ΤΡΑΠΕΖΕΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Οι τράπεζες και οι αργυραμοιβοί

Του Αντώνη Δαλιπη

Αλλο τράπεζες και άλλο τραπεζίτες. Αλλιώς με τη σύγχυση που καλλιεργείται υπάρχει κίνδυνος να πετάξουμε από τη σκάφη μαζί με τα απόνερα και το παιδί.

Σχεδόν όλοι -αριστεροί και δεξιοί, κομμουνιστές και φιλελεύθεροι- μιμούνται τη Μέρκελ που για να εκδικηθεί τους Ελληνες και τους πολιτικούς τους τιμωρεί την Ελλάδα.

Αυτή τη στιγμή όλοι επιζητούν την τιμωρία των τραπεζιτών και βλάπτουν τις τράπεζες. Τα πολιτικά κόμματα φροντίζουν να παίρνουν αποστάσεις και τα περισσότερα πλειοδοτούν σε προτάσεις για σκληρότερους όρους, ενώ οι πολίτες βρήκαν τον αποδιοπομπαίο τράγο να του φορτώσουν όλες τις αμαρτίες και τις κακοδαιμονίες της χώρας.

Είναι εντυπωσιακό και καθόλου τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως εκφράζουν τη λύπη τους και αγανακτούν για την τεράστια ζημιά των Ασφαλιστικών Ταμείων από το «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, αλλά για την πολλαπλάσια σε μέγεθος απομείωση των τίτλων που κατείχαν οι τράπεζες δεν μιλά κανείς.

Συγχέοντας τους τραπεζίτες με τις τράπεζες, σχεδόν όλοι πασχίζουν να τιμωρήσουν τις διοικήσεις και τους μεγαλομετόχους, αλλά στο τέλος θα πλήξουν τις τράπεζες.

Και όσοι νομίζουν ότι στη παρούσα συγκυρία αυτό είναι το μικρότερο κακό, απλώς κάνουν τραγικό λάθος.

Σε μία εποχή που η ιδιωτικοποίηση προβάλλει ως λύση για την έξοδο από την κρίση, όπου για μεγάλες ΔΕΚΟ όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια αναζητούνται ιδιώτες, το ρολόι για τις τράπεζες γυρίζει στις δεκαετίες του '60 και του '70, ακολουθώντας μια αντίστροφη πορεία προς την κρατικοποίηση.

Ο αείμνηστος Θ. Καρατζάς έδωσε μακροχρόνια μάχη στη δεκαετία του '90 για να απογαλακτιστεί από το κράτος, η μεγαλύτερη τράπεζα, η Εθνική, και τώρα η ίδια τράπεζα κινδυνεύει να γίνει πάλι κρατική παρέχοντας δάνεια «κατόπιν ενεργειών» του βουλευτή.

Με τους όρους ανακεφαλαιοποίησης που έχουν τεθεί, το φάντασμα να περάσουν οι τράπεζες στον ασφυκτικό έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης κάνει την εμφάνισή του.

Μπορεί αυτό να βολεύει τα κόμματα που θα κομπορρημονούν ότι δεν υπέκυψαν στους τραπεζίτες, να χαροποιεί, προς το παρόν, τους λαϊκιστές που τα βάζουν με τα «θηρία», αλλά δεν εξυπηρετεί ούτε την οικονομία, ούτε τους καταθέτες, ούτε τους μικρομετόχους.

Εκτος κι αν όλοι συμφωνούν με τη λογική εκείνου του γραφικού αντιπρόεδρου της «κυβέρνησης» της χούντας που διέταξε τους χρηματιστές να προσαρμόσουν στο ταμπλό του χρηματιστηρίου τις τιμές των μετοχών σαν να επρόκειτο για αγορανομική διάταξη.

Ή αναπολούν εικόνες αργυραμοιβών στην οδό Αθηνάς, αντί σύγχρονων τραπεζικών ιδρυμάτων.

Αλλά όλοι πρέπει να ξέρουν ότι οι μεγαλύτεροι μέτοχοι των τραπεζών είναι τα ίδια τα ασφαλιστικά ταμεία και πως διεθνώς είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι τράπεζες ουσιαστικά ανήκουν στους καταθέτες τους