ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Φενάκη αξιοπιστίας

Tου Γ.Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Η ασυνείδητη δράση των ταγών της 35ετίας έπληξε την αξιοπιστία του πολιτεύματος. Η οικονομική κατάρρευση υπήρξε περαιτέρω συνέπεια. Η αδυναμία ανόρθωσης όμοια ρίζα έχει. Η δημοκρατία είναι δύσκολο σύστημα. Προϋποθέτει σεβασμό αρχών. Ούτω κέκληται …«… δια το μη ες ολίγους αλλ΄ες πλείονας οικείν …»… (Θουκ. 2, 37). Οργανικώς, άρα, οιοδήποτε ιδιωτικό συμφέρον ικανοποιείται - μόνον - στα πλαίσια γενικής αναβάθμισης. Αντιφάσκει προς την "ρουσφετολογία". Στις 11.9.76 ο Κων. Καραμανλής υποδεχόμενος τα νέα μέλη της κυβέρνησής του, μετά τον πρώτο - τότε - ανασχηματισμό, αναθεμάτιζε το "ρουσφέτι" ως ύβρη της δημοκρατίας (!).

Η θεραπεία, ήδη, του συλλογικού καλού του "δήμου" προϋποθέτει οργανωμένο κράτος. Και η οργάνωση, ασφαλώς, χρειάζεται σεβασμό εσωτερικής ιεραρχίας. 

Αυτά (τα αυτονόητα) ανατίναξε η διακήρυξη: "Tο κόμμα στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία". Η πασοκική προέλευσητης ρήσης στερείται σημασίας. Αξία έχει πως έτυχε καθολικής αποδοχής. Εγινεμέθοδος πολιτικής δράσης. Τα γραφεία των κομμάτων μεταβλήθηκαν μαζικώς, όσο ποτέ άλλοτε, σε κέντρα εύρεσης θέσεων μισθοδοσίας στο δημόσιο. Από του 1970 εξαπλασιάσθηκε - περίπου - ο αριθμός των εκείθεν μισθοδοτουμένων. 

Η έννοιατης συνταγματικής ισότητας έγινε θράσος. Κάθε έλληνας δύναται να θεωρεί, πλέον, ότι είναι, διαρκώς, ίσος προς τον ανώτερο και ανώτερος του ίσου του. Το γενικό συμφέρον και η αυθεντία του νόμου περιήλθαν σε πλήρη ανυποληψία. Όποιος θέλει να πιέσει, για οιοδήποτε κλαδικό αίτημα, αδίστακτα κλίνει δρόμους. Κηρύσσει απεργίες και όταν ακόμη αυτές έχουν δικαστικώς διαγνωσθεί παράνομες, ή είναι καταστατικά απαγορευμένες.

Ο Γεωργ. Παπανδρέου στον περίφημο "Λόγο της Απελευθερώσεως" της 18.10.44 τόνιζε: …«… και το Πανεπιστήμιον (τα Δικαστήρια) η Ακαδημία και … άλλα Ανώτατα Ιδρύματαεκτός λαμπρών εξαιρέσεων περίπου εχρεωκόπησαν. (Έγιναν οργανώσεις) μεριμνώσες για βιοτικά συμφέροντα…»…

Η θλιβερή περιγραφή ωχριά προς ό,τι αποδίδουν οι αιτιάσεις του ε.τ. Αρεοπαγίτη κ. Ευαγγ. Ανδριανού. Εκθέτει, ο τελευταίος, στην "Εστία" της 16.11. (ομοίως και στην "Καθημερινή" της 17.11.) πως οι στάσεις των συναδέλφων του αποτελούν απαγορευμένη απεργία. Πως οι μετέχοντες τελούν το έγκλημα της παράβασης καθήκοντος. Πως, ακόμη, τα Σωματεία τους, που λαμβάνουν τέτοιες αντισυνταγματικέςαποφάσεις υπόκεινται σε διάλυση. Η φοβερή για κράτος δικαίου καταγγελία αφήκε το Πανελλήνιο ασυγκίνητο (!!!).

Γελοιοποιήθηκε - εντελώς - η Ανώτατη Παιδεία, ως θεσμός. Ιδρύθηκαν σωρηδόν πανεπιστήμια. Τα κριτήρια, εν πολλοίς, υπήρξαν υφής πελατειακής ώστε να ενισχυθούν κομματικά επιλεγμένες περιοχές (!!!). Έχουν υπερβεί τις 500 οι τριτοβάθμιες σχολές (!!!).

Ουδέποτε η Ελλάς διέθετε περισσότερους καθηγητές νομικής. Αντίστοιχα, ούτε η Βουλή πολυπληθέστερα "επιστημονικά" συμβούλια. Αλλά (και) ουδέποτε οι θεσπιζόμενοι κανόνες δικαίου ήσαν νομοτεχνικά τόσον άθλιοι (!!!). Ως μηδιώντες Ιάγοι,πολλοί καθηγητές, επιτίθενται κατά της Επιστήμης, κυρίως, υπό το παραλήρηματων γνωμοδοτήσεων. Ειςτον τα πλείονα προσφέροντα θυσιάζεται, όσο ποτέ άλλοτε, ο ορθολογισμός και η γνώση.

Διατηρούμε, ως χώρα, πρωτείο καταδίκηςαπό το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παράβαση των αρχών του "κράτους δικαίου", δηλαδή αρχών πολιτισμού. Η βαριά μομφή ουδένα ενοχλεί.

Η αδυναμία οικονομικής συμπόρευσης προς την Ευρώπη είναι έκδηλη. Επιδιώκουμε βραβείο αποτυχίας δύο μνημονίων, σε δυόμιση χρόνια (!!!). Το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προσέθεσε και την πολιτιστικήμας ασυμβατότητα.

Προβάλλεται, ήδη, στρατήγημα απελπισίας. Ότι, δηλαδή, κινδυνεύει η "Ευρωζώνη" εκ της ελληνικής αποτυχίας. Η απειλή στερείται περιεχομένου. Ούτως ή άλλως, οργανικά, η Ελλάς δεν ανήκει στην Ευρωζώνη. Από του 2010 δεν χρηματοδοτείται στο νόμισμά της. Συντηρείται, εκεί, μ' ενέσεις βοήθειας. Εν όψει αυτού η (και) τυπική αποβολή της χώρας (από την ζώνη) έχει προεξοφληθεί. Προαναγγέλλεται από διεθνείς οίκους μέρα παρά μέρα. Ελληνικής έκδοσης ευρωπαϊκά ομόλογα δεν κυκλοφορούν. Περιορισμένος, επομένως,(και) εντεύθεν είναι ο κίνδυνος όπως, περαιτέρω πτώση της Ελλάδας, πιέσει αποταμιεύσεις του "Νότου" προς "Βορρά".

Συμπερασματικά: 

O εκβιασμός φοβίζει λίγο, φύσει, όμως, ενοχλεί πολύ. Άλλωστε, ό,τι μας συντρίβει είναι το χρέος. Η υπερχρέωση συντηρεί κίνδυνο (νέας) πτώχευσης. Ολοι το χαρακτηρίζουν "αβάστακτο". Ουδείς, όμως, επωμίζεται την απομείωσή του. Ούτε υποχρεούται. Εμείς (μαζί) τα φάγαμε και κατά Πάγκαλο.