ και με όρους αυστηρά πολιτικούς. 

Θα ήταν σίγουρα αποκρουστική η σκέψη ότι ένας πόλεμος συνδέεται με προεκλογικές ανάγκες των κομμάτων που εξουσιάζουν. Ωστόσο, τα πεισματάρικα γεγονότα έχουν τον τρόπο τους να μιλούν. Και να θυμίζουν αυτό που επισημαίνουν πολλοί δημοσιογράφοι. Οτι αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ, με φόντο τις εκλογές του Ιανουαρίου, συνέβη και το 2009, πάλι σε προεκλογική περίοδο. Και το 1996 επίσης, με τα «Σταφύλια της οργής». Και το 1981. Κι ακόμα πιο πίσω, το 1961 και το 1955. Για να ρυμουλκήσουν την ψήφο στην κάλπη τους οι εκάστοτε κυβερνώντες πόνταραν στην εκμετάλλευση του εκ Παλαιστινίων κινδύνου (όπως άλλοι πόνταραν στον εκ του Βορρά ή εξ Ανατολών κίνδυνο). Και καλλιεργούσαν τον φόβο και την ανασφάλεια. 

Ωμό; Αμοραλιστικό; Χυδαίο; Θανατηφόρο; 

Ναι, όλα αυτά. Αλλά και ο θάνατος μια δουλειά είναι.

Για μια φορά ακόμα το Ισραήλ ερμηνεύει αυθαίρετα το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» που μεροληπτικά του αναγνωρίζουν οι μεγάλες δυνάμεις, μεταφράζοντάς το σε δικαίωμα σε τυφλή και μαζική επίθεση, που οι προπαγανδιστικοί του μηχανισμοί την παρασταίνουν σαν «χειρουργική». Η δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς, η οποία είναι ο επίσημος συνομιλητής της ισραηλινής κυβέρνησης, ακολουθήθηκε από μπαράζ αεροπορικών επιδρομών, στα θύματα των οποίων συγκαταλέγονται πολλά παιδιά, και νήπια ακόμα. Ωστόσο, κάποιος Ισραηλινός επίσημος κατήγγειλε τους Παλαιστινίους ότι «έριξαν ρουκέτες κατά της Ιερουσαλήμ, που είναι το σύμβολο τριών θρησκειών, άρα δεν σέβονται τις ανθρώπινες αξίες». 

Μα υπάρχει καμία θρησκεία (ή κανένας θεός) που να αξίζει περισσότερο από τη ζωή ενός ανθρώπου; Ενός παιδιού;